ทะลุมิติมาเปิดร้านอาหารอยู่ต่างโลก : GOURMET OF ANOTHER WORLD นิยาย บท 276

มังกรอุทกดินแดนป่ารกชัฏตัวแข็งทื่อราวกับหิน ดวงตาใหญ่โตของมันจับจ้องสุนัขสีดำที่ยืนขวางสายตาอยู่ตรงจมูก ต่อหน้ามังกรขนาดมโหฬาร สุนัขสีดำตัวนี้นั้นไม่ต่างอะไรกับแมลงวันตัวจ้อยตัวหนึ่ง แม้แต่นัยน์ตาดำของเจ้ามังกรก็ยังใหญ่กว่ามันอยู่โข

โฮก!

มันพ่นไอขาวออกจากรูจมูก รังสีเย็นเยียบแผ่ออกมาขณะอ้าปากคำราม เผยให้เห็นฟังแหลมคมหน้าตาพิลึก มังกรอุทกสยายปีกที่เต็มไปด้วยเกล็ด แล้วเริ่มกระพือไปมาก่อเกิดเป็นพายุลมอีกระลอก มันเรียกพละกำลังจำนวนมหาศาลขึ้นมา พยายามดึงตัวเองให้ลุกขึ้นยืน แรงใจที่จะเข่นฆ่าเจ้าสุนัขตัวจ้อยมีอยู่เต็มเปี่ยม ทว่าไม่ว่ามันจะกระพือปีกรุนแรงเพียงใด ก็ไม่อาจเคลื่อนที่ไปข้างหน้าได้แม้เพียงเสี้ยว สุนัขสีดำยังยืนนิ่งอยู่กับที่ไม่สะทกสะเทือนแม้แต่น้อย ดูราวกับเป็นยอดภูผาที่ตั้งตระหง่านกลางสรวงสวรรค์อย่างไรอย่างนั้น

“หนวกหู!”

สุนัขสีดำขมวดคิ้วหงุดหงิดเพราะเสียงร้องคำรามของเจ้ามังกรที่ดังขึ้นไม่หยุดหย่อน เสียงร้องโหยหวนไม่ขาดปากของไอ้จิ้งเหลนตรงหน้าทำเอาขี้หูในหูของสุนัขสีดำเต้นระบำไปหมด ไอ้เจ้านี่ไม่รู้ตัวหรอกหรือว่าเสียงของมันเสียดประสาทหูชาวบ้านชาวช่องเขาขนาดไหน

ตอนนั้นเองเจ้าสุนัขก็ตะปบอุ้งเท้าน่ารักใส่หน้ามังกรอุทก ทำให้ร่างมโหฬารสั่นสะท้านพลันผงะไปด้านหลัง ดวงตาของเจ้าดำหดแคบขณะที่อุ้งเท้าของมันค่อยๆ ขยายใหญ่ขึ้น จนในที่สุดก็มีขนาดเท่าหัวของเจ้ามังกร

ทันใดนั้นพลังกดดันรุนแรงก็ระเบิดออกมาปกคลุมมังกรอุทกเอาไว้ พลังกดดันนี้ทำให้ร่างของมันสั่นเทิ้มไปทั้งตัว สำหรับมังกรอุทกที่มีนิสัยดุร้ายอย่างมันแล้ว มันคิดมาตลอดว่าตนเองยิ่งใหญ่เกรียงไกรไม่มีใครคว่ำได้ ทว่าทันทีที่สัมผัสได้ถึงพลังกดดันดังกล่าว มันก็รู้สึกหวาดผวาจากก้นบึ้งของหัวใจ

ตอนนั้นเองอุ้งเท้าใหญ่ยักษ์ที่ขนกำลังพลิ้วไหวไปตามสายลมก็ตบลงมาบนหัวของมังกรอย่างแรงจนลงไปกระแทกถนนสายยาวของนครหลวงจนเกิดเสียงดังกึกก้อง มังกรอุทกเจ็บปวดแสนสาหัส มันค่อยๆ เงยหน้าขึ้นจากพื้น อิฐหินร่วงกราวลงมา

โฮก!

มังกรอุทกคำรามอย่างขุ่นเคืองออกมาอีกครั้ง

ตู้ม!

เจ้าดำใช้อุ้งเท้าข้างเดียวตอบโต้ มันตบหัวของมังกรส่งให้อีกฝ่ายลงไปกองกับพื้นอีกครั้ง สุนัขสีดำทรงพลังก้าวอาดๆ อย่างสง่างามไปบนหัวของมังกรอุทกดินแดนป่ารกชัฏจากนั้นก็ส่งเสียงคำรามต่ำอยู่ในลำคอ

ฟึ่บ!

เจ้าขาวฟันใส่หลังของเซี่ยอวี่จนเลือดกระเซ็นไปทั่ว ส่งให้ชายร่างยักษ์กลายเป็นลูกปืนใหญ่ที่พุ่งตรงไปกระแทกกำแพงอย่างรุนแรงจนทลายลงมาเหลือเพียงเศษซาก ดวงตาของเจ้าขาวกะพริบวาบขณะที่มันร่อนลงมายืนบนพื้นใกล้ๆ หินก้อนใหญ่

เซี่ยอวี่พยุงตัวออกมาจากซากหักพัง หายใจหอบรุนแรง เขาดูกระเสือกกระสนไม่น้อย นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ชายร่างยักษ์รู้สึกถึงความเจ็บปวดรุนแรงที่แล่นไปทั่วร่าง

เซี่ยอวี่เดินตรงไปยังทิศทางที่ลูกพี่อยู่ ดวงตาหดแคบขณะพยายามสูดเอาอากาศเย็นๆ เข้าปอด เขาคิดว่าลูกพี่ทำลายร้านนั่นจนราบเป็นหน้ากลองไปเรียบร้อยแล้ว เพราะสัมผัสได้ถึงคลื่นพลังรุนแรงที่กระจายมาจากทิศดังกล่าว

ทว่าตอนนั้นเอง เซี่ยอวี่ก็ได้เห็นกับตาตนเองว่าลูกพี่อสูรเวทระดับแปดที่ความแข็งแกร่งนั้นไม่ได้ต่างจากเขาแม้แต่น้อย ถูกอัดจนหมอบกระแตนอนนิ่งอยู่กับพื้น ไม่อาจขยับไปไหนได้แม้เพียงชุ่นเดียว

“เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?!” นัยน์ตาของเซี่ยอวี่หดแคบขณะร้องออกมาด้วยความตกใจ เหตุใดลูกพี่อสูรเวทของเขาผู้ที่ไม่เคยมีความเกรงกลัวใดๆ ยามที่เขาต้องเผชิญกับสิ่งมีชีวิตทรงพลังอื่นๆ กลับอยู่ในสภาพน่าสังเวชเช่นนี้ได้

ความรู้สึกตื่นกลัวที่เซี่ยอวี่ไม่คุ้นเคยเอ่อท้นในใจ ไหนใครๆ ต่างก็พูดกันไม่ใช่หรือว่าร้านนี้มีอสูรเวทขั้นเซียนเทพเพียงตัวเดียว แล้วเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นต่อหน้าเขาตอนนี้มันคืออะไรกัน เขาต้องเค้นพละกำลังทั้งหมดที่มีเพื่อต่อกรกับอสูรเวทขั้นเซียนเทพอย่างยากลำบาก… ทว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับฝั่งลูกพี่กันแน่

ดวงตาของเจ้าขาวกะพริบวาบขณะโบกมีดในมือแล้วชี้ไปยังเซี่ยอวี่ มันระเบิดพลังแล้วพุ่งไปบนผิวถนนอย่างรวดเร็ว

เซี่ยอวี่กัดฟันแน่นพลางนึกในใจ ‘สามารถเอาชนะลูกพี่ได้เช่นนี้ เจ้านี่ต้องเป็นอสูรเวทขั้นเซียนเทพที่มีพละกำลังไร้เทียมทานอีกตัวเป็นแน่ มันจะน่ากลัวเกินไปแล้ว เบื้องหลังร้านนี้คืออะไรกันแน่’

เซี่ยอวี่พุ่งหอกไปปัดป้องการโจมตีของเจ้าขาว เกราะพลังปราณเที่ยงแท้ค่อยๆ ปรากฏขึ้นมาห่อหุ้มตัวของชายร่างยักษ์เอาไว้ เขาจะโรมรันกับเจ้าขาวเช่นนี้ไปเรื่อยๆ ไม่ได้อีก หอกที่พุ่งออกไปด้วยความเร็วกลายเป็นภาพติดตา มันส่งเสียงหวีดหวิวแหวกอากาศราวกับเป็นพายุลูกใหญ่ บังคับให้เจ้าขาวถอยร่นไปได้อย่างไม่น่าเชื่อ

เซี่ยอวี่หยิบยันต์ขึ้นมาแล้วโบกไปทางทิศที่ลูกพี่นอนอยู่ เมื่อชายร่างยักษ์เห็นว่าลูกพี่ถูกโจมตีหนักหน่วงเสียจนจิตใจย่ำแย่ไร้ซึ่งกำลังใจ เขาก็รู้ทันทีว่าตนต้องรีบเก็บอีกฝ่ายเข้าไปในยันต์ผู้ปราบอสูรเวท ไม่เช่นนั้นลูกพี่อาจตายลงตรงนี้ได้ มังกรอุทกที่อยู่บนจุดสูงสุดของระดับแปดนั้นล้ำค่าเกินกว่าที่จะสูญเสียไป!

เจ้าดำเดินนวยนาดแล้วมาหยุดยืนอยู่บนหัวของมังกรอุทกดินแดนป่ารกชัฏ ตอนนั้นเองมันก็รู้สึกได้ถึงกระแสพลังประหลาดที่ปล่อยออกมาจากตัวของมังกร ราวกับว่ามีอะไรบางอย่างกำลังดูดร่างของมังกรอยู่

“หือ!”

เจ้าดำปรายตามองเซี่ยอวี่ที่มียันต์อยู่ในมือ มันฮึมฮัมเสียงเย็น จากนั้นก็ยกขาหลังขึ้นแล้วกระทืบลงไปบนหัวของมังกรร้ายอย่างรุนแรง

ตู้ม

เสร็จข้าละ!

สีหน้าของเซี่ยอวี่ซีดเซียวลง ตอนนั้นเองความเจ็บปวดเหมือนถูกเข็มนับพันเล่มทิ่มก็พุ่งตรงเข้ามาในสมองของเขา จากนั้นเลือดก็หยดออกมาจากมุมปากของชายร่างยักษ์ ร่างของเขาซวนเซถอยหลังไปสองก้าว

ทว่าตอนที่เจ้าดำกำลังหมุนหัวของมันแก้เมื่อย เสียงหัวเราะบ้าคลั่งของเซี่ยอวี่ก็ดังก้องไปทั่วฟ้า

จากนั้นยันต์หยกใสที่ส่องประกายล้อแสงอาทิตย์ ก็สะบัดพลิ้วตามสายลมตรงลงมายังทิศที่ร้านของปู้ฟางตั้งอยู่

กระแสพลังประหลาดระเบิดออกมาจากยันต์หยกพร้อมเสียงดังสนั่น ทันใดนั้นวงแหวนปราณขนาดใหญ่ก็ปรากฏขึ้นเหนือท้องฟ้า พลังทำลายล้างน่าเกรงขามลอยวนอยู่ในวงแหวนปราณ พลังดังกล่าวพุ่งตรงมายังร้านด้วยความเร็วสูง

เลือดอาบทั่วร่างของเซี่ยอวี่ เขาจ้องยันต์หยกที่กำลังระเบิดและซากของมังกรอุทก ดวงตาเต็มไปด้วยความปวดร้าว

“ในเมื่อข้าเอาชนะเจ้าไม่ได้ เช่นนั้นข้าก็จะระเบิดพวกเจ้าให้ตายตกตามกันไปทุกคน! นี่คือ…ยันต์วงแหวนปราณแห่งวิหารราชันมังกรซ่อนเร้นที่ผู้ฝึกตนขั้นเซียนเทพวาดขึ้น ให้ตายเถอะ! เจ้าสังหารน้องชายข้าได้ เข่นฆ่ามังกรของข้าได้ ดังนั้นเจ้าก็ต้องตายด้วยเหตุนี้เช่นกัน!”

หลังจากโยนวงแหวนปราณลงไปแล้ว เซี่ยอวี่ก็ไม่คิดลังเลใจอีก เขาไม่กล้าหันไปมองแต่อย่างใด ทำได้เพียงระเบิดพลังที่เหลืออยู่เพื่อออกไปจากนครหลวงให้เร็วที่สุดเท่านั้น ชายร่างยักษ์รู้ดีว่าอีกไม่กี่ลมหายใจ นครหลวงครึ่งหนึ่งจะต้องถูกระเบิดทำลายเหลือเพียงซากปรักหักพัง เพราะยันต์วงแหวนปราณที่วาดโดยขั้นเซียนเทพนั้นทรงพลังไม่ต่างอะไรจากฝันร้าย

…

บนพื้นที่โล่งกว้างนอกนครหลวง กลุ่มอสูรเวทเขาเดียวที่ร่างทั้งร่างปกคลุมด้วยเกล็ดมันวาวห้อตะบึงผ่านไป ความเร็วของพวกมันไม่ต่างอะไรจากสายฟ้าจนมองเห็นเป็นเส้นสีเหลืองตัดผ่านทุ่งกว้างใหญ่ หากสังเกตดูใกล้ๆ จะพบว่าเส้นสีเหลืองดังกล่าวคือกลุ่มฝุ่นที่พวกมันตะกุยขึ้นมานั่นเอง

รถม้าด้านหลังเหล่าอสูรเวทเขาเดียวลากโลงศพมาด้วย คนที่ขี่อยู่บนอสูรเวทเขาเดียวต่างเป็นจอมยุทธ์มากฝีมือในชุดดำทั้งสิ้น เป้าหมายของพวกเขาคือนครหลวงซึ่งตั้งอยู่ ณ ใจกลางพื้นที่โล่งกว้างแห่งนี้

เหนือขึ้นไปบนท้องฟ้าเบื้องบน นกอัคคีจรัสที่ร่างอาบไล้ไปด้วยเปลวไฟโผบินผ่านไปอย่างรวดเร็วพร้อมส่งเสียงแหลมเสียดหูไปทั่วทิศ ชายชราร่างท้วมที่นั่งขัดสมาธิอยู่บนหลังนกผงะไปเล็กน้อย เขาก้มลงมองสำรวจรถม้าสีดำสนิทน่าเกรงขามและเหล่าอสูรเวทเขาเดียวที่อยู่เบื้องล่าง รู้สึกแปลกใจเล็กน้อยจนต้องขมวดคิ้วแน่น

จู่ๆ ขบวนของเหล่าอสูรเวทที่ห้อตะบึงอย่างรวดเร็วก็ค่อยๆ ลดความเร็วแล้วหยุดลง ม่านของรถม้าเปิดออก ร่างของชายชราคนหนึ่งเดินลงจากรถ เขายืนตระหง่านอยู่บนรถม้าพลางเงยหน้าขึ้นมองนกอัคคีจรัส ชายชราร่างอวบประหลาดใจ ความสงสัยเพิ่มสูงขึ้นกว่าเดิม

“ผู้อาวุโสขอรับ เราจะเดินทางไปถึงนครหลวงของจักรวรรดิวายุแผ่วภายในครึ่งวันขอรับ” ชายชุดดำคนหนึ่งกล่าวกับชายชราด้วยน้ำเสียงเคารพ

ชายชราพยักหน้ารับอย่างไม่ใส่ใจนัก สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่นกอัคคีจรัส “จอมยุทธ์แห่งสำนักเจดีย์นภากระจ่างของดินแดนแสนภูผา… ไม่คิดเลยว่าจะเจอพวกเขาเร็วขนาดนี้ เป็นไปได้หรือไม่ว่าแผนการของลัทธิอสุราถูกเปิดโปงเสียแล้ว ไม่สิ… เรื่องนั้นไม่น่าเป็นไปได้ นี่น่าจะเป็นแค่เรื่องบังเอิญเท่านั้น”

“เดินทางต่อกันเถิด ตามคำสั่งของราชาอวี่ หลังจากที่เราส่งโลงศพของขันทีผู้นี้ที่นครหลวงเรียบร้อยแล้ว ยังต้องตรงไปยังวังหลวงเพื่อเอาสมบัติบางชิ้นด้วย”