ทะลุมิติมาเปิดร้านอาหารอยู่ต่างโลก : GOURMET OF ANOTHER WORLD นิยาย บท 28

ทะลุมิติมาเปิดร้านอาหารอยู่ต่างโลก: GOURMET OF ANOTHER WORLD ตอนที่ 28 กระบวนการหมักเก้ากรรมวิธี และสุราหัวใจหยกเยือกแข็ง
ตอนที่ 28 กระบวนการหมักเก้ากรรมวิธี แ…

รัตติกาลมาเยือน จันทร์เสี้ยวสองดวงลอยเด่นอยู่บนท้องฟ้าสีหมึก แสงสีเงินยวงส่องสว่างปกคลุมเหมือนม่านคลุมท้องฟ้า

นครหลวงแห่งจักรวรรดิวายุแผ่ว อันเป็นหนึ่งในเมืองที่พลุกพล่านที่สุดในทวีปมังกรซ่อนเร้น ยังคงไม่หลับไหลแม้ในยามกลางคืน ถนนหนทางยังคงคลาคล่ำไปด้วยผู้คน สว่างไสวด้วยแสงไฟมากมายตลอดทั้งตัวเมือง

จวนตระกูลโอวหยางตั้งอยู่ระหว่างถนนสายหลักสองสาย เป็นหนึ่งในสองจวนที่ตั้งอยู่ถัดจากวังหลวงออกมา อีกจวนหนึ่งคือจวนตระกูลเซียว

ภายในโถงหลักของจวนตระกูลโอวหยาง สามยักษ์ร้ายแห่งตระกูลโอวหยางกำลังคุกเข่าเปลือยท่อนบน ก้มหน้างุดอยู่บนพื้น ทั้งสามไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมองชายชราที่นั่งอยู่เบื้องบน

ถัดจากชายชราลงมา มีชายวัยกลางคนขนรุงรังยืนอยู่อย่างอับจนด้วยคำพูด

“เจ้าโง่งี่เง่ารึ! ไอ้นี่ ดูลูกชายสามคนของเจ้าเสีย! มันดันวิ่งแก้ผ้าต่อหน้าสาธารณชนในนครหลวง ข้าเปลืองแรงเลี้ยงไอ้ขี้คร้านอย่างเจ้าขึ้นมาได้อย่างไรกันนี่ ขนาดแก่ป่านนี้แล้วยังไม่วายทำข้าอับอาย! หน้าข้านี่ยับเยินไปหมดเพราะไอ้ขี้คร้านเช่นพวกเจ้า!”

ผู้เฒ่าโอวหยางเดือดดาลเป็นอันมาก เสียงของเขาดังกังวานไปทั่วจวนโอวหยาง ชายชราชี้นิ้วไปที่โอวหยางซงเหิง ขณะตะโกนดุด่าเขาจนน้ำลายกระเด็นเปียกบุตรชายตนเองไปทั้งตัว นิ้วของชายชราจิ้มลงไปที่หน้าผากบุตรชาย แต่ละครั้งที่จิ้มไปนั้นทำเอาชายวันกลางคนเซไปเซมาตามแรง

โอวหยางซงเหิง แม่ทัพแห่งจักรวรรดิวายุแผ่ว ทำได้เพียงสะกดกลั้นโทสะของตนเองขณะถูกบิดาสั่งสอนเท่านั้น เขาเองก็โกรธ แต่ไม่กล้าแสดงความโกรธนั้นออกมา ทำได้เพียงระบายความอัดอั้นตันใจใส่ลูกชายไม่เอาอ่าวทั้งสามคน

“พวกเจ้าสามคนโง่งี่เง่ารึ ข้าบอกให้ไปเอาตัวเสี่ยวอี้กลับมา ไม่ใช่ให้ไปวิ่งแก้ผ้าในที่สาธารณะ! พวกเจ้าทำให้ข้าอายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน! ถ้าออกไปข้างนอก อย่าได้ไปบอกใครต่อใครเชียวว่าตนเองมาจากตระกูลโอวหยาง” โอวหยางซงเหิงตะโกนก้อง

การวิ่งแก้ผ้าในที่สาธารณะนั้นทำให้คนในตระกูลรู้สึกอับอายขายขี้หน้าเป็นอย่างมาก หลายวันก่อนเขายังหัวเราะเยาะเสนาบดีฝ่ายซ้ายจอมเหลี่ยมจัดเพราะบุตรชายของเขาวิ่งแก้ผ้าอยู่เลย มาวันนี้กลับเป็นบุตรชายตนเองที่ทำเช่นนั้นเสียเอง แถมยังทำอย่างพร้อมเพรียงกันเสียด้วย โอวหยางซงเหิงอายจนไม่รู้จะสู้หน้าขุนนางคนอื่นได้อย่างไร

สามยักษ์ร้ายแห่งตระกูลโอวหยางไม่กล้าพูดอะไรทั้งสิ้น ด้วยโทสะของทั้งบิดาและปู่ แปลว่าไม่ว่าจะเอ่ยสิ่งใดไปก็ย่อมผิดอยู่วันยังค่ำ

ตอนที่ความตึงเครียดในห้องโถงหลักพุ่งขึ้นถึงขีดสุด ศีรษะเล็กก็ชะเง้อผ่านประตูเข้ามา เป็นโอวหยางเสี่ยวอี้นั่นเอง

“ท่านปู่ ท่านพ่อ… เสี่ยวอี้กลับมาแล้วเจ้าค่ะ” โอวหยางเสี่ยวอี้กระโดดออกมาจากหลังประตู ใบหน้ายิ้มแฉ่ง

ทันทีที่ผู้เฒ่าเห็นหลานสาวของตน สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นอ่อนโยนใจดี ชายชราเดินไปหานางพร้อมเอ่ย “ตายแล้ว คนดีของปู่ เจ้าทำปู่กลัวแทบขาดใจ ปู่กลัวเหลือเกินว่าเจ้าจะโดนคนชั่วลักพาตัวไป มานี่เร็ว มาให้ปู่ดูหน่อยว่าบาดเจ็บอะไรตรงไหนหรือไม่ ตายๆ ดูสิ เจ้าผ่ายผอมลงนี่นา…”

ผู้เฒ่าโอวหยางลูบศีรษะโอวหยางเสี่ยวอี้ด้วยความรักในดวงตา

โอวหยางซงเหิงเองก็ยิ้มแฉ่งเช่นกัน “ลูกน้อยที่น่ารักของพ่อ อย่าหนีออกจากบ้านไปอีกเลยนะ ตอนนี้ในนครหลวงนั้นหาปลอดภัยไม่ รอให้หมดช่วงนี้ไปก่อนเถิด แล้วพ่อจะหนีออกจากบ้านเป็นเพื่อนเจ้าเอง”

สามยักษ์ร้ายแห่งตระกูลโอวหยางมองภาพตรงหน้าด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่ในใจคิดว่าโลกนี้ช่างไม่ยุติธรรมเสียนี่กระไร แม้จะเป็นพี่น้องท้องเดียวที่คลานตามกันออกมา แต่เหตุใดกลับได้รับการปฏิบัติที่แตกต่างกันราวฟ้ากับเหวถึงเพียงนี้

โอวหยางซงเหิงรู้สึกได้ถึงสายตาของบุตรชายที่จับจ้องมา จึงรีบปรับสีหน้าเป็นเรียบเฉยทันที เขาพ่นลมเยาะ “มองอะไร รีบไปฝึกปราณเดี๋ยวนี้ หากพวกเจ้าไม่ได้ระดับห้าขั้นราชันยุทธการภายในปีนี้ ข้าจะทำให้พวกเจ้าหลาบจำเลยทีเดียว”

สามพี่น้องรีบวิ่งหนีไปให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ด้วยใบหน้าเซื่องซึม ขณะกำลังวิ่งออกไปนั้นก็อดไม่ได้ที่จะหันไปจ้องน้องสาวของตนเองตาเขียว

ป้าบ!

ผู้เฒ่าโอวหยางเปลี่ยนสีหน้าเป็นเรียบเฉย ก่อนตบหัวลูกชายตนเองที่ทำท่าวางอำนาจขึ้นมาทันที “แล้วเจ้าเล่ามองอะไรอยู่ รีบไปฝึกปราณเดี๋ยวนี้ หากเจ้าไม่ได้ระดับหกขั้นจักรพรรดิยุทธการภายในปีนี้ ข้าจะทำให้เจ้าหลาบจำเลยทีเดียว”

เมื่อโอวหยางเสี่ยวอี้เห็นภาพนี้ นางก็หัวเราะร่วนออกมาทันที เด็กหญิงคว้าหนวดของปู่เอาไว้ เสียงหัวเราะคิกยังคงดังออกมาไม่ขาดสาย

…