ทะลุมิติมาเปิดร้านอาหารอยู่ต่างโลก : GOURMET OF ANOTHER WORLD นิยาย บท 313
“เจ้าไม่คิดจะชดใช้อะไรให้วิหารเทพเจ้าแห่งดินแดนป่ารกชัฏหน่อยรึ”
ปู้ฟางที่กำลังนอนอืดอยู่บนเก้าอี้กลอกตาให้กับคำพูดถือดีของผู้อาวุโสซุน เขาเหม่อไปเมื่อได้ยินคำพูดขอค่าชดเชยให้วิหารเทพเจ้าแห่งดินแดนป่ารกชัฏ
“เหตุใดข้าต้องชดใช้ให้วิหารเทพเจ้าแห่งดินแดนป่ารกชัฏด้วยเล่า” ปู้ฟางยืดตัวอย่างเกียจคร้านบนเก้าอี้ สายตาที่มองผู้อาวุโสซุนนั้นนิ่งเรียบขณะถามคำถามขึ้นมา
ผู้อาวุโสซุนขมวดคิ้วทันทีที่ได้ยินคำตอบของชายหนุ่ม องครักษ์ในชุดเกราะที่อยู่ข้างๆ ตัวสั่นทันทีเมื่อเห็นว่าปู้ฟางไม่สนใจไยดีผู้อาวุโสซุนแม้แต่น้อย
“เถ้าแก่ปู้… ท่านผู้นี้คือผู้อาวุโสซุนจากวิหารเทพเจ้าแห่งดินแดนป่ารกชัฏขอรับ เขาเป็นผู้ฝึกตนระดับแปดขั้นเทพแห่งสงครามขอรับ” องครักษ์คนหนึ่งเอ่ยแนะนำ
ขั้นเทพแห่งสงครามรึ ควรจะรู้สึกประทับใจหรืออย่างไร มีผู้ฝึกตนขั้นเทพแห่งสงครามมากมายที่ต้องมาจบชีวิตลงในตรอกแห่งนี้ ปู้ฟางไม่ได้กลัวหรืออิจฉาสิ่งที่เรียกว่าขั้นเทพแห่งสงครามเลยแม้แต่น้อย
เหล่าองครักษ์เองก็รู้ดีว่าร้านแห่งนี้แข็งแกร่งเพียงใด พวกเขาบอกผู้อาวุโสซุนไปแล้วว่าในอดีตนั้นเคยเกิดอะไรขึ้นที่นี่บ้าง แต่ในฐานะคนจากวิหารเทพเจ้าแห่งดินแดนป่ารกชัฏ ผู้อาวุโสซุนไม่ใช่ชายที่เกรงกลัวสิ่งใด เขาไม่รู้สึกเกรงกลัวร้านเล็กๆ ของฟางฟางแม้ที่นี่จะมีอสูรเวทในตำนานเฝ้าอยู่ก็ตาม
“วันนี้ข้ามาที่นี่ตามคำสั่งของผู้นำแห่งวิหารเทพเจ้าของเรา เจ้าสังหารผู้ฝึกตนสองคนจากวิหาร
เทพเจ้าแห่งดินแดนป่ารกชัฏ ถึงอย่างไรพวกข้าก็ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นไม่ได้” ผู้อาวุโสซุนพูดอย่างหนักแน่น
ปู้ฟางจ้องชายตรงหน้าด้วยสีหน้าสงบนิ่งอยู่สักพัก
ผู้อาวุโสซุนเริ่มหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อเห็นปู้ฟางกำลังมองตนเองอย่างพินิจพิเคราะห์ เขากวาดสายตามองรอบๆ ร้าน แล้วก็ตระหนักได้ว่าสถานที่แห่งนี้อันตรายเพียงใด แม้แต่เซี่ยต้าและเซี่ยอวี่ยังต้องจบชีวิตลงที่นี่ แน่นอนว่าเขายังมีสติอยู่กับตัวพอที่จะไม่บ้าคลั่งพุ่งเข้าโจมตีร้าน
แต่นั่นก็ไม่ได้แปลว่าเขาเกรงกลัวร้านนี้แต่อย่างใด ต่อให้ตัวเขาเองโจมตีร้านไม่ได้ วิหารเทพเจ้าแห่งดินแดนป่ารกชัฏย่อมต้องล้างบางที่แห่งนี้ได้อย่างแน่นอน
ที่วิหารของเขามีผู้ฝึกตนขั้นเซียนเทพตัวจริงอยู่ และในอดีตพวกเขาก็เคยสังหารอสูรเวทระดับเก้ามาแล้วด้วย ด้วยเหตุนี้ผู้อาวุโสซุนจึงไม่ได้เกรงกลัวเมื่อรู้ว่าร้านเล็กๆ ของฟางฟางมีอสูรเวทระดับเก้าเฝ้าอยู่
“เจ้าฝอยจบหรือยัง ถ้าจบแล้วก็ไปเสีย” ปู้ฟางลุกขึ้นยืนแล้วยืดเส้นยืดสายอย่างเกียจคร้าน พอพูดขอให้ผู้อาวุโสซุนออกไปเสร็จ ชายหนุ่มก็เดินไปที่ครัวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“เจ้าหนุ่ม อย่าคิดว่าแค่มีอสูรเวทระดับเก้าจะเพียงพอให้เจ้าทำตัวไม่เกรงกลัวเช่นนี้ได้… โลกใบนี้ช่างกว้างใหญ่นัก และอสูรเวทระดับเก้าก็ไม่ได้อยู่ยงคงกระพัน” ผู้อาวุโสซุนสูดหายใจเข้าลึกแล้วข่มขู่ปู้ฟาง
ผู้อาวุโสซุนรู้กฎของร้านแห่งนี้ดี เขารู้ว่าตนเองจะปลอดภัยแน่นอนหากไม่ก่อเรื่องก่อน ด้วยเหตุนี้แผนการของเขาในการมาเยือนร้านครั้งนี้จึงเพื่อมาเตือนปู้ฟางเท่านั้น ไม่ใช่มาเพื่อต่อสู้กับอีกฝ่ายแต่อย่างใด ตัวเขาเองไม่ได้โง่เง่าไร้สติถึงเพียงนั้น ร้านนี้มีอสูรเวทระดับเก้าขั้นเซียนเทพอยู่ แม้แต่เซี่ยอวี่ยังต้องมาจบชีวิตลงที่นี่… หากเทียบกับเซี่ยอวี่แล้ว ตัวเขานั้นนับว่าอ่อนแอกว่ามากนัก
“หากเจ้ายอมตามข้ากลับไปยังวิหารเทพเจ้าแห่งดินแดนป่ารกชัฏแต่โดยดี ผู้นำแห่งวิหารเทพเจ้าคงยอมทำเป็นลืมเรื่องนี้ไปเสีย ปราบใดที่เจ้ารู้ความผิดของตนเองผู้นำของเราก็คงยอมยกโทษให้ แต่หากเจ้าไม่ยอมตามข้ากลับไป…”
“ไปให้พ้น”
ปู้ฟางเริ่มหงุดหงิดขึ้นมา เขาไม่อยากจะเสียน้ำลายกับคนเช่นนี้อีก ชายหนุ่มรู้สึกเหมือนผู้ฝึกตนจากวิหารเทพเจ้าแห่งดินแดนป่ารกชัฏทุกคนมัวแต่หมั่นเพียรฝึกพลังปราณจนลืมฝึกรอยหยักในสมอง เซี่ยอวี่อะไรนั่นก็เป็นเหมือนผู้อาวุโสซุนเช่นกัน คนผู้นั้นเคยมาเหยียบที่ร้านแห่งนี้แล้วเริ่มก่อเรื่องเอง คราวนี้ผู้อาวุโสซุนกลับมาชวนเขาไปที่วิหารเทพเจ้าของตนเองเฉย…
พวกเจ้าทุกคนอย่าทำให้ข้าโกรธจะดีกว่า ไม่เช่นนั้นเจ้าดำจะเอาอุ้งเท้าตบหัวพวกเจ้าให้ตายคาที่
อยากให้ข้าไปที่วิหารเทพเจ้าแห่งดินแดนป่ารกชัฏเพื่อสำนึกความผิดของตนเองเนี่ยนะ อยากจะหัวเราะให้ฟันร่วงหมดปาก
เมื่อผู้อาวุโสซุนได้ยินสิ่งที่ปู้ฟางพูด เขาก็คิดเดินหน้าข่มขู่ชายหนุ่มต่อ
แต่ก่อนที่จะเปิดปากอีกครั้ง ร่างหนึ่งก็พุ่งออกจากครัวมายืนอยู่ตรงหน้าเขาพอดี เมื่อเห็นดวงตาสีแดงของร่างนั้นจ้องมองมา ผู้อาวุโสซุนก็ตัวสั่นขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
“ซวยแล้ว!! นี่มันปีศาจโรคจิตของร้านเล็กๆ แห่งฟางฟางที่ชอบจับคนแก้ผ้านี่นา!”
“เถ้าแก่ปู้โกรธแล้ว! ผู้อาวุโสซุน ท่านรีบไปเสียจะดีกว่า”
บรรดาองครักษ์ในชุดเกราะตัวสั่นเมื่อเห็นร่างอ้วนของเจ้าขาวยืนจังก้าอยู่หน้าผู้อาวุโสซุน องครักษ์คนหนึ่งเอามือดึงแขนเสื้อผู้อาวุโสซุน เพื่อพยายามดึงเขาออกจากร้าน
“พวกเจ้าทุกคนเป็นอะไรไป…” ผู้อาวุโสซุนถูกองครักษ์ลากออกจากร้านก่อนที่จะมีเวลาได้ตั้งตัวเสียด้วยซ้ำ
พอออกจากร้านมาได้ เหล่าองครักษ์ก็เริ่มเล่าเรื่องของเจ้าขาวให้อีกฝ่ายฟัง เมื่อฟังจบหัวใจของผู้อาวุโสซุนก็ตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม ร่างสั่นสะท้านไปหมด รู้สึกเหมือนโดนลมเย็นคมกริบราวใบมีดซัดผ่านกาย
ปีศาจโรคจิตที่ชอบจับคนอื่นแก้ผ้า… เป็นตัวเดียวกับที่ฟันหัวเซี่ยต้าขาด จัดได้ว่าเป็นหุ่นเชิดที่น่ากลัวเป็นอันมาก
ผู้อาวุโสซุนยืนอยู่ในตรอก ความลังเลใจวาบผ่านดวงตา
สุดท้ายเขาก็ทำได้เพียงถอนหายใจออกมา
“ในเมื่อตัวข้าเองทำอะไรไม่ได้ ก็คงต้องรอให้ท่านผู้นำแห่งวิหารเทพเจ้าออกโรงเองเสียแล้ว เขาต้องจัดการร้านนี้ด้วยตนเองได้อย่างแน่นอน ถึงปีศาจร้ายแห่งลัทธิอสุราจะกำลังก่อเรื่องอยู่ที่อื่น แต่เกียรติยศของวิหารเทพเจ้าแห่งดินแดนป่ารกชัฏจะให้ใครมาหยามไม่ได้เด็ดขาด”
…
เหตุการณ์เล็กๆ ที่เกิดขึ้นนั้นไม่ได้มีผลต่อการทำมาค้าขายของร้านเลยสักนิด
วันต่อมามนุษย์อสรพิษหญิงอวี่ฝูก็โบกมือลาปู้ฟางพลางตามกลุ่มพ่อค้าแม่ค้าเร่ออกไป นางเดินทางออกจากนครหลวงเพื่อกลับสู่หนองน้ำปราณมายา
วันเดียวกันนั้นเอง ในที่สุดโอวหยางเสี่ยวอี้ก็บรรลุปราณระดับห้าขั้นราชันยุทธการ แน่นอนว่านี่เป็นผลจากการกินกระทะเทพแห่งโชคชะตาเข้าไป นางตื่นเต้นเป็นอันมากที่ขั้นปราณแซงหน้าพี่ชายสมองทึบสามคนได้สำเร็จ ความคืบหน้าด้านพลังปราณนี้ทำให้นางสามารถอวดเบ่งต่อหน้าคนทั้งสามได้อีกสักพัก
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ทะลุมิติมาเปิดร้านอาหารอยู่ต่างโลก : GOURMET OF ANOTHER WORLD