ทะลุมิติมาเปิดร้านอาหารอยู่ต่างโลก : GOURMET OF ANOTHER WORLD นิยาย บท 52

ทะลุมิติมาเปิดร้านอาหารอยู่ต่างโลก: GOURMET OF ANOTHER WORLD ตอนที่ 52 ขนมปังแผ่นหอยนางรมสำหรับสั่งกลับบ้าน
ตอนที่ 52 ขนมปังแผ่นหอยนางรมสำหรับสั่…

องค์ชายรัชทายาทมองหน้าปู้ฟางด้วยความตกใจเหลือล้น พลางคิดว่า “หมอนี่สติไม่ดีรึ เอาความกล้ามาจากไหนถึงพยายามต่อรองกับพวกผู้ฝึกตนระดับนักพรตยุทธการ แถมยังขู่จะจับแก้ผ้าประจาน… ต่อหน้าประชาชีอีก พูดเช่นนี้มั่นใจมากหรือว่าตนเองมีปัญญาพอจะทำได้”

จีเฉิงอันมองปราดเดียวก็รู้ว่าปู้ฟางมีพลังปราณอยู่ที่ระดับใด ชายหนุ่มตรงหน้าเขาเป็นเพียงผู้ฝึกตนระดับสามขั้นคลั่งยุทธการเท่านั้น แม้แต่มดปลวกยังไม่มีสิทธิ์เป็นด้วยซ้ำเมื่อเผชิญหน้ากับผู้ฝึกตนระดับเจ็ดขั้นนักพรตยุทธการ แล้วหมอนี่มันไปเอาความมั่นใจผิดๆ เช่นนี้มาจากที่ใดกัน

ชายหนุ่มผู้สูงศักดิ์เอามือกอดอก ดวงตามองดูเจ้าของร้านอาหารตรงหน้าด้วยความสนอกสนใจ ตั้งใจว่าถึงอย่างไรวันนี้จะต้องได้เห็นปู้ฟางโดนสั่งสอนจนหลาบจำอย่างแน่นอน

นอกจากองค์ชายรัชทายาทแล้ว สมาชิกคนอื่นๆ ของตระกูลเซียวก็มองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยสายตาเช่นเดียวกัน ในความคิดของพวกเขา พ่อหนุ่มนี่เป็นเพียงคนโง่เง่าไม่ดูตาม้าตาเรือเท่านั้น

สายตาเย็นเยียบคมกริบเหมือนปลายกระบี่ของเซียวเหมิงและเซียวเยวี่ยจับจ้องไปที่ปู้ฟางพร้อมกัน บรรยากาศภายในร้านพลันหนาวยะเยือกขึ้นมาทันที

ชายหนุ่มเจ้าของร้านถือเหยือกสุราหัวใจหยกเยือกแข็งเอาไว้ในมือหนึ่ง ส่วนมืออีกข้างกำลังลูบพุงใหญ่ๆ ของเจ้าขาว หุ่นยนต์เหล็กตัวยักษ์มาปรากฏตัวข้างๆ เขาโดยไม่มีผู้ใดรู้สึกตัว ดวงตากะพริบแสงสีแดงวาบ

สายตาของทั้งบิดาและบุตรแห่งตระกูลเซียวตวัดไปมองเจ้าขาวทันที “หุ่นเชิดจักรกลนี่…”

บรรยากาศภายในร้านตึงเครียดขึ้นอีกขั้น ทว่าตอนที่ทุกคนคิดว่าปู้ฟางกำลังจะตายอย่างเขียดนั้นเอง แม่ทัพใหญ่เซียวเหมิงก็ถอนหายใจออกมา เขาหันหลังกลับเพื่อเดินไปยังทางเข้าร้าน

“วันนี้ข้าจะไว้หน้าเถ้าแก่ปู้ก็แล้วกัน ตามข้าออกมา มาสู้กันให้รู้หมู่รู้จ่าข้างนอกเถิด”

มุมปากของเซียวเยวี่ยตวัดขึ้น สีหน้าเปลี่ยนเป็นเหนื่อยหน่ายใจ

“เหตุใดข้าต้องทำตามที่ท่านบอกด้วย ถ้าทำเช่นนั้นก็แปลว่าข้าต้องกลายเป็นฝ่ายเสียหน้าน่ะสิ” เซียวเยวี่ยเดินเข้าไปหาปู้ฟางเพื่อรับเหยือกสุรามาถือไว้ในมือ

แม่ทัพใหญ่เซียวเหมิงหยุดฝีเท้าแล้วหันกลับมามอง เขายกมือขึ้น ทันใดนั้นพลังปราณเที่ยงแท้ก็ซัดออกจากฝ่ามือ แปรเปลี่ยนเป็นกระแสพลังที่พุ่งเข้าพันเกี่ยวเหยือกในมือเซียวเยวี่ยเอาไว้

แม่ทัพใหญ่ออกแรงกระตุกเพียงเล็กน้อย เหยือกสุราหัวใจหยกเยือกแข็งก็ลอยมาเข้ามือ

รูม่านตาของเซียวเยวี่ยหดแคบ รังสีที่แผ่ออกจากกายเปลี่ยนไปทันที เขาส่งพลังปราณของตนเข้าไปเกี่ยวเหยือกเอาไว้เช่นกัน

“ข้าบอกว่าถ้าอยากจะตีกัน… ก็ให้ออกไปตีข้างนอกไง” ปู้ฟางพูดหน้าตายเมื่อเห็นทั้งสองตั้งท่าจะวางมวยกันอีกครั้ง

ทั้งเซียวเหมิงและเซียวเยวี่ยพ่นลมเย้ยออกมาพร้อมกัน ก่อนพุ่งออกนอกร้านไปยืนอยู่กลางตรอกแคบ

ช่างน่าขนพองสยองเกล้าเสียจริง! เมื่อทั้งสองออกจากร้านไป บรรยากาศก็พลันเปลี่ยนกลับมาผ่อนคลายอีกครั้ง ทุกคนหอบตัวโยน สีหน้าหวาดกลัวถึงขีดสุด

องค์ชายรัชทายาทจีเฉิงอันมองหน้าปู้ฟางอย่างไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้น ทั้งเซียวเยวี่ยและแม่ทัพใหญ่เซียวเหมิงทำตามที่หมอนี่พูดแล้วออกไปสู้กันข้างนอกจริงๆ เสียด้วย… สิ่งที่เกิดขึ้นจริงช่างต่างจากสิ่งที่เขาคาดการณ์ไว้เหลือเกิน

“ไอ้หมอนี่… มันใช้เล่ห์กลอะไรกันนะ!” จีเฉิงอันหายใจออกอย่างหนักหน่วง พลางพูดพร้อมมุ่นคิ้ว

ซูฉีถอนหายใจ องค์ชายของเขาไม่ได้รู้ซึ้งถึงความน่ากลัวของร้านนี้แม้แต่น้อย จึงไม่มีวันเข้าใจความโหดเหี้ยมเกินบรรยายของหุ่นเชิดโลหะตัวอ้วนนั่นได้เลย

ส่วนคนอื่นๆ นั้นได้แต่จ้องมองปู้ฟางราวกับเขาเป็นปีศาจ เจ้าของร้านอาหารเล็กๆ ผู้นี้กลับมีอำนาจบังคับให้ผู้ฝึกตนระดับนักพรตยุทธการทำตามได้

“มองอะไรกันอยู่ ร้านปิดแล้ว เชิญออกไปกันเสียให้หมด” ปู้ฟางกวาดสายตามองแขกในร้านพร้อมออกคำสั่งเสียงเรียบให้กลับบ้านไป เขาไม่สนใจสายตาตกใจของคนเหล่านี้แม้แต่น้อย

“เถ้าแก่ปู้ ข้า…”

“ข้าก็บอกไปแล้วอย่างไร… ว่าอาหารจานนั้นไม่ได้มีไว้ขาย หากเจ้าอยากกินก็เอาวัตถุดิบของตัวเองมา” ก่อนที่องค์ชายรัชทายาทจะพูดจบ ปู้ฟางก็ขัดขึ้นมาเสียก่อน

องค์ชายหนุ่มเคืองเล็กน้อยที่โดนแทรก แต่ดวงตาก็พลันเป็นประกายขึ้นมาทันทีที่ได้ยิน หากเขานำวัตถุดิบของตนเองมา ปู้ฟางจะยอมทำให้เช่นนั้นรึ

นอกจากองค์ชายหนึ่งแล้ว องค์ชายสามจีเฉิงเสวี่ยเองก็ดวงตาเป็นประกายเช่นกัน

“เช่นนั้นก็ได้ ข้าลาก่อนก็แล้วกัน” หลังจากที่ได้ข้อมูลไป องค์ชายรัชทายาทก็หันหลังกลับไปด้วยสีหน้าชื่นมื่น แล้วออกจากร้านไปพร้อมซูฉี เพื่อรีบไปดูการต่อสู้ระหว่างเซียวเหมิงและเซียวเยวี่ย