ทะลุมิติมาเปิดร้านอาหารอยู่ต่างโลก : GOURMET OF ANOTHER WORLD นิยาย บท 54

ทะลุมิติมาเปิดร้านอาหารอยู่ต่างโลก: GOURMET OF ANOTHER WORLD ตอนที่ 54 ความไม่สงบที่ก่อโดยขนมปังหอยนางรม
ตอนที่ 54 ความไม่สงบที่ก่อโดยขนมปังหอ…

ด้านนอกกำแพงพระราชวัง หน้าปากทางเข้าอาคารสูงของราชสำนัก

มีคนจำนวนมากยืนเรียงแถวยาวอยู่นอกกำแพง คนเหล่านี้เป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงภายในนครหลวง มาพร้อมกับบริวารที่ยืนรออยู่ด้วยกันเพื่อเข้าไปยังประตูจัตุรัสมายาสวรรค์ภายในพระราชวัง

นอกจากนี้ยังมีทหารในชุดเกราะมากมายนับไม่ถ้วนยืนเฝ้าทางเข้าพระราชวังอยู่ ทุกคนจะต้องถูกตรวจตราอย่างเข้มงวดก่อนจะเดินเข้าไปได้

ราชโองการจากจักรพรรดิที่ให้ประหารเชลยศึกจากสำนักวังวิญญาณทมิฬนั้นทำให้คนจำนวนมากหันมาจับจ้องความเป็นไปของเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้น เกิดเป็นระลอกความโกลาหลภายในนครหลวง บรรดาขุนนางประจำราชสำนักก็คาดไม่ถึงเช่นกันว่าจะมีราชโองการนี้ออกมา ส่วนบรรดาผู้เยี่ยมยุทธ์จากสำนักน้อยใหญ่นอกอาณาจักรเองแน่นอนย่อมว่าเตรียมตัวรับมือไม่ทัน

เจ้าอ้วนจินและสหายมาถึงอย่างองอาจ ทว่าด้วยความที่พวกเขาไม่ได้มีตำแหน่งในราชสำนัก จึงไม่มีสิทธิ์เข้าทางประตูหลัง แต่ต้องมายืนเข้าแถวหน้าประตูเหมือนคนอื่นๆ แทน

ทว่าโชคก็เข้าข้างพวกเขา ทันทีที่มาถึง ทหารก็ปล่อยผู้ชมชุดแรกเข้าไป ด้วยเหตุนี้กลุ่มชายอ้วนจึงไหลตามฝูงชนเข้าไปยังประตูจัตุรัสมายาสวรรค์ พร้อมด้วยขนมปังหอยนางรมในมือ

ราชสำนักสร้างประตูจัตุรัสมายาสวรรค์มาเป็นพิเศษ จัตุรัสนั้นใหญ่โตมโหฬารและกว้างขวาง เป็นที่จัดพิธีและงานสำคัญมากมาย เช่น งานบวงสรวงของราชสำนัก เป็นต้น

บรรยากาศภายในประตูจัตุรัสมายาสวรรค์ในวันนั้นเย็นเยือกจนชวนขนหัวลุก ตรงกลางมีลานประหารตั้งอยู่ รายล้อมไปด้วยทหารมากมายที่คอยยืนควบคุมสถานการณ์

บนลานประหารมีโต๊ะผู้พิพากษาทำจากไม้จันทน์และเก้าอี้สูงสองตัว เซียวเหมิงในชุดเกราะเต็มยศนั่งตัวตรงอยู่บนเก้าอี้ตัวหนึ่ง ชุดคลุมสีแดงโบกสะบัดตามแรงลมเหมือนทะเลโลหิตที่คลื่นซัดสาดปั่นป่วน

โอวหยางซงเหิงเองก็สวมชุดเกราะเช่นกัน ผมยาวมัดไว้ข้างหลังด้วยเชือกขนสัตว์สีดำ ปล่อยผมด้านหน้าสองปอยปลิวไสวตามสายลมล้อมกรอบหน้าผาก ดวงตาเคร่งขรึมจริงจัง สีหน้าเย็นชาไร้ความรู้สึก

ทั้งสองดูเหมือนรูปปั้นที่นั่งนิ่งไม่ไหวติงอยู่บนเก้าอี้สูง ลมหนาวของฤดูใบไม้ร่วงว่าเย็นเยือกเท่าใด ใบหน้าของทั้งสองก็เย็นชามิได้ต่างกัน

ทันใดนั้นโอวหยางซงเหิงก็เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า หมู่เมฆค่อยๆ เคลื่อนคล้อยตามลมฤดูกาลที่พัดพา แต่มิได้เข้าบังดวงอาทิตย์ที่ส่องแสงเจิดจ้าแผดเผาแต่อย่างใด

“ได้เวลาแล้ว นำนักโทษขึ้นมายังลานประหาร”

โอวหยางซงเหิงประกาศหน้าตายด้วยเสียงไร้ความรู้สึก เสียงของเขาดังกังวานอยู่ในประตูจัตุรัสมายาสวรรค์ ทำให้กลุ่มฝูงชนที่กำลังส่งเสียงจ้อกแจ้กเงียบลงทันที ทุกคนจ้องไปที่ลานประหารด้วยสายตาเครียดขึง

เสียงโซ่ตรวนดังกระทบกันลอยมาจากระยะไกล ทหารอารักขานำตัวเชลยศึกชายทั้งหกคนเดินออกมาอย่างช้าๆ ทั้งหกคนมีผมเผ้ารุงรังและอยู่ในชุดนักโทษ ข้อมือและข้อเท้าทั้งสองข้างถูกตรึงไว้ด้วยโซ่ตรวนเย็นเยียบ

…

เจ้าอ้วนจินฉีกใบไผ่ออก ทันใดนั้นขนมปังหอยนางรมสีทองอร่ามก็เผยโฉมสู่สายตาชาวโลก กลิ่นหอมหวนเข้มข้นโชยออกจากขนมปังกระจายตัวไปทั่วบริเวณ ทำให้ผู้ชมรอบกายเขาดมจมูกฟุดฟิดในอากาศ

เจ้าอ้วนจินยิ้มเผล่ ขณะสูดดมกลิ่นอาหารหอมหวนด้วยใบหน้าเหมือนมึนเมา ไขมันบนใบหน้ากระเพื่อมเล็กน้อยด้วยความสุขใจ

“อาหารของเถ้าแก่ปู้นี่ดีที่สุดแล้ว กลิ่นช่างหอมหวานอะไรถึงเพียงนี้ รสชาติเองก็คงไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน” เจ้าอ้วนจินคิดขณะอ้าปากเพื่อกัด

กรอบ! เสียงกัดดังกรอบดังไปทั่วบริเวณ ความกรอบของขนมปังทำให้ชายอ้วนถึงกับตาเบิกค้างด้วยความตกใจ หลังจากความกรอบก็ตามมาด้วยความอ่อนนุ่มชุ่มฉ่ำของหัวไชเท้าหันฝอยที่ไหลตามกันเข้ามาในปาก ทันใดนั้นรสชาติและกลิ่นที่อร่อยล้ำเกินบรรยายก็เข้ายึดครองทุกพื้นที่ในปากเขา ทะลักลามไปยังโพรงจมูก

“ให้ตายเถิด สวรรค์ช่วยข้าด้วย! นี่มันอร่อยเหลือเกิน!” เจ้าอ้วนจินสุขใจจนตัวแทบลอยในอากาศขณะกัดลงไปอีกคำหนึ่ง คำที่สองอัดแน่นไปด้วยรสชาติของเนื้อ กลิ่นและรสชาติเลิศล้ำทวีความยอดเยี่ยมขึ้นไปอีกขั้น

เอื๊อก!

ชายอ้วนไม่ได้คิดแม้แต่น้อยว่าการกัดครั้งที่สองของตนนี้ จะทำให้กลิ่นขนมปังหอยนางรมกระจายออกไปไกล กลิ่นอาหารนั้นนุ่มนวลหอมหวนเหมือนผ้าไหมที่เข้าลูบไล้ใบหน้า ลมอ่อนของฤดูใบไม้ร่วงช่วยเร่งปฏิกิริยาของปรากฏการณ์นี้ขึ้นไปอีก

ชายอ้วนคนอื่นๆ ในกลุ่มทนไม่ไหวอีกต่อไป พวกเขาฉีกใบไผ่เพื่อกินขนมปังหอยนางรมที่ซื้อมาบ้าง ขณะที่ทุกคนกัดขนมปังกรอบกรุบกินนั้น เสียงกัดดังกรอบก็ดังสะท้อนก้องไปทั่วทุกมุมของประตูจัตุรัสมายาสวรรค์

กลิ่นหอมเข้มของขนมปังชิ้นเดียวอาจไม่มีฤทธิ์แรงพอ แต่กลิ่นของขนมปังหลายชิ้นที่โชยออกมาพร้อมกันนั้น กระจายไปทั่วลานเหมือนกระแสน้ำทะเลปั่นป่วน โดยมีลมฤดูใบไม้ร่วงเป็นตัวส่งเสริม

กลิ่นขนมปังหอยนางรมเปรียบเสมือนระเบิดของกลิ่นอาหารที่ระเบิดติดๆ กันหลายลูก ทั่วทั้งประตูจัตุรัสมายาสวรรค์ตกอยู่ในความวุ่นวายทันที

“นี่มันบ้าอะไร! กลิ่นนี่… ใครเป็นคนเอายาพิษร้ายนี้มาปล่อยที่ลานประหารกัน!”

“หอมเหลือเกิน! หอมเกินไปแล้ว! กลิ่นอาหารมันเข้มข้นได้ถึงเพียงนี้เชียวหรือ!”

“พวกเจ้ายังมีความเป็นคนอยู่หรือไม่! นี่มันใช่ที่มายืนกินอาหารอร่อยหรือ ข้าขอบอกไว้เลยนะ… ถ้ามีเหลือก็แบ่งมาให้ข้าบ้างสักชิ้นนึงเถิด!”