ทะลุมิติมาเปิดร้านอาหารอยู่ต่างโลก : GOURMET OF ANOTHER WORLD นิยาย บท 79

ทะลุมิติมาเปิดร้านอาหารอยู่ต่างโลก: GOURMET OF ANOTHER WORLD ตอนที่ 79 ก้าวเข้าวงแหวนปราณพร้อมน้ำแกงไก่
ตอนที่ 79 ก้าวเข้าวงแหวนปราณพร้อมน้ำแ…

ณ ท้องพระโรงวังหลวง

องค์ชายรัชทายาทเดินเข้าไปอย่างเร่งรีบในชุดคลุมหรูหรา ภายในท้องพระโรง จักรพรรดิกำลังนั่งอยู่บนบัลลังก์อย่างอ่อนแรง มือข้างหนึ่งเท้าคางเอาไว้ ร่างกายของเขาสั่นเล็กน้อยเป็นพักๆ เสียงไอเบาๆ ลอยมาเข้าหูเรื่อยๆ

เมื่อจักรพรรดิเห็นองค์ชายรัชทายาทเดินเข้าท้องพระโรงมา เขาก็ยิ้มทันที ชายชราพูดอย่างอ่อนโยน “เฉิงอัน เจ้าก็มาด้วยรึ ข้าได้ยินจากน้องสองของเจ้าว่าเจ้าไปที่ร้านเถ้าแก่ปู้เพื่อเตรียมอาหารโอสถทิพย์ให้ข้ารึ”

เมื่อจีเฉิงอันได้ยินสิ่งที่บิดาพูด สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย ทว่ายังโค้งคำนับอย่างนอบน้อมให้จักพรรดิบนบัลลังก์ “ท่านพ่อ ข้าเป็นห่วงสุขภาพของท่านมาก ข้าได้ยินว่าเถ้าแก่ปู้ปรุงอาหารโอสถทิพย์ที่ยืดอายุผู้คนได้ จึงส่งคนไปหาไก่โลหิตปักษาเพลิงมาจากดินแดนป่ารกชัฏ เพื่อให้เถ้าแก่ปู้นำไปทำอาหารโอสถทิพย์ให้ท่านเสวย”

อวี่อ๋องจีเฉิงอวี่ก็อยู่ในท้องพระโรงเช่นกัน เขายืนอยู่ในระยะไกลพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า มององค์ชายรัชทายาทด้วยความสนอกสนใจ ชายหนุ่มตั้งใจมาที่วังหลวงเพื่อบอกข่าวนี้ให้บิดารู้โดยเฉพาะ

จีเฉิงอันตั้งใจว่าจะไม่บอกผู้เป็นบิดา เนื่องจากหากอีกฝ่ายรู้ตอนที่เขานำอาหารโอสถทิพย์ซึ่งยืดอายุได้มามอบให้ จะดูน่าประทับใจมากกว่า ทว่า… จีเฉิงอวี่กลับรีบชิงเอาข่าวมาบอกบิดาเสียก่อน จึงทำให้ผลลัพธ์ที่ได้นั้นไม่น่าตื่นตาตื่นใจเท่าเดิมแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้น… สิ่งสำคัญที่สุดคือ ในเมื่อบิดารู้แล้วว่ามีอาหารโอสถทิพย์ที่ยืดอายุได้อยู่ ความหวังก็จะเบ่งบานขึ้นในใจอีกฝ่าย หากอาหารนั้นถูกทำลาย ความหวังนั้นก็จะถูกทำลายจนป่นปี้ด้วยเช่นกัน ความแตกต่างระหว่างความคาดหวังและผลที่ออกมาจริงๆ นั้น จะทำให้ทัศนคติของจักรพรรดิที่มีต่อองค์ชายรัชทายาทเปลี่ยนไปอย่างแน่นอน

ดวงตาของอวี่อ๋องส่องประกายเจิดจรัส เขาหันไปมององค์ชายรัชทายาทพร้อมรอยยิ้มกว้าง

องค์ชายรัชทายาทก่นด่าอวี่อ๋องในใจนับครั้งไม่ถ้วน ทำไมเขาจะไม่เข้าใจว่าอวี่อ๋องคิดอะไรอยู่ ที่ตัวเขาพยายามปิดบังเรื่องนี้จากการรับรู้ของจักรพรรดิ เป็นเพราะต้องการทำให้อีกฝ่ายประทับใจอย่างถึงที่สุด แต่การยื่นมือเข้ามาสอดของอวี่อ๋อง ทำให้ความพยายามที่ผ่านมาของเขาลดประสิทธิภาพลงมาก

“เจ้ามีจิตใจโอบอ้อมอารีมาก แต่ข้ารู้อาการป่วยของตัวเองดี กระนั้นตัวข้าก็ขอรับความหวังดีของเจ้าเอาไว้” จักรพรรดิยิ้มอ่อนโยน ความกรุณาที่หาได้ยากยิ่งปรากฏขึ้นบนใบหน้า

องค์ชายรัชทายาททำได้เพียงฝืนยิ้มออกมาเท่านั้น สิ่งเดียวที่ทำได้คือหวังว่าซูฉีจะกลับวังมาอย่างปลอดภัยพร้อมอาหารโอสถทิพย์ในมือ

แต่ตัวเขาเองก็รู้ว่าอวี่อ๋องจะไม่ยอมให้เรื่องนี้จบดีแน่นอน

…

ปู้ฟางขมวดคิ้วเล็กน้อย มือแปะอยู่บนฝาหม้อดินเผา พลังปราณเที่ยงแท้ไหลออกจากร่างเข้าสู่หม้อดิน เข้ากระตุ้นการทำงานของวัตถุดิบภายในหม้อ

ชายหนุ่มยังไม่ค่อยชินกับการทำอาหารด้วยพลังปราณเที่ยงแท้มากนัก จึงไม่กล้าประมาทแม้แต่เสี้ยวลมหายใจเดียว เขากลัวว่าตนเองจะทำพลาดจนทำให้อาหารจานนี้เสียหาย

เม็ดเหงื่อเกาะหน้าผากพราว แต่ปู้ฟางก็ไม่สนใจ เขาเพ่งสมาธิทั้งหมดไปที่การทำอาหารโดยใช้พลังปราณ สุดท้ายใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนเล็กน้อย มุมปากยิ้มบาง

หลังจากที่ปล่อยพลังปราณเที่ยงแท้ให้สลายไป ชายหนุ่มก็ถอนมือจากฝาหม้อแล้วหายใจออกอย่างหนักหน่วง เขายกแก้วน้ำบนโต๊ะขึ้นดื่มอึกใหญ่

น้ำนั้นทั้งเย็น สดชื่น และหวานหอม เป็นน้ำจากบ่อน้ำบนยอดเขาสูงที่ระบบจัดหามาให้ มันเต็มไปด้วยพลังปราณที่เข้าหล่อเลี้ยงร่างกาย

เขาเปิดฝาหม้อออกดู ไก่โลหิตปักษาเพลิงนอนนิ่งอยู่ในหม้อดินเผา น้ำแกงไก่เดือดปุด เนื้อไก่สีใสเหมือนวุ้นกระเพื่อมตามแรงเดือดนั้น สีของน้ำแกงไก่เป็นสีเหลืองอำพัน แต่ก็ไม่ได้สว่างเจิดจ้าเหมือนจานที่ปู้ฟางทำให้เซียวเยียนอวี่ อันเนื่องมาจากความแตกต่างของคุณภาพวัตถุดิบนั่นเอง แล้วตัวชายหนุ่มเองก็ทำอะไรไม่ได้เสียด้วย

สรรพคุณของสะระแหน่และสมุนไพรอื่นๆ แทรกซึมเข้าไปในเนื้อไก่เป็นอย่างดี น้ำแกงส่งกลิ่นหอมลอยล่องขึ้นจากหม้อดิน

น้ำแกงไก่โลหิตปักษาเพลิงเสร็จเรียบร้อย

หลังจากที่ปิดฝาหม้อกลับดังเดิม ปู้ฟางก็ยืดเหยียดร่างกายและลำคอที่เมื่อยล้า ขณะเดินไปที่ทางเข้าร้าน เขายกไม้กระดานที่ปิดประตูออก ลมหนาวพุ่งแทรกเข้าปะทะใบหน้า ชายหนุ่มที่เหนื่อยล้าจากการทำงานทั้งคืนรู้สึกสดชื่นขึ้นมาเล็กน้อย ความเหน็ดเหนื่อยหายไปเสี้ยวหนึ่ง

ปู้ฟางเปิดร้านตามปกติ เขาวางซี่โครงเปรี้ยวหวานลงตรงหน้าเจ้าดำแล้วลูบขนสะอาดบริสุทธิ์ของมัน ชายหนุ่มลุกขึ้นยืน คว้าเก้าอี้มาวางจากนั้นก็ขึ้นไปนอนขดเพราะอยากพักสักครู่

แต่เขาก็ได้พักไม่นาน เมื่อเจ้าอ้วนจินและผองเพื่อนมาถึงร้าน วันอันแสนวุ่นวายของปู้ฟางก็เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง

บนถนนสายหลักของนครหลวง ซูฉีกำลังมุ่งหน้าไปยังร้านของปู้ฟางพร้อมด้วยกลุ่มผู้ฝึกตนจำนวนหนึ่ง พลังปราณที่ไหลออกจากร่างของคนกลุ่มนี้แข็งแกร่งเป็นอันมาก จนทำให้อากาศรอบด้านพลันบิดเบี้ยว

ซูฉีไม่กล้าประมาทแม้แต่น้อยเรื่องภารกิจนำน้ำแกงกลับพระราชวัง องค์ชายรัชทายาทไม่ค่อยพึงพอใจในตัวเขาแล้ว หากเขาทำพลาดอีก อาชีพการงานคงจบเห่เป็นแน่