ทะลุมิติมาเปิดร้านอาหารอยู่ต่างโลก : GOURMET OF ANOTHER WORLD นิยาย บท 88

ทะลุมิติมาเปิดร้านอาหารอยู่ต่างโลก: GOURMET OF ANOTHER WORLD ตอนที่ 88 ข้าเป็นพ่อครัว
ตอนที่ 88 ข้าเป็นพ่อครัว

คำถามของปู้ฟางห่างไกลจากสิ่งที่ถังอิ่นคิดไว้มาก เนื่องจากคำถามนั้นไม่ได้ตรงตามตรรกะที่ควรจะเป็นแม้แต่น้อย

หมูวิญญาณเพลิงอัสนีเป็นอสูรเวทระดับหก ซึ่งจัดว่าแข็งแกร่งที่สุดแล้วในวงแหวนชั้นนอกของดินแดนป่ารกชัฏ แน่นอนว่ามันย่อมเป็นวัตถุดิบที่คุณภาพเยี่ยมที่สุดในบริเวณนี้ด้วย หากต้องการหาวัตถุดิบที่ดีกว่าหมูวิญญาณเพลิงอัสนี พวกเขาต้องเข้าไปในวงแหวนชั้นกลางของดินแดนป่ารกชัฏ

วงแหวนชั้นกลางของดินแดนป่ารกชัฏจัดเป็นสถานที่อันตรายสำหรับพวกเขา ถังอิ่นมีปราณอยู่ในระดับหกขั้นจักรพรรดิยุทธการ ส่วนลู่เซียวเซียวอยู่ที่ระดับห้าขั้นราชันยุทธการ หากทั้งสองเข้าไปในวงแหวนชั้นกลางด้วยปราณระดับนี้ ก็มีโอกาสน้อยมากที่พวกเขาจะมีชีวิตรอดกลับออกมาได้

เหตุผลก็คืออสูรเวทที่อ่อนแอที่สุดในบริเวณวงแหวนชั้นกลางมีปราณอยู่ที่ระดับหก ส่วนอสูรเวทระดับเจ็ดและแปดก็เจอได้ทั่วไป

เมื่อปู้ฟางเห็นสีหน้าประหลาดของถังอิ่น เขาก็รู้ทันทีว่าชายหนุ่มในชุดเขียวตรงหน้ารู้ว่าจะไปหาวัตถุดิบที่คุณภาพดีกว่านี้ได้ที่ไหน

“หากเจ้าบอกข้าว่าจะไปหาวัตถุดิบคุณภาพดีกว่านี้ได้ที่ไหน หรือว่านำทางข้าไปได้ ข้าจะทำอาหารให้เจ้ากินโดยไม่คิดเงิน” ปู้ฟางพูดอย่างจริงใจ

ถังอิ่นยิ้มเยาะออกมา ดูเหมือนเขาจะไม่ได้สนใจสิ่งที่ปู้ฟางพูดมากนัก หากถังอิ่นไม่ได้ตื่นเต้นเรื่องความสามารถในการล้มหมูวิญญาณเพลิงอัสนีได้ในดาบเดียวของอีกฝ่าย เขาคงพาลู่เซียวเซียวจากไปนานแล้ว การนำปู้ฟางเข้าไปยังวงแหวนชั้นกลางของดินแดนป่ารกชัฏเป็นเรื่องอันตรายอย่างยิ่ง ชายหนุ่มไม่เชื่อสักนิดว่าอาหารที่ปู้ฟางบอกว่าจะทำให้กินจะอร่อยคุ้มค่ากับการเอาชีวิตตนเองไปทิ้ง

ตอนที่ถังอิ่นกำลังลังเลอยู่นั่นเอง ลู่เซียวเซียวก็หันไปมองศิษย์พี่ของตนแล้วเอ่ยขึ้นมา “พี่สอง หุบเขาปักษาเพลิงพ่ายมีอสูรเวทอยู่มิใช่รึ ท่านอาจารย์บอกให้พวกเราลองไปที่นั่นดูหากมีความสามารถพอ แต่ไม่ก็ให้นำหมูวิญญาณเพลิงอัสนีกลับมาแทน อสูรเวทตัวนั้นน่าจะเป็นวัตถุดิบที่ดีกว่าหมูนี่ใช่ไหม”

ดวงตาของลู่เซียวเซียวเป็นเส้นโค้งเหมือนจันทร์เสี้ยว รอยยิ้มน่ารักของนางถูกขนาบข้างด้วยลักยิ้มที่แก้มทั้งสองข้าง

ถังอิ่นนิ่วหน้า ดวงตาหันไปมองศิษย์น้องหญิง ชายหนุ่มไม่ได้คาดคิดว่าลู่เซียวเซียวจะพูดถึงอสูรเวทที่หุบเขาปักษาเพลิงพ่ายขึ้นมาตอนนี้

“หือ มีอสูรเวทที่ดีกว่าหมูวิญญาณเพลิงอัสนีนี่ด้วยหรือ ได้ พาข้าไปดูหน่อย” ปู้ฟางพูดหน้าตาย

ถังอิ่นดูเหมือนอยากจะอธิบายอะไรบางอย่าง แต่ทันทีที่คำพูดนั้นกำลังจะหลุดออกจากปาก ลู่เซียวเซียวก็เข้ามาเกาะแขนเขาไว้แล้วลากให้เดินไปข้างหน้า

“พี่สอง ความสามารถของศิษย์พี่ท่านนี้จะช่วยให้เรากำจัดอสูรเวทตัวนั้นได้! พอไม่มีมันมาเกะกะขวางทางแล้ว เราก็จะเข้าไปเก็บสมุนไพรโลหิตปักษาเพลิงในหุบเขาได้อย่างไรเล่า! นั่นก็แปลว่าเราจะทำภารกิจที่ท่านอาจารย์มอบหมายได้สำเร็จ!” ลู่เซียวเซียวกระซิบบอกถังอิ่น

“แต่นั่นแปลว่าเรากำลังหลอกใช้ศิษย์พี่ไม่ใช่รึ เราทำเช่นนั้นไม่ได้นะ… เราต้องอธิบายเรื่องนี้ให้เขาฟังอย่างตรงไปตรงมา” ถังอิ่นพูดพร้อมขมวดคิ้ว ขณะมองศิษย์น้องหญิงแสนเจ้าเล่ห์ของตนด้วยสายตาไม่พอใจ

“พี่สอง ถ้าเราบอกไปแล้วศิษย์พี่ไม่ยอมไปเล่า ถึงอย่างไรเขาก็กำลังมองหาอสูรเวทที่ระดับสูงกว่าอยู่แล้ว แล้วอสูรเวทตัวนั้นก็ระดับสูงกว่าไอ้หมูนี่อย่างแน่นอน!” ลู่เซียวเซียวพูดพร้อมลากแขนถังอิ่นไปข้างหน้าด้วยสีหน้ากระวนกระวายใจ

ถังอิ่นลังเลอยู่สักพัก ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีกำลังต่อสู้กันภายใน จากนั้นเขาก็ถอนหายใจแล้วเอ่ย “เมื่อถึงเวลาจริง เราต้องช่วยกันระดมกำลังกับศิษย์พี่กำจัดอสูรเวทตัวนั้นน่ะ”

“แน่นอน! มันแน่อยู่แล้ว!” เมื่อถังอิ่นตอบตกลงเรียบร้อย ลู่เซียวเซียวก็ยิ้มดีใจจนแก้มสองข้างบุ๋มอีกครั้ง

แน่นอนว่าปู้ฟางที่เดินตามทั้งสองพร้อมถุงสัมภาระในมือไม่ได้ยินบทสนทนาดังกล่าว

ถังอิ่นเก็บซากหมูวิญญาณเพลิงอัสนีไปเรียบร้อยแล้ว เขาคงมีอุปกรณ์ปราณคลังเก็บอยู่กับตัว เนื่องจากสามารถเก็บซากหมูไปได้ทันทีเพียงแค่โบกมือ

“ศิษย์พี่ อสูรเวทที่ข้าบอกอาศัยอยู่ในหุบเขาปักษาเพลิงพ่าย จากที่นี่ไปหุบเขานั้นไกลพอตัว เราต้องเดินทางกันทั้งคืนเพื่อไปถึงให้เร็วขึ้น” ถังอิ่นเอ่ย

ปู้ฟางพยักหน้าอย่างไร้อารมณ์ “ได้ แค่ไปถึงก่อนพรุ่งนี้บ่ายก็พอ”

ระบบให้เวลาปู้ฟางสองวันในการเก็บวัตถุดิบ เมื่อฟังจากที่ถังอิ่นพูดแล้ว เขาก็ไม่ได้กระวนกระวายแต่อย่างใด

ทั้งสามเดินทางเข้าบริเวณป่ารก ป่านี้กินพื้นที่กว้างใหญ่ภายในดินแดนป่ารกชัฏ นานๆ ทีทั้งสามจะเจออสูรเวทระดับสามและระดับสี่ประปราย และถังอิ่นก็เป็นคนสังหารหมดทุกตัว ไม่จำเป็นต้องให้ปู้ฟางเข้าช่วยเหลือ

พวกเขาเดินต่อไปอีกสักพัก จนออกจากบริเวณป่ารกเข้าสู่บริเวณป่าหินในที่สุด บริเวณนี้เป็นพื้นกรวดรกร้างกว้างใหญ่

“พอข้ามป่าหินไปแล้วก็จะถึงหุบเขาปักษาเพลิงพ่าย… ศิษย์พี่ เรามาพักค้างคืนที่นี่กันก่อนดีไหม” ถังอิ่นถามปู้ฟางด้วยรอยยิ้ม