ทัณฑ์รักอสูรร้าย นิยาย บท 21

แสงไฟสีส้มหัวเตียง ทำให้กมลเนตรที่กำลังสะลึมสะลือหลังถูกร่ายมนต์ใส่ยาวนาน เธอถึงกับตาสว่างเมื่อเห็นเรือนร่างของชายหนุ่มที่ไม่รู้จัก หลังจากสายตาปะทเข้ากับสิ่งหนึ่งที่ขยายใหญ่อยู่กลางร่างหนา สติที่เตลิดไปกับความฝันตื่นมาพบกับความเป็นจริง

กมลเนตรดีดตัวลุกขึ้นนั่ง คว้าผ้าห่มมาห่อตัว ก่อนจะก้าวลงจากเตียงด้วยความเร็วทั้งหมดที่มี เธออยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้ หากอยู่ความบริสุทธิ์ของตนจะต้องถูกกระชากอย่างไร้ซึ่งความหมาย แต่ทุกย่างก้าวของเธอ ช้ากกว่าความไวของเขามาก

“ว้าย!...กรี๊ดดดด”

“แหม! ตกใจถึงขนาดวิ่งหนีเลยเหรอ ไม่ต้องกลัว เธอจะค้นพบกับความสุขที่ไม่เคยเจอมาก่อน” ร่างของเธอถูกเหวี่ยงลงไปยังเตียงนอน ตามด้วยร่างสูงใหญ่ทาบทับทั้งตัว

“ได้โปรดอย่าทำอะไรฉันเลย ฉันไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้น ฉันมีคนรักแล้ว อย่าทำอะไรฉันเลย” กมลเนตรอ้อนวอนทั้งน้ำตา คิ้วดกดำของฟรานซิสโกขมวดเพียงนิด ก่อนจะเลิกขึ้นสูงพร้อมกับเสียงหัวเราะ

“โอ้โฮ! ขายตัวเลี้ยงแฟนเสียด้วย แต่แฟนเธอนี่ตาบอดน่าดูเลยนะ ปล่อยให้แฟนที่สวยขนาดนี้มาขายตัวได้ยังไง เป็นฉันฉันจะเก็บเอาไว้คนเดียว” ความคิดของเขาไปอีกทาง คิดว่าเธอหารำไพ่พิเศษเลี้ยงคนรัก ซึ่งผู้หญิงประเภทนี้ก็มีอยู่มาก และเขาก็พบเจออยู่หลายคน

“ไม่ใช่...ไม่ใช่อย่างที่คุณคิด ปล่อยนะ ปล่อยสิ ช่วยด้วย ช่วยด้วย ปะ...” เธอทั้งดิ้นทั้งร้องขอความช่วยเหลือ แต่เสียงนั้นถูกกลบด้วย ปากหนาที่แนบปิดลงมา มอบจุมพิตที่ทำให้เธออ่อนแรงและคล้อยตาม

ทว่าจุมพิตนี้ กมลเนตรแข็งขืน พลิกลิ้นหนีลิ้นใหญ่ที่พยายามจะเกี่ยวรัด แรงดิ้นก็ดีดดิ้นมากขึ้นเพื่อให้ตนเองหลุดพ้นจากเงื้อมมือร้ายของเขา ในขณะที่มือเล็กก็ทุบและหยิกไปตามร่างหนาไม่เลือกที่ จนเขาต้องรวบข้อมือทั้งซ้ายขวาของเธอไว้ด้วยมือหนาเพียงมือเดียว ก่อนจะร่ายมนต์ใส่เธออีกรอบ และครั้งนี้เขาก็ทำสำเร็จ

ร่างสาวระทวยกับการเล้าโลมเหนือชั้นของเขา ฟรานซิสโกรู้จุดอ่อนของสตรีเป็นอย่างดี รู้ว่าจุดใดที่ทำให้เธอจำนน ไร้แรงต่อสู้กลายเป็นตอบสนองความใคร่

“อืม...อืม” กมลเนตรส่ายสะบัดศีรษะบนที่นอน กัดริมฝีปากของตนเองแน่น เสียวสะท้านไปทั้งกาย เมื่อเขารุกกลางลำตัวและกลางร่างกายพร้อมกัน ปากหนาครอบครองยอดถัน ส่วนนิ้วมือก็สะกิดเร่งเร้าตรงเกสรดอกไม้

กมลเนตรเหมือนเดินไปจนมุม ไม่มีทางออกใดที่จะให้รอดพ้นจากอสูรเจ้าเสน่ห์ ไฟปรารถนาในกายลุกท่วมจนเธอไม่อาจจะดับมันได้ด้วยตัวเอง แม้ว่าจะพยายามบังคับใจ บังคับอารมณ์สุดกำลังแล้วก็ตาม

“เธอพร้อมแล้ว แม่กระต่ายน้อย” เสียงของเขากระซิบบอก เมื่อสำรวจความพร้อมตรงกลีบดอกกุหลาบด้วยปลายนิ้ว

หัวใจของคนฟังเต้นไม่เป็นจังหวะ อยากถอยห่างเหลือเกิน ทว่าร่างกายมันไม่ขยับไปไหน คล้ายกับว่ารอให้เขามาเติมเต็มห้วงอารมณ์ก็ไม่ปาน มือใหญ่เอื้อมไปเปิดลิ้นชักหัวเตียง หยิบอุปกรณ์ป้องกันที่เตรียมไว้ตลอดเวลา ที่กมลเนตรไม่รู้เลยว่า มีมันวางอยู่ในลิ้นชักนั้น ก่อนที่เขาจะสวมใส่เครื่องป้องกัน จากนั้นร่างหนาจะทาบทับร่างบาง

“มะ...ไม่...กรี๊ดดดดดดด” ความที่คิดว่ากมลเนตรเป็นผู้หญิงผ่านร้อนผ่านหนาวมามาก ส่งผลให้เขาดันกายแกร่งเข้าไปครั้งเดียวสุดทาง ฝ่าความคับแน่นที่โอบรอบความเป็นตัวตนจนเขาเจ็บปวดไม่ต่างกับเธอ

“ฮือ...ปล่อย...ปล่อยฉัน” ความเจ็บปวดมากล้นเกาะกินหัวใจดวงน้อย ร่างสาวตึงแน่นไปหมดโดยเฉพาะภายในกล้ามเนื้อสาว ที่เธอรู้สึกตึงแน่นและปวดร้าวระบม