The king of War บทที่ 1726 ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของผม

แววตาของเจ้าเมืองมู่เต็มไปด้วยความเคร่งเครียด แม้ว่าเขาต้องการใช้โอกาสนี้ เพื่อลดความแข็งแกร่งของจวนเมืองหวยเฉิง แต่ก็เข้าใจด้วยว่าด้วยร่างกายที่พิการของเขาตอนนี้ ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของจวนเมืองหวยเฉิงอย่างแน่นอน

แน่นอนว่า จวนเมืองหวยเฉิงต้องการฆ่าเขา คงเป็นเรื่องยาก

จวนเมืองหวยเฉิงแค่ระเบิดโมเมนตัมวิถีบู๊ของตัวเองออกมา ไม่รีบเร่งที่จะลงมือกับเจ้าเมืองมู่ก่อน แม้ว่าเขาต้องการทำลายล้างจวนมู่แต่ถ้าเทียบกับการฆ่าหยางเฉิน เขาคาดหวังที่อยากจะฆ่าหยางเฉินมากกว่า

หากหยางเฉินไม่ตาย เขาเกรงว่าแม้แต่ความสงบสุขในอนาคต คงไม่มีอีกแล้ว

ในใจเจ้าเมืองมู่เต็มไปด้วยการต่อสู้ดิ้นรน เขาเหลือบมองที่สนามรบ หยางเฉินยังคงไล่ฆ่าผู้แข็งแกร่งของจวนเมืองหวยเฉิงอย่างบ้าคลั่ง แต่ทางฝั่งจวนเมืองหวยเฉิง ไม่มีใครที่สามารถหยุดหยางเฉินได้

นอกจากเจ้าเมืองหวยเฉิง มีเพียงผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าระยะปลายเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ยังมีความหวังจะฆ่าหยางเฉินได้ แต่ถูกผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าระยะปลายของจวนมู่ปิดล้อมไว้ ชั่วขณะหนึ่ง ไม่สามารถปลิดตัวออกมาฆ่าหยางเฉินได้เลย

ดังนั้น เวลาที่เหลือต่อจากนี้ ก็คือเวลา “แสดง” ของหยางเฉิน เว้นแต่จะมีใครสามารถจัดการหยุดเขาได้

การตายของเหล่าจิ่ว ทำให้หยางเฉินระเบิดพลังออกมาจนหมด ร่างกายเต็มไปด้วยเลือด

เนื่องจากร่างกายไม่สามารถแบกรับกำลังที่มีอยู่ จึงมีหลายแห่งบนผิวหนังของเขาที่สัมผัสกับอากาศ มีหลายจุด ผิวหนังเปิดออก และสามารถมองเห็นกระดูกขาว

แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่รู้สึกเจ็บปวดแม้แต่น้อย ร่างกายของเขาสอดแทรกอยู่ท่ามกลางผู้แข็งแกร่ง และทุกครั้งที่โบกกริช ก็จะพรากชีวิตหนึ่งชีวิต

เมื่อจวนเมืองหวยเฉิงมองเห็นผู้แข็งแกร่งของจวนเมืองหวยเฉิงล้มลงไปทีละคน ในหัวใจเหมือนมีเลือดไหล ดูภายนอกเหมือนสีหน้ายังดูสงบนิ่ง และถามอย่างเย็นชาว่า “เจ้าเมืองมู่ ความอดทนของฉันมีขีดจำกัด คุณตัดสินใจแล้วหรือยัง?”

เจ้าเมืองมู่เหลือบมองคนที่กำลังนั่งขัดตะหมาดอีกครั้ง ซึ่งราวกับกำลังคว้าโอกาสทุกอย่างเพื่อฟื้นฟูชีวิตของนักดาบเงาเพชฌฆาต หัวใจของเขา ก็ค่อยๆมั่นคงขึ้น

โมเมนตัมวิถีบู๊อันทรงพลัง ก็ระเบิดออกจากร่างกายของเขา

เมื่อใดก็ตามที่รู้สึกว่าตัวเองกำลังจะสูญเสียการควบคุมตนเอง เขาจะกัดปลายลิ้นของตัวเองอย่างแรง และพยายามตั้งสติอารมณ์ของตัวเอง

เพียงแต่ว่า ยังไงเขาก็เป็นคนๆหนึ่ง ในการต่อสู้ที่ดุเดือดนี้เช่นนี้ ร่างกายของเขาต้องทนต่อการสะท้อนกลับ ยังไงยังคงมีจุดจบ

ความเจ็บปวดที่ร่างกายกำลังจะถูกทำลาย ทำให้เขาต้องใช้ความเร็วเต็มที่

“อ๊ะ!”

ทันใดนั้นหยางเฉินก็เงยหน้าขึ้นบนฟ้าและตะโกนด้วยความโกรธ ราวกับว่าความเจ็บปวดในร่างกายของเขา ด้วยเสียงร้องตะโกนเช่นนี้เพื่อต้องการระบายความโกรธ

เพียงแต่ว่า ความเจ็บปวดไม่ใช่อารมณ์ การตะโกนด้วยความโกรธเช่นนี้ มันจะหายไปได้อย่างไร?

“เตี้ยง!”

ทันใดนั้น มือขวาของเขาก็สูญเสียกำลัง และมีดพกอาถรรพ์ก็หล่นลงพื้น

แขนขวาของหยางเฉิน สั่นไปหมด

“เขาหมดเรี่ยวแรงแล้ว ทุกคนมาลงมือพร้อมกัน ฆ่าเขาซะ!”

ทันใดนั้นมีคนเห็นสถานการณ์ของหยางเฉิน และตะโกนเสียงดังด้วยความตื่นเต้น

ในช่วงเวลานี้ ผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์หลายสิบคนของจวนเมืองหวยเฉิง ได้พุ่งไปสังหารหยางเฉิน