The king of War บทที่ 1726 ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของผม

แววตาของเจ้าเมืองมู่เต็มไปด้วยความเคร่งเครียด แม้ว่าเขาต้องการใช้โอกาสนี้ เพื่อลดความแข็งแกร่งของจวนเมืองหวยเฉิง แต่ก็เข้าใจด้วยว่าด้วยร่างกายที่พิการของเขาตอนนี้ ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของจวนเมืองหวยเฉิงอย่างแน่นอน
แน่นอนว่า จวนเมืองหวยเฉิงต้องการฆ่าเขา คงเป็นเรื่องยาก
จวนเมืองหวยเฉิงแค่ระเบิดโมเมนตัมวิถีบู๊ของตัวเองออกมา ไม่รีบเร่งที่จะลงมือกับเจ้าเมืองมู่ก่อน แม้ว่าเขาต้องการทำลายล้างจวนมู่แต่ถ้าเทียบกับการฆ่าหยางเฉิน เขาคาดหวังที่อยากจะฆ่าหยางเฉินมากกว่า
หากหยางเฉินไม่ตาย เขาเกรงว่าแม้แต่ความสงบสุขในอนาคต คงไม่มีอีกแล้ว
ในใจเจ้าเมืองมู่เต็มไปด้วยการต่อสู้ดิ้นรน เขาเหลือบมองที่สนามรบ หยางเฉินยังคงไล่ฆ่าผู้แข็งแกร่งของจวนเมืองหวยเฉิงอย่างบ้าคลั่ง แต่ทางฝั่งจวนเมืองหวยเฉิง ไม่มีใครที่สามารถหยุดหยางเฉินได้
นอกจากเจ้าเมืองหวยเฉิง มีเพียงผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าระยะปลายเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ยังมีความหวังจะฆ่าหยางเฉินได้ แต่ถูกผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าระยะปลายของจวนมู่ปิดล้อมไว้ ชั่วขณะหนึ่ง ไม่สามารถปลิดตัวออกมาฆ่าหยางเฉินได้เลย
ดังนั้น เวลาที่เหลือต่อจากนี้ ก็คือเวลา “แสดง” ของหยางเฉิน เว้นแต่จะมีใครสามารถจัดการหยุดเขาได้
การตายของเหล่าจิ่ว ทำให้หยางเฉินระเบิดพลังออกมาจนหมด ร่างกายเต็มไปด้วยเลือด
เนื่องจากร่างกายไม่สามารถแบกรับกำลังที่มีอยู่ จึงมีหลายแห่งบนผิวหนังของเขาที่สัมผัสกับอากาศ มีหลายจุด ผิวหนังเปิดออก และสามารถมองเห็นกระดูกขาว
แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่รู้สึกเจ็บปวดแม้แต่น้อย ร่างกายของเขาสอดแทรกอยู่ท่ามกลางผู้แข็งแกร่ง และทุกครั้งที่โบกกริช ก็จะพรากชีวิตหนึ่งชีวิต
เมื่อจวนเมืองหวยเฉิงมองเห็นผู้แข็งแกร่งของจวนเมืองหวยเฉิงล้มลงไปทีละคน ในหัวใจเหมือนมีเลือดไหล ดูภายนอกเหมือนสีหน้ายังดูสงบนิ่ง และถามอย่างเย็นชาว่า “เจ้าเมืองมู่ ความอดทนของฉันมีขีดจำกัด คุณตัดสินใจแล้วหรือยัง?”
เจ้าเมืองมู่เหลือบมองคนที่กำลังนั่งขัดตะหมาดอีกครั้ง ซึ่งราวกับกำลังคว้าโอกาสทุกอย่างเพื่อฟื้นฟูชีวิตของนักดาบเงาเพชฌฆาต หัวใจของเขา ก็ค่อยๆมั่นคงขึ้น
โมเมนตัมวิถีบู๊อันทรงพลัง ก็ระเบิดออกจากร่างกายของเขา
“มาเลย!”
ในขณะนี้ เจ้าเมืองมู่ละทิ้งความกังวลทั้งหมด
“ในเมื่อนายมาหาที่ตาย งั้นผมจะสนับสนุนนาย!”
เจ้าเมืองหวยเฉิงสูดหายใจเข้าลึกๆ ดวงตาของเขามีแววเจตนาฆ่าสองเส้นพุ่งออกมาอย่างแรงกล้า เท้ากระแทกกับพื้นอย่างแรง ชั่วขณะได้ปะทุออกไปทันที โจมตีเจ้าเมืองมู่โดยตรง
แม้ว่าท่านเจ้าเมืองมู่จะนั่งอยู่บนรถเข็น แต่สีหน้าก็ไม่มีวี่แววของความกลัวใดๆ ทั้งสองมือผลักรถเข็นอย่างแรง และรถเข็นก็พุ่งตรงไปที่เจ้าเมืองหวยเฉิงอย่างรวดเร็ว
“ตูมตูมตูม!”
การต่อสู้ระหว่างผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นยอดสองคน เริ่มต้นขึ้นทันที!
เมื่อผู้แข็งแกร่งที่อยู่รอบๆเห็น ต่างตกตะลึง
เมื่อถึงผู้แข็งแกร่งระดับของเจ้าเมืองหวยเฉิงกับเจ้าเมืองมู่ ต่างก็เป็นผู้มีอิทธิพลใหญ่ที่คอยปกป้องถิ่นฐาน และไม่ค่อยได้ลงมือ
เมื่อได้ลงมือเคลื่อนไหว ผลที่ตามมาจะร้ายแรงมาก และเป็นไปได้มากที่ทั้งสองฝ่ายจะต้องพ่ายแพ้และบาดเจ็บสาหัส แต่วันนี้ พวกเขาได้เห็นกับตาตัวเองกับฉากการต่อสู้กันระหว่างเจ้าเมืองหวยเฉิงกับเจ้าเมืองมู่
“ฆ่า!”
มันทำให้ผู้แข็งแกร่งของจวนมู่ ราวกับได้ทานยาให้ใจนิ่งสงบ ชั่วขณะ
เนื่องจากจวนเมืองหวยเฉิงเห็นเจ้าเมืองหวยเฉิงเปิดศึกต่อสู้กับเจ้าเมืองมู่ขวัญกำลังใจก็เพิ่มขึ้นเช่นกัน แต่ภายใต้ความแข็งแกร่งของหยางเฉิน ไม่มีใครสามารถต้านทานการโจมตีของหยางเฉินได้
ในเวลานี้ ร่างกายของหยางเฉิน กำลังทุกข์ทรมานจากความเจ็บปวดอันน่ากลัว เขารู้สึกว่าร่างกายของเขากำลังจะแตกออกจากกัน มีดพกอาถรรพ์ในมือของเขา เปรียบเสมือนแหล่งพลังงานที่มีพลังงานไม่รู้จบ
เพียงแต่ว่า แดนวิถีบู๊ที่แท้จริงของเขานั้น มีเพียงแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดระยะต้นเท่านั้น ไม่สามารถแบกรับพลังอันทรงพลังเช่นนั้นได้เลย
มีดพกอาถรรพ์ได้เริ่มสะท้อนกลับในร่างกายของเขาแล้ว ความเจ็บปวดที่เจ็บปวดสุดๆนั้น แต่ก็เจ็บปวดน้อยกว่าการตายของเหล่าจิ่ว
สายเลือดคลั่งก็กำลังเดือดพล่านเช่นกัน ครั้งแล้วครั้งเล่าที่กำลังจะกลืนกินสติสัมปชัญญะของเขา แต่เขาก็กัดฟันสู้ เพื่อไม่ให้ตัวเองสูญเสียสติสัมปชัญญะ
ในสถานการณ์เช่นนี้ เมื่อเขาสูญเสียสติสัมปชัญญะไปแล้ว จะเกิดผลเสียอย่างร้ายแรงมาก ในเวลานั้น ไม่เพียงแต่ผู้แข็งแกร่งของจวนเมืองหวยเฉิงจะถูกเขาฆ่าแล้ว แม้แต่ผู้แข็งแกร่งของจวนมู่ก็จะถูกเขาฆ่าด้วย
แม้ว่าเจ้าเมืองมู่จะทำเพื่อจวนมู่ และพยายามอย่างสุดชีวิตเพื่อจะขวางเจ้าเมืองหวยเฉิงแต่ไม่ว่าอย่างไร ก็ถือว่าจวนมู่ได้ช่วยเขา บุญคุณครั้งนี้ เขาจะไม่มีวันลืม
“ฆ่า ฆ่า ฆ่า!”
หยางเฉินคำรามด้วยความโกรธมีดพกอาถรรพ์ในมือของเขา โบกไปมาตลอดเวลา
ก่อนหน้านี้เพราะเขาฝืนบังคับใช้มีดพกอาถรรพ์ทำให้แขนข้างที่ถือมีดพกอาถรรพ์ก็ต้องเผชิญกับผิวหนังที่เป็นเนื้อตาย เฝิงเสียวหว่านพยายามเต็มที่ที่จะรักษามัน หากรักษาไม่หายอาจต้องเผชิญกับวิกฤตของการต้องตัดแขน
แต่ตอนนี้ เนื่องจากเขาได้ฝืนบังคับใช้มีดพกอาถรรพ์อีกครั้ง ผิวหนังบนแขนขวาของเขา จึงแตกเป็นบริเวณกว้าง และแขนทั้งหมด ก็มีเนื้อฉีกขาดและเลือดไหลปะปนกันอย่างน่าเวทนา
แต่ดูเหมือนเขาจะไม่รู้สึกเจ็บปวดใดๆ ยังคงโบกกรีชที่อยู่ในมือ
เมื่อใดก็ตามที่รู้สึกว่าตัวเองกำลังจะสูญเสียการควบคุมตนเอง เขาจะกัดปลายลิ้นของตัวเองอย่างแรง และพยายามตั้งสติอารมณ์ของตัวเอง
เพียงแต่ว่า ยังไงเขาก็เป็นคนๆหนึ่ง ในการต่อสู้ที่ดุเดือดนี้เช่นนี้ ร่างกายของเขาต้องทนต่อการสะท้อนกลับ ยังไงยังคงมีจุดจบ
ความเจ็บปวดที่ร่างกายกำลังจะถูกทำลาย ทำให้เขาต้องใช้ความเร็วเต็มที่
“อ๊ะ!”
ทันใดนั้นหยางเฉินก็เงยหน้าขึ้นบนฟ้าและตะโกนด้วยความโกรธ ราวกับว่าความเจ็บปวดในร่างกายของเขา ด้วยเสียงร้องตะโกนเช่นนี้เพื่อต้องการระบายความโกรธ
เพียงแต่ว่า ความเจ็บปวดไม่ใช่อารมณ์ การตะโกนด้วยความโกรธเช่นนี้ มันจะหายไปได้อย่างไร?
“เตี้ยง!”
ทันใดนั้น มือขวาของเขาก็สูญเสียกำลัง และมีดพกอาถรรพ์ก็หล่นลงพื้น
แขนขวาของหยางเฉิน สั่นไปหมด
“เขาหมดเรี่ยวแรงแล้ว ทุกคนมาลงมือพร้อมกัน ฆ่าเขาซะ!”
ทันใดนั้นมีคนเห็นสถานการณ์ของหยางเฉิน และตะโกนเสียงดังด้วยความตื่นเต้น
ในช่วงเวลานี้ ผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์หลายสิบคนของจวนเมืองหวยเฉิง ได้พุ่งไปสังหารหยางเฉิน
The king of War บทที่ 1726 ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของผม โดย เสี้ยวอ้าวอวี๋เซิง
นวนิยาย The king of War ได้อัปเดตเป็น บทที่ 1726 ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของผม
The king of War เป็นซีรีส์ที่ดีที่สุดและน่าสนใจที่สุดของผู้แต่ง เสี้ยวอ้าวอวี๋เซิง ใน บทที่ 1726 ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของผม นักแสดงนำหญิงดูเหมือนจะตกอยู่ในห้วงแห่งความสิ้นหวังและใจสลายมือเปล่า แต่ไม่คาดคิดเหตุการณ์ใหญ่ก็เกิดขึ้น โปรดอ่าน บทที่ 1726 ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของผม และอัปเดตบทต่อไปของซีรีส์นี้ที่ novelones.com
คำค้นหาที่เกี่ยวข้อง บทที่ 1726 ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของผม:
The king of War บทที่ 1726 ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของผม
บทที่ 1726 ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของผม The king of War