The king of War นิยาย บท 1041

“ฆ่ามัน!”

ทันใดนั้นเฉียนเปียวก็เคลื่อนไหว

กริชในมือของเขาส่องประกายเย็นเยียบ วาดส่วนโค้งที่งดงามกลางอากาศอย่างฉับพลัน

“พลั่ก!”

ทันทีที่โจมตีก็ทำให้องครักษ์ตระกูลไป๋บาดเจ็บอย่างคาดไม่ถึง

“แกกำลังรนหาที่ตาย!”

แขนขององครักษ์ตระกูลไป๋ถูกกรีดเป็นบาดแผลลึก องครักษ์ตระกูลไป๋โกรธจัดและต่อยเข้าที่ศีรษะของเฉียนเปียวทันที

แววตาของเฉียนเปียวเต็มไปด้วยความไม่ยินยอม การโจมตีเมื่อครู่เป็นการโจมตีที่รุนแรงที่สุดของเขาเพื่อหมายเอาชีวิตขององครักษ์ตระกูลไป๋

การโจมตีครั้งนี้ไม่ได้เหลือทางล่าถอยไว้ให้กับตัวเองเลย เมื่อการสังหารล้มเหลว เขาจะถูกเปิดเผยตัวภายใต้การโจมตีของอีกฝ่ายอย่างสมบูรณ์

ตัวเขาเป็นผู้แข็งแกร่งแดนราชาขั้นต้น ในขณะที่องครักษ์ตระกูลไป๋เป็นผู้แข็งแกร่งแดนราชาขั้นปลาย ความสามารถของทั้งสองไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกันเลย

เมื่อเผชิญหน้ากับการโจมตีอย่างสุดกำลังจากผู้แข็งแกร่งแดนราชาขั้นปลาย เขามีแต่ตายกับตายเท่านั้น

มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะหลบหลีก

“ตายซะ!”

องครักษ์ตระกูลไป๋คำรามแล้วปล่อยหมัดออกมา

พนักงานหลายคนของเยี่ยนเฉินกรุ๊ปที่รายล้อมอยู่ ที่เป็นผู้หญิงต่างหลับตาราวกับว่าไม่ต้องการเห็นว่าจะเกิดอะไรขึ้น

“พี่เฉียน!”

ฉินซีตะโกนดังลั่นด้วยหัวใจแตกสลาย

เธอรู้ว่าหยางเฉินเห็นคุณค่าของความสัมพันธ์มากแค่ไหน ถ้าเฉียนเปียวตายเพราะปกป้องเธอ แม้ว่าหยางเฉินจะกลับมาได้ก็เกรงว่าจะไม่ยกโทษให้เธอ

เธอต้องการขัดขวางการโจมตีเฉียนเปียว แต่ในฐานะผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง เธอทำอะไรไม่ได้เลย สิ่งที่เธอทำได้คือมองดูกำปั้นขององครักษ์ตระกูลไป๋ที่เข้าใกล้ศีรษะของเฉียนเปียวมากขึ้นเรื่อยๆ

ในช่วงเวลาที่แขวนอยู่บนเส้นด้ายนี้ ชายวัยกลางคนสวมชุดนักรบปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าเฉียนเปียวราวกับพายุหมุน พลันปล่อยหมัดออกมา

“ตูม!”

เสียงดังสนั่นหวั่นไหวสั่นสะเทือนไปทั่วทั้งเยี่ยนเฉินกรุ๊ป

ทุกคนตกตะลึงกับการปรากฏตัวของผู้แข็งแกร่งคนนี้ เห็นเพียงองครักษ์ตระกูลไป๋ที่เพิ่งโจมตีเฉียนเปียวอย่างโหดร้าย ในเวลานี้ได้โบกสะบัดท่อนแขนเตรียมพร้อมที่จะฆ่าเฉียนเปียว พลางหักนิ้วทีละนิ้ว

“อา...แขนของฉัน!”

ร่างขององครักษ์ตระกูลไป๋ถูกโจมตีกระเด็นออกไปและร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดทันที

“แก แกเป็นใคร? กล้าดียังไงมายุ่งเรื่องตระกูลคิงไป๋ของฉัน!”

พอไป๋จวิ้นเหาเห็นชายสวมชุดนักรบคนนี้ก็ตกใจมากจนพูดจาตะกุกตะกัก

เฉียนเปียวมองไปยังร่างกำยำที่ขวางอยู่ตรงหน้าเขาด้วยความประหลาดใจ

ฉินซีก็เช่นกัน อันที่จริงมันเป็นครั้งที่สองที่เธอได้เห็นต่งจ้านกัง ครั้งแรกเมื่อสัปดาห์ที่แล้วในสถานที่เกิดเหตุของหยางเฉิน ต่งจ้านกังได้พาคนของกองยุทธการมาด้วย

เพียงแต่ว่าฉินซีนั้นเสียใจมาก เธอไม่ได้สังเกตต่งจ้านกังเลย

“ต่งจ้านกัง ผู้บังคับบัญชาสูงสุดแห่งกองยุทธการเมืองเยี่ยนตู!”

ต่งจ้านกังยืนอยู่ข้างหน้าเฉียนเปียว กล่าวอย่างภาคภูมิใจ เขาปลดปล่อยพลังอาฆาตออกมาทั่วร่างกาย ทั้งเยี่ยนเฉินกรุ๊ปดูเหมือนจะปกคลุมไปด้วยความโกรธของเขา

เมื่อได้ยินคำพูดของต่งจ้านกัง เฉียนเปียวก็ยิ่งตื่นเต้นมากขึ้นไปอีก เขาคิดมาตลอดว่าหยางเฉินถูกคนจากกองยุทธการพาตัวไป ตอนนี้ต่งจ้านกังออกหน้าช่วยพวกเขาด้วยตัวเอง เห็นได้ชัดว่าเป็นคำสั่งของหยางเฉิน

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ นั่นก็หมายความว่า ตอนนี้หยางเฉินรอดพ้นจากอันตรายแล้วใช่ไหม?

ถ้าไม่อย่างนั้นเขาจะจัดให้ผู้บัญชาการสูงสุดของกองยุทธการเมืองเยี่ยนตูมาที่นี่ได้อย่างไร?

ตราบใดที่หยางเฉินยังมีชีวิตอยู่ ทุกอย่างก็ยังมีความหวัง!