The king of War นิยาย บท 1076

“คุณหยาง ตระกูลหลงแห่งเยี่ยนตู ได้ยินว่าเป็นสาขาของราชวงศ์หลง ปัจจุบันนี้ผู้แข็งแกร่งตระกูลเดอะคิงจำนวนมากบุกเข้าเมืองเยี่ยนตู เกรงว่าระยะห่างของราชวงศ์ที่จะมา คงอีกไม่ไกลครับ”

หวงเทียนเชิงพูดเตือนสติ

อวี๋เหวินเกาหยางก็พยักหน้าบอก “หลงเถิงมาครั้งนี้ กลัวว่าจะมีเป้าหมายอื่น!”

เย่ม่านกล่าวอย่างตึงเครียดอยู่บ้าง “หลงเถิงคนนี้เป็นคนน้ำนิ่งไหลลึก คุณต้องระวังตัวให้ดี”

หยางเฉินหัวเราะเล็กน้อย มองทางทุกคนพลันพูดว่า “วางใจได้ ผมจะระวังหลงเถิงเอาไว้”

พูดจบ หยางเฉินสั่งไปทางลั่วปิงอีกที “ให้เขาเข้ามาเถอะ!”

ไม่นาน เสียงหัวเราะที่ดังกังวานดังขึ้นมาแล้ว “น้องชาย ฉันมาแล้ว!”

ไม่ทันได้เห็นตัวคน ก็ได้ยินเสียงมาก่อน คำที่พูดไว้คือแบบนี้สินะ!

ตัวหลงเถิงยังไม่ทันเข้ามา ตอนนี้เสียงกลับดังขึ้นมาจากโถงทางเดินข้างนอกแล้ว

ตามมาด้วย ภาพคนที่มีอายุคนหนึ่งเดินเข้ามาแล้ว หลังมองเห็นคนในห้อง เขาเหมือนไม่แปลกใจสักนิดเดียว แต่กลับหัวเราะกล่าวทักทายทางทุกคน “ผู้นำอวี๋เหวิน ผู้นำหวง ผู้นำเย่ก็มาด้วย!”

พูดจบ เขาก็มองทางหยางเฉิน จึงเข้าไปหาก่อน มาโอบกอดกับหยางเฉินสักหน่อย หัวเราะฮาๆ พูดว่า “ฉันว่าแล้วเชียว น้องชายของฉันเป็นคนดีสวรรค์คุ้มครอง ต้องไม่เกิดเรื่องอะไรแน่ ที่แท้ยังเป็นแบบนั้น!”

หยางเฉินหัวเราะแล้ว “ขอบคุณพี่ชายมากที่คิดถึงครับ!”

ตอนแรกที่แปดตระกูลแห่งเยี่ยนตูเตรียมร่วมมือจัดการหยางเฉิน หลังจากผู้แข็งแกร่งข้างกายหลงเถิงถูกหยางเฉินตีพ่าย หลงเถิงก็เปลี่ยนความรู้สึกเป็นศัตรูต่อหยางเฉิน มาเป็นคนที่ใช้คำว่าพี่น้องมาเรียกกันก่อน

ตั้งแต่ผ่านเรื่องนั้นมา ระหว่างหยางเฉินกับหลงเถิงก็ไม่ได้พบเจอใดๆ อีก นึกไม่ถึงครั้งนี้ หลงเถิงเข้ามาหาถึงที่เองเลย

“คุณหยาง ดูแล้วคุณไม่เป็นอะไร พวกเราก็วางใจแล้ว ในเมื่อเจ้าบ้านหลงมีธุระมาหาคุณ งั้นพวกเราไปก่อนนะครับ”

หลังผู้นำตระกูลอื่นๆ มองหน้ากันและกันแวบหนึ่ง ต่างเอ่ยปากบอกไป

“ได้ งั้นทุกท่านเดินทางปลอดภัยครับ!”

หยางเฉินหัวเราะพูดขึ้น

หลังจากหลายคนกลับกันไปแล้ว ในห้องทำงานเหลือแค่หยางเฉินกับหลงเถิงสองคน

หยางเฉินชงชาหลงจิ่งแห่งซีหูชั้นดีแก้วหนึ่งให้หลงเถิง ยิ้มบอกว่า “พี่ชาย มาชิมฝีมือของผมสักหน่อย”

หลงเถิงรับถ้วยชาพอร์ซเลนมา จิบเบาๆ อึกหนึ่ง หัวเราะฮาๆ เสียงดังบอกว่า “ชาดี! นึกไม่ถึงฝีมือชงชาของน้องชายฉันจะยอดเยี่ยมแบบนี้ ไม่เสียแรงเป็นบุคคลที่ทำให้พันธมิตรตระกูลเดอะคิงรู้สึกปวดหัวได้!”

หยางเฉินหนังตากระตุกครู่หนึ่ง หลงเถิงดูเหมือนพูดประโยคหนึ่งขึ้นมาแบบไม่สนใจอะไร ความจริงก็คือกำลังแสดงออกว่า เขารู้ความแค้นระหว่างหยางเฉินและพันธมิตรตระกูลเดอะคิง

หยางเฉินหัวเราะนิ่งๆ ไม่ได้พูดถึงก่อน เพียงแค่หัวเราะแล้วพูดว่า “ผมเข้าใจฝีมือชงชาอะไรที่ไหนกัน เพียงแค่ชงง่ายๆ พี่ชายไม่รังเกียจก็พอ”

“ฮาๆ น้องชายถ่อมตัวแล้ว!”

หลงเถิงหัวเราะเสียงดังพูดขึ้น ยกถ้วยชาขึ้น ดื่มไปอีกหนึ่ง

ทั้งสองพูดคุยไปเรื่อยเปื่อย ที่พูดมาทั้งหมดคือเรื่องไร้สาระที่ไม่มีประโยชน์ใดๆ

คุยกันมาสิบกว่านาทีเต็มๆ หลงเถิงถึงสีหน้าขึงขังขึ้นมาทันใด มองหยางเฉินแล้วบอกว่า “น้องชาย นายรู้จักเมืองเหมียวไหม?”

ในใจหยางเฉินตกใจอยู่บ้างเล็กน้อย เขาเคยสัมผัสกับสำนักมารมา ในช่วงก่อนหน้าที่อยู่ตระกูลคิงกวน

เรื่องนี้นอกจากคนของตระกูลคิงกวนแล้ว คนอื่นน่าจะไม่รู้สิถึงจะถูก ทำไมหลงเถิงมาพูดถึงเมืองเหมียวกับตนเองกะทันหัน?

“เมืองเหมียว?”

หยางเฉินแสร้งทำท่าทางไม่รู้เรื่อง ถามอย่างสงสัย “เยี่ยนตูมีเมืองเหมียวสถานที่แบบนี้ด้วยเหรอ?”