The king of War นิยาย บท 1094

ฉินเต๋อเจิ้งกับเหล่าอู๋และคนอื่นๆ ต่างก็ตื่นเต้นในเวลานี้ เดิมทีพวกเขาวางแผนที่จะสนับสนุนฉินต้าหย่งขึ้นครองตำแหน่ง หลังจากที่ฉินหรูเฟิงเสียชีวิต

แม้ว่าฉินต้าหย่งจะเป็นเพียงคนธรรมดา แต่พวกเขามีความแข็งแกร่งด้านบูโดนิ!

นอกจากนี้ เบื้องหลังของฉินต้าหย่งยังมีอัจฉริยะด้านบูโดที่ทรงพลังเช่นหยางเฉิน ในอนาคตใครจะกล้าแตะต้องตระกูลฉิน?

“ต้าหย่ง พ่อของคุณแต่เดิมเป็นผู้นำตระกูลฉินของเรา ถ้าไม่ใช่เพราะฉินหรูเฟิง บางทีพ่อของคุณอาจจะส่งต่อตำแหน่งผู้นำตระกูลให้กับคุณ”

ฉินเต๋อเจิ้งพูดด้วยใบหน้าจริงจัง"เนื่องจากคุณเป็นลูกชายของพี่ใหญ่ คุณควรสืบทอดตำแหน่งผู้นำตระกูลฉิน คุณรีบตอบตกลงเถอะ!"

“ในอนาคต เราจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อช่วยเหลือคุณและนำตระกูลฉินไปสู่จุดที่ยอดเยี่ยมกว่านี้!”

เหล่าอู๋พูดอย่างตื่นเต้น “คุณชาย ถ้าสามารถสนับสนุนให้คุณเป็นผู้นำตระกูล แม้ว่าผมจะต้องตายในตอนนี้ ผมก็ยิ้มและตายตาหลับ ดังนั้นโปรดตอบตกลงเถอะ!”

เหล่าอู๋พยักหน้า "ตระกูลฉิน มีเพียงคุณเท่านั้นที่มีคุณสมบัติเหมาะสมที่สุดในการสืบทอดตำแหน่งผู้นำตระกูล!"

ชั่วขณะหนึ่ง ยกเว้นฉินหรูเฟิงซึ่งยังถูกล้อมอยู่ ทุกคนในตระกูลฉินได้บรรลุฉันทามติและสนับสนุน ฉินต้าหย่งในการขึ้นครองตำแหน่ง

หยางเฉินถอนหายใจเล็กน้อย แม้ว่าเขาจะไม่เคยคิดเลยว่า วันหนึ่ง พ่อตาที่ซื่อๆของเขาจะมีโอกาสได้เป็นผู้นำของตระกูลที่ร่ำรวยสูงสุดในเมืองหลวง

“ผมตอบรับไม่ได้!”

ขณะที่ทุกคนตั้งตารอ ฉินต้าหย่งก็ส่ายหัวและพูดด้วยท่าทีไม่เยาะเย้ยตยเอง“เป็นเกียรติอย่างยิ่งสำหรับผมที่จะสามารถกลับมาหาครอบครัวได้อีกครั้ง ผมจะมาแย่งชิงตำแหน่งผู้นำตระกูลฉินได้อย่างไร?”

“ผมก็แค่คนธรรมดา แม้แต่ในตระกูลฉิน ใครๆก็ฆ่าผมได้ง่ายๆ”

“ถ้าให้ผมเป็นผู้นำตระกูลฉิน มันจะไม่เพียงแต่นำงานรักษาความปลอดภัยครั้งใหญ่มาสู่ตระกูลฉินเท่านั้น แต่ยังทำให้คนอื่นหัวเราะเยาะตระกูลฉินของเราด้วย!”

“นอกจากนี้ ผมเคยชินกับการเป็นคนธรรมดา ได้มองดูลูกสาวสองคนมีความสุข และสามารถใช้ชีวิตอยู่กับหลานสาวของผม ผมก็พอใจแล้ว”

รอยยิ้มที่มีความสุขก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของฉินต้าหย่ง เขาไม่ได้อยากจะเป็นผู้นำตระกูลฉิน และเขาไม่ต้องการออกจากเยี่ยนตู

“ผมว่า ผู้นำตระกูลคนใหม่ของตระกูลฉิน ให้ลุงคนที่สองมาสืบทอดตำแหน่งเถอะ”

ฉินต้าหย่งมองไปที่ฉินเต๋อเจิ้ง และพูดอย่างจริงจัง "คุณเป็นสายเลือดที่บริสุทธิ์ที่สุดของตระกูลฉิน และเป็นน้องชายของพ่อของผม มีเพียงคุณเท่านั้นที่มีคุณสมบัติเหมาะสมที่สุดในการสืบทอดตำแหน่งผู้นำตระกูลฉิน"

ฉินเต๋อเจิ้งรีบส่ายหัว"ทำแบบนี้ได้อย่างไร? ตามกฎของตระกูลฉิน ตำแหน่งผู้นำตระกูลควรส่งต่อจากรุ่นสู่รุ่น เนื่องจากพ่อของคุณจากไป คุณก็ควรสืบทอดตำแหน่งผู้นำตระกูล”

เดิมทีหยางเฉินไม่อยากเข้าไปแทรกแซงเรื่องของตระกูลฉิน แต่เขาก็รู้ว่าฉินต้าหย่งไม่เต็มใจที่จะเป็นผู้นำตระกูลจริงๆ

ดังนั้นเขาจึงกล่าวว่า "กฎเป็นเรื่องตายตัว แต่คนสามารถปรับเปลี่ยนได้ ผมว่า ถ้าตระกูลฉินต้องการแข็งแกร่งขึ้น ก็ควรให้คนที่มีความสามารถครองตำแหน่ง"

“พ่อของผมไม่ใช่นักรบ และเขาไม่ได้อาศัยอยู่ในตระกูลฉินมา 50 ปีแล้ว ไม่มีคุณงามความดีสำหรับตระกูลฉิน”

“ไม่เหมาะที่เขาจะเป็นผู้นำตระกูลฉิน”

“ประเด็นที่สำคัญที่สุดคือ เราไม่ต้องการที่จะปล่อยให้พ่อตาของผมอยู่ตามลำพังในตระกูลฉิน”

สายตาของหยางเฉินก็ตกอยู่ที่ฉินเต๋อเจิ้ง “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ตระกูลฉินก็ขอมอบให้ท่านแล้ว”

เมื่อได้ยินคำพูดของหยางเฉิน ฉินต้าหย่งก็เหลือบมองเขาอย่างซาบซึ้ง

ฉินเต๋อเจิ้งและคนอื่นๆต่างมองหน้ากันอย่างงงๆ พวกเขาต้องการใช้โอกาสนี้เพื่อผลักดันฉินต้าหย่งให้ขึ้นครองตำแหน่งผู้นำตระกูลฉิน แต่คิดไม่ถึงว่า ถูกปฏิเสธ

อย่างไรก็ตาม หยางเฉินได้พูดแล้ว ถ้าเกลี้ยกล่อมฉินต้าหย่งให้เข้ารับตำแหน่งอีก ก็ไม่สมควรอย่างยิ่ง

“เอาล่ะ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นผมจะรับตำแหน่งผู้นำตระกูลชั่วคราว อย่างไรก็ตาม ตำแหน่งนี้เป็นของคุณเสมอต้าหย่ง ถ้าวันหนึ่งคุณอยากกลับบ้าน ผมจะคืนตำแหน่งนี้ให้คุณ "

ฉินเต๋อเจิ้งกล่าวอย่างจริงใจ

"ได้!"

ฉินต้าหย่งพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม

“ผมยังไม่ตาย พวกคุณก็รอไม่ไหวที่จะเลือกผู้นำตระกูลแล้วเหรอ?”

ในชั่วพริบตา หินก็ถูกยิงพุ่งเข้าใส่พิษกู่ทันที และพิษกู่สีดำสนิทก็ได้ตกลงสู่พื้นทันที

จนกระทั่งถึงเวลานี้เองที่อู่เลี่ยกลับมารู้สึกตัวอีกครั้ง

เมื่อกี้หยางเฉินเป็นคนเตือนเขา และคนที่โจมตีพิษกู่ด้วยหินบินก็คือหยางเฉินเช่นกัน

“คุณหยาง ผมเป็นหนี้บุญคุณคุณอีกหนึ่งชีวิต!”

อู่เลี่ยกล่าวอย่างซาบซึ้ง

หยางเฉินส่ายหัว “เรื่องเล็กน้อย!”

“นี่มันหนอนอะไรเนี่ย? มันยังมีชีวิตอยู่!”

เหล่าอู๋มองไปที่พิษกู่ด้วยท่าทางตกใจและกล่าว

เห็นเขายกเท้าขึ้น และกำลังจะเหยียบมัน

"หยุด!"

หยางเฉินรีบห้ามเขา

“ลูกเขย คุณรู้จักหนอนตัวนี้?”

เหล่าอู๋ไม่ได้เหยียบมัน เขามองหยางเฉินอย่างสงสัยและถาม

หยางเฉินพยักหน้าและพูดด้วยน้ำเสียงที่กระชับ "นี่คือพิษกู่ที่มีเพียงเมืองเหมียวมีเท่านั้น ผมเคยเห็นพิษกู่แบบนี้ในเมืองกษัตริย์กวน"

“หินที่ผมปล่อยออกมาเมื่อกี้ ต่อให้จะเป็นกึ่งแดนเทพ ก็จะถูกเจาะทะลุร่างกาย แต่พิษกู่ตัวนี้ยังมีชีวิตอยู่”

หลังจากฟังคำพูดของหยางเฉิน ทุกคนก็เพิ่งรู้ และทุกคนก็แสดงท่าทางสยดสยองในทันใด