The king of War นิยาย บท 119

ฉินซีตัวสั่น หยางเฉินมองอย่างเจ็บปวด

ถ้าไม่ใช่เพราะทำให้ฉินต้าหย่งเลิกเล่นการพนันจริงๆ เขาไม่มีทางเลือกวิธีนี้อย่างแน่นอน

เจ็บสั้นๆดีกว่าเจ็บยาวๆ ทำได้เพียงให้ฉินซียอมรับโหดเหี้ยวของฉินต้าหย่งให้ได้

ซูซานรีบพยุงฉินซี รีบพูดอย่างกัดฟันโมโหว่า “ลุงฉิน เสี่ยวซีเป็นลูกของลุงนะ ลุงคงไม่ทำเพื่อการพนัน แม้แต่ลูกสาวก็ยังเอาไปเป็นตัวพนันจริงๆหรอกใช่มั้ย?"

“คุณคิดให้ดีก่อนแล้วค่อยตัดสินใจ ว่าจะเอาลูกสาวเป็นตัวค้ำประกันมั้ย ถ้าคุณแพ้ ผมจะพาเธอไป ชาตินี้อย่าหวังจะได้เจอเธออีก”

เสียงอันห่อเหี่ยวของหยางเฉินดังขึ้นอีกครั้ง “ถึงตอนนั้น คุณจะไม่รู้เลยด้วยซ้ำ ว่าเธออยู่ที่ไหนกันแน่ และจะไม่รู้เลย ว่าเธอจะมีความสุขหรือไม่ ถึงขั้นแม้แต่เธอจะเป็นตายร้ายดียังไง คุณก็ไม่สามารถรู้ได้เลย”

“แน่นอน คุณก็อาจจะชนะได้ ถ้าชนะ สิบล้านกว่านี้เป็นของคุณ ตอนนี้ บอกผม ว่าคุณเลือกอะไร!”

หยางเฉินพูดประโยคนี้อย่างโมโห ความอาฆาตที่มีต่อฉินต้าหย่งได้ปะทุขึ้นแล้ว แต่เขารู้ดี เพื่อฉินซี เขาไม่มีทางทำแบบนั้นแน่นอน

“พ่อ อย่าพนันอีกเลย ได้มั้ย?"

ฉินซีแทบจะพูดอ้อนวอนประโยคนี้ออกมา

“ถ้าจะเล่นก็ไปต่อ ไม่เล่นก็ไสหัวไปซะ!”

หยางเฉินตวาดอย่างรำคาญ เสียงเยือกเย็นถึงขีดสุด

“พนัน! ผมเอาลูกของผมไปพนัน! ถ้าแพ้ เธอจะเป็นของคุณ”

ฉินต้าหย่งกัดฟันพูดประโยคนี้ออกมา สีหน้าเจ็บปวดมาก ถึงแม้ในใจทนไม่ไหว แต่เขาคิดไปเองว่าไม่มีทางแพ้ เพียงแค่ชนะ ลูกสาวก็จะไม่เป็นไร

ฉินซีไม่คาดคิด ว่าฉินต้าหย่งจะเอาตัวเองไปพนันจริงๆ หน้าตาอกสั่นขวัญหาย

“ไอ้เหี้ยนี่มันคือสัตว์เดรัจฉาน แม้แต่ลูกสาวตัวเองยังเอาไปเป็นเบี้ยพนัน!”

“เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นสัตว์เดรัจฉานที่เหี้ยได้ขนาดนี้!”

“ต่อให้เขาชนะ ก็ไม่มีทางเปลี่ยนแปลงความจริงในเรื่องที่เขาได้กระทำป่าเถื่อนลงไป!”

……

คนรอบๆข้างต่างพากันด่าทอ ถึงแม้จะเป็นนักพนันพวกนั้น ตอนนี้ต่างพากันอับอาย

คำด่าทอที่ฟังไม่เข้าหูดังขึ้น ทันใดนั้นฉินต้าหย่งก็รับรู้ได้ถึงความเกินไปของตนแล้ว เขาก็รู้ดี ถ้าชนะก็ดีไป แต่ถ้าแพ้ ก็ต้องเสียลูกสาวคนนี้ไปเลย

“เสี่ยวซี ไม่ต้องกลัวนะ ตานี้ พ่อชนะแน่นอน เพียงแค่พ่อชนะ ต่อไปพ่อจะไม่เล่นพนันอีกแล้ว”

ฉินต้าหย่งเห็นท่าทีเจ็บปวดเศร้าโศกของฉินซี ก็ทนไม่ค่อยไหว ปลอบโยนฉินซีไปหนึ่งประโยค มองไปที่หยางเฉินอย่างโมโห แล้วตะคอกว่า “ผมเปิดไพ่คุณ!”

“เพี่ยะ!”

ฉินต้าหย่งโยนไพ่Kโพดำไปบนโต๊ะ

ตอนที่ผู้คนโดยรอบเห็นไพ่ ล้วนตกใจกัน ทันใดนั้นก็ได้เข้าใจฉินต้าหย่งแล้วว่าทำไมถึงกล้าเอาลูกสาวตัวเองไปพนัน ที่แท้ก็มีไพ่ใหญ่อยู่ในมือ

ซูซานโล่งอก แล้วรีบปลอบ “เสี่ยวซี ไม่ต้องกังวลนะ ไพ่ของคุณลุงใหญ่ขนาดนี้ ชนะแน่นอน แกก็ปลอดภัยไม่มีอะไรแล้ว”

“ฮ่าฮ่า ตอนนี้ ผมเอาเบี้ยพนันพวกนี้ไปได้แล้วใช่มั้ย?"

หลังจากที่ฉินต้าหย่งโยนไพ่ออกไปแล้ว สีหน้าตื่นเต้นจะไปเอาเบี้ยพนัน

“ไพ่ของผม คุณยังไม่ทันเห็นเลย ก็มั่นใจแล้วว่าจะชนะ?" หยางเฉินถามอย่างสัพยอก

มือของฉินต้าหย่งชะงัก แล้วดูแคลน “แม้แต่ไพ่คุณยังไม่ดูเลย คงไม่คิดว่าตัวเองโชคดี ได้A หรือไพ่ใบเอกใบรองหรอกนะ?"

“ทำไมจะไม่ได้ละ?"

หยางเฉินเยาะเย้ย แล้วเปิดไพ่ที่คว่ำอยู่บนโต๊ะขึ้น

ในขณะที่ทุกคนกำลังตกใจ ไพ่สีรุ้งใบหนึ่งปรากฏขึ้น

เสียงร้องดังทั้งห้องโถง!

ฉินต้าหย่งช็อกอย่างที่สุด ตาทั้งสองเพ่งมองไป ที่ไพ่ของหยางเฉินอย่างไม่ละสายตา

ไพ่ใบเอก！

เขาแพ้แล้ว!

เป็นไปได้ยังไงกัน?