The king of War นิยาย บท 120

จู่ๆหยางเฉินถูกขวางทางไว้ เขาจึงเริ่มรู้สึกรำคาญ

เรื่องของฉินต้าหย่ง เดิมทีก็ทำให้เขาโมโหมากแล้ว ตอนนี้ยังมีคนมาหาเรื่องอีก แค่คิดก็รู้แล้ว ว่าตอนนี้เขาเซ็งมากขนาดไหน

ด้านหลังของการ์ดสิบกว่าคน มีชายวัยกลางคนที่เก่งและมีความสามารถคนหนึ่งเดินมา

ที่บอกว่าเขาเก่งและมีความสามารถ ก็เป็นเพราะเขาผอมมาก วัดจากระดับสายตามีความสูงที่เมตรแปดสิบเซนติเมตร ท่อนบนสวมเสื้อลายดอกสีทึบ ท่อนล่างใส่กางเกงสแล็ค เสื้อจุกไว้ในกางเกง ใส่รองเท้าหนังสีดำมันวาว

ดูจากทั้งตัวแล้ว หุ่นดีสมส่วน ได้สัดส่วน

เขาผมสั้น ยิ้มมุมปาก หล่อเหลา ที่คอใส่หยกเหอเถียนพระสังขจาย ที่ข้อมือใส่สร้อยข้อมือหยกขาว ขยับไปมาไม่หยุด

“คือหลิวข่าย เจ้าของเมืองคิง เขามาได้ไง?"

“คงไม่ใช่มาเพื่อวัยรุ่นที่เพิ่งชนะแล้วได้ผู้หญิงไปนั่นหรอกนะ?"

“ว่ากันว่าที่แน่ เพียงแค่ผู้หญิงที่หลิวข่ายชอบ สุดท้ายก็ต้องตกเป็นของเขา หญิงสองคนนั้นเป็นสุดยอดของสุดยอด เกรงว่ายากจะพาออกไปแล้วละ”

……

เมื่อเห็นชายวัยกลางคน คนรอบๆข้างต่างพากันตกใจ ราวกับกลัวว่าหลิวข่ายได้ยินเข้า จึงได้พูดกันเบาๆ แต่หยางเฉินได้ยินเข้าแล้ว

“ไอ้ตัวแสบ แย่งผู้หญิง ในถิ่นของฉัน ไม่เหมาะสมมั้ง?"

หลิวข่ายยิ้มมีเลศนัย หรี่ตามองไปที่หยางเฉิน

หยางเฉินขมวดคิ้ว “นี่เป็นผู้หญิงที่ฉันได้มาจากการชนะ พวกแกยุ่งได้ด้วยเหรอ?"

“ฉันไม่ใช่! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้! ปล่อยฉัน!”

ซูซานตะโกนออกมา พอหยางเฉินถูกขวางไว้ เธอจึงรู้สึกมีความหวังขึ้นมา

“คนสวยวางใจนะ นี่เป็นถิ่นของผมหลิวข่าย เรื่องไหนที่ผมไม่ยอม ก็ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน”

หลิวข่ายยิ้มอย่างสุภาพบุรุษ มองไปที่ซูซานแล้วกล่าว จากนั้นก็มองกลับไปที่หยางเฉิน “คนสวยพูดแล้ว ว่าเธอไม่ใช่เชลยของแก แล้วแกจะอธิบายยังไง?"

หยางเฉินเพียงแค่ไม่อยากถูกซูซานรั้งไว้ ดังนั้นจึงได้ลากเธอมา ในเมื่อหญิงคนนี้ไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี งั้นเขาก็ไม่จำเป็นต้องสนใจแล้ว ปล่อยซูซานลงทันที

“ตอนนี้ ฉันไปได้แล้วใช่มั้ย?"

หยางเฉินจูงมือฉินซี มองไปที่หลิวข่ายแล้วพูด

“ไม่ได้ แกไปไหนไม่ได้!”

มีหลิวข่ายอยู่ ซูซานก็มีความกล้าขึ้นมา ลากมือของฉินซีแล้วกล่าว “เสี่ยวซีเป็นเพื่อนรักของฉัน แกเอาเธอไปไม่ได้!”

ฉินซีเริ่มร้อนรน เดิมทีสิ่งเหล่านี้หยางเฉินได้คุยกับเธอไว้ดิบดีแล้ว แสดงละคร เพื่อให้ฉินต้าหย่งสิ้นหวัง จากนั้นก็เลิกเล่นพนัน

แต่ไม่คาดคิด ว่าเพื่อนรักของเธอจะขัดขวางทุกวิถีทาง ขณะเดียวกันที่ฉินซีซาบซึ้งใจ แต่ก็ทำได้เพียงเร่งรีบ และอธิบายอะไรไม่ได้

“เธอผมได้มาเพราะชนะ นั่นหมายถึงเธอเป็นผู้หญิงของผม ผมพาผู้หญิงของตัวเองไป คุณมีปัญหางั้นหรือ?" หยางเฉินกล่าวอย่างสงบ

“ในเมื่อแกชนะและได้มา ฉันไม่มีปัญหาอยู่แล้ว”

หลิวข่ายพูดอย่างยิ้มกรุ้มกริ่ม จู่ๆเขาก็เปลี่ยนเรื่อง “แต่ ผู้หญิงคนนี้ เหมือนจะไม่ยอมให้แกพาเพื่อนรักของเธอไปนะ”

“ใช่ แกห้ามพาเธอไป!”

ซูซานมองหยางเฉิน กัดฟันแล้วกล่าว “ฉินซีคือคนเป็นๆ ไม่ใช่เบี้ยพนัน ต่อให้ลุงฉินเป็นพ่อของเธอ ก็ไม่มีสิทธิ์เอาเธอเป็นเบี้ยพนัน”

“ฉันรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้พูดถูก และที่เมืองคิงของฉัน ไม่เคยมีเรื่องที่เอาคนมาเป็นเบี้ยพนันเกิดขึ้นมาก่อน”

หลิวข่ายฉวยโอกาสพูด “แบบนี้มั้ยฉันให้แกยี่สิบล้าน ถือเสียว่าเป็นค่าตัวของหญิงสาวคนนี้ ให้เกินไปสี่ล้าน ถือเป็นการชดเชยให้แก ว่าไง?"