The king of War นิยาย บท 121

ตอนที่ทุกคนคิดว่าพวกเขาจะเล่นกันที่โถงใหญ่ หลิวข่ายกลับพาหยางเฉินไปภายในห้องส่วนตัวแล้ว

ในห้องส่วนตัวที่กว้างใหญ่ นอกจากหยางเฉินและฉินซี ยังมีซูซานอีกคน ส่วนนอกนั้นล้วนแล้วแต่เป็นคนของหลิวข่ายทั้งหมด

แม้กระทั่งเคาน์เตอร์ที่แลกชิปยังมีพร้อม ซึ่งหมายความว่าขอเพียงหยางเฉินมีเงิน สามารถเล่นต่อไปได้แบบไม่หยุด

“พ่อหนุ่ม ยังไม่เคยมีใครกล้ามายั่วยุฉันถึงถิ่นมาก่อน นายเป็นคนแรก!”

หลิวข่ายพิงพนักด้านหลังของเก้าอี้ ในปากคาบซิการ์คิวบาแท่งหนึ่งอยู่ มีลูกน้องรีบเข้ามาทันที จากนั้นช่วยจุดให้เขา

หยางเฉินขี้เกียจพูดไร้สาระกับเขา หยิบแบล็กการ์ดขอบทองใบหนึ่งออกมา ถือโอกาสยื่นไปให้ฉินซีที่อยู่ข้างกาย “ไปแลกชิปมาห้าล้าน!”

ถึงแม้ฉินซีจะรู้ว่าหยางเฉินมีเงิน แต่ต้องมาใช้จ่ายฟุ่มเฟือยเพื่อตนเองแบบนี้ ในใจเธอไม่ได้รู้สึกดีเท่าไร สุดท้ายยังไปแลกชิปห้าล้านมาอย่างเชื่อฟัง

หลังจากได้ยินว่าหยางเฉินแลกมาห้าล้าน หลิวข่ายส่งเสียงหัวเราะเยาะ “แค่ห้าล้านเอง อยากให้ฉันเล่นจนยอมแพ้?

“ถ้าเกิดผมโชคดีล่ะ เอาชนะไปได้ตลอด เกิดเถ้าแก่หลิวทนต่อไปไม่ไหว ยอมแพ้ล่ะ?” หยางเฉินหัวเราะนิ่งๆ

“อยากจะมาบีบให้ฉันยอมแพ้ในเขตอิทธิพลของฉัน นายกำลังฝันหรือไง?”

หลิวข่ายหัวเราะแล้วพูดขึ้น ลูกน้องพวกนั้นของเขาก็ทำหน้าตาเยาะเย้ยเช่นกัน

ทันใดนั้นหลิวข่ายรู้สึกเสียใจอยู่บ้างที่มัวแต่มาเสียเวลากับหยางเฉินอยู่ที่นี่

ก่อนหน้านี้ได้ยินลูกน้องรายงานว่ามีสาวงามยอดเยี่ยมปรากฏตัวที่ชั้นบนสุด เขาดูผ่านวงจรปิด เห็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่ทั้งหมดแล้ว

ยังคิดว่าหยางเฉินสามารถเอาเงินสิบล้านออกมาได้อย่างง่ายดาย ย่อมมีจุดพิเศษอะไรจริงๆ

“เริ่มเถอะ!”

หยางเฉินไม่อธิบาย รอฉินซีนำชิปเข้ามาแล้ว เขาจึงนำชิปจำนวนห้าล้านมาทิ้งลงกลางโต๊ะไปทั้งหมดเลย

มองเห็นฉากนี้เข้า สีหน้าหลิวข่ายเปลี่ยนไปเล็กน้อย เดิมทียังคิดว่าหยางเฉินจะเล่นจำนวนน้อย นึกไม่ถึงว่าห้าล้านเป็นเงินวางเดิมพันในครั้งเดียว ชั่วขณะหนึ่งในสายตาเขามีความเคร่งขรึมเพิ่มเข้ามา คนหนุ่มที่สามารถเอาเงินทุนหมุนเวียนออกมามากขนาดนี้ได้ ทั้งเมืองเจียงโจวยังคงมีไม่กี่คน

ถึงแม้หยางเฉินจะพูดว่าอยากเล่นจนอีกฝ่ายยอมแพ้ไป นั่นหมายความว่าจำนวนห้าล้านนี้ เป็นเพียงการเริ่มต้น

โดยเฉพาะนี่เป็นถิ่นฐานของหลิวข่าย เขาย่อมไม่สามารถแพ้ได้เป็นธรรมดา จึงวางชิปจำนวนห้าล้านลงมาเช่นกัน

เจ้ามือการพนันเริ่มต้นแจกไพ่ คนหนึ่งใบหนึ่ง หยางเฉินนำไพ่เลข‘4’ใบหนึ่งทิ้งลงไปบนโต๊ะแล้ว

หลิวข่ายยังไม่ได้เปิดไพ่ มองเห็น'4'ของหยางเฉิน เขาส่งเสียงหัวเราะดังขึ้น “โชคของนายเหมือนไม่ค่อยดีเท่าไรมั้ง! ฮ่าๆ......”

“คุณดูมั่นใจขนาดนี้? ถ้าเกิดที่คุณได้มาคือ‘3’ล่ะ?” หยางเฉินพูดหยอกเย้า

หลิวข่ายหัวเราะ “เกรงว่าจะทำให้นายผิดหวังแล้ว!”

เขาเพิ่งพูดจบไป พลิกไพ่ของตนเองกลับมา มั่นใจจนขั้นที่มองยังไม่มองสักแวบ ยื่นมืออยากไปเอาชิปมา

“พี่ข่าย!”

ลูกน้องที่อยู่ด้านหลังเขารีบพูดเตือนสติขึ้นมาประโยคหนึ่ง หลิวข่ายถลึงตาใส่เขา “รีบๆ พูด!”

“ท่านแพ้แล้วครับ!”

ลูกน้องคนนั้นพูดจาแบบระมัดระวัง

“ฉันรู้.....เดี๋ยวก่อน แกว่าอะไรนะ?”

มือของหลิวข่ายเพิ่งวางบนชิป พอได้ยินคำพูดของลูกน้อง เขาตกใจไปชั่วขณะหนึ่ง จากนั้นถึงมองที่ไพ่ของตนเองไป ตอนที่มองเห็นว่าเป็นเลข‘3’จริงๆ ด้วย ชั่วขณะนั้นหน้าตาอึ้งทึ่ง

“เถ้าแก่หลิว มั่นใจมันก็ดี แต่มั่นใจเกินเหตุจะเป็นเรื่องตลกเอานะ” หยางเฉินพูดจาหยอกล้อ

สีหน้าของหลิวข่ายซีดเซียวอย่างมาก มองเจ้ามือการพนันที่แจกไพ่แบบไม่ให้ใครจับได้

“คนเก่งจริงไม่ชนะในสามครั้งแรก นี่เพิ่งจะเริ่มต้นเอง ตอนนี้แพ้ หมายความว่าโชคดีกำลังรออยู่ช่วงหลัง” หลิวข่ายยิ้มกริ่มพูดขึ้น

หยางเฉินหัวเราะนิ่งๆ และไม่ได้เก็บชิปจำนวนสิบล้านนั้นมา แต่พูดว่า “รอบนี้ ผมลงสิบล้าน! แจกไพ่เถอะ!”

หลิวข่ายหรี่ดวงตามองหยางเฉิน ลงสิบล้านไปตาม