The king of War นิยาย บท 122

ทุกคนต่างจ้องไปยังมือของหลิวข่ายตาไม่กะพริบ กลัวว่าจะพลาดฉากระทึกขวัญที่สุดนี้ไป

“ป้าบ!”

หลิวข่ายพลิกไพ่ลงบนโต๊ะอย่างรุนแรง

“6!”

“คาดไม่ถึงเป็น‘6’จริงด้วย”

“นี่เป็นไปได้อย่างไร?”

ช่วงที่ทุกคนมองเห็นว่าเป็นเลข‘6’จริง ทั้งหมดตาค้างกันไป

ฉินซีกับซูซานทั้งสองสาวก็หน้าตาตื่นตะลึงเช่นกัน เดิมทีพวกเธอคือเด็กหัวกะทิ รู้เกี่ยวกับเรื่องความเป็นไปได้เป็นอย่างดี เรื่องของความเป็นไปได้แบบนี้ แทบจะไม่มีความสามารถเกิดขึ้นได้เลย

รอบแรก ไพ่ของหยางเฉินคือ‘4’ ของหลิวข่ายคือ‘3’

รอบที่สอง ไพ่ของหยางเฉินคือ‘5’ ของหลิวข่ายคือ‘4’

รอบที่สาม ไพ่ของหยางเฉินคือ‘6’ ของหลิวข่ายคือ‘5’

ถ้าเพียงแค่ครั้งสองครั้ง ยังมีความเป็นไปได้ว่าคือความบังเอิญ แต่ว่าเกิดสามครั้งติดกัน ซึ่งล้วนแล้วแต่เป็นหน้าไพ่ที่น้อยขนาดนี้ โดยเฉพาะห่างกันเพียงตำแหน่งเดียว ความเป็นไปได้แบบนี้ช่างน้อยเหลือเกิน เป็นไปได้อย่างไรกัน?

สิ่งสำคัญคือที่นี่คือเขตอิทธิพลของหลิวข่าย คนที่แจกไพ่ก็เป็นของเขาด้วย ตั้งแต่ต้นจนจบ หยางเฉินนอกจากแตะต้องไพ่ของตนเองที่เจ้ามือการพนันแจกให้ ก็ไม่ได้แตะต้องไพ่ใบอื่นๆ อีกเลย

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเขานั่งอยู่ตรงนั้นมาตลอด แม้แต่แลกชิป ยังให้ฉินซีไปทำแทน

ดังนั้นพูดได้ว่าเดิมทีเขาไม่มีโอกาสโกงได้เลย ต่อให้โกง อย่างนั้นก็คงมีแค่เจ้ามือการพนัน

เรื่องนี้แปลกประหลาดเหลือเกิน ไม่มีใครเชื่อว่าจะเกิดเรื่องบังเอิญเช่นนี้ได้ เวลานี้สายตาของทุกคนตกอยู่ที่ตัวของเจ้ามือการพนันกันไม่ขยับ

ตอนที่เจ้ามือการพนันกำลังมองไพ่ของหลิวข่าย ยังตกใจมึนงงถึงที่สุด ทั่วทั้งตัวอ่อนยวบไร้เรี่ยวแรง

“ตุบ!”

เจ้ามือการพนันคุกเข่าลงแทบเท้าของหลิวข่ายโดยตรง พูดจาด้วยหน้าที่เต็มไปด้วยความตกใจ “พี่ข่าย ไม่ใช่ฉันนะ ไม่ใช่ฉันจริงๆ”

“ไม่ใช่เธอ? งั้นเรื่องที่มีความเป็นไปได้ต่ำขนาดนี้ เธอจะอธิบายให้ฉันฟังว่ายังไง?”

หลิวข่ายลุกขึ้นมาฉับพลัน หน้าตาโกรธเคืองเต็มที่ แต่ไหนแต่ไรเขายังไม่เคยโกรธมากเท่าวันนี้มาก่อน

“พี่ข่าย ฉันไม่รู้จริงๆ ค่ะ”

เดิมทีเจ้ามือการพนันเป็นเพียงหญิงสาวที่สวยงามมากคนหนึ่ง ตกใจจนร้องไห้ขึ้นมาทันใด เครื่องสำอางบนหน้าโดนน้ำตาจนละลายแล้ว

“เถ้าแก่หลิว นี่คุณแพ้แล้วพาล?” หยางเฉินพูดขึ้นมาได้เวลาพอดีมาก

“แกแม่งหุบปากไปเลย!”

หลิวข่ายยื่นมือชี้หน้าหยางเฉิน “กล้ามาโกงอยู่ที่ถิ่นของฉัน แกนี่มันไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อจริงๆ สินะ!”

“เถ้าแก่หลิว คุณพูดมาแบบนี้เกินไปหน่อยนะ สถานที่เป็นของคุณ คนที่แจกไพ่ก็เป็นของคุณ หลังจากที่ผมนั่งลงตรงนี้ เดิมทีไม่ได้ลุกออกจากที่นั่งเลย จะโกงได้ยังไงกัน?”

ถูกหลิวข่ายสงสัยว่าโกง หยางเฉินไม่โกรธทว่ากลับยิ้มแล้วพูดว่า “ซื้อลอตเตอรี่ ความเป็นไปได้ที่จะถูกรางวัลน้อยขนาดนั้น แทบจะทุกงวดก็ยังมีคนถูก ผมแค่ชนะคุณติดกันสามรอบ ทำไมถึงไม่ใช่ว่าดวงของผมดีล่ะ!”

“ในเมื่อแกบอกว่านี่คือดวง ฉันจะดูหน่อยสิ รอฉันเปลี่ยนคนแจกไพ่ ดวงแกจะดีขนาดนี้อยู่ได้หรือเปล่า!”

หลิวข่ายหาหลักฐานที่หยางเฉินและเจ้ามือการพนันร่วมมือกันโกงไม่เจอ จึงได้แต่เล่นต่อไป เขาพูดสั่งการลูกน้องด้านหลัง “เจ้าสาม นายมาแจกไพ่!”

เจ้าสามคือผู้จัดการที่รับผิดชอบธุรกิจกาสิโนชั้นบนสุด ถูกจัดให้มาอยู่ในตำแหน่งนี้ได้ เห็นได้ชัดว่าได้รับความไว้วางใจจากหลิวข่ายมากทีเดียว

หยางเฉินหัวเราะแบบไม่ใส่ใจ “ไม่เป็นไร ถึงแม้เถ้าแก่หลิวจะมาแจกไพ่ด้วยตัวเอง ผมก็ไม่มีปัญหาอะไรเหมือนกัน”

ท่าทางไม่สะทกสะท้านเช่นนี้ของเขา กลับทำให้หลิวข่ายกังวลอยู่บ้าง หรือจะบอกว่าเป็นความบังเอิญจริงเหรอ?

แน่นอนว่าความคิดแบบนี้เขาเพียงแค่คิดเล่นๆ ในใจเท่านั้น ย่อมจะไม่พูดออกมา

“สี่สิบล้าน!”

เหมือนกับก่อนหน้านี้ หยางเฉินยังคงวางเงินเดิมพันทั้งหมดจากชิปที่ชนะมา หลิวข่ายก็ลงไปสี่สิบล้านเช่นกัน

มองชิปวางอยู่เต็มโต๊ะ ลูกน้องของหลิวข่ายที่มุงดูเหล่านั้นพากันดวงตาแดงโร่ นั่นคือเงินแปดสิบล้านเลยนะ

เจ้าสามแกะไพ่โป๊กเกอร์ใหม่สำรับหนึ่งที่ยังไม่ได้เปิด จากนั้นเริ่มสับไพ่

นิ้วมือของเขาทั้งเรียวทั้งยาว มีชีวิตชีวามาก วิธีการสับไพ่พลิกแพลงลื่นไหลมาก

หากเขาไม่พอมีความสามารถอยู่บ้าง เป็นไปได้อย่างไรที่หลิวข่ายจะส่งมาเป็นผู้รับผิดชอบชั้นบนสุดได้?

การกระทำเล็กน้อยบางอย่างของเขาถูกหยางเฉินมองเห็นทั้งหมด เพียงแค่ไม่ได้พูดอะไรออกไปเท่านั้นเอง

แม้แต่กระทั่งเจ้าสามเองยังไม่รู้ ตอนที่เขาสับไพ่อยู่นั้น มือทั้งคู่ของหยางเฉินที่วางใต้โต๊ะมาตลอด ทันใดนั้นงอนิ้วมือหนึ่งลง เศษไม้เล็กกระจิดริดชิ้นหนึ่งลอยไป