The king of War นิยาย บท 123

หยางเฉินตะลึง คาดไม่ถึงว่าจะถูกคนเอาปืนมาจ่อศีรษะอีกแล้ว

ถ้าเขาจำไม่ผิด นี่คือครั้งที่สาม

ครั้งแรกคือที่ตระกูลกวน เพียงแต่ตอนนั้นเร็วมาก พอชายรูปร่างสูงใหญ่ร้อยคนปรากฏตัวขึ้น จากนั้นพาทุกคนของตระกูลกวนไปหมด ถ้าไม่ใช่ตระกูลกวนยังมีคุณค่าให้ใช้ประโยชน์ คงพังพินาศไปตั้งนานแล้ว

ครั้งที่สองคือที่ตระกูลหยางแห่งเมืองโจวเฉิง มือปืนสิบกว่าคนถูกหยางเฉินสังหารในชั่วพริบตาเดียว ตระกูลพินาศย่อยยับ

นี่คือครั้งที่สาม ทันใดนั้นหยางเฉินรู้สึกตลกอยู่บ้าง ภายในช่วงเวลาไม่ถึงสองเดือนที่ตนเองกลับมายังเมืองเจียงโจว เคยถูกคนเอาปืนมาจ่อศีรษะสามครั้งแล้ว

ตอนฉินซีและซูซานมองเห็นฉากนี้เข้า ในสายตาเต็มไปด้วยความตกตะลึง พวกเธอเป็นหญิงสาวบอบบาง เคยเจอสถานการณ์แบบนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน

แทบจะออกมาโดยจิตใต้สำนึก ฉินซีอยากไปขวางด้านหน้าหยางเฉิน และในเวลานี้เอง หยางเฉินดึงมือของเธอไว้แน่น ปกป้องเธอไว้ด้านหลัง

“เถ้าแก่หลิว นี่คุณแพ้ไม่เป็นหรือไง?”

หยางเฉินหรี่ตาพูดขึ้น ไม่มีความหมายหวาดกลัวสักนิด เวลานี้บนหน้าเขาสวมหน้ากากไว้ เดิมทีคนอื่นดูไม่ออก

“ไอ้หนุ่ม ฉันยอมแพ้แล้ว และรับปากจะคืนสาวสองคนนี้ให้แก แต่ไม่ได้บอกว่าให้แกไปแบบนี้ซะหน่อย”

หลิวข่ายทำหน้าข่มขู่พูดไป “ตอนนี้ฉันให้ตัวเลือกแกสองอัน อันแรก ต่อไปทำตามคำสั่งฉัน เงินค่าตอบแทนสิบล้าน อันที่สอง แกทิ้งชีวิตเอาไว้”

เหตุผลที่หลิวข่ายชักปืน ไม่ใช่เพื่อเอาชีวิตของหยางเฉิน แต่ว่าสนใจฝีมือของหยางเฉิน ทั้งที่รู้ว่าเขาโกง แต่คิดอย่างไรก็คิดไม่ออกว่าสรุปแล้วเขาโกงได้อย่างไร

คนประเภทนี้ ถ้าสามารถเอาไว้ข้างกายตนเองได้ การที่เมืองคิงจะเคียงบ่าเคียงไหล่สี่พรรคแห่งเมืองเจียงโจว เป็นเพียงปัญหาด้านเวลาเท่านั้น

“พวกคุณออกไปรอผมข้างนอกก่อน”

ทันใดนั้นหยางเฉินพูดกับฉินซีที่ด้านข้าง

เวลานี้ฉินซีไม่สนใจเปิดเผยความสัมพันธ์กับหยางเฉินออกมา ดึงมือของเขาไว้แน่น พูดด้วยหน้าตาประหม่า “งั้นคุณจะทำยังไง?”

ตั้งแต่ต้นจนจบซูซานคิดว่าหยางเฉินเป็นคนเลวที่ชนะจนได้เพื่อนสนิทของตนเองไป กระทั่งวินาทีนี้ หล่อนถึงรู้สึกตัวว่าเรื่องราวเหมือนไม่ใช่แบบที่หล่อนคิด

หล่อนไม่รู้ แต่หลิวข่ายกลับรู้ตั้งแต่แรกแล้ว

โดยเฉพาะที่นี่คือเขตอิทธิพลของเขา ตอนที่รู้ว่าที่นี่มีสาวสวยยอดเยี่ยมสองคนปรากฏตัวขึ้น เขาก็รู้แล้วว่าฉินซีและหยางเฉินมาด้วยกัน

หยางเฉินมองฉินซีด้วยท่าทางอ่อนโยน “เสี่ยวซี เชื่อใจผม จะต้องไม่เป็นอะไร เชื่อผมนะ พวกคุณไปรอผมข้างนอกก่อน”

เสียงของเขาเต็มไปด้วยแรงดึงดูด ทำให้ฉินซีต้องรับปากไปโดยจิตใต้สำนึก แต่พอนึกถึงสถานการณ์ที่หยางเฉินเผชิญ ฉินซีอดเป็นห่วงอย่างมากไม่ได้

“เชื่อผม!”

หน้าตาหยางเฉินดูจริงจัง ฉินซีรู้ว่าขืนอยู่ที่นี่ต่อไป เพียงแต่จะกลายเป็นตัวถ่วงของหยางเฉิน ในที่สุดเธอก็รับปาก พูดแบบตาแดงก่ำ “ฉันรอคุณอยู่ด้านนอก ถ้าคุณเกิดเรื่องขึ้น ฉันจะไม่มีชีวิตอยู่ตามลำพัง!”

“วางใจได้ ผมจะไม่เป็นอะไร ไปรอผมข้างนอกเถอะ!” หยางเฉินยิ้มบอกไป

ฉินซีถึงได้พยักหน้า ดึงซูซานออกไปด้วยกัน

ชั่วขณะนั้น ภายในห้องส่วนตัวนอกจากหยางเฉินแล้ว คนอื่นๆ เป็นคนของหลิวข่ายทั้งหมด ทุกคนนั้นจ้องหยางเฉินแบบหยอกเย้า

“เหมือนว่าแกไม่กลัวฉันเลยสักนิด?”

หลิวข่ายถามขึ้นกะทันหัน สีหน้าเคร่งขรึมอยู่บ้าง ท่าทางไม่สะทกสะท้านของหยางเฉิน ทำให้เขารู้สึกถึงความกดดันนิดๆ

ยังมีการแสดงออกของหยางเฉินที่โต๊ะพนันเมื่อสักครู่ด้วย ทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจ

ทันใดนั้นหยางเฉินก้าวเท้าเดินมาด้านหน้า คนที่ถือปืนคือหลิวข่าย แต่เวลานี้ เขากลับหวาดกลัวพอสมควร มือที่ถือปืนไว้สั่นเทาขึ้นมาเล็กน้อย

คนอื่นๆ เห็นเหตุการณ์ตอนนี้ ต่างพากันชักปืนออกมาจากในชุดสูท ปากกระบอกปืนเล็งเป้าไปยังหยางเฉิน

ฝีเท้าของหยางเฉินไม่ได้หยุดลงแม้แต่น้อย จนกระทั่งเดินมาถึงตำแหน่งที่นั่งอยู่เมื่อสักครู่นี้ ถือโอกาสถอดหน้ากากบนหน้าลงมา วางไว้บนโต๊ะพนัน จากนั้นนั่งลงไปแล้ว