The king of War นิยาย บท 1204

หวางจ้านรู้สึกว่ากำลังทั้งหมดในร่างกายหายไปราวกับกระแสน้ำ

เขานอนบนพื้นและมองขึ้นไปบนฟ้า เลือดจำนวนมากไหลออกมาจากปากของเขา

ในเวลานี้ภาพที่คุ้นเคยได้ปรากฏขึ้นในความคิดของเขาอย่างกะทันหัน

เมื่อเขาอายุ 4-5 ขวบ หรือไม่ก็ 6-7 ขวบ พ่อแม่เป็นเพียงคนรับใช้ของราชวงศ์หลง มารดาต้องซักผ้าและทำอาหารทุกวัน ส่วนบิดาก็ทำงานหนักทุกวัน

เขามีความเข้าใจตั้งแต่เด็กว่า หากต้องการเปลี่ยนแปลงชะตากรรมในราชวงศ์หลง ก็ต้องแข็งแกร่งขึ้นเท่านั้น

ในระหว่างวัน เขาจะแอบดูทายาทสายตรงของราชวงศ์หลงฝึกวรยุทธโดยมียอดฝีมือคอยชี้แนะ

ตกกลางคืน เขาจะหาที่ที่ไม่มีคนแอบฝึกฝนสิ่งที่ได้เรียนรู้ในตอนกลางวัน

วันแล้ววันเล่า ปีแล้วปีเล่า เขาที่มีฐานะเพียงคนรับใช้ ได้มีความก้าวหน้าอย่างมากในวิถีบู๊ ในเวลานั้นมีราชวงศ์หลงรุ่นที่สามที่โดดเด่นถูกชะตาเขา ซึ่งก็คือหลงหวงในปัจจุบัน

นับตั้งแต่ตอนนั้นเขาก็ได้รับคำชี้แนะจากยอดฝีมือในวิถีบู๊ ความสามารถทางวรยุทธก้าวหน้าอย่างก้าวกระโดด และคุณภาพชีวิตของพวกเขาก็ดีขึ้นมากเช่นกัน

เขาตัดสินใจตั้งแต่ยังเล็กที่จะทุ่มเททุกอย่างเพื่อราชวงศ์หลง

แต่ไม่คิดว่าวันหนึ่ง ราชวงศ์หลงที่เขามองว่าเป็นครอบครัว หลงหวงที่เขาเห็นเป็นพี่ชายจะฆ่าเขาได้

มันเป็นเพียงเพราะวรยุทธของเขาถูกทำลาย

ด้วยความผิดหวัง เขาหอบความหวังอันริบหรี่มาขอความช่วยเหลือจากหยางเฉิน คิดไม่ถึงว่าอดีตศัตรูผู้นี้จะช่วยเขาไว้จริงๆ

ในช่วงเวลานี้ที่อยู่ในคลินิกอ้ายหมิน เป็นช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดในชีวิตของเขา ไม่มีการต่อสู้ชิงไหวชิงพริบ มีแต่มิตรภาพที่ทำให้เขาชื่นชม มิตรภาพที่เหนือกว่าครอบครัว

ยิ่งไปกว่านั้น เฝิงเสียวหว่านที่ให้การรักษาฟื้นฟูพื้นฐานวรยุทธให้เขา ก็เหมือนหลานสาวของเขาเอง

แต่จากนี้ไปเขาจะไม่มีวันได้เจอเธออีก

“เสียวหว่าน ปู่จ้านจะไปแล้วนะ ถ้าชาติหน้ามีจริง ปู่จ้านจะเป็นปู่ของเธอแน่นอน!”

หวางจ้านนอนอยู่บนพื้น กระอักเลือดออกมาเต็มปาก แต่รอยยิ้มที่มีความสุขได้วาดขึ้นที่มุมปากของเขา

“หม่าชาว ลาก่อน!”

“ลาก่อน โลกที่ฉันรัก!”

“คุณหยาง ได้โปรดเถอะ มีสติกลับมาได้แล้ว...”

เสียงของหวางจ้านเบาลงเรื่อยๆ

ในเวลานี้หยางเฉินที่ยังคงคลุ้มคลั่งอยู่ รู้สึกเจ็บแปลบในหัวใจ ดูเหมือนเขาจะได้ยินเสียงร้องเรียกของหวางจ้าน

“อา...”

เขาเอามือกุมศีรษะ ร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด ลมปราณแห่งวิถีบู๊ที่อยู่เหนือระดับสุดยอดแดนเทพแผ่ซ่านไปทั่วทุกทิศทาง

“ปังๆๆ!”

ผืนดินสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง ซากปรักหักพังของโรงเรียนศิลปะการต่อสู้เยี่ยนตูที่ยังตั้งตระหง่านอยู่เมื่อครู่พังทลายลงทั้งหมดภายใต้เสียงคำรามนี้

หยางเฉินเริ่มมีสติมากขึ้นเรื่อยๆ ภายในดวงตาสีแดงเลือด ในที่สุดเขาก็มองเห็นหวางจ้านนอนจมอยู่ในกองเลือด เขารู้สึกเหมือนถูกฟ้าผ่า

“ปู่จ้าน!”

เขาเรียกด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ก่อนจะก้าวเท้าเข้ามาที่ข้างกายของหวางจ้านทันที

ในเวลานี้หวางจ้านหายใจรวยริน มีแต่หายใจออก ไม่มีสูดหายใจเข้า

ขณะที่เขาใกล้หมดลมหายใจ ดูเหมือนเขาจะได้ยินเสียงเรียกของหยางเฉิน เขาลืมตาขึ้นอย่างไม่คาดคิด เมื่อเขาเห็นสีหน้ารู้สึกผิดและเจ็บปวดของหยางเฉิน ก็รู้ว่าหยางเฉินได้ฟื้นคืนสติแล้ว

รอยยิ้มที่อ่อนโยนวาดขึ้นบนมุมปากของเขา ราวกับว่ากำลังมองดูลูกหลานของตัวเอง

เขาค่อยๆ ยื่นแขนออกไป ต้องการสัมผัสใบหน้าของหยางเฉิน แต่ทันทีที่เขายกขึ้นได้เล็กน้อย มันก็ตกลงมาในทันใด เขาไม่มีแม้แต่แรงที่จะยกแขนขึ้น

“ปู่จ้าน! ปู่จ้าน!”

หยางเฉินคุกเข่าลงข้างกายหวางจ้าน จับมือหวางจ้านอย่างสั่นเทาเอามาวางบนใบหน้าของตัวเอง น้ำตาไหลอาบแก้มอย่างควบคุมไม่อยู่

“ปู่จ้าน ผมได้สติแล้ว! ผมได้สติแล้ว! คุณอย่าไปนะ! ผมขอร้อง คุณอย่าไปนะ!”

หยางเฉินร้องไห้ออกมาจริงๆ ความรู้สึกผิดและความเจ็บปวดทำให้เขาอยากฆ่าตัวตายเหลือเกิน

แม้ว่าเขาจะเสียสติไปก่อนหน้านี้ แต่ก็ยังจำสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นได้

เพราะหวางจ้านที่ไม่รู้ว่าฝืนเพิ่มศักยภาพของตัวเองอย่างไร ถึงทำให้ต่อสู้กับเขาอย่างบ้าคลั่ง ทำให้พลังอันคลุ้มคลั่งภายในร่างกายของเขาปลดปล่อยออกมา