The king of War นิยาย บท 1207

หยางเฉินเช็ดเลือดจากมุมปาก สายตาเต็มไปด้วยความบ้าคลั่ง เขากัดฟันพูดว่า “หลิวเหล่าก้วย ต้องตาย!”

ประโยคนี้อีกแล้ว!

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ต่อให้ผมฆ่าคุณตาย คิดว่าคนคนนั้นน่าจะไม่ยื่นมือเข้ามายุ่งหรอกนะ?”

ชายวัยกลางคนร่างกำยำกล่าวอย่างเย็นชา

นี่คือการหยั่งเชิงของเขา เพื่อหยั่งเชิงการมีตัวตนอยู่ของคนผู้นั้น อีกฝ่ายไม่พูดอะไร เห็นได้ชัดว่าไม่ได้ตั้งใจจะเข้าไปยุ่งเรื่องนี้แล้ว

“พี่เฉิน สุภาพบุรุษแก้แค้นสิบปียังไม่สาย!”

หม่าชาวกัดฟันพูด

เขาต้องการล้างแค้นให้กับหวางจ้านด้วย แต่ชายวัยกลางคนร่างกำยำที่อยู่ตรงหน้านั้นแข็งแกร่งเกินไป หยางเฉินไม่ใช่คู่ต่อสู้เลย

เมื่อเทียบกับการแก้แค้น เขาหวังให้หยางเฉินมีชีวิตอยู่มากกว่า

แต่หยางเฉินกลับส่ายหน้าและพูดอย่างหนักแน่นว่า “วันนี้ หลิวเหล่าก้วยต้องตาย!”

ทันทีที่เขาพูดจบ ลมปราณแห่งวิถีบู๊ก็พุ่งสูงขึ้นในทันใด เขาขยับเท้าและพุ่งเข้าหาชายวัยกลางคนร่างกำยำอีกครั้ง

“ปังๆๆ!”

หยางเฉินเกิดการปะทะกันอย่างรุนแรงกับชายวัยกลางคนร่างกำยำ การโจมตีในครั้งนี้แข็งแกร่งขึ้นกว่าทุกครั้งในอดีตมาก

ชายวัยกลางคนร่างกำยำสัมผัสได้ว่าความแข็งแกร่งของหยางเฉินเพิ่มขึ้นมาก สีหน้าก็มืดมนจนน่าสะพรึงกลัวในทันใด

ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป ศักยภาพของหยางเฉินจะไม่แข็งแกร่งไปกว่าเขาแล้วหรือ?

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เหงื่ออันเย็นเยียบก็ผุดขึ้นเต็มศีรษะชายวัยกลางคนร่างกำยำ

“พ่อหนุ่ม คุณกำลังรนหาที่ตาย!”

เขายกแขนขึ้นในทันใด พลังอันน่าสะพรึงกลัวรวมตัวกันจากฝ่ามือของเขา พุ่งเข้าหาหยางเฉินในทันใด

ทันใดนั้นหยางเฉินก็กำหมัดและโจมตีไปที่ฝ่ามือของชายวัยกลางคนร่างกำยำ

“ปัง!”

เสียงดังสนั่นทำให้ทุกคนตกใจ หยางเฉินถอยหลังออกไป 7-8 ก้าว ส่วนชายร่างกำยำตัวดำก็ถอยออกไป 7-8 ก้าว

คราวนี้การปะทะกันของพวกเขาสองคนมีความแข็งแกร่งเท่ากัน!

“นี่มันเป็นไปได้ยังไง?”

หลงเคอเบิกตากว้าง กล่าวด้วยสีหน้าไม่เชื่อ

เย่ชงและหวาอิงเจี๋ยก็ประหลาดใจเช่นกัน ชายวัยกลางคนร่างกำยำเป็นยอดฝีมือแดนเหนือมนุษย์ การปะทะครั้งนี้ได้ก้าวถอยหลัง 7-8 ก้าวเหมือนกับหยางเฉิน

มันทำให้พวกเขารู้สึกเหมือนกำลังอยู่ในความฝัน

ลมปราณอันเลือนรางเบาบางได้แผ่ซ่านออกมาจากร่างกายของหยางเฉิน

เมื่อรู้สึกถึงลมปราณที่คุ้นเคย นัยน์ตาของชายวัยกลางคนร่างกำยำก็เต็มไปด้วยความเคร่งขรึม เพราะในเวลานี้ลมปราณแห่งวิถีบู๊ของหยางเฉินได้ก้าวเข้าสู่ระดับแดนเหนือมนุษย์แล้ว

เขาไม่แน่ใจเลยว่า นี่คือความสามารถที่แท้จริงของหยางเฉินหรือไม่ หรือเป็นเพราะหยางเฉินได้กินยาเพื่อเสริมความแข็งแกร่ง หรือเพราะใช้วิธีการที่เป็นความลับ

แต่ไม่ว่าอย่างไร ตราบใดที่ยอดฝีมือคนหนึ่งสามารถแข็งแกร่งขึ้นได้ มันถือว่าเป็นความสามารถของเขา

แม้แต่เขาก็ไม่เคยได้ยินเรื่องยอดฝีมือหนุ่มระดับแดนเหนือมนุษย์มาก่อน

“คุณเป็นใครกันแน่?”

คราวนี้ชายวัยกลางคนร่างกำยำไม่ได้โจมตีหยางเฉิน แต่ถามด้วยสีหน้าจริงจัง

เขาไม่เชื่อว่าอัจฉริยะในด้านวิถีบู๊จะเป็นยอดฝีมือทั่วหล้า

คนประเภทนี้ต้องมีภูมิหลังที่เข้มแข็ง

ตอนแรกเขาคิดว่ายอดฝีมือลึกลับที่ปรากฏตัวขึ้นเมื่อเขากำลังจะฆ่าหยางเฉิน ไม่พอใจกับการกำเนิดขึ้นมาของเขา

ตอนนี้ดูเหมือนว่ามันอาจจะไม่ง่ายดายอย่างนั้น ยอดฝีมือลึกลับคนนั้นมีความเป็นไปได้ว่าจะพุ่งเป้าไปที่หยางเฉินมากที่สุด

ในตอนแรก ยอดฝีมือลึกลับได้ห้ามไม่ให้เขาฆ่าหยางเฉิน แต่ตอนนี้ทำไมเขาถึงไม่ยื่นมือเข้ามายุ่งล่ะ?

เพราะเมื่อก่อนหยางเฉินยังไม่แข็งแกร่งขนาดนี้ แต่ตอนนี้เขามีศักยภาพระดับแดนเหนือมนุษย์ขั้นต้นแล้ว

ถ้าประมือกับเขา อย่างน้อยก็จะไม่ถูกฆ่าตายง่ายๆ

“ผมเป็นใคร มันสำคัญด้วยเหรอ?”

หยางเฉินกล่าวด้วยสีหน้าอาฆาต “ผมแค่ต้องการชีวิตของหลิวเหล่าก้วย! ถ้าไม่ใช่เพราะเขา ปู่จ้านคงไม่ตาย!”