The king of War นิยาย บท 1208

หลังจากนั้นไม่กี่วินาที ยอดฝีมือระดับสูงของราชวงศ์และสมาคมบูโดก็ถอยกลับไปหลายร้อยเมตรอีกครั้ง

ในระหว่างการต่อสู้ ลมปราณที่น่าสะพรึงกลัวระเบิดออกมาจากร่างของชายวัยกลางคนร่างกำยำ เศษหินรอบๆ ตัวเขาสะเทือนเบาๆ

ในตอนนี้ สีหน้าของหยางเฉินจริงจังขึ้นมา

เขารู้ว่าชายวัยกลางคนร่างกำยำได้ระเบิดสถานะที่แข็งแกร่งที่สุดออกมา และกำลังจะหมายเอาชีวิตของเขาจริงๆ

แต่เขายังคงปราศจากความกลัว สายตาดูจริงจังขึ้นมาก

เขารู้สถานการณ์ของตัวเองดี ไม่ว่าชายวัยกลางคนร่างกำยำจะแข็งแกร่งเพียงใด ก็ยากที่จะฆ่าเขาได้

สิ่งที่ไม่มีใครรู้ก็คือ เขายืนกรานที่จะไว้ชีวิตหลิวเหล่าก้วย ไม่ใช่เพื่อการแก้แค้น แต่เป็นการขัดเกลาวรยุทธของเขา

ยอดฝีมือแดนเหนือมนุษย์ จะพบได้โดยบังเอิญเท่านั้น ด้วยความสามารถของเขาในตอนนี้ มีเพียงการประมือกับยอดฝีมือแดนเหนือมนุษย์เท่านั้น จึงจะสามารถพัฒนาขึ้นได้

“พ่อหนุ่ม เตรียมรับกระบวนท่าของผมให้ดี!”

ชายวัยกลางคนร่างกำยำตะโกนอย่างโกรธจัดและหายตัวไปในทันที

ทันใดนั้น ความรู้สึกของภยันตรายก็มาถึง หยางเฉินรู้ว่านี่คือการโจมตีของชายวัยกลางคนร่างกำยำแล้ว

เขายกแขนขึ้นไขว้กันอยู่ตรงหน้าอกอย่างไม่ลังเล

“ปัง!”

วินาทีถัดมา หมัดของชายวัยกลางคนก็สัมผัสกับแขนที่ไขว้กันของหยางเฉิน

“โอ๊ย...”

หยางเฉินถอยหลังไปไกลกว่าสิบเมตร

เขาแค่รู้สึกว่าแขนทั้งสองของตัวเองกำลังจะหัก เขาไม่คิดอะไรมาก กระทืบเท้าขวากับพื้นอย่างแรง หยางเฉินอาศัยแรงดีดกลับส่งตัวออกไป

ชายวัยกลางคนร่างกำยำเลิกคิ้วขึ้น เขาคิดไม่ถึงว่าเมื่อครู่หยางเฉินจะสามารถต้านทานการโจมตีได้และสามารถโจมตีเขาได้อีกครั้ง

สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองถูกยั่วยุ

“ฮึ่ม!”

เขาตะโกนอย่างเย็นชา มองดูหยางเฉินที่กำลังเข้ามาโจมตีเขา แล้วเหวี่ยงหมัดออกไปทันที

“ปังๆๆ!”

ทันใดนั้นชายทั้งสองก็เข้าปะทะกัน

ด้วยพละกำลังที่มี ทำให้ซากปรักหักพังใต้ฝ่าเท้าของพวกเขาถูกทำลายลงในทันที เกิดเป็นรอยยุบลงไป

“ปัง!”

ชายวัยกลางคนร่างกำยำชกหมัดเข้าที่หน้าอกของหยางเฉิน

คราวนี้หยางเฉินไม่สามารถหลบหลีกได้อีกต่อไป ร่างกายของเขาเหมือนว่าวที่สายขาด กระอักเลือดและกระเด็นออกไป

ร่วงลงบนพื้นหิมะที่อยู่ห่างออกไปหลายสิบเมตรอย่างแรง

ลมปราณแห่งวิถีบู๊ของเขาหายไปในทันทีราวกับกระแสน้ำที่ย้อนกลับ

เขาไม่พอใจ เช่นเดียวกับชายวัยกลางคนร่างกำยำ หลังจากการโจมตีครั้งสุดท้าย ชายวัยกลางคนร่างกำยำก็ถูกหยางเฉินโจมตีเช่นกัน

เขาถอยหลังออกไป 7-8 ก้าว ดูไม่ได้ตกอยู่ในที่นั่งลำบากเหมือนหยางเฉิน แต่เขากลับรู้สึกว่าลมปราณแห่งวิถีบู๊ในร่างกายของเขาปั่นป่วนมาก

ทั้งสองคนอยู่ห่างกันมากกว่า 20 เมตร มองหน้ากันในระยะไกล ไม่มีใครโจมตีอีก

“อะแฮ่ม!”

ครู่ใหญ่ ในที่สุดชายวัยกลางคนร่างกำยำก็ไม่สามารถควบคุมอาการบาดเจ็บของตัวเองได้อีก เขาไออย่างรุนแรง ลมปราณแห่งวิถีบู๊จากร่างกายของเขาก็อ่อนแอลงไปมาก

“พ่อหนุ่ม คุณแข็งแกร่งมาก!”

ชายวัยกลางคนพูดอย่างจริงจัง

สายตาของหยางเฉินเย็นชาและมืดมนอย่างที่สุด คราวนี้เขาไม่ได้พูดเรื่องไว้ชีวิตหลิวเหล่าก้วยอีก แต่ถามว่า “บอกผมที คุณคือใคร! วันหนึ่งผมจะไปหาคุณ!”

ชายวัยกลางคนร่างกำยำชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเข้าใจความหมายของหยางเฉิน เขาเลิกล้มความคิดที่จะไว้ชีวิตหลิวเหล่าก้วยแล้วเหรอ?

“หวงจิ้น เขตที่เก้าแห่งเมืองเหมียว!”

ชายวัยกลางคนร่างกำยำแนะนำตัว

เขาเป็นยอดฝีมือแห่งเมืองเหมียวจริงๆ สิบสามเขตแห่งเมืองเหมียว เขาคือยอดฝีมือของเขตที่เก้า ด้วยความสามารถของเขา จะต้องเป็นผู้ที่อยู่ระดับสุดยอดในเขตที่เก้าแน่นอน