The king of War นิยาย บท 1214

การที่ต้วนหวูหยาตรงปรี่เข้าไปหายอดฝีมือแดนเทพทั้ง 6 คนตามลำพังโดยไม่ลังเล ทำให้หยางเฉินรู้สึกคาดไม่ถึง มีสีหน้าพึงพอใจ

“เขาเป็นลูกธนูตอนปลายจริงๆ ให้ต้วนหวูหยาช่วยเขาต่อสู้กับยอดฝีมือแดนเทพทั้งหก ซื้อเวลาให้ตัวเองได้ฟื้นฟู ช่างเป็นคนไร้ยางอาย!”

“เดิมทีผมคิดว่าเขามีพลังมากพอที่จะเอาชนะยอดฝีมือระดับแดนเทพชั้นยอดได้ ที่แท้มันเป็นเพียงชั่วคราวเท่านั้น”

“หัวหน้าหวาประมาทเกินไป เจ้าหนูคนนั้นสบโอกาสผลักเขาออกจากสังเวียนต่อสู้ชี้ขาด มิฉะนั้นด้วยความแข็งแกร่งของหัวหน้าหวา การฆ่าเขาเป็นเรื่องง่ายดาย”

บรรดายอดฝีมือที่ถูกคัดออกทำสีหน้าดูถูกเหยียดหยาม

ดูเหมือนว่าพวกเขาจะลืมไปว่า เมื่อครู่พวกเขามีข้อได้เปรียบในด้านจำนวนคนที่รายล้อมกลุ่มยอดฝีมือที่นำโดยหยางเฉิน

มนุษย์ก็เป็นเช่นนี้ เมื่อตัวเองทำเรื่องที่ไร้ยางอายก็จะไม่รู้ตัวเลย แต่เมื่อคนอื่นทำแบบนี้ พวกเขาจะคิดว่ามันไม่เหมาะสม

“คุณหยาง นี่คือ...”

ซ่างกวนโหรวที่อยู่ข้างกายหม่าชาว มีสีหน้าสับสน

เธอไม่เชื่อว่า หยางเฉินจะไม่มีกำลังต่อสู้อีกต่อไป ถึงได้ปล่อยให้ต้วนหวูหยาต่อสู้เพียงลำพัง

หยางเฉินเป็นลูกธนูตอนปลายจริงๆ สามารถโจมตีหวาอิงเจี๋ยให้ออกจากสังเวียนต่อสู้ตัดสินชี้ขาดได้อย่างไร?

หม่าชาวยิ้มมุมปาก “ต้วนหวูหยาโชคดีจัง!”

“หืม?”

ซ่างกวนโหรวยิ่งสับสนมากขึ้นไปอีก เห็นได้ชัดว่าหม่าชาวรู้เหตุผลแต่ไม่พูด เธอบังคับไม่ได้จึงต้องดูต่อไป

ในเวลานี้จิตวิญญาณการต่อสู้ของต้วนหวูหยาพลุ่งพล่านไปทั่วร่างกาย ลมปราณแห่งวิถีบู๊ระดับแดนเทพขั้นปลายได้แผ่ซ่านออกจากร่างกายของเขาตลอดเวลา

ยอดฝีมือแดนเทพทั้งหกของสมาคมบูโดและราชวงศ์หลง ทำได้เพียงควบคุมต้วนหวูหยาได้อย่างกระท่อนกระแท่นเท่านั้น เป็นไปไม่ได้ที่จะฆ่าต้วนหวูหยาได้ในทันที

สีหน้าของหวาอิงเจี๋ยมืดหม่นลงจนน่ากลัว ความแข็งแกร่งของต้วนหวูหยาอยู่เหนือความคาดหมายของเขา ในความเห็นของเขา หยางเฉินต้องการใช้ต้วนหวูหยาเป็นเครื่องมือในการฟื้นฟูความแข็งแกร่งของตัวเอง

เขาไม่กังวลว่าต้วนหวูหยาจะสามารถเอาชนะยอดฝีมือแดนเทพทั้งหกคนได้หรือไม่ แต่เกรงว่าหากให้เวลาหยางเฉินได้พักฟื้นช่วงหนึ่ง ยอดฝีมือแดนเทพทั้งหกคนก็มีแต่จะพ่ายแพ้เท่านั้น

“พวกคุณมีความสามารถแค่นี้เหรอ? มาเถอะ แสดงความแข็งแกร่งของพวกคุณให้ประจักษ์! ฮ่าๆๆๆ...”

ต้วนหวูหยาปลดปล่อยอย่างสมบูรณ์และต่อสู้ด้วยกำลังทั้งหมดที่มี ความรู้สึกนี้ทำให้เลือดในกายเขาเดือดพล่าน

เขาทะลุทะลวงยอดฝีมือแดนเทพทั้งหกราวกับเทพสงคราม ทุกครั้งที่เปิดการโจมตี ก็จะระเบิดความแข็งแกร่งออกมาอย่างถึงขีดสุด

ศัตรูของเขาคือยอดฝีมือแดนเทพทั้งหก หนึ่งในนั้นยังเป็นยอดฝีมือที่อยู่ระดับเดียวกันกับเขา เขาถูกกดดันอย่างหนัก แต่เขาไม่กลัว เหมือนว่าตราบใดที่เขาทุ่มสุดตัว เขาจะไม่มีวันแพ้

ที่สำคัญที่สุด เขาเชื่อว่าหยางเฉินจะไม่มีวันปล่อยให้เขาตกอยู่ในอันตราย

“ปังๆๆ!”

การโจมตีอันแข็งแกร่งระเบิดออกมาจากร่างกายของเขาอย่างต่อเนื่อง

ทันใดนั้นเขาก็พุ่งไปข้างหน้า แล้วกระทืบเท้ากับพื้น ร่างกายของเขาก็กระโดดขึ้นไปในอากาศ

“ปัง!”

เขาเตะเข้าที่หน้าอกของหลงเคอ

“อุ๊บ!”

หลงเคอพ่นเลือดเต็มปากออกมา กระเด็นออกจากสังเวียนต่อสู้ตัดสินชี้ขาดราวกับว่าวที่สายขาด

หลงเคอถูกกำจัดออกไปโดยปราศจากความพะวงใดๆ

“ต้วนหวูหยา!”

หลงเคอกัดฟัน ความเจ็บปวดที่ถูกส่งมาจากหน้าอก ทำให้เขาโกรธจัด

สิ่งที่ทำให้เขาหงุดหงิดมากที่สุดไม่ใช่อาการบาดเจ็บของเขา แต่เป็นเรื่องที่เขาและต้วนหวูหยาเป็นบุคคลที่โดดเด่นของราชวงศ์รุ่นที่สอง ซึ่งมีแนวโน้มว่าจะเป็นยอดฝีมือที่สืบทอดตำแหน่งกษัตริย์ในอนาคต

แต่ตอนนี้ แม้ว่าเขาจะเป็นพันธมิตรกับยอดฝีมือแดนเทพทั้งหก แต่ก็ยังพ่ายแพ้ให้ต้วนหวูหยา เรื่องนี้เป็นการดูถูกเขามากที่สุด

ภายในสังเวียนต่อสู้ตัดสินชี้ขาด คู่ต่อสู้ของต้วนหวูหยา เหลือเพียงห้าคนเท่านั้น!

หลังจากที่หลงเคอถูกคัดออก ยอดฝีมือแดนเทพห้าคนที่เหลืออยู่ต่างก็มีสีหน้าย่ำแย่ พวกเขามียอดฝีมือมากมายที่ทำงานร่วมกัน แต่ยังปล่อยให้ต้วนหวูหยาถูกคัดออก นี่เป็นความอัปยศสำหรับพวกเขาทุกคน

“ไม่ต้องปิดบังอะไรอีกแล้ว พยายามอย่างสุดกำลังเพื่อเอาชนะเขา! ไม่เช่นนั้นหากปล่อยให้หยางเฉินมีเวลาฟื้นตัว เกรงว่าพวกเราจะถูกฆ่าตายทั้งหมด!”

ยอดฝีมือระดับแดนเทพขั้นปลายของสมาคมบูโดพูดขึ้นมาอย่างกะทันหัน