The king of War นิยาย บท 1220

ชายสองคนที่มีความสามารถเทียบเท่ายอดฝีมือแดนเหนือมนุษย์ ต่างวิ่งเข้าหากัน ทุกอย่างเกิดขึ้นในชั่วพริบตา

“โครม!”

หยางเฉินและหวาอิงเจี๋ยเข้าปะทะกันแทบจะในทันที

ทันใดนั้น พลังทำลายล้างอันน่าสะพรึงกลัวก็ซัดสาดไปทุกทิศทาง ราวกับก้อนหินขนาดยักษ์ที่ไหลลงสู่ทะเล

“ตูมๆๆ!”

อาคารร้างหลายหลังใกล้กับโรงเรียนศิลปะการต่อสู้เยี่ยนตูพังทลายลงในทันที

แผ่นดินยังคงสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง ราวกับเกิดแผ่นดินไหวครั้งใหญ่

“นี่...นี่คือความแข็งแกร่งของยอดฝีมือแดนเหนือมนุษย์ใช่ไหม”

กลุ่มยอดฝีมือแดนเทพที่อยู่ห่างออกไปหนึ่งพันเมตรถูกพลังอันน่าสะพรึงกลัวนี้บังคับให้ล่าถอยไปหลายก้าว ทุกคนมีสีหน้าตกใจ

หม่าชาวกำหมัดแน่น สายตาเต็มไปด้วยความกังวล

ความผันผวนของพลังอันน่าสะพรึงกลัวนี้ เพียงพอที่จะแสดงให้เห็นว่าการต่อสู้ครั้งนี้รุนแรงเพียงใด ทำให้เกิดการเคลื่อนไหวครั้งใหญ่เช่นนี้อย่างคาดไม่ถึง

ยิ่งการต่อสู้รุนแรงมากเท่าไร ก็ยิ่งแสดงให้เห็นถึงความอันตรายของหยางเฉินมากขึ้นเท่านั้น

ถ้าไม่ใช่เพราะไม่สามารถเข้าใกล้ศูนย์กลางของสนามรบได้ หม่าชาวคงจะรีบวิ่งเข้าไปตั้งนานแล้ว

ในเวลานี้ ตำแหน่งที่ทั้งสองคนทำการต่อสู้นั้นเต็มไปด้วยฝุ่น มองไม่เห็นอะไรเลย

ที่ใจกลางสนามรบ ร่างของหยางเฉินตกลงไปบนซากปรักหักพัง ร่างกายโชกเลือดไปทั้งตัว สยดสยองจนทนดูไม่ได้ มีเลือดไหลพรั่งพรูออกจากปากเป็นจำนวนมาก

เขารู้สึกว่าสติของตัวเองค่อยๆ เลือนรางหายไป

ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับการปะทะกันระหว่างหยางเฉินกับหวาอิงเจี๋ยเมื่อครู่ มีเพียงตัวหยางเฉินเองเท่านั้นที่รู้ดีว่า การประทะกันครั้งสุดท้ายนั้นทรงพลังเพียงใด

การโจมตีที่รุนแรงที่สุดของเขาเกิดขึ้นกับร่างกายของหวาอิงเจี๋ย แต่ที่เหมือนกันก็คือ การโจมตีของหวาอิงเจี๋ยก็เกิดขึ้นกับร่างกายของเขาเช่นกัน ทั้งคู่ต่างถอยห่างออกไปหลายสิบเมตร

หยางเฉินไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหวาอิงเจี๋ยยังมีชีวิตอยู่หรือจะลุกขึ้นยืนได้อีกหรือไม่

เขารู้เพียงว่าตราบใดที่หวาอิงเจี๋ยยังสามารถลุกขึ้นยืนได้ สิ่งที่เขาจะต้องเผชิญคือความตายเท่านั้น!

ลมพัดผ่านมา ฝุ่นตลบกระจายทั่วทิศทาง

หยางเฉินยังไม่รู้สึกถึงลมปราณของหวาอิงเจี๋ย ราวกับว่าหวาอิงเจี๋ยได้หายตัวไปจากการโจมตีเมื่อครู่

แต่เขารู้ดีว่า เป็นไปไม่ได้ที่หวาอิงเจี๋ยจะกลายเป็นฝุ่นผงจากการโจมตีของเขา

ต่อให้หวาอิงเจี๋ยถูกฆ่าตาย อย่างน้อยร่างก็ต้องอยู่

แต่หลังจากที่เขารออยู่นาน ก็ยังไม่เห็นการปรากฏตัวของหวาอิงเจี๋ย

อย่าบอกนะว่า หวาอิงเจี๋ยตายแล้วจริงๆ?

เขาต้องการลุกขึ้นและมองหาหวาอิงเจี๋ย แต่ร่างกายของเขาถูกโจมตีอย่างรุนแรง ไม่สามารถลุกขึ้นยืนได้เลย

ยิ่งกว่านั้น สติของเขาก็ค่อยๆ เลือนรางหายไป

“พี่เฉิน!”

และในเวลานี้ เขาก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นที่ข้างหู

ในที่สุดเปลือกตาของหยางเฉินก็หนักขึ้นเรื่อยๆ เขาค่อยๆ หลับตาลง แล้วสติของเขาก็หายไปอย่างสมบูรณ์

หม่าชาววิ่งเข้ามาหา เมื่อเขาเห็นหยางเฉินนอนจมกองเลือดโดยมีบาดแผลทั่วร่างกาย สภาพน่าเวทนาอย่างยิ่ง น้ำตาก็ไหลพรั่งพรูออกมาทันที

“พี่เฉิน คุณตื่นเดี๋ยวนี้ คุณตื่นเดี๋ยวนี้ อย่าทำให้ผมตกใจ ได้โปรด อย่าทำให้ผมกลัว!”

หม่าชาวร้องไห้ น้ำตาไหลหยดแหมะๆ

เขาติดตามหยางเฉินมานาน แต่ไม่เคยเห็นหยางเฉินได้รับบาดเจ็บสาหัสขนาดนี้มาก่อน

ซ่างกวนโหรวและต้วนหวูหยาก็รีบวิ่งเข้ามาเช่นกัน พวกเขายังแปลกใจเมื่อเห็นหยางเฉิน

“เกิดอะไรขึ้นเมื่อครู่นี้? คุณหยางได้รับบาดเจ็บสาหัสขนาดนี้ได้ยังไง? แล้วหวาอิงเจี๋ยล่ะ?”

ต้วนหวูหยารู้สึกสับสนมากและมีสีหน้ากังวล

ซ่างกวนโหรวเม้มริมฝีปากแน่น หยิบขวดกระเบื้องเคลือบสีขาวออกมาอย่างไม่ลังเลแล้วยื่นให้หม่าชาว “นี่คือยารักษาที่ดีที่สุดของราชวงศ์ซ่างกวนของเรา ซึ่งได้มาจากตระกูลบู๊โบราณ”

“ถ้าคุณไว้ใจฉัน ก็ให้คุณหยางกินยานี้ก่อน!”

เมื่อเห็นการกระทำของซ่างกวนโหรว สีหน้าของยอดฝีมือแดนเทพสองคนที่อยู่ข้างหลังเธอก็ถึงกับถอดสี “คุณหนู!”

“พี่หยาง!”

เมื่อเฝิงเสียวหว่านเห็นเลือดทั่วร่างกายของหยางเฉิน เธอร้องไห้พรั่งพรูออกมาทันทีพลางพูดว่า “พี่หยาง เกิดอะไรขึ้นกับคุณ?”

“เสียวหว่าน คุณรีบช่วยพี่หยางเร็วเข้า จะให้เกิดอะไรขึ้นกับเขาไม่ได้!”

หม่าชาวอ้อนวอน

เฝิงเสียวหว่านปาดน้ำตา ไม่กล้าทำให้เสียเวลาอีก เริ่มรักษาหยางเฉินทันที

หม่าชาวยังไม่กล้าบอกเฝิงเสียวหว่านเรื่องที่หวางจ้านถูกฆ่าตาย

ในช่วงเวลานี้ หวางจ้านอยู่ในคลินิกอ้ายหมินมาโดยตลอด ดีกับเฝิงเสียวหว่านมาก ทั้งสองเข้ากันได้ดีเหมือนเป็นปู่กับหลานจริงๆ

สถานการณ์ปัจจุบันของหยางเฉินส่งผลกระทบต่อเฝิงเสียวหว่านมากพอแล้ว หากเธอรู้อีกว่าหวางจ้านที่รักเธอมากได้ตายไปแล้ว ไม่มีใครรู้ว่าเธอจะทนรับได้ไหม

ด้านนอกคลินิกอ้ายหมิน หม่าชาวกำลังเฝ้าอยู่ด้านนอกด้วยตัวเอง ต้วนหวูหยาและซ่างกวนโหรวก็อยู่ขนาบซ้ายขวาเช่นกัน พวกเขาไม่อยากให้เกิดอะไรขึ้นกับหยางเฉิน

“พวกคุณไม่ต้องกังวล คุณหยางจะต้องไม่เป็นอะไรแน่นอน!”

ทันใดนั้นต้วนหวูหยาก็หันไปมองซ่างกวนโหรวและหม่าชาว ก่อนจะพูดอย่างหนักแน่น

ซ่างกวนโหรวพยักหน้าอย่างหนักแน่นและพูดด้วยดวงตาแดงก่ำ “ยาที่คุณหยางกินนั้นเป็นยาวิเศษที่ปู่ของฉันได้มาจากตระกูลบู๊โบราณ แม้แต่ในตระกูลบู๊โบราณเอง ยาวิเศษชนิดนี้ยังสำคัญมาก ว่ากันว่า ต่อให้เป็นยอดฝีมือแดนเหนือมนุษย์ใช้มัน ก็ยังได้ผลมาก”

“หม่าชาว คุณมาที่นี่ได้ยังไง?”

และในเวลานี้ คนตัวใหญ่และตัวเล็กก็ปรากฏกายขึ้นที่ประตูของเยี่ยนเฉินกรุ๊ป

คนที่เอ่ยปากถามหม่าชาว ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากฉินซี

ในเวลานี้ ฉินซีกำลังจูงมือของเสี้ยวเสี้ยวอยู่ด้วย

“สวัสดีค่ะคุณอาหม่า!”

เมื่อเห็นหม่าชาว เสี้ยวเสี้ยวก็หน้าตาเบิกบาน

“คุณไม่ได้คอยติดตามหยางเฉินเหรอ? แล้วเขาล่ะ?”

ฉินซีจูงมือเสี้ยวเสี้ยวเดินเข้ามาหา เธอที่ไม่รู้ความจริงยังคงยิ้มแย้มอยู่