The king of War นิยาย บท 1223

“ตุบ!”

ทันทีที่หลงเคอพูดจบ ก็ถูกหลงหวงที่กำลังโมโหถีบจนกระเด็น

“บัดซบ! นี่แกอยากตายใช่มั้ย?”

หลงหวงพูดด้วยสีหน้าที่เดือดดาล “พวกแกชักจะใจกล้าเกินไปแล้ว แม้แต่ผู้สืบทอดของราชวงศ์ต้วนยังกล้าฆ่า?”

“แกรู้มั้ยว่า ผู้สืบทอดของราชวงศ์นั้นมีความหมายว่ายังไง? นั่นก็คือกษัตริย์คนต่อไปยังไงล่ะ!”

“กล้าฆ่าว่าที่กษัตริย์ ถ้าไม่ใช่รนหาที่ตายแล้วจะเป็นอะไร?”

หลงเคอตกใจจนสั่นไปทั้งตัวแล้ว “เสด็จพ่อ ลูกผิดไปแล้ว ผิดไปแล้วจริงๆ เสด็จพ่อช่วยให้โอกาสลูกอีกสักครั้งนะพ่ะย่ะค่ะ ลูกจะไม่ทำให้เสด็จพ่อผิดหวังแน่นอน!”

“ให้โอกาสแกอีกครั้งเหรอ?”

หลงหวงจ้องมองหลงเคออย่างผู้ที่อยู่เหนือกว่า แล้วขำออกมาอย่างไม่ชอบใจ “ตอนนี้แกจงขอพรให้ราชวงศ์ต้วนไม่มาเปิดศึกกับราชวงศ์หลงจริงๆ เถอะ”

“ไม่อย่างนั้น เพื่อดับไปโกรธของราชวงศ์ต้วน ฉันก็ไม่ขัดข้องที่จะส่งแกไปให้ราชวงศ์ต้วนจัดการ!”

คำพูดของหลงหวงทำให้หลงเคอถึงกับหมดแรง ถ้าส่งเขาไปให้ราชวงศ์ต้วนจริง เขาก็ไม่มีทางรอดอย่างแน่นอน

“เสด็จพ่อ อย่าส่งลูกไปให้พวกราชวงศ์ต้วนเลย ไม่อย่างนั้นต้วนหวูหยาต้องฆ่าลูกแน่ๆ เสด็จพ่อ ลูกขอร้องล่ะ!”

หลงเคอคุกเข่าอยู่ที่พื้น ร้องไห้อ้อนวอนด้วยความหวาดกลัว

“เอาตัวไป กักบริเวณไว้!”

หลงหวงโบกมือ ผู้แข็งแกร่งแดนเทพสองคนก็เดินขึ้นมา แล้วลากหลงเคอออกไป

ไม่นาน ภายในห้องก็เหลือเพียงหลงหวงกับชายชราที่ร่างกายคดงออีกคนเท่านั้น

“หลงหวง ท่านต้องจะส่งองค์ชายไปให้พวกราชวงศ์ต้วนจริงๆ เหรอพ่ะย่ะค่ะ?”

ชายชราถามด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม

หลงหวงแววตาเคร่งขรึม หรี่ตาแล้วพูดว่า “ฉันแค่สั่งสอนให้มันได้รับบทเรียนเท่านั้น ต่อให้ราชวงศ์ต้อนจะมาเอาเรื่องเราจริง เราก็จะโยนภาระทั้งหมดไปยังผู้แข็งแกร่งที่ถูกฆ่าไปแล้ว”

“ถ้าฉันเกิดส่งตัวหลงเคอไปจริงๆ ต่อไปในวันข้างหน้า ยังจะมีหน้าอะไรไปอยู่ต่อหน้าราชวงศ์ทั้งสามอีก?”

ชายชราพยักหน้า “ถ้าคนที่พวกองค์ชายจะฆ่าเป็นแค่ผู้แข็งแกร่งทั่วไป ก็ไม่เป็นไร แต่คนที่พวกเขาจะฆ่ากลับเป็นต้วนหวูหยา แบบนี้มันก็พูดยากเหมือนกัน”

“กระหม่อมได้ยินมาว่า ต้วนหวูหยานั้นบรรลุถึงแดนเทพขั้นปลายแล้ว ในราชวงศ์ต้วน เขาก็ถือเป็นคนที่มีพรสวรรค์ในด้านวิถีบู๊มากที่สุดคนหนึ่ง เป็นที่จับตาของต้วนหวงมาก”

“ว่ากันว่า ต้วนหวงเคยพูดเอาไว้ เมื่อไหร่ที่ต้วนหวูหยาพัฒนาจนถึงแดนเทพชั้นยอด ก็จะส่งมอบตำแหน่งต้วนหวงให้กับเขา”

“ตอนนี้สิ่งที่กระหม่อมเป็นห่วงคือ ต่อให้ตอนนี้ราชวงศ์ต้วนจะยอมพักเรื่องความแค้นไปก่อน แต่พอต้วนหวูหยาบรรลุถึงแดนเทพชั้นยอด ราชวงศ์ต้วนก็จะมีผู้แข็งแกร่งแดนเทพชั้นยอดถึงสองคนเลย เมื่อไหร่ก็ตามที่มาหาเรื่องราชวงศ์หลงราชวงศ์หลงก็ต้องได้รับแรงกดดันอันมหาศาลอย่างแน่นอน”

หลวงหวงขมวดคิ้วทันที เขาเองก็นึกถึงเรื่องนี้เหมือนกัน

“แล้วท่านคิดว่าพวกเราควรทำยังไงดี?”

หลงหวงถามด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

ชายชราตอบ “หยางเฉินนั้นสามารถสังหารผู้แข็งแกร่งแดนเทพขั้นปลายได้พร้อมกันสองคน นั่นก็เท่ากับว่า เขาเองก็อยู่ในระดับแดนเทพชั้นยอดแล้วเหมือนกัน”

“ถ้าเราสามารถเชื่อมสัมพันธ์กับหยางเฉินได้ ต่อให้ต้องเผชิญหน้ากับราชวงศ์ต้วน ก็ไม่มีอะไรที่ต้องกลัว”

หลงหวงเงียบไปทันที แล้วทำท่าเหมือนกำลังใช้ความคิด

ด้วยความที่หลงเคอยังไม่ทันได้รายงานสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดในศึกชิงตำแหน่งคิงแห่งเยี่ยนตูให้หลวงหวงฟัง ดังนั้นหลงหวงจึงไม่รู้เลยว่า ตอนนี้ต้วนหวูหยาได้ผูกมิตรกับหยางเฉินไปแล้ว

“นี่ท่านอยากให้หลงเสียงออกหน้าอย่างนั้นเหรอ?”

“ฉันแค่สามารถทำให้อาการของพี่หยางคงที่เท่านั้น รับรองได้ว่ารากฐานวิถีบู๊ของเขาไม่ได้รับผลกระทบ ส่วนเรื่องที่ว่าพี่หยางจะได้สติเมื่อไหร่นั้น ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน”

คำพูดของเฝิงเสียวหว่านทำให้หม่าชาวสีหน้าซีดเผือด “ที่เธอจะพูดก็คือ พี่เฉินจะฟื้นขึ้นมาเมื่อไหร่เธอเองกไม่รู้”

“บางที อีกเดี๋ยวก็อาจจะตื่น หรือว่าอีกสิบวันหรือเดือนหนึ่ง เขาจะฟื้นขึ้นมารึเปล่า? หรืออีกหลายปีก็จะฟื้นขึ้นมาได้รึเปล่าก็ไม่รู้ใช่มั้ย?”

หม่าชาวถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

เฝิงเสียวหว่านไม่อาจอดกลั้นน้ำตาไว้ได้อีกแล้ว น้ำตาเม็ดใหญ่ได้ไหลลงไปกระทบพื้นอย่างต่อเนื่อง

ถึงจะไม่ได้ตอบคำถามของหม่าชาว แต่จากการแสดงออกของเธอ มันก็ได้ยืนยันกับหม่าชาวแล้วว่า มันเป็นอย่างที่เขาเข้าใจจริงๆ

“ไม่! เป็นไปไม่ได้! ทำไมพี่หยางถึงได้เจ็บหนักขนาดนี้?”

หม่าชาวเซถอยหลังไปหลายก้าว ทำหน้าไม่อยากจะเชื่อ “เสียวหว่าน นี่เธอกำลังล้อฉันเล่นอยู่ใช่มั้ย?”

หม่าชาวรู้สึกสะเทือนใจมาก พูดไป น้ำตาของเขาก็ไหลออกมาด้วยเหมือนกัน

เฝิงเสียวหว่านเอาแต่ร้องไห้ โดยที่ไม่ตอบอะไรสักคำ

เพราะเธอเองก็ไม่อยากยอมรับความจริงข้อนี้เหมือนกัน แต่ความจริงมันก็ออกมาแบบนี้ เธอได้พยายามสุดความสามารถแล้ว ทั้งที่รักษาบาดแผลของหยางเฉินจนหาย แต่เขาก็ยังไม่ยอมฟื้นขึ้นมา

หลายปีที่ผ่านมา เฝิงเสียวหว่านเพิ่งเคยเจอเรื่องแบบนี้เป็นครั้งแรกนี่แหละ

จู่ๆ ต้วนหวูหยาก็พูดขึ้นว่า “น้องหมอวิเศษพูดแค่ว่า ไม่สามารถระบุได้ว่าคุณหยางจะฟื้นขึ้นมาเมื่อไหร่ แต่ไม่ได้บอกว่าคุณหยางจะไม่ฟื้นขึ้นมาแล้วสักหน่อย”

“ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่พวกเราจะมาแตกตื่น เราอาจจะลองหาหมอวิเศษคนอื่นตรวจดูอาการขอคุณหยางหน่อยก็ได้”

“ถ้าเธอยอมเชื่อใจฉัน ก็สามารถพาคุณหยางไปที่ราชวงศ์ต้วน ที่ราชวงศ์ต้วนก็มีหมอวิเศษเหมือนกัน ไม่แน่อาจจะพอมีทางทำให้คุณหยางฟื้นขึ้นได้เร็วที่สุดก็ได้”