The king of War นิยาย บท 1230

เมื่อเผชิญหน้ากับกษัตริย์ต้วนที่มีความเผด็จการ ต้วนหวูหยาก็ไม่ได้แสดงความหวาดกลัวออกมาแม้แต่น้อย

เขามองตรงเข้าไปในดวงตาของกษัตริย์ต้วนและกล่าวอย่างเด็ดเดี่ยว “จวนเล็กหลังนั้น ข้าจะไม่ยอมมอบให้ใครเด็ดขาด!”

ห้องประชุมขนาดใหญ่เงียบลงในทันใด ทุกคนล้วนมีสีหน้าหวาดกลัว

เป็นเวลาหลายปีแล้วที่ไม่มีใครกล้าพูดกับกษัตริย์ต้วนแบบนี้

ในราชวงศ์ต้วน กษัตริย์ต้วนนั้นอยู่สูงสุด เมื่อออกคำสั่งแล้ว ใครจะกล้าขัดใจ?

นัยน์ตาของต้วนหวูเหยียนระยิบระยับ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่สังเกตได้ยากปรากฏขึ้นบนใบหน้าแล้วหายไปเกือบจะทันที

“กษัตริย์ต้วน อย่าเพิ่งโกรธ!”

ในเวลานี้ ชายชราจากราชวงศ์ต้วนผู้หนึ่งก็รีบคุกเข่าทั้งสองลงกับพื้น แล้วพูดด้วยความตื่นตระหนกว่า “องค์ชายรองไม่ได้มีเจตนาร้ายใดๆ เพราะจวนเล็กหลังนั้นมีความหมายลึกซึ้งต่อเขา เขาจึงต้องการเก็บรักษาไว้ กษัตริย์ได้โปรดอภัยด้วย!”

“กษัตริย์ต้วน อย่าเพิ่งโกรธ!”

จากนั้นก็มีคนคลานเข้ามาและอ้อนวอนต้วนหวูหยา

ในฐานะที่เป็นรัชทายาทของราชวงศ์ต้วน ต้วนหวูหยาจึงมีผู้ติดตามมากมาย หากต้วนหวูหยาทำให้กษัตริย์ต้วนโกรธ เขาอาจจะรักษาตำแหน่งรัชทายาทเอาไว้ไม่ได้

เพราะถึงอย่างไรต้วนหวูเหยียนที่มีอายุน้อยกว่าเขาสองปี ตอนนี้ได้มีความสามารถก้าวเข้าสู่ระดับแดนเทพชั้นปลายแล้วด้วย

ในเรื่องความสามารถด้านวิถีบู๊ เห็นได้ชัดว่าต้วนหวูเหยียนนั้นดีกว่า

ถ้ากษัตริย์ต้วนจะยกเลิกตำแหน่งรัชทายาทของเขา ก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้

“เสด็จพ่อ หวูเหยียนสำนึกผิดแล้ว!”

ต้วนหวูเหยียนรีบคุกเข่าลงกับพื้นและพูดด้วยสีหน้าหวาดกลัว “จวนเล็กที่หัวมุมตะวันออกเฉียงเหนือนั้นว่างอยู่ตลอด หวูเหยียนไม่รู้ว่าจวนเล็กหลังนั้นมีความหมายสำหรับพี่รองมากมากขนาดนี้”

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ หวูเหยียนก็ไม่ต้องการจวนเล็กหลังนั้นแล้ว!”

ไม่มีใครคาดคิดว่าต้วนหวูเหยียนจะพูดเช่นนี้ ดวงตาของต้วนหวูหยาเปล่งประกายเย็นวาบ คนอื่นก็ไม่แน่ใจว่าเขาจะไม่รู้ความคิดของต้วนหวูเหยียนได้อย่างไร?

เห็นได้ชัดว่าต้วนหวูเหยียนตั้งใจทำ ในเวลานี้เมื่อเขาเผชิญหน้าสู้กับกษัตริย์ต้วน ต้วนหวูเหยียนดูมีท่าทางชอบธรรม ซึ่งทำให้กษัตริย์ต้วนโกรธเขามากขึ้นเท่านั้น

ในฐานะพระโอรส ต้วนหวูหยาจะไม่รู้ได้อย่างไรว่ากษัตริย์ต้วนเป็นคนเช่นไร?

จะไม่รู้ได้อย่างไรว่า ต้วนหวูเหยียนที่ต่อสู้กับเขาทั้งในที่แจ้งและที่ลับตลอดมาเป็นคนแบบไหน?

อย่างที่คาดไว้ ความโกรธในดวงตาของกษัตริย์ต้วนยิ่งเพิ่มมากขึ้น เขามองไปทางต้วนหวูหยาอย่างเย็นชาและตั้งคำถามว่า “ก็แค่ผู้หญิงคนเดียวที่ตายไปแล้วหลายปี ทำไมเจ้าถึงยังจดจำนางมิรู้ลืม”

“ในฐานะทายาทของราชวงศ์ต้วน เจ้ายังหมกหมุ่นอยู่กับความสัมพันธ์ในอดีตอย่างลึกซึ้งเช่นนี้ ไม่คู่ควรที่จะเป็นทายาทของราชวงศ์ต้วน!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ สีหน้าของทุกคนก็เปลี่ยนไปอย่างมาก

มีเพียงต้วนหวูหยาที่ดูสงบและพูดด้วยดวงตาแดงก่ำ “นางคือภรรยาของข้า!”

“ฮึ!”

กษัตริย์ต้วนกล่าวอย่างเย็นชาด้วยสีหน้าเหยียดหยาม “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าจะให้โอกาสเจ้าได้เลือก”

“ถ้ายอมสละจวนเล็ก ลืมทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับผู้หญิงคนนั้น และตั้งใจทำงานให้กับราชวงศ์ต้วน เจ้าจะยังคงเป็นทายาทของราชวงศ์ต้วนเหมือนเดิม”

“ไม่อย่างนั้น เจ้าก็จมปลักอยู่กับความสัมพันธ์นั้นต่อไป แต่ตำแหน่งทายาทของเจ้าจะถูกยกเลิก!”

“จะให้เวลาเจ้าคิดใคร่ครวญหนึ่งวัน ถ้าใคร่ครวญดีแล้ว ก็ให้คำตอบข้า!”

ทุกคนตกตะลึงอ้าปากค้างกับคำพูดของกษัตริย์ต้วน

ต้วนหวูเหยียนรู้สึกเพียงว่าลมหายใจของตนกระชั้นขึ้นมา ในฐานะศัตรูอันดับหนึ่งของต้วนหวูหยา เขาจะไม่รู้ว่าจวนเล็กหลังนั้นมีความสำคัญต่อต้วนหวูหยาได้อย่างไร?

เขาเชื่อว่าต้วนหวูหยาจะเลือกจวนเล็กอย่างแน่นอน

เมื่อต้วนหวูหยาเลือกได้ ตำแหน่งทายาทของราชวงศ์ต้วนก็จะว่างลง เขาเพิ่งก้าวเข้าสู่ระดับแดนเทพชั้นปลาย ความสามารถด้านวิชาบู๊ของราชวงศ์ต้วนนั้นแข็งแกร่งที่สุด

เมื่อพิจารณาทั่วทั้งราชวงศ์ต้วน ตำแหน่งทายาทมีใครที่มีคุณสมบัติที่จะแข่งขันกับเขาได้บ้าง?

“กษัตริย์ต้วน ได้โปรดคิดทบทวนดูอีกที!”

“กษัตริย์ต้วน ได้โปรคิดทบทวนดูอีกที!”

…

ในตอนนี้ผู้ที่สนับสนุนต้วนหวูหยารีบอ้อนวอนด้วยใบหน้าถอดสี