The king of War นิยาย บท 1231

“เสด็จพ่อ ข้าไม่ต้องการจวนเล็กจริงๆ ได้โปรดให้โอกาสพี่รองอีกครั้ง!”

ต้วนหวูเหยียนเอ่ยปากในทันใด

ในเวลานี้มีเพียงเขาเท่านั้นที่กล้าพูด คนอื่นๆ ใครจะกล้าพูดแทนต้วนหวูหยาได้อีกบ้าง?

เมื่อกษัตริย์ต้วนมองไปที่ต้วนหวูเหยียน สายตานั้นเต็มไปด้วยความปลื้มอกปลื้มใจ พูดด้วยน้ำเสียงที่ดีขึ้นมาก “ข้าได้ให้โอกาสแก่เขาแล้ว เขาเองต่างหากที่ไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี จะโทษใครไม่ได้”

“เจ้าเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับพิธีการแต่งตั้งในวันพรุ่งนี้!”

จากนั้นกษัตริย์ต้วนก็กวาดสายตามองไปรอบๆ และพูดว่า “เรื่องที่สองที่ข้าต้องการพูดในวันนี้ คือปรึกษาหารือกับทุกท่านว่าจะจัดการกับหยางเฉินอย่างไร!”

ทุกคนมีสีหน้าตกใจกับคำพูดของกษัตริย์ต้วน

ต้วนหวูหยาพาหยางเฉินมาที่ราชวงศ์ต้วนเป็นเวลาสามวันแล้ว

ถึงอย่างไรหยางเฉินก็มีบทบาทสำคัญในการแข่งขันแย่งชิงตำแหน่งคิงแห่งเยี่ยนตู พวกเขาย่อมรู้ดีว่าหยางเฉินคือใคร

ดูเหมือนว่ากษัตริย์ต้วนจะรู้คำตอบอยู่ในใจแล้ว มิฉะนั้นเขาจะไม่มีทางยกเลิกตำแหน่งรัชทายาทของต้วนหวูหยา

ต้วนหวูหยาเป็นคนพาหยางเฉินกลับมา แต่ตอนนี้กษัตริย์ต้วนบอกว่าต้องการหารือว่าจะจัดการกับหยางเฉินอย่างไร เห็นได้ชัดว่ากำลังเตรียมการลงมือกับหยางเฉิน

“เสด็จพ่อ หยางเฉินยังหนุ่มยังแน่น แต่ก็มีความสามารถต่อกรกับยอดฝีมือแดนเหนือมนุษย์ ถ้าข้าใช้ประโยชน์จากเขาได้ บางทีก็อาจจะเก็บเขาไว้ แต่ถ้าไม่ ข้าขอแนะนำให้ฆ่าเขา!”

ต้วนหวูเหยียนเอ่ยปากขึ้นมาก่อน

เขารู้เรื่องที่ต้วนหวูหยาเป็นฝ่ายเริ่มเข้าไปผูกมิตรกับหยางเฉินในเมืองเยี่ยนตูตั้งนานแล้ว

อาจกล่าวได้ว่า ต้วนหวูหยาเป็นพันธมิตรแนวร่วมกับหยางเฉินในเวลานี้ หากหยางเฉินรอดชีวิต มันจะเป็นภัยคุกคามอย่างใหญ่หลวงสำหรับเขา

เพราะถึงอย่างไรในราชวงศ์ต้วน มีเพียงต้วนหวูหยาเท่านั้นที่มีภัยคุกคามต่อตำแหน่งของเขา

เมื่อหยางเฉินรอดชีวิต ด้วยความสามารถของเขา เกรงว่าในราชวงศ์ต้วนทั้งหมดจะมีเพียงกษัตริย์ต้วนเท่านั้นที่ปราบเขาอยู่

“องค์ชายห้าพูดถูก หากหยางเฉินมีประโยชน์กับข้า ก็เก็บเขาไว้ แต่ถ้าไม่ ฆ่าเขาทิ้งเสียดีกว่า!”

ชายชราจากราชวงศ์ต้วนคนหนึ่งกล่าวขึ้น

“ในการแข่งขันชิงตำแหน่งคิงแห่งเยี่ยนตู หยางเฉินไม่ใช่แค่ล่วงเกินราชวงศ์เย่ ราชวงศ์หลง และสมาคมบูโดเท่านั้น แม้แต่ยอดฝีมือแดนเหนือมนุษย์ของเมืองเหมียวก็ยังถูกเขาทำให้ขุ่นเคือง”

ทายาทสายตรงของราชวงศ์ต้วนอีกคนหนึ่งกล่าวว่า “คนประเภทนี้ได้สร้างศัตรูไปทุกที่ แม้ว่าจะมีประโยชน์กับข้า แต่ก็แฝงภัยอันตรายเอาไว้ ข้าขอแนะนำให้ฆ่าเขาทิ้งก่อนที่เขาจะฟื้นขึ้นมา!”

เหล่ายอดฝีมือของราชวงศ์ต้วนที่สนับสนุนต้วนหวูหยา ในเวลานี้ก็เลือกที่จะเงียบเช่นกัน

ต้วนหวูหยาถูกตัดสิทธิ์จากตำแหน่งรัชทายาท หากพวกเขายังคิดต่อต้านต้วนหวูเหยียนอีก ก็แสดงว่าหาเรื่องให้ตัวเองแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้ยังเห็นได้ชัดว่ากษัตริย์ต้วนไม่ต้องการให้หยางเฉินมีชีวิตอยู่

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเราก็มายกมือลงคะแนนเสียง เพื่อเห็นด้วยกับการฆ่าหยางเฉิน ยกมือ!”

กษัตริย์ต้วนพูดพลางมองไปรอบๆ ฝูงชน

“พรึ่บๆๆ…”

ทุกคนในห้องประชุมรวมถึงกษัตริย์ต้วนได้ยกมือขึ้น

“ดี ทุกคนให้ผ่าน!”

กษัตริย์ต้วนเอ่ย สายตาพลันจับจ้องไปที่ต้วนหวูเหยียน แล้วออกคำสั่ง “เจ้ารีบพาคนไปฆ่าหยางเฉินเดี๋ยวนี้!”

“รับด้วยเกล้า เสด็จพ่อ!”

ต้วนหวูเหยียนรีบตอบอย่างมีความสุขในทันใด

ในเวลาเดียวกัน หลังจากที่ต้วนหวูหยาออกมาจากห้องประชุม เขาก็กลับไปที่จวนเล็กเป็นอย่างแรก

“องค์ชายรอง!”

เมื่อเห็นต้วนหวูหยากลับมา ยอดฝีมือแดนเทพชั้นปลายคนหนึ่งก็รีบเดินเข้ามา ด้วยสีหน้ากังวลใจเป็นอย่างมาก

“ตู๋โยว ข้าขอสั่งให้เจ้าพาคุณหยางกับหยู่เยียนออกไปจากราชวงศ์ต้วนเดี๋ยวนี้!”

ต้วนหวูหยารีบสั่งการ

“องค์ชายรอง เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

ตู๋โยวมีสีหน้าตกใจมาก

เขาไม่ได้เป็นยอดฝีมือของราชวงศ์ต้วน และเคยได้รับการช่วยชีวิตจากต้วนหวูหยา จากนั้นจึงคอยติดตามต้วนหวูหยามาโดยตลอด

ในราชวงศ์ต้วน เขาอาจไม่เชื่อฟังคำสั่งของกษัตริย์ต้วน แต่เขาต้องเชื่อฟังคำสั่งของต้วนหวูหยา

ต้วนหยู่เยียนกัดริมฝีปากแดง ก่อนจะออกไปพร้อมกับตู๋โยว

ตู๋โยวพาเอาหยางเฉินพาดไว้บนไหล่ แล้วหันหลังเดินจากไป

“พี่รอง ท่านจะให้พวกเขาไปไหน?”

ทันใดนั้นน้ำเสียงหยอกเย้าได้ดังขึ้น

เขาคือต้วนหวูเหยียน พร้อมด้วยยอดฝีมือแดนเทพสี่คน เข้ามารายล้อมตู๋โยวที่แบกหยางเฉินไว้ รวมถึงต้วนหยู่เยียนในทันที

“ต้วนหวูเหยียน!”

ดวงตาของต้วนหวูหยาแดงก่ำ พูดอย่างโกรธเคือง “เจ้าได้ตำแหน่งรัชทายาทไปแล้ว ยังต้องการอะไรอีก?”

“ปล่อยพวกเขาไป ถ้ามีอะไร ท่านก็จะพุ่งเป้ามาที่ข้า!”

ต้วนหวูเหยียนยิ้มๆ “พี่รอง ไม่ใช่ว่าข้าไม่ต้องการปล่อยพวกเขาไป แต่เสด็จพ่อมีคำสั่งให้ฆ่าหยางเฉิน”

“นอกจากนี้ เสด็จพ่อยังบอกด้วยว่าต้องการรื้อจวนเล็กหลังนี้ทิ้ง!”

เมื่อได้ยินสิ่งที่ต้วนหวูเหยียนพูด สีหน้าของต้วนหวูหยาก็เปลี่ยนไปอย่างมาก ถามด้วยความตกใจและความโกรธ “เสด็จพ่อต้องการฆ่าคุณหยางงั้นหรือ?”

“ดูเหมือนว่าพี่รองจะเคารพรักหยางเฉินมาก ถึงกับเรียกเขาว่าคุณ”

ต้วนหวูเหยียนกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“ต้วนหวูเหยียน ข้าขอแนะนำให้เจ้าอย่าไปสนใจคุณหยางเลย มิฉะนั้นราชวงศ์ต้วนจะถูกทำลายย่อยยับเพราะความไม่รู้ของพวกเจ้า!”

ต้วนหวูหยากัดฟันพูด

เขาเห็นด้วยตาตัวเองว่า หยางเฉินได้ปลดล็อคพลังของเขาอย่างเต็มที่แล้ว ไม่เป็นรองยอดฝีมือแดนเหนือมนุษย์เลย

บุตรอันภาคภูมิจากสวรรค์เช่นนี้ มีเพียงการผูกมิตรภาพเท่านั้นจึงจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด

แม้ว่าตอนนี้หยางเฉินจะยังสลบไสลไม่ฟื้น ราชวงศ์ต้วนสามารถฆ่าเขาได้ แต่หยางเฉินก็ยังมีเพื่อนสนิทอย่างหม่าชาว ซึ่งมีความสามารถทางวรยุทธไม่ด้อยไปกว่าหยางเฉินสักเท่าใด

ถ้าหยางเฉินตายในราชวงศ์ต้วน เขาจะไม่สงสัยเลยว่า หม่าชาวต้องซ่อนตัวและฝึกฝนอย่างหนัก วันหนึ่งเขาจะต้องก้าวเข้ามาเหยียบราชวงศ์ต้วนด้วยตัวเอง

เมื่อถึงเวลานั้น ราชวงศ์ต้วนทั้งหมดจะต้องตกนรกบนดิน