The king of War นิยาย บท 1232

ต้วนหวูเหยียนยิ้มเยาะ “เสด็จพ่อต้องการให้หยางเฉินตาย เขากล้าไม่ตายหรือ?”

พูดจบเขาก็มองไปยังตู๋โยวที่แบกหยางเฉินเขาไว้บนหลัง และพูดด้วยสีหน้าอาฆาต “ถ้าเจ้าไม่อยากตาย ก็มอบหยางเฉินให้ข้า ถ้าไม่อย่างนั้น ก็ตายซะ!”

เขาได้จับตามองตู๋โยวอยู่นานแล้ว ตู๋โยวเป็นลูกน้องที่ภักดีที่สุดของต้วนหวูหยา มีความสามารถถึงระดับแดนเทพชั้นปลายแล้ว

วันนี้เป็นโอกาสที่ดีที่สุดสำหรับเขาในการกำจัดตู๋โยว

แน่นอนว่าตู๋โยวก็มองมาที่เขาอย่างเย็นชาเช่นกันและไม่มีทีท่าว่าจะมอบคนให้เขา

“ไป!”

ต้วนหวูหยาตะโกนอย่างโกรธจัด

ตู๋โยวไม่รอช้าอีก แบกหยางเฉินเอาไว้ข้างหลัง สาวเท้าพุ่งไปข้างหน้าราวกับไม่ได้รับน้ำหนักอะไรเลย

“ในเมื่อเจ้ารนหาที่ตาย ข้าก็จะทำให้สมใจเอง! ฆ่ามัน!”

ทันทีที่ต้วนหวูเหยียนออกคำสั่ง ยอดฝีมือแดนทั้งสี่ได้ก้าวออกมาพร้อมกันและโจมตีตู๋โยวอย่างดุเดือด

“ไปซะ!”

ต้วนหวูหยาคำรามอย่างโกรธเกรี้ยว เอาฝ่ามือตบยอดฝีมือแดนเทพคนหนึ่งกระเด็นออกไป และตรงเข้าโจมตียอดฝีมือแดนเทพอีกคนหนึ่งแทบจะในทันที

ตู๋โยวระเบิดพลังการต่อสู้ที่แข็งแกร่งที่สุดออกมาทันที เตะกระเด็นออกไป ยอดฝีมือแดนเทพชั้นกลางถูกเตะกระเด็นออกไปราวกับลูกบอล

ในช่วงเวลาสั้นๆ ยอดฝีมือแดนเทพที่ต้วนหวูเหยียนพามาสี่คน ถูกโจมตีกระเด็นออกไปแล้วสองคน

เหลือเพียงยอดฝีมือแดนเทชั้นปลายสองคน ในเวลานี้ได้มองไปที่ต้วนหวูหยาด้วยสีหน้าจริงจัง พลางพูดว่า “องค์ชายรอง กษัตริย์มีคำสั่งให้เราฆ่าหยางเฉิน หากท่านยังมาขวางอีก อย่าหาว่าพวกเราหยาบคายกับท่าน! “

แววอาฆาตฉายขึ้นในแววตาของต้วนหวูหยา เมื่อครู่ความสามารถที่ต้วนหวูหยาระเบิดออกมา ทำให้เขารู้สึกถึงภยันตราย

เพราะถึงอย่างไรเขาก็เพิ่งก้าวเข้าสู่ระดับแดนเทพชั้นปลาย แต่กลับสัมผัสได้ถึงลมปราณวิถีบู๊ในระดับแดนเทพชั้นปลายที่อยู่เหนือปกติจากต้วนหวูหยา

เห็นได้ชัดว่ายังมีความแตกต่างอยู่มากระหว่างเขากับต้วนหวูหยา

หากต้วนหวูหยาก้าวเข้าสู่ระดับแดนเทพชั้นยอด กลายเป็นสุดยอดวรยุทธอันดับหนึ่งของราชวงศ์ต้วนอีกครั้ง ก็ไม่มีใครสามารถคาดเดาได้ว่ากษัตริย์ต้วนจะมอบตำแหน่งรัชทายาทให้ต้วนหวูหยาอีกหรือไม่

เขายังรู้ดีว่า มันยากสำหรับเขาในตอนนี้เพียงใดที่จะฟันฝ่าไปสู่ระดับแดนเทพชั้นยอดจากระดับแดนเทพชั้นปลาย บางทีใช้เวลาหลายสิบปีก็อาจจะไปไม่ถึงด้วยซ้ำ

“พี่รอง ท่านคิดจะฝ่าฝืนคำสั่งของเสด็จพ่องั้นหรือ?”

ต้วนหวูเหยียนหรี่ตามองต้วนหวูหยาพลางถามว่า “หรือว่า ท่านคิดจะก่อกบฏ?”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ สีหน้าของทุกคนเปลี่ยนไปอย่างมาก ต้วนหวูหยาก็ตกใจเช่นกัน จากนั้นเขาก็พูดอย่างโกรธเคือง “ต้วนหวูเหยียน นี่เจ้าสาดโคลนใส่ข้า!”

“ในเมื่อไม่ใช่ แล้วเหตุใดจึงขัดขวางไม่ให้ข้าฆ่าหยางเฉิน?”

ต้วนหวูเหยียนตวาดถาม

“คุณหยางไม่ใช่คนที่พวกเจ้านึกจะฆ่าก็ฆ่าได้ ข้าทำอย่างนี้เพื่อช่วยปกป้องราชวงศ์ต้วน!”

ต้วนหวูหยากัดฟันพูด

“เหลวไหล!”

ต้วนหวูเหยียนกล่าวอย่างโกรธเกรี้ยว “ท่านต้องการอาศัยความสามารถของหยางเฉินเพื่อมาชิงตำแหน่งรัชทายาทของข้าไปใช่ไหม?”

“ข้าจะบอกท่านว่า ในเมื่อเสด็จพ่อได้ตัดสิทธิ์ตำแหน่งรัชทายาทของท่านแล้ว ชั่วชีวิตนี้ท่านอย่าได้คิดจะหมายปองตำแหน่งรัชทายาทอีก!”

จากนั้นเขาก็ออกคำสั่งว่า “ถ้าพี่รองยังคิดจะขัดขวาง ต่อให้พวกเราทำร้ายเขา เสด็จพ่อก็จะไม่ถือโทษเด็ดขาด!”

“ฆ่าหยางเฉิน!”

เพียงชั่วครู่ ยอดฝีมือแดนเทพหลายคนก็พุ่งเข้าหาตู๋โยวอีกครั้ง

แววตาอาฆาตปรากฏขึ้นในดวงตาของตู๋โยว เขาย่อมรู้ดีว่า ต้วนหวูหยาในเวลานี้ได้หมดอำนาจลงแล้ว หากยังอยู่ในราชวงศ์ต้วนต่อไป ก็มีแต่ตายกับตาย

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ แล้วเขายังจำเป็นต้องออมมือทำไม?

“ในเมื่อพวกเจ้ารนหาที่ตาย ข้าก็จะทำให้สมหวังเอง!”

สายตาอาฆาตฉายแววในดวงตาของตู๋โยว วางหยางเฉินลงกับพื้นและปลดปล่อยจิตวิญญาณการต่อสู้ออกมา

ชั่วขณะหนึ่ง ลมปราณอันน่าสะพรึงกลัวของระดับใกล้เคียงแดนเทพชั้นยอด ได้แผ่ซ่านออกมาจากร่างกายของเขา

ต้วนหวูเหยียนตกตะลึงตาค้าง ในฐานะยอดฝีมือแดนเทพชั้นปลาย เขาสามารถรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าตู๋โยวแข็งแกร่งมากในเวลานี้ และความสามารถก็ใกล้เคียงกับระดับแดนเทพชั้นยอด

ต้วนหวูหยาก็เช่นกัน ตอนนี้มีตู๋โยวเพิ่มขึ้นมาอีกคน รวมทั้งหยางเฉินที่ยังไม่รู้ว่าจะรอดหรือไม่

ถ้าหยางเฉินฟื้นคืนสติได้ ด้วยความสามารถของพวกเขาสามคน อาจจะมีภัยคุกคามต่อกษัตริย์ต้วนได้

เช่นนั้นทั้งตู๋โยวและหยางเฉินก็เอาไว้ไม่ได้เช่นกัน

“พลั่ก!”

ยอดฝีมือแดนเทพชั้นปลายอีกคนถูกต่อยกระเด็นออกไป

เพียงชั่วครู่ ยอดฝีมือแดนเทพทั้งสี่ที่ต้วนหวูเหยียนพามา มีสองคนเป็นยอดฝีมือแดนเทพชั้นปลาย ทั้งหมดล้มลงกับพื้น

เหลือยอดฝีมือแดนเทพชั้นกลางเพียงสองคน แม้แต่โอกาสที่จะได้เข้าใกล้ต้วนหวูหยายังไม่มี ก็ถูกเขาซัดกระเด็นไปภายในชั่ววินาที

ถึงตอนนี้ยอดฝีมือแดนเทพผู้ทรงพลังทั้งห้าที่รวมต้วนหวูเหยียนอยู่ด้วย ทั้งหมดต่างล้มลงกับพื้น แต่ละคนใบหน้าซีดเผือดอย่างถึงขีดสุด ได้แต่มองดูตู๋โยวพาหยางเฉินออกไปตาปริบๆ

“ต้วนหวูหยา!!”

ต้วนหวูเหยียนคำรามเสียงต่ำ ดวงตาทั้งสองมีสีแดงเลือด เต็มไปด้วยเจตนาฆ่าที่รุนแรง

หลังจากที่เขาฟันฝ่ามาถึงระดับแดนเทพชั้นปลายแล้ว เขาคิดว่าตนเองไม่ถือว่าเป็นคู่ต่อสู้ต้วนหวูหยา และเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะต้านทานกระบวนท่าของต้วนหวูหยาไม่ได้แม้แต่ครั้งเดียว

จนถึงเวลานี้ เขาถึงตระหนักได้ว่า ระหว่างเขากับต้วนหวูหยามีช่องว่างแห่งความแตกต่างอยู่มาก

“ต้วนหวูหยา ท่านกล้าขัดคำสั่งของเสด็จพ่อ ปล่อยหยางเฉินไป ท่านไม่กลัวเหรอว่าเสด็จพ่อจะฆ่าท่าน?”

ต้วนหวูเหยียนถามอย่างโกรธจัด

ต้วนหวูหยาหัวเราะเยาะกับตัวเอง “ถ้าหากเสด็จพ่อสามารถลงมือจัดการเขาได้ และตายในมือเขาล่ะ?”

ขอเพียงตู๋โยวสามารถพาหยางเฉินและต้วนหยู่เยียนออกไปได้ ต่อให้ต้องตาย เขาก็จะตายโดยไม่เสียใจเลย

สำหรับต้วนหยู่เยียน เขาเชื่อว่าหยางเฉินจะต้องปกป้องเธออย่างดี

“พลั่ก!”

ในเวลานี้ เสียงโจมตีอันน่าอึดอัดได้ดังขึ้น จากนั้นตู๋โยวที่เพิ่งพาหยางเฉินและต้วนหยู่เยียนออกมาพร้อมกัน ก็กระเด็นตกลงไปแทบเท้าต้วนหวูหยา

“พลั่ก!”

ขณะที่ตกลงบนพื้น ตู๋โยวก็กระอักเลือดออกมาเต็มปากในทันใด ลมปราณแห่งวิถีบู๊ที่อยู่ในร่างกายอ่อนแรงลงในทันที

ทันใดนั้นสีหน้าของต้วนหวูหยาก็เปลี่ยนไปอย่างมาก “ตู๋โยว!”

เมื่อเขาเห็นเงาร่างที่คุ้นเคยเดินตรงมาหาเขา ราวกับเป็นเทพแห่งความตาย สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง