The king of War นิยาย บท 1254

ถึงแม้ตู๋โยวไม่ได้พูดจาอะไร แต่การแสดงออกกลับจริงจังอย่างมาก เดิมเขาก็ซื่อสัตย์ต่อต้วนหวูหยามากอยู่แล้ว ถ้าเกิดต้วนหวูหยาปกป้องครอบครัวของหยางเฉินตลอดไป เขาย่อมจะทำเช่นกัน

สำหรับต้วนหยู่เยียน ยิ่งไม่ได้พูดอะไร

ถึงแม้เธอจะไม่ได้ฝึกฝนวิถีบู๊ แต่ก็เป็นผู้หญิงที่รู้จักบุญคุณคน เธอรู้ดีมากว่า หยางเฉินเพื่อช่วยชีวิตเธอ ถึงฆ่าต้วนหวูเหยียนแล้ว เพราะเหตุนี้จึงนำมาซึ่งหายนะ

“เสด็จพ่อของผมบอกแล้ว อู่หยู่หลานนั่งสายการบินนานาชาติมาที่เมืองเยี่ยนตูแล้ว ส่วนสายการบินนานาชาติ ถ้าจากเมืองราชวงศ์ต้วนมาที่เมืองเยี่ยนตู จำเป็นต้องเปลี่ยนเครื่องที่หนิงโจวครับ”

“เมื่อสักครู่ฉันค้นหาแล้ว สายการบินนานาชาติจากเมืองราชวงศ์ต้วนมาเมืองเยี่ยนตู เครื่องเพิ่งขึ้นเมื่อสิบนาทีก่อน ถ้าสายการบินไม่ล่าช้า เวลาที่มาถึงหนิงโจว น่าจะอีกสองชั่วโมงแปดนาทีค่ะ”

“ส่วนจากเมืองเยี่ยนตูถึงหนิงโจว ต้องใช้เวลาบินเพียงสี่สิบห้านาที ถ้าคุณหยางโดยสารเครื่องบินส่วนตัว ก็จะเลี่ยงเวลารอสายการบินไปค่ะ”

“หมายความว่า ตอนนี้คุณหยางสามารถอยู่ที่เมืองเยี่ยนตูได้แปดสิบสามนาที ในเมื่ออยากไปขัดขวางอู่หยู่หลานที่หนิงโจว คุณหยางได้แต่ไปถึงก่อนล่วงหน้า เผื่อเวลาว่างสักสิบนาที มากที่สุดคุณหยางยังมีเวลาอิสระเจ็ดสิบสามนาทีค่ะ”

ในเวลานี้เอง ต้วนหยู่เยียนจับมือถือไว้ทันใด เอ่ยปากบอกไป

ตอนที่หยางเฉินและต้วนหวูหยาสนทนากัน เธอก็คำนวณเวลาเรียบร้อยแล้ว

“ผมควรไปแล้ว!”

สุดท้ายหยางเฉินมองต้วนหวูหยาอย่างล้ำลึกแวบหนึ่ง จากนั้นหมุนตัวออกไป

ภายในเจ็ดสิบสามนาทีสุดท้ายนี้ เขาเพียงอยากอยู่เป็นเพื่อนข้างกายของภรรยาและลูกสาว

ไม่นาน ไมบัคสีดำคันหนึ่ง เสียงเครื่องยนต์คำราม แล่นออกไปอย่างไว มุ่งหน้าไปทางเยี่ยนเฉินกรุ๊ป

“ต้องโทษหนู ถ้าไม่ใช่หนู คุณหยางคงไม่เป็นแบบนี้”

หลังหยางเฉินออกไป ในที่สุดต้วนหยู่เยียนอดไม่ไหวร้องไห้ขึ้นมา “พ่อคะ หนูรู้สึกแย่!”

ต้วนหวูหยาถอนหายใจแล้ว โอบลูกสาวเข้ามาในอ้อมอก พูดปลอบใจ “นี่ไม่โทษลูก ถ้าจะโทษจริงๆ งั้นก็เป็นความผิดของพ่อเอง!”

“อีกอย่าง คุณหยางอายุน้อยแค่นี้ และครอบครองความสามารถของแดนเหนือมนุษย์ไว้ ย่อมไม่ใช่บุคคลธรรมดาเด็ดขาด อู่หยู่หลานอยากฆ่าเขา งั้นก็ต้องดูอิทธิพลเบื้องหลังคุณหยางด้วยว่าจะยินยอมหรือไม่”

ตู๋โยวก็เอ่ยปากบอกว่า “คุณหยางจะต้องไม่เป็นอะไรครับ!”

ในขณะเดียวกัน หยางเฉินที่กำลังขับรถมุ่งหน้าไปเยี่ยนเฉินกรุ๊ป ต่อสายโทรศัพท์หาหม่าชาวแล้ว

“พี่เฉิน!”

กั้นด้วยสายโทรศัพท์ หยางเฉินสามารถสัมผัสได้ถึงความตื่นเต้นในเสียงของหม่าชาว

ก่อนหน้านี้เขาหมดสติไม่รู้สึกตัว หลังถูกเฝิงเสียวหว่านช่วยรักษาไม่ได้ผล จึงถูกต้วนหวูหยาพาไปที่ราชวงศ์ต้วน สามวันมานี้ หม่าชาวพวกเขาล้วนเป็นห่วงหยางเฉินมาก

ปัจจุบันนี้ได้ยินเสียงของหยางเฉิน ก็อธิบายได้ว่าหยางเฉินหายดีแล้ว

“อีกครึ่งชั่วโมง ฉันจะถึงเยี่ยนเฉินกรุ๊ป นายเข้าไปตอนนี้เลย”

หยางเฉินพูดจากด้วยเสียงหนักอึ้งอย่างยิ่ง

“ครับ พี่เฉิน!”

ทันใดนั้นหม่าชาวมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีบางอย่าง ไม่กล้าถามมากนัก รีบรับปากทันที

หลังวางสายโทรศัพท์ หยางเฉินลังเลครู่หนึ่ง ในที่สุดต่อสายไปยังหมายเลขหนึ่ง

“หยางเฉิน?”

อีกฝ่ายรับสายรวดเร็ว ในเสียงมีความฮึกเหิมระดับหนึ่ง

“ช่วงนี้ ท่านยังสบายดีหรือเปล่าครับ?”

หยางเฉินเอ่ยปาก บนหน้าเต็มไปด้วยความซับซ้อน

“สบายดี! สบายดีมาก!”

คำพูดของหยางเฉิน ทำให้อีกฝ่ายตื่นเต้นจนไม่มีอะไรเทียบได้เลย หัวเราะเสียงดังพูดว่า “แปดตระกูลแห่งเยี่ยนตูสมัยก่อน ส่วนมากโดนอิทธิพลชั้นนำข้างนอกแทนที่แล้ว”

“ก่อนหน้ายังมีอิทธิพลข้างนอกแห่งหนึ่ง พยายามให้ตระกูลอวี๋เหวินยอมจำนน ผลปรากฏว่าหลังจากรู้ความสัมพันธ์ของพวกเรา พวกเขาพากันมาขอขมากันโดยตรง ฮาๆๆๆ......”

อวี๋เหวินเกาหยางหัวเราะเสียงดังขึ้นมา ในเสียงยังมีความภาคภูมิใจระดับหนึ่ง

“พ่อครับ เมื่อก่อนเป็นผมที่ทำผิดต่อท่าน!”