The king of War นิยาย บท 1255

“ไม่ปิดพวกนาย ฉันผิดใจผู้แข็งแกร่งชั้นสูงของราชวงศ์โบราณคนหนึ่ง ส่วนความสามารถของฉันในตอนนี้ เพิ่งทะลวงเข้าแดนเหนือมนุษย์ขั้นหนึ่ง”

หยางเฉินไม่ปิดบังอีก พูดตามจริง “พวกนายน่าจะรู้ดี ต่อให้อยู่ในแดนเทพ ระหว่างสองแดนย่อยใดๆ ก็ตาม ล้วนแตกต่างกันเยอะมาก”

“นับภาษาอะไรกับแดนเหนือมนุษย์ที่อยู่สูงกว่าแดนเทพ ฉันเป็นคนตัวเล็กๆ ที่เพิ่งเข้าแดนเหนือมนุษย์ขั้นหนึ่งคนหนึ่ง อยู่ต่อหน้าผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นสามคนหนึ่ง กลัวจะฝ่าอันตรายแบบรอดตายหวุดหวิด!”

“ฉันฆ่าลูกชายของหล่อนแล้ว หล่อนเป็นคนบ้า อีกสองชั่วโมง หล่อนจะมาถึงเมืองเยี่ยนตูแล้ว ถ้าให้หล่อนมาเมืองเยี่ยนตู คนที่ความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับฉันทั้งหมด จะโดนหล่อนฆ่าทิ้ง”

“ฉันคิดว่าจะตรงไปยังหนิงโจวตามลำพัง ก่อนที่หล่อนจะเปลี่ยนเครื่อง แล้วขวางหล่อนเอาไว้ก่อน”

“ตอนนี้ ฉันมีเวลาแค่ประมาณห้าสิบนาที ต้องรีบไปที่หนิงโจวแล้ว ในห้าสิบนาทีสุดท้ายนี้ อยากจะเจอคนที่ควรเจอสักหน่อย”

หยางเฉินพูดจบ หม่าชาวกับอ้ายหลินทั้งสองคน ล้วนทำหน้าตื่นตกใจ

ในที่สุดพวกเขาก็รู้ว่า ศัตรูที่หยางเฉินเผชิญหน้าในครั้งนี้ ยิ่งใหญ่เกรียงไกรแค่ไหน

ราชวงศ์โบราณ เป็นการมีอยู่อันยิ่งใหญ่ที่อยู่เหนือราชวงศ์ทั้งสี่ ผู้แข็งแกร่งแดนเทพมากมาย ผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ก็มีไม่น้อยเช่นกัน

ปัจจุบันนี้ คาดไม่ถึงหยางเฉินผิดใจผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นสามของราชวงศ์โบราณเข้าแล้ว

“พี่เฉิน ผมจะไปด้วยกันกับพี่!”

หม่าชาวพูดด้วยท่าทางแน่วแน่

หยางเฉินส่ายหน้า มองหม่าชาวถามว่า “ไม่ใช่ฉันดูถูกนายนะ ถึงแม้นายจะสามารถระเบิดความสามารถแดนเทพชั้นยอดออกมาได้ ก็ไม่มีทางเข้าใกล้ผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นสามได้”

“ถ้าเกิดนายไปกับฉันแล้ว ฉันต้องรับมือศัตรูสุดกำลัง? หรือว่าต้องแบ่งสมาธิมาปกปกป้องนายกัน?”

“นายเข้าใจดี ผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นสามคนหนึ่ง แม้แต่ฉันยังไม่มีทางรับมือ นับภาษาอะไรกับนายที่มีเพียงแดนเทพชั้นกลาง?”

“พี่อ้ายน่าจะอีกสักสองเดือน ก็จะคลอดแล้วมั้ง? ยินดีไว้ล่วงหน้า พี่อ้ายจะเป็นแม่แล้ว หม่าชาวจะเป็นพ่อแล้ว”

หยางเฉินท่าทางสงบนิ่ง มุมปากวาดรอยยิ้มที่อ่อนโยนขึ้น

หม่าชาวกับอ้ายหลินจะยิ้มออกมาได้อย่างไร หม่าชาวกุมหมัดขึ้นมาแน่น ในสายตาเต็มไปด้วยความไม่ยินยอม

เขารู้ว่าที่หยางเฉินพูดไม่ผิด ด้วยความสามารถปัจจุบันนี้ของเขา อยากตามหยางเฉินไปจริง มีแต่จะกลายเป็นภาระของหยางเฉิน

“พี่เฉิน!”

หม่าชาวดวงตาแดงก่ำ พูดแบบสะอื้น “พี่รับปากผม จะต้องกลับมาอย่างปลอดภัย!”

อ้ายหลินก็พูดแบบสะอื้นเช่นกัน “ใช่ นายจำเป็นต้องกลับมาแบบปลอดภัย! นายเป็นถึงพ่อบุญธรรมของลูกฉันที่กำหนดเอาไว้แล้ว จำเป็นต้องกลับมา!”

“ใช่ ลูกของผม ไม่มีพ่อบุญธรรมไม่ได้นะ!” หม่าชาวพูดขึ้น

“ได้ ฉันรับปากพวกนาย จะต้องกลับมาอย่างปลอดภัยแน่!”

หยางเฉินเก็บรอยยิ้มบนหน้า พูดด้วยหน้าตาแน่วแน่ “ไม่เพียงแค่เพื่อพวกนาย ยังเพื่อลูกชายบุญธรรมที่ยังไม่เกิดของฉัน? หรือบางทีอาจเป็นลูกสาวบุญธรรม?”

“พี่เฉิน นายวางใจได้ พวกเราจะหลบไว้แน่ จะไม่กลายเป็นภาระของนายเด็ดขาด”

อ้ายหลินพูดจบ ดึงหม่าชาวหมุนตัวออกไป

พวกเขารู้ดีอย่างมาก เวลาที่หยางเฉินจะอยู่ต่อที่เมืองเยี่ยนตูเหลือไม่มากเท่าไร ยังต้องไปเจอคนอื่นอีก พวกเขาถ่วงเวลาหยางเฉินวินาทีหนึ่ง ก็จะเสียเวลาหยางเฉินอยู่กับภรรยาและลูกไป

มองสองสามีภรรยาออกไป ดวงตาหยางเฉินเปียกชุ่มพอสมควร ถ้าไม่ถูกบังคับให้จำใจ เขาจะยินยอมทำแบบนี้ได้อย่างไร?

“พี่หยาง!”

หยางเฉินเพิ่งมา เฝิงเสียวหว่านก็มองเห็นเขาแล้ว จนกระทั่งหม่าชาวและอ้ายหลินออกไป เธอถึงกลั้นใจรบกวนหยางเฉิน

“เสียวหว่าน พี่หยางกลับมาแล้ว!”

หยางเฉินหัวเราะเล็กน้อย

เขาเคยรับปากหมอเทวดาเฝิงว่าจะปกป้องเฝิงเสียวหว่านให้ดี แต่ต่อไป ยังปกป้องเธอต่อไปได้หรือไม่ หยางเฉินไม่รู้เหมือนกัน

“ออกไปด้วยกันกับพี่หม่าของเธอเถอะ!”

หยางเฉินพูดเพียงประโยคเดียว

เมื่อสักครู่ตอนที่เขากับหม่าชาวและอ้ายหลินคุยกัน เฝิงเสียวหว่านก็มาถึงแล้ว ดังนั้นจึงไม่ต้องอธิบายอะไรมากมายอีก

เขามาเพียงแค่อยากจะเจอหน้าคนในครอบครัวและเพื่อนพ้องเป็นครั้งสุดท้าย เขาก็สามารถจากไปแบบสบายใจแล้ว

เฝิงเสียวหว่านดวงตาแดงก่ำ ดวงตาที่เปียกชุ่ม จ้องหยางเฉินไว้ตลอด บนหน้ายังมีความเศร้าใจอันเข้มข้น