The king of War นิยาย บท 1256

หลังออกมาจากลั่วปิงทางนี้ หยางเฉินก็ไปห้องทำงานของฉินยีแล้ว

“ท่านประธาน ท่านมาแล้วเหรอคะ!”

มองเห็นหยางเฉิน ฉินยียิ้มแบบหน้าทะเล้นมากพูดขึ้น

หยางเฉินส่ายหน้าอย่างจำใจ “เรียกพี่เขยก็พอ!”

“พี่เขยผู้ยิ่งใหญ่มาถึงห้องทำงานของน้อง มีเรื่องอะไรแนะนำคะ?” ฉินยีหัวเราะคิกคักพูดไป

“เตรียมตัวสักหน่อย ฉันจะพาพวกเธอไปเที่ยว!”

หยางเฉินยิ้มอยู่บอกไป

“เที่ยว? ตอนนี้?”

ฉินยีตกใจค้างแล้ว โดยเฉพาะตอนนี้เป็นเวลาทำงาน ทำไมหยางเฉินถึงอยากจะไปเที่ยวกะทันหัน?

หยางเฉินพยักหน้า “ใช่ คือตอนนี้”

พูดอยู่ เขามองดูเวลาอีกรอบ หัวเราะบอกว่า “ให้เวลาเธอเตรียมตัวสิบนาที รวมตัวกันที่โถงใหญ่ชั้นหนึ่ง ถ้าเธอสายแล้ว งั้นจะไม่พาเธอไปด้วย”

“ได้ๆๆ ฉันจะเก็บของเดี๋ยวนี้!”

ถึงแม้ฉินยีตกใจอย่างมาก แต่ยังรีบเริ่มเก็บข้าวของแล้ว

หยางเฉินหัวเราะออกไป สุดท้ายไปห้องทำงานของฉินซี

“ที่รัก!”

มองเห็นหยางเฉิน หลังฉินซีอึ้งอยู่ชั่วขณะนั้น รีบกระโจนเข้าในอ้อมอกของหยางเฉินทันที

หยางเฉินกอดภรรยาด้วยมือสองข้างอย่างแนบแน่น

ถึงตอนนี้ ฉินซียังไม่รู้ว่า ในสามวันนี้ที่เขาหายตัวไป ไปที่ไหนมาแล้ว

“ที่รัก ครั้งหน้าตอนคุณไปจากฉัน บอกฉันสักหน่อย ได้หรือเปล่า?”

ฉินซีพูดจาแบบสะอึกสะอื้น “คุณรู้หรือเปล่า สามวันมานี้ ฉันนอนหลับไม่สนิทสักคืน พอหลับตา ก็เป็นภาพคุณมีเลือดเต็มตัวไปหมด”

“ที่รัก ฉันไม่มีคุณไม่ได้จริงๆ นะ ลูกสาวก็ไม่มีมีคุณไม่ได้เหมือนกัน”

คำพูดที่แทบจะอ้อนวอนของฉินซี ทำให้ความรู้สึกผิดในใจของหยางเฉินยิ่งรุนแรงขึ้น

“ที่รัก ครั้งนี้เป็นอุบัติเหตุ ต่อไปถ้ามีเรื่องแบบนี้อีก ผมต้องบอกคุณล่วงหน้าแน่”

หยางเฉินยิ้มบอกว่า “เอาล่ะ วางงานในมือลงก่อน เตรียมตัวสักหน่อย ผมจะพาพวกคุณไปเที่ยว!”

“เที่ยว?”

ปฏิกิริยาเหมือนกับฉินยี ฉินซีตกใจมากเช่นกัน

“ผมเตรียมเครื่องบินส่วนตัวไว้เรียบร้อยแล้ว เมื่อกี้บอกเสี่ยวยีให้รู้แล้ว พวกเราไปรับพ่อกับเสี้ยวเสี้ยวตอนนี้เลย จากนั้นก็ไปจากเมืองเยี่ยนตู”

หยางเฉินพยายามพูดจาแบบสงบนิ่ง

“ที่รัก ทำไมคุณอยากไปเที่ยวกะทันหันกัน?”

ฉินซีทำหน้าสงสัย ดวงตาทั้งสองจ้องหยางเฉินมาตลอด แต่ว่าจากในสายตาของหยางเฉิน มองไม่เห็นอะไรทั้งสิ้น

ไม่รู้ทำไม เธอมักจะรู้สึกว่าไม่ชอบมาพากลอยู่บ้าง

“ครั้งนี้ตอนที่ผมไปปฏิบัติภารกิจ เจอสถานที่สวยงามมากๆ ที่หนึ่งมา ราวกับสรวงสวรรค์เลยทีเดียว มีภูเขามีแม่น้ำ ตอนนั้นคิดว่า รอผมกลับมาแล้ว จะพาพวกคุณไปที่นั่น”

หยางเฉินยิ้มแล้วบอกว่า “ดังนั้น พอผมกลับมา ก็มาหาพวกคุณเลย กลัวว่าสรวงสวรรค์นั้น จะถูกคนอื่นพบเข้า”

“ผมมอบหมายกับลั่วปิงเรียบร้อยแล้ว ช่วงหลายวันนี้ ทุกอย่างของเยี่ยนเฉินกรุ๊ป ล้วนปล่อยให้เขารับผิดชอบชั่วคราว งั้นก็วางใจได้เลย รีบไปดีกว่า!”

หยางเฉินดึงฉินซีไว้ออกไปจากห้องทำงานแล้ว

ระหว่างทาง หยางเฉินจับมือของฉินซีไว้แน่น

ที่เยี่ยนเฉินกรุ๊ป นี่ยังเป็นครั้งแรกที่หยางเฉินดึงมือของฉินซีไว้ตลอดแบบนี้ พนักงานหลายคนล้วนทำหน้าตกใจหมด

รอตอนที่พวกเขามาถึงโถงใหญ่ชั้นหนึ่ง ฉินยีก็รออยู่แล้ว

ตอนที่มาระหว่างทาง ฉินยีโทรศัพท์ไปหาฉินต้าหย่งแบบอดใจไม่ไหวแล้ว ให้เขาไปเจอกันที่โรงเรียนอนุบาลในตอนนี้

ตอนที่ถึงโรงเรียนอนุบาล ฉินต้าหย่งมาถึงเรียบร้อย รับเสี้ยวเสี้ยวมา ทั้งครอบครัวห้าคน มุ่งหน้าไปยังสนามบินนานาชาติเยี่ยนตู

ระหว่างทาง ในรถล้วนเป็นเสียงพูดคุยหัวเราะของฉินยีกับเสี้ยวเสี้ยว บรรยากาศกลมเกลียวมาก

หยางเฉินก็พูดมาสองสามประโยคแบบไม่ขาดสาย มีเพียงแค่ฉินซีคนเดียว ซึ่งมักจะมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีบางอย่าง ในใจว้าวุ่น

ช่วงเวลาบ่ายสามโมงยี่สิบเจ็ดนาที ในที่สุดทั้งครอบครัวห้าคนก็มาถึงสนามบินนานาชาติเยี่ยนตู

ส่วนเวลานี้ ระยะห่างของสายการบินที่อู่หยู่หลานโดยสารมาถึงหนิงโจว เหลือเพียงหนึ่งชั่วโมง

หยางเฉินเพิ่งลงเครื่องบิน เสียงคำรามของเครื่องบินดังขึ้น ตามมาด้วยเริ่มเคลื่อนตัว นับวันความเร็วยิ่งไวขึ้น สุดท้ายทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าสูง

มองเครื่องบินที่ค่อยๆ ลับหายอยู่ ดวงตาของหยางเฉินเปียกชื้นพอสมควรทันใด

“พี่เฉิน!”

ในเวลานี้เอง เสียงที่คุ้นเคยเสียงหนึ่งดังขึ้นกะทันหัน

หยางเฉินหมุนตัว มองเห็นหม่าชาวพาอ้ายหลินเดินเข้ามาแล้ว เฝิงเสียวหว่านก็อยู่ในนั้นด้วย

สองสามคนตาแดงก่ำมองทางหยางเฉิน มุมปากหยางเฉินยกขึ้นเบาๆ วาดรอยยิ้มขึ้น สายตากวาดผ่านบนตัวสามคนทีละคน จากนั้นหมุนตัว ก้าวใหญ่ๆ ออกไปทางด้านหน้า

ทั้งสามคนจ้องมองหยางเฉินจากไปทีละก้าว เห็นเพียงเขาโบกมือให้ฉับพลัน หันหลังให้พวกเขาพูดว่า “ไปแล้ว!”

“พี่เฉิน พวกเราจะรอพี่กลับมา!”

หม่าชาวตะโกนทีหนึ่ง

หยางเฉินไม่ได้ตอบกลับ ก้าวใหญ่ไปข้างหน้า ขึ้นเครื่องบินส่วนตัวอีกลำหนึ่งไป

ปัจจุบันเวลาเร่งรีบ เขาจำเป็นต้องใช้ระดับความเร็วไวที่สุด รีบไปที่หนิงโจว

“ที่รัก พี่เฉินจะต้องกลับมาอย่างปลอดภัย ใช่มั้ย?”

อ้ายหลินจับมือของหม่าชาวไว้ พูดด้วยเสียงสะอื้นพอสมควร

หม่าชาวดึงมือของภรรยาแน่น พูดจาแน่วแน่ไร้ที่เปรียบ “แน่นอน!”

“ครืน!”

เครื่องบินส่วนตัวที่หยางเฉินโดยสารขึ้นสู่ท้องฟ้า หายไปจากท้องฟ้าเมืองเยี่ยนตูอย่างว่องไว

แต่ละคนล้วนแอบภาวนาในใจ หวังว่าเขาจะสามารถกลับมาอย่างปลอดภัย

“พวกเราก็ถึงเวลาไปจากเมืองเยี่ยนตูแล้ว”

หม่าชาวมองอ้ายหลินกับเฝิงเสียวหว่าน ก่อนจะเอ่ยปากบอก

“ได้!”

สองสาวตอบรับ จากนั้นตามเขาออกไปด้วยกัน

พวกเขาไม่รู้ว่า การจากไปครั้งนี้ สรุปว่าเมื่อไรถึงจะได้กลับมา แต่พวกเขาแน่ใจ ไม่ว่านานแค่ไหน พวกเขาจะรอต่อไปเสมอ จนกระทั่งหยางเฉินกลับมา