The king of War นิยาย บท 1284

“ท่านเจ้าบ้าน การกระทำของตระกูลลู่นั้นไม่ค่อยปกติ พวกเรากำลังต่อสู้แย่งชิงตำแหน่งผู้ปกครองมหาอำนาจกับตระกูลหลี่ ผมคิดว่าเราควรปล่อยตระกูลลู่ไปก่อน”

ในเวลานี้ ชายชราผมหงอกคนหนึ่งได้กล่าวขึ้น

สีหน้าของเจ้าบ้านจางมืดมนลงจนน่ากลัว เขาพูดอย่างเย็นชา “แม้แต่ตระกูลลู่ก็ยังจัดการไม่เรียบร้อย แล้วจะไปจัดการกับตระกูลหลี่ได้ยังไง?”

“ท่านเจ้าบ้าน...”

ก่อนที่ชายชราจะพูดจบ ก็ถูกเจ้าบ้านจางตะโกนใส่อย่างโกรธเกรี้ยว “หุบปาก!”

“ถ่ายทอดคำสั่งของผมออกไป ให้ผู้แข็งแกร่งทั้งหมดของตระกูลจางออกเดินทางไปที่ตระกูลลู่เดี๋ยวนี้!”

“ผมอยากดูว่าตระกูลลู่จะแน่สักแค่ไหน กล้ามาฆ่าคนของผม!”

เมื่อได้ยินสิ่งที่เจ้าบ้านจางพูด ชายชราก็ถอนหายใจ ทำได้เพียงทำตามคำสั่งเท่านั้น

ในไม่ช้า ทุกคนในหนิงโจวก็ได้ทราบข่าวว่า เจ้าบ้านจางได้พาผู้แข็งแกร่งของตระกูลมุ่งหน้าไปยังตระกูลลู่ด้วยตัวเอง และยังประกาศกร้าวอีกว่าต้องการทำลายตระกูลลู่

คฤหาสน์ตระกูลลู่ ภายในคฤหาสน์หลังหนึ่ง

“พ่อครับ จางเหิงได้พาผู้แข็งแกร่งของตระกูลจางมุ่งหน้ามายังตระกูลลู่ ครั้งนี้เกรงว่าพวกเราต้องขอความช่วยเหลือจากคุณเสี่ยวแล้ว”

ลู่ชวนพูดด้วยสีหน้าจริงจัง ใบหน้ายังพอมีรอยความหวัง

ลู่หยวนทงก็เช่นกัน ตระกูลจางมาที่ครั้งนี้ในครั้งนี้ คงถึงขั้นเอาให้รู้แพ้รู้ชนะแน่นอน

นั่นก็หมายความว่า หลังจากวันนี้เป็นต้นไป จะเป็นการยืนยันได้ว่าตระกูลลู่สามารถไปถึงจุดสูงสุดของหนิงโจวได้หรือไม่

และความหวังเดียวของพวกเขาก็คือหยางเฉิน!

ในเวลาเดียวกัน ภายในบ้านพักของลู่ฉิงเสว่ หยางเฉินกำลังยืนอยู่ริมหน้าต่างในห้องของเขาเอง มองออกไปข้างนอกอย่างว่างเปล่า

หลายวันมานี้เขาคิดอะไรมากมาย เข้าใจในความสามารถของตัวเองดี

ตอนนี้ในหนิงโจว ตระกูลที่มีศักยภาพมากที่สุดคือตระกูลหลี่และตระกูลจาง และผู้แข็งแกร่งที่มีความสามารถมากที่สุด น่าจะอยู่ในระดับแดนราชาขั้นปลาย

แต่ผู้แข็งแกร่งระดับนี้ หากต้องการฆ่าเขาจริงๆ อาจถูกฆ่าได้ภายในเสี้ยววินาที

หมายความว่า ความสามารถของเขาอย่างน้อยก็อยู่ในระดับแดนราชาสูงสุดไปจนถึงระดับแดนเทพ

เท่าที่เขารู้ เมื่อมองไปทั่วจิ่วโจว ผู้แข็งแกร่งที่สามารถก้าวเข้าสู่ระดับแดนเทพได้ ล้วนเป็นผู้แข็งแกร่งของตระกูลและกองกำลังระดับแถวหน้าทั้งนั้น

เขายังรู้ด้วยว่า ผู้แข็งแกร่งหนุ่มๆ แบบเขาที่ก้าวเข้าสู่ระดับแดนเทพได้ ดูเหมือนว่าจะไม่มีเลย

“ฉัน เป็นใครกันแน่?”

หยางเฉินพึมพำกับตัวเอง

เมื่อมองผ่านหน้าต่าง เธอเห็นกระรอกสองตัวกำลังเล่นอยู่บนต้นสนอย่างมีความสุข แต่ในไม่ช้าก็วิ่งหนีหายไป

วันนี้อากาศไม่ค่อยดี ท้องฟ้าถูกปกคลุมไปด้วยเมฆสีดำราวกับว่าฝนกำลังตกหนัก

“พี่เสี่ยว!”

จู่ๆ ก็มีเสียงลู่ฉิงเสว่ดังออกมาจากประตู

หลังจากได้รับอนุญาต ลู่ฉิงเสว่ก็ผลักประตูเปิดเบาๆ แล้วเดินเข้าไป

เธอเดินเข้ามาพร้อมกับถ้วยชาร้อนในมือ แล้วยื่นให้กับหยางเฉิน

“ขอบคุณครับ!”

หยางเฉินกล่าว

“ยังคิดอยู่อีกเหรอว่าตัวเองเป็นใคร?”

ลู่ฉิงเสว่ต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับหยางเฉิน ดวงตากลมโตชุ่มชื้นวิบวับจ้องมองออกไปนอกหน้าต่าง

หยางเฉินพยักหน้า “ช่วงนี้ผมมักจะฝันว่า ในความฝันผมมักจะได้ยินใครเรียกผมว่าพ่อ ความรู้สึกนั้นมันคุ้นเคยมาก เหมือนเด็กหญิงตัวน้อยในความฝันเป็นลูกสาวของผมจริงๆ”

สีหน้าของลู่ฉิงเสว่ชะงักไปทันที เธอหันกลับมามองสีหน้าจริงจังของหยางเฉิน ไม่รู้ว่าทำไม อยู่ดีๆ เธอก็รู้สึกเหมือนจะร้องไห้

“บางที คุณอาจจะมีลูกสาวจริงๆ ก็ได้!”

หลังจากเวลาผ่านไปนาน ลู่ฉิงเสว่ก็พูดออกมาพร้อมกับฝืนฉีกยิ้ม

แม้แต่ตัวเธอเองก็ไม่รู้ว่าไปตกหลุมรักหยางเฉินตอนไหน ในเวลาสั้นๆ เพียงครึ่งเดือน เธอมั่นใจว่าตนเองนั้นตกหลุมรักผู้ชายคนนี้ที่สูญเสียความทรงจำไป

บางทีอาจเป็นในวันนั้น เมื่อหลี่จิ้นมาขวางเธอไว้กลางทาง หยางเฉินยื่นมือเข้ามาช่วย เธอถูกดึงดูดโดยท่วงท่าองอาจห้าวหาญของหยางเฉินที่ลงมือปราบปรามผู้แข็งแกร่งของตระกูลหลี่

บางที อาจเป็นความหวังดีของพ่อและปู่

หรืออาจเป็นเพราะมู่เชียนเชียนกรอกหูเธอทุกวันว่าเธอกับหยางเฉินเหมาะสมกันมาก

เอาเป็นว่า เธอรู้หัวใจตัวเองดี เหลือแค่สารภาพความรู้สึกเท่านั้น

“ฉิงเสว่ ผมมีลางสังหรณ์ว่าอีกไม่นานผมจะฟื้นความจำได้แล้ว”