The king of War นิยาย บท 1300

“โครม!”

ภูเขาทั้งลูก ตอนนี้ได้สั่นสะเทือนไปหมดแล้ว

“ปล่อยพวกเธอซะ!”

หยางเฉินพูดทั้งกัดฟัน น้ำเสียงเยือกเย็นอย่างถึงที่สุด ราวกับว่าเขาเป็นปีศาจร้ายที่มาจากนรกจริงๆ

แต่น้ำเสียงของเขากลับทำให้ตัวสั่นทั้งที่ไม่ได้หนาว

“หยางเฉิน ผู้หญิงสองคนนี้ต้องมีความสัมพันธ์ที่ไม่ธรรมดากับแกใช่มั้ย?”

หลงฮุยหวงอดกลั้นความกลัวที่มีอยู่ในใจ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือว่า “ถ้าแกกล้าขยับอีกแม้แต่ก้าวเดียว ฉันก็จะฆ่าพวกเธอเดี๋ยวนี้เลย!”

หยางเฉินหยุดเท้าที่จะเดินเข้าหาหลงฮุยหวง ตอนที่ดวงตาสีเลือดทั้งสองมองไปยังหลงฮุยหวง ก็เหมือนกับกำลังไปยังคนที่ตายแล้ว

“คุกเข่าลง!”

หลงฮุยหวงได้ตะคอกออกมาทันที “ฉันบอกให้แกคุกเข่าลง คุกเข่าให้กับเหล่าผู้แข็งแกร่งที่แกได้ฆ่าไปแล้ว!”

หยางเฉินยืนนิ่งอยู่กับที่ ไม่มีความคิดที่จะขยับแม้แต่น้อย และได้พูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่สบอารมณ์ว่า “ปล่อยพวกเธอซะแล้วฉันจะถือว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่อย่างนั้น จากนี้ไป จิ่วโจวจะไม่มีราชวงศ์หลงอีกต่อไป!”

คำพูดที่ถูกพูดออกมาอย่างง่ายดาย กลับทำให้หลงฮุยหวงรู้สึกกดดันอย่างมหาศาล

การที่เขาให้ทุกคนทุ่มสุดตัวก็ต้องฆ่าหยางเฉินให้ได้ นั่นก็เป็นเพราะเขารับรู้ถึงแรงกดดันอันมหาศาลจากตัวของหยางเฉิน

ตอนนี้ การที่ใช้ลู่ฉิงเสว่กับมู่เชียนเชียนมาข่มขู่หยงเฉิน ก็เพราะอยากใช้วิธีนี้ทำให้หยางเฉินเจ็บหนัก และทำให้ราชวงศ์หลงมีโอกาสที่สามารถฆ่าหยางเฉินได้สักครั้ง

แต่มาตอนนี้ การข่มขู่ของหยงเฉิน กลับทำให้เขาลังเลขึ้นมา

เขาไม่อาจมั่นใจได้ว่า ถ้าปล่อยลู่ฉิงเสว่กับมู่เชียนเชียนไปแล้วจริงๆ หยางเฉินจะยอมทำเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นจริงๆ รึเปล่า

แต่สิ่งที่เขาสามารถมั่นใจได้คือ ถ้าไม่สามารถทำให้หยางเฉินเจ็บหนักได้ ราชวงศ์หลงจะต้องล่มสลายแน่นอน

หยางเฉินในตอนนี้ เหมือนได้กลายร่างไปแล้ว แข็งแกร่งยิ่งกว่าก่อนหน้า

ก่อนหน้านี้ หยางเฉินก็สามารถสังหารผู้แข็งแกร่งแดนเทพชั้นยอดได้อย่างง่ายดาย แล้วตอนนี้ หลังจากที่แข็งแกร่งยิ่งกว่าเดิม จะแข็งแกร่งถึงขนาดไหนกัน?

“หยางเฉิน ฉันบอกให้แกคุกเข่าลง!”

หลงฮุยหวงตวาดออกมาด้วยความโมโห “คุกเข่าลง ทำลายวิถีบู๊ของตัวเองซะ! ไม่อย่างนั้นฉันจะฆ่าผู้หญิงสองคนนี้ทันที!”

ทันทีที่พูดจบ เขาก็ได้ออกแรงที่มือมากขึ้น

ดวงตาของลู่ฉิงเสว่กับมู่เชียนเชียนกำลังจะทะลักออกมาจากเบ้า สีหน้าบิดเบี้ยวจากความเจ็บปวด

แต่ตอนที่พวกเธอมองไปยังหยางเฉิน สายตากลับดูแน่วแน่ ไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้ ทำได้แค่หมุนตาไปมา ใช้วิธีนี้บอกกับหยางเฉินว่าไม่ต้องสนใจพวกเธอ

แต่ว่า หยางเฉินจะไม่สนใจพวกเธอได้จริงๆ เหรอ?

“ฉันขอสาบาน หลังจากวันนี้ จิ่วโจวจะไม่มีราชวงศ์หลงอีกต่อไป!”

หยางเฉินแทบจะกัดฟันพูดทุกคำออกมา

จู่ๆ หลงฮุยหวงก็รู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมาก เหมือนเขาจะรู้ตัวแล้วว่า ตนได้ทำเรื่องที่พลาดอย่างมหันต์ไปแล้ว

แต่ว่า ตอนนี้เขาไม่มีทางให้หันหลังอีกต่อไปแล้ว ในเมื่อเลือกที่จะทำให้หยางเฉินเจ็บหนัก งั้นก็ต้องทำต่อไป

“คุกเข่าลง! คุกเข่าลงเดี๋ยวนี้!”

หลงฮุยหวงตะโกนออกมา “คุกเข่า ทำลายวิชาของตัวเองซะ!

“อย่ามาบีบฉัน! ฉันจะให้โอกาสแกอีกสิบวิสุดท้าย!”

“สิบ!”

“เก้า!”

…..

“สาม!”

“สอง!”

…..

หลงฮุยหวงนับถอยหลังไม่ยอมหยุด เพราะความหวาดกลัว ร่างกายของเขาจึงเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ

ทว่าตั้งแต่ต้นจนจบ หยางเฉินกลับไม่ได้ขยับเขยื้อน ราวกับไม่ได้ใส่ใจเขาเลยแม่แต่น้อย

“หนึ่ง!”

ในที่สุด หลงฮุยหวงก็นับจนครบสิบ เขารู้ดีว่าหยางเฉินไม่มีทางคุกเข่าแล้วทำลายวิชาของตัวเองแน่นอน จึงได้ตวาดไปว่า “หยางเฉิน ในเมื่อแกไม่ได้สนใจชีวิตของผู้หญิงสองคนนี้ ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ ฉันก็จะฆ่าพวกเธอทิ้งซะ!”

“ฉันได้ยินมาว่า ก่อนหน้านี้แกถูกผู้หญิงสองคนช่วยชีวิตเอาไว้ ถึงรอดมาได้ ถ้าฉันเดาไม่ผิด ผู้หญิงสองคนที่ช่วยแกไว้ก็คือพวกเธอสินะ?”