The king of War นิยาย บท 1301

หยางเฉินในตอนนี้ ดูแล้วน่ากลัวมาก สองตาแดงฉาน สีหน้าโหดเหี้ยมเหมือนกับผีดูดเลือดในเดอะแวมไพร์ ไดอารีส์ ที่เปลี่ยนร่างในตอนที่กำลังจะดูดเลือดคน

“โห่!”

หยางเฉินเงยหน้าขึ้นห้าอย่างกะทันหัน แล้วคำรามออกมาราวกับสัตว์ร้าย

รังสีวิถีบู๊อันน่าสะพรึงกลัวได้แผ่ซ่านไปทั่วทุกสารทิศ ชั่วพริบตาเดียว ทั่วทั้งหนิงโจวถูกรังสีวิถีบู๊อันน่าสะพรึงกลัวนี้ปกคลุมเอาไว้

ผู้แข็งแกร่งนับไม่ถ้วนของหนิงโจวต่างพากันมองไปทางภูเขาหนิงด้วยสีหน้าที่หวาดกลัว

“โครม!”

ภูเขาลูกใหญ่ที่หยางเฉินอยู่ก็ได้สั่นสะเทือนขึ้นมาทันที ส่วนบ้านหลังเล็กที่หยางเฉินพักก่อนหน้านี้ ก็ได้พังทลายลงจากการสั่นสะเทือนครั้งใหญ่นี้

รอยแตกร้าวขนาดเท่าท่อนแขนได้ปรากฏขึ้นที่ใต้เท้าของหยางเฉิน และกระจายไปทั่วทุกทิศทาง

“พี่คะ!”

มู่เชียนเชียนกับลู่ฉิงเสว่กอดอยู่ด้วยกัน มู่เชียนเชียนหลับตาเอาไว้ และได้ตะโกนออกมา

หยางเฉินในตอนนี้ ไม่สามารถควบคุมความคลุ้มคลั่งที่กำลังจะทะลักออกจากภายในได้เลย รู้สึกแค่ว่าหัวสมองกำลังเจ็บปวดเหมือนกำลังจะฉีกขาด

ใบหน้าต่างๆ ที่คุ้นเคย เหตุการณ์ต่างๆ ที่เคยผ่าน ราวกับภาพยนตร์ที่ถูกเร่งความเร็ว ฉายอยู่ในหัวของเขาไม่ยอมหยุด

เขาเหมือนได้กลับไปตอนที่เริ่มบันทึกความทรงจำ เติบโตขึ้นมาในตระกูลอวี๋เหวินแห่งเยี่ยนตู เราไม่ได้เป็นรักใคร่ แต่กลับถูกเมียน้อยของพ่อเล่นงานสารพัด จนในวันหนึ่ง ผู้เป็นพ่อก็ได้ขับไล่เขากับแม่ออกจากตระกูล

ตั้งแต่ตอนนั้นเป็นต้นมา ความเกลียดชังที่มีต่อผู้เป็นพ่อก็เริ่มก่อเกิดขึ้นในใจ จนในวันที่แม่ป่วยหนักจนจากโลกนี้ไปความแค้นที่มีต่อผู้เป็นพ่อก็เพิ่มจนถึงขีดสุด

“อ้า…..”

หยางเฉินคำรามออกมาเสียงดัง สองมือกุมหัว เจ็บปวดจนอยากจะตาย

ภาพในหัวยังมาไม่ยอมหยุด

ตอนที่เขาเพิ่มเรียนจบมหาลัย ก็ถูกคนวางแผนร้ายใส่ ไปมีความสัมพันธ์กับสาวงามที่เขาแอบชอบ เพื่อชื่อเสียงแล้วครอบครัวของสาวงามก็ให้เขาแต่งเข้าบ้าน

หลังแต่งเข้าบ้าน เขาก็ถูกดูถูกต่างๆ นานา ถูกเหยียดหยาม เขารู้ดีว่ามีเพียงเข้าไปฝึกฝนในสนามรบเท่านั้นถึงจะทำให้ตัวเองเหมาะสมกับสาวงาม

ว่าแล้ว หลังจากที่แต่งงานไปไม่นาน เขาก็ได้ออกจากบ้านโดยไม่บอกกล่าว มุ่งสู่ชายแดนเหนือ

ใช้เวลาห้าปี เขาก็ได้หล่อหลอมความรุ่งโรจน์ที่เป็นของเขาขึ้นมา กลายเป็นเทพสงครามแห่งชายแดนเหนือ

พานำพาความภาคภูมิใจของทั้งชีวิต เดินทางกลับบ้าน และก็ได้รู้ว่า ภรรยาของตน ได้ให้กำเนิดลูกสาวของเขาแล้วคนหนึ่ง

เพื่อลูกสาวภรรยา เขาต้องทนต่อความอัปยศอย่างมากล้น

เดิมทีก็ต้องการที่จะใช้ชีวิตที่สงบสุขไปกับภรรยาและลูกสาว แต่ไม่นึกเลยว่า คนเหล่านั้นไม่ยอมให้เขาได้ใช้ชีวิตตามที่วาดฝัน มาหาเรื่องเขาครั้งแล้วครั้งเล่า มาท้าทายเขาครั้งแล้วครั้งเล่า

“อ้าอ้าอ้า…..”

หยางเฉินได้คำรามออกมาอีกครั้ง ออร่าอันน่าสะพรึงกลัวปกคลุมไปทั่วทั้งหนิงโจว แม้แต่เมืองต่างๆ ที่อยู่ติดกับหนิงโจวยังรับรู้ได้ถึงแรงกดดันอันน่ากลัวที่มาจากหนิงโจว

“นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย?”

“บนยอดเขาหนิง เกิดการต่อสู้ของผู้แข็งแกร่งแดนเหนือธรรมชาติขึ้นรึไงเนี่ย?”

….ผู้คนนับไม่ถ้วน แหงนหน้ามองไปทางภูเขาหนิง

“ตูมตูมตูม!”

พื้นดินที่อยู่ใต้เท้าหยางเฉิน ได้แตกออกในพริบตา

“ไปซะ!”

หยางเฉินยังควบคุมสติส่วนสุดท้ายไว้ได้ และได้ตะโกนให้ลู่ฉิงเว่กับมู่เชียนเชียนที่กำลังช็อกอยู่

หญิงสาวทั้งสอง ตกใจจนช็อกไปนานแล้ว นั่งนิ่งอยู่บนพื้น โยกย้ายไปตามภูเขาหนิง

จนในตอนที่หยางเฉินคำรามออกมา แววตาของหญิงสาวทั้งสองถึงได้สติกลับคืนมา

“เชียนเชียน เธอรีบหนีไปจากที่นี่เร็ว!”

จู่ๆ ลู่ฉิงเสว่ก็มองไปที่มู่เชียนเชียน ในแววตาของเธอ ไม่มีความหวาดกลัวแม้แต่น้อย มีแต่เพียงความแน่วแน่เท่านั้น

“พี่คะ แล้วพี่ล่ะ?”

มู่เชียนเชียนตะโกนทั้งน้ำตาอย่างแทบขาดใจ

ลู่ฉิงเสว่มองดูมู่เชียนเชียนอยู่ตลอด รอจนมั่นใจว่ามู่เชียนเชียนตกลงไปข้างล่างอย่างปลอดภัยแล้วถึงได้แสดงรอยยิ้มออกมา

“จนถึงตอนนี้ฉันเพิ่งเข้าใจ ที่แมลงเม่าบินเข้ากองไฟไม่ใช่เพราะโง่ แต่เป็นเพราะรักต่างหาก!”

ลู่ฉิงเสว่พึมพำกับตัวเอง พอพูดจบ เธอก็หันมองไปยังหยางเฉินที่กำลังคลุ้มคลั่ง แววตาเต็มเปี่ยมไปด้วยความแน่วแน่

“พี่เสี่ยว ฉันมาแล้ว!”

จู่ๆ เธอก็วิ่งไปอยู่ตรงหน้าของหยางเฉิน กอดหยางเฉินเอาไว้แน่นๆ แล้วตะโกนออกมาว่า “พี่เสี่ยว พี่รีบตื่นเร็ว!”

ในตอนนี้ ลู่ฉิงเสว่ไม่ได้สนใจอะไรแล้ว แค่พยายามสุดกำลังเรียกหยางเฉินให้ตื่นขึ้นจากความคลุ้มคลั่ง

หลังจากเธอพุ่งมาที่หยางเฉินแล้ว ก็เอาสองมือกอดหยางเฉินไว้แน่นๆ แววตาไม่มีความรู้สึกกลัวแม้แต่น้อย กลับมีแต่ความรู้สึกที่เป็นสุข

ราวกับว่า การที่ได้เข้ามาในอ้อมกอดนี้ ต่อให้ต้องตาย เธอก็ไม่กลัว

“ไปซะ!”

หารที่ถูกลู่ฉิงเสว่เข้ามากอดอย่างกะทันหัน หยางเฉินก็ต้องรับรู้ได้ เขาจึงคำรามออกมาด้วยความโมโห

“ฉันไม่ไป! ไม่ไป!”

ลู่ฉิงเสว่พูดทั้งน้ำตา “ฉันแค่อยากให้พี่ตื่นขึ้นมา พี่เสี่ยว พี่ต้องทนไหวแน่นอน ต้องทำได้แน่ ถ้าแม้แต่ตัวเองพี่ยังไม่เชื่อมั่น แล้วจะไปสู้กับจิตใจด้านมืดได้ยังไง?”

หยางเฉินสองตาแดงก่ำ ตอนที่มองไปยังลู่ฉิงเสว่ราวกับกำลังมองหน้าศัตรูของตัวเองอยู่ ส่วนลึกในใจ ความรู้สึกที่หยาบคายบอกให้เขาฆ่าผู้หญิงที่กอดตัวเองคนนี้ทิ้งซะ

ในเวลาเดียวกัน ในใจยังมีอีกเสียงบอกกับเขาว่า ผู้หญิงคนนี้บริสุทธิ์ จะฆ่าไม่ได้ ถ้าแกฆ่าผู้หญิงคนนี้ไปจริงๆ มันจะไม่มีทางฟื้นคืนกลับมาได้ตลอดไป

“อ้าอ้าอ้าอ้า…..” หยางเฉินแหงนมองบนฟ้า หลังจากที่ถูกลู่ฉิงเสว่เข้ามากอด ก็ไม่ได้มีอะไรดีขึ้น แต่กลับเลวร้ายยิ่งกว่าเดิม อยากที่จะฉีกผู้หญิงคนนี้ให้เป็นชิ้นๆ

“ไป! ไสหัวไปซะ!”

หยางเฉินออกแรงอย่างกะทันหัน ลู่ฉิงเสว่ก็กระอักเลือดออกมาทันที เลือดสดๆ เลอะอกเสื้อเต็มไปหมด ร่างกายราวกับกุหลาบที่ผลัดใบ ร่วงหล่นลงสู่ยอดเขา