The king of War นิยาย บท 1302

ด้านหน้าของภูเขาหนิงเป็นบันไดขั้นนับไม่ถ้วนที่สร้างขึ้นจากแรงงานมนุษย์ ด้านหลังกลับเป็นกำแพงภูเขาสูงชันจนเกือบเป็นแนวดิ่ง เมื่อไหร่ที่มีคนตกจากด้านหลัง จะตกลงไปบนถนนด้านล่างที่สูงหลายร้อยเมตรโดยตรง

ส่วนร่างของลู่ฉิงเสว่ก็ตกลงไปจากด้านหลังของภูเขาหนิง

“พี่ชาย ลาก่อน……”

ร่างของลู่ฉิงเสว่เหมือนกับใบไม้ที่ร่วงหล่นลงมาอย่างอิสระ

ในตอนนั้นเอง หัวใจของหยางเฉินสั่นสะท้านอย่างกะทันหัน ราวกับกำลังจะสูญเสียของล้ำค่า

“ไม่! ไม่!”

หยางเฉินที่อยู่ในอาการคลุ้มคลั่ง ในที่สุดสติสัมปชัญญะของเขาก็ฟื้นฟูกลับมาเล็กน้อย มองดูลู่ฉิงเสว่ที่ร่วงหล่นลงไปอย่างเชื่องช้า ดวงตาทั้งคู่แดงก่ำ

"ลู่ฉิง!"

เขาส่งเสียงคำราม ย่อเข่าลงกระโดดไล่ตามลู่ฉิงเสว่ออกไปอย่างไม่ลังเล

วินาทีที่ลู่ฉิงเสว่ตกลงไปจากยอดเขาได้หลับตาทั้งคู่ลงแล้ว น้ำตาสองสายไหลออกจากหางตา ร่วงหล่นลงไปในขุมนรกพร้อมกับร่างกายของเธอ

ตั้งแต่ที่หยางเฉินกระโดดลงจากยอดเขาหนิง ในที่สุดก็ได้สติกลับมาอย่างสมบูรณ์ ในดวงตาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น และพุ่งเข้าใกล้ลู่ฉิงเสว่ด้วยความเร็วที่น่าสะพรึงกลัวอย่างต่อเนื่อง

สิบเมตร!

ห้าเมตร!

……

หนึ่งเมตร!

ในตอนที่ร่างกายของเขาและลู่ฉิงเสว่อยู่ในระนาบเดียวกัน เขายื่นมือออกไปกอดร่างกายของลู่ฉิงเสว่ไว้ในอ้อมแขนอย่างกะทันหัน

ลู่ฉิงเสว่ที่กำลังร่วงหล่นลงมาอย่างอิสระ ถูกกอดอย่างกะทันหัน ทำให้เธอตื่นตัวขึ้นทันที

ทันทีที่ลืมตาขึ้นมองเห็นใบหน้าที่คุ้นเคย กำลังใช้ใบหน้าที่อ่อนโยนมองตนเอง

“พี่……พี่ชาย! !”

บนใบหน้าของลู่ฉิวเสว่เต็มไปด้วยอารมณ์ของความดีใจ “นี่ฉันกำลังฝันอยู่เหรอ? หรือว่าฉันเดินทางข้ามมิติมาในโลกคู่ขนาน โลกคู่ขนานที่มีพี่ชาย?”

“ฉิงเสว่ กอดผมไว้ให้แน่น!”

หยางเฉินพูดอย่างกะทันหัน

ตอนนี้ ระยะห่างของคนทั้งสองอยู่ห่างจากตีนเขาเหลือเพียงร้อยกว่าเมตรสุดท้าย อีกเพียงนิดเดียวก็จะตกใส่พื้นแล้ว

แม้หยางเฉินจะเป็นผู้แข็งแกร่งระดับแดนเหนือมนุษย์ ตกลงมาจากยอดเขาที่มีความสูงหลายร้อยเมตร ถึงไม่ตายก็ต้องได้รับบาดเจ็บสาหัสแน่นอน

ลู่ฉิงเสว่กอดหยางเฉินแน่นโดยไม่รู้ตัว วินาทีต่อมา ตอนที่เธอก้มหน้าดูใต้เท้าของตนเอง พบว่ายิ่งอยู่ก็ยิ่งใกล้พื้น ตกใจจนวิญญาณแทบหลุดออกจากร่าง

“พี่ชาย!”

จนกระทั่งถึงวินาทีนี้เธอเพิ่งรู้ตัว ตนเองไม่ได้เดินทางข้ามมิติ แต่มันคือการที่หยางเฉินโดดตามลงมาพร้อมกับเธอ

“พี่ชาย ทำไมคุณถึงโง่แบบนี้?”

ลู่ฉิงเสว่พูดทั้งดวงตาที่แดงก่ำ เธอไม่คาดหวังที่จะมีชีวิตรอด ภายในใจมีเพียงความรู้สึกผิดและโทษตัวเอง หากไม่ได้เป็นเพราะความมั่นใจของเธอ บางทีหยางหเฉิงอาจจะมีทางรอด แต่ตอนนี้ หยางเฉินโดดตามเธอลงมา

ภูเขาหนิงที่สูงหลายร้อยเมตร ตกลงมาต้องตายสถานเดียว

หยางเฉินไม่มีเวลาไปสนใจลู่ฉิงเสว่ สายตามองลงพื้นข้างล่างที่ยิ่งอยู่ก็ยิ่งเข้าใกล้ พยายามมองหาจุดที่สามารถพยุงร่างกายบนกำแพงภูเขา

แต่ว่า ด้านหลังของภูเขาหนิงโล่งมาก ไม่มีแม้กระทั่งต้นไม้ต้นเดียว

ตกลงไปจากยอดเขาที่สูงขนาดนี้ เขาสามารถรอดตาย แต่ลู่ฉิงเสว่ต้องตายอย่างไม่มีข้อสงสัย!

ลู่ฉิงเสว่ถูกเขาจู่โจมจนตกจากหน้าผา เธอตายไม่ได้เด็ดขาด ไม่เช่นนั้น หยางเฉินจะรู้สึกผิดไปทั้งชีวิต

“กอดผมให้แน่น!”

หยางเฉินตะโกนเสียงดัง

ไม่ต้องให้หยางเฉินบอก ลู่ฉิงเสว่ก็กอดเขาไว้แน่นตลอด

ตอนที่คนทั้งสองกำลังจะตกลงพื้น ในช่วงเวลาของความเป็นความตาย หยางเฉินนมือออกไปคว้าขอบก้อนหินขนาดใหญ่อย่างกะทันหัน

“ปัง!”

ทันทีที่เขาคว้าขอบก้อนหิน แรงกระชากที่น่ากลัวทำให้แขนของเขาเกือบขาด ขอบของก้อนหินขนาดใหญ่แตกทันที คนทั้งสองร่วงลงไปต่อ

โชคดีที่การคว้าขอบก้อนหินก่อนหน้านี้ ทำให้ความเร็วในการตกลงไปของพวกเขาลดลงอย่างมาก

และในตอนนั้นเอง ระยะอยู่ห่างจากถนนตรงตีนเขาเหลือเพียงไม่ถึงห้าหกสิบเมตร