The king of War นิยาย บท 1303

เขาไว้ชีวิตหลงฮุยหวง แต่ตอนที่หลงฮุยหวงกำลังจากไปกลับลงมือกับลู่ฉิงเสว่และโม่เชียนเชียนอย่างกะทันหัน

หลงฮุยหวงใช้เด็กผู้หญิงสองคนที่ไม่เกี่ยวมาข่มขู่หยางเฉิน บีบบังคับให้เขาคุกเข่าลง ทำลายฐานการฝึกของตนเอง

“ไอ้สารเลว แกมันรนหาที่ตาย!”

หยางเฉินได้พาตนเองเข้าไปอยู่ในห้วงความโกรธก่อนหน้านี้ ภายในหัวมีแต่ภาพที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้

แม้กระทั่งตัวเขาก็ไม่รู้ตัว เพียงเพราะความทรงจำทำให้ดวงตาทั้งคู่ของเขากลายเป็นสีแดงเลือด รู้สึกโกรธจนถึงขีดสุด กลิ่นอายที่น่าสะพรึงกลัวสายหนึ่งของวิธีบู๊แผ่ซ่านออกมาจากร่างกายของเขา

“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป จิ่วโจวจะไม่มีราชวงศ์หลงอีก!”

หยางเฉินอาจจะกัดฟันพูดประโยคนี้

ทันใดนั้น ความเจ็บปวดที่รุนแรงสายหนึ่งถาโถมใส่ศีรษะของเขา ราวกับต้องการกระชากสมองของเขาให้แรง

“อ๊ากอ๊ากอ๊าก……”

เขาเงยหน้าขึ้นส่งเสียงคำรามราวกับเป็นมัจจุราชที่มาจากขุมนรก

“ตอนนี้แหละ!”

หยางเฉินฝืนทนความเจ็บปวดที่รุนแรงจนถึงขีดสุดตรงศีรษะ ทันใดนั้น เขากระโดดลงจากยอดเขาหนิงอย่างกะทันหัน

เขาปล่อยให้ร่างกายของตนเองเข้าใกล้พื้นดินอย่างต่อเนื่องเหมือนไม่รู้สึกอะไรทั้งสิ้น เสียงของกระแสลมดังซ่า ราวกับเขาไม่ได้กำลังตกลงสู่พื้นดิน แต่กำลังนอนอยู่บนเรือที่โดดเดี่ยวกลางทะเล

สีแดงเลือดในดวงตาทั้งคู่ของเขาเริ่มหายไปทีละนิด

กลิ่นอายที่คลุ้มคลั่งในตอนแรกหายไปราวกลับน้ำลด

“แย่แล้ว!”

หยางเฉินรู้สึกตัวอย่างกะทันหัน ตนเองกำลังจะตกลงสู่พื้นดินแล้ว

เมื่อไม่มีลู่ฉิงเสว่ ลำพังเขาเพียงคนเดียวถือว่าเป็นเรื่องที่ง่ายมาก เห็นเพียงดวงตาทั้งคู่ของเขาจ้องก้อนหินขนาดใหญ่ที่อยู่ใต้เท้า

“ตอนนี้แหละ!”

หยางเฉินออกแรงอย่างกะทันหัน เหยียบลงบนขอบของก้อนหินขนาดใหญ่

พลังที่น่าสะพรึงกลัวทำให้ขอบก้อนหินขนาดใหญ่แตกโดยตรง ส่วนร่างกายของหยางเฉินยังคงเข้าใกล้พื้นดิน

แต่ด้วยกันเหยียบเมื่อกี้ ช่วยลดทอนความเร็วในการตกของเขาลงเยอะมาก

“ปัง!”

หลายวินาทีต่อมา เขาทั้งคู่ของเขาตกลงบนพื้นดินอย่างแรง

บนพื้นปรากฏรอยเท้าที่เป็นหลุมลึกอย่างชัดเจนสองหลุม หยางเฉินกลับดูเหมือนคนไม่เป็นอะไร แค่รู้สึกขาทั้งคู่ถูกสะเทือนจนชา

“ฉันทำสำเร็จแล้ว!”

หยางเฉินรู้สึกดีใจมากทันที

เขาค้นพบอย่างกะทันหัน ตนเองในตอนนี้สามารถควบคุมทำให้ตนเองคลุ้มคลั่งหรือดึงสติกลับจากสภาวะคลุ้มคลั่งได้อย่างอิสระ

เขาไม่รู้ว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ แต่สิ่งหนึ่งที่เข้าใจคือ หลังจากที่เข้าสู่สภาวะคลุ้มคลั่ง ขอเพียงเขาสามารถร่อนลงพื้นได้อย่างอิสระ ใช้เวลาเพียงแค่สี่ถึงห้าวินาทีก็จะสามารถดึงสติของตนเองกลับมา

ตอนที่เข้าสู่สภาวะคลุ้มคลั่ง แม้รู้สึกเจ็บปวด ร่างกายแบกรับแรงกดดันจำนวนมหาศาล แต่เขาสามารถระเบิดพลังวิธีบู๊ที่อยู่เหนือขอบเขตของตนเอง

ด้วยพลังแดนเหนือมนุษย์ขั้นหนึ่งของเขาในปัจจุบัน หากเข้าสู่สภาวะคลุ้มคลั่ง ถึงเป็นผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นสองเขาก็ไม่กลัว ถึงขั้นสามารถฆ่าอีกฝ่าย

หลังจากที่พลังเข้าสู่ขอบเขตของแดนเหนือมนุษย์ ความแตกต่างระหว่างสองระดับล้วนแต่น่าสะพรึงกลัวจนถึงขีดสุด ถึงเป็นคนประเภทอัจฉริยะวิธีบู๊ ก็ยากที่จะข้ามระดับฆ่าศัตรูได้สำเร็จ

แต่หลังจากที่หยางเฉินเข้าสู่สภาวะคลุ้มคลั่งกลับสามารถทำได้

หลังจากนั้นเขาขึ้นยอดเขาหนิงอีกครั้ง พยายามทำให้ตนเองเข้าสู่สภาวะคลุ้มคลั่ง จากนั้นกระโดดลงมาจากยอดเขา ในเวลาเพียงไม่กี่วินาที เขาสามารถดึงสติของตนเองกลับมาได้ทันที

พูดให้ชัดเจนคือหลังกระโดดลงจากยอดเขา เขาสามารถดึงสติของตนเองกลับมาได้ในวินาทีที่สี่

หรือก็คือหากต้องต่อสู้กับศัตรูที่แข็งแกร่งในอนาคต ขอเพียงหาวิธีทำให้ตนเองเข้าสู่สภาวะคลุ้มคลั่ง ก็จะสามารถระเบิดพลังระดับแดนเหนือมนุษย์ขั้นสองออกมา

หากต้องการดึงสติกลับมา ขอเพียงหาสถานที่ค่อนข้างสูงกระโดดลงมา หลังจากวินาทีที่สี่ก็จะสามารถกลับสู่สภาวะปกติ

เพียงแต่ มันคงเป็นไปไม่ได้ที่เวลาเผชิญหน้ากับผู้แข็งแกร่ง มีจุดสูงที่สามารถทำให้เขากระโดดร่อนลงพื้นได้อย่างอิสระในสี่วินาทีทุกครั้งหรอกมั้ง?