The king of War นิยาย บท 1304

หนึ่งราชวงศ์มีผู้แข็งแกร่งแดนเทพแค่สิบกว่าคน ครั้งนี้เพื่อเล่นงานหยางเฉิน ราชวงศ์เย่และราชวงศ์หลงต่างส่งผู้แข็งแกร่งแดนเทพออกไปฝ่ายละหกคน จำนวนผู้แข็งแกร่งแดนเทพพวกนี้ครอบคลุมทั้งราชวงศ์ของพวกเขาไปแล้วครึ่งหนึ่ง

แต่ตอนนี้ ผู้แข็งแกร่งแดนเทพสิบสองคนขาดการติดต่อพร้อมกัน

มันหมายความว่าอะไร?

ถ้าติดต่อไม่ได้แค่คนเดียวก็ช่างเถอะ ตอนนี้ติดต่อไม่ได้ทั้งสิบสองคน มันหมายความได้อย่างเดียว มีบางอย่างผิดพลาด!

เย่ชงไม่รู้ว่าตนเองกดวางสายยังไง ที่เขาตั้งสติได้ก็เพราะคำถามของกษัตริย์เย่

“คุณปู่ เกิดเรื่องแล้ว! เกิดเรื่องใหญ่แล้ว!”

เย่ชงพูดด้วยสีหน้าที่หวาดกลัว “ผู้แข็งแกร่งแดนเทพหกคนของราชวงศ์หลงก็ขาดการติดต่อเหมือนกัน!”

บูม!

มีแรงกดดันวิถีบู๊ที่น่าสะพรึงกลัวสายหนึ่งแผ่ซ่านออกมาจากร่างกายของกษัตริย์เย่

“ปัง!”

เย่ชงถูกสะเทือนจนลอยกระเด็นออกไปพร้อมกับกระอักเลือดไกลหลายสิบเมตรภายใต้แรงกดดันสายนี้

“แกพูดอะไรนะ?”

ร่างกายของกษัตริย์เย่สั่นไหว ปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าเย่ชง ยื่นมือออกไปคว้าคอของเขา ตะคอกด้วยความโกรธ “แกบอกว่าเกิดเรื่องกับผู้แข็งแกร่งแดนเทพทั้งสิบสองคนของราชวงศ์เย่และราชวงศ์หลง ในนั้นรวมไปถึงผู้แข็งแกร่งแดนเทพชั้นยอดสองคน?”

“เป็นไปได้ยังไง? กองกำลังแบบนี้สามารถเทียบเท่ากับกำลังต่อสู้สูงสุดของหนึ่งราชวงศ์ ถึงเป็นผู้แข็งแกร่งระดับแดนเหนือมนุษย์ก็ใช่ว่าจะสามารถต้านทาน จะเกิดเรื่องกับพวกเขาได้ยังไง?”

การที่ราชวงศ์สามารถอยู่เหนือตระกูลอื่นตลอดที่ผ่านมา ทั้งหมดเป็นเพราะมีการปลูกฝังขุมพลังระดับแดนเทพมากมาย แต่ถึงผู้แข็งแกร่งแดนเทพจะมากแค่ไหน หนึ่งราชวงศ์ก็มีเพียงสิบกว่าคน

แต่ตอนนี้ ราชวงศ์เย่สูญเสียผู้แข็งแกร่งแดนเทพหกคนอย่างกะทันหัน สามารถจินตนาการได้เลยว่ากษัตริย์เย่โกรธมากแค่ไหน

“เสด็จพ่อ ใจเย็นลงก่อน!”

ในตอนนั้นเอง มีร่างของชายวัยกลางคนรีบพุ่งเข้ามาคลานลงข้างเท้าของกษัตริย์เย่ พูดอ้อนวอนขอร้อง “เสด็จพ่อ เย่ชงเพราะต้องการช่วยลดภัยคุกคามครั้งใหญ่ของราชวงศ์เย่ เขาถึงทำเรื่องโง่แบบนี้ลงไป”

“หวังว่าเสด็จพ่อจะเห็นแก่ที่เย่ชงต้องการทำเพื่อราชวงศ์เย่ ไว้ชีวิตเขาสักครั้งเถอะ!”

คนพูดคือพ่อของเย่ชง เย่เจี้ยนอัง

เห็นเย่ชงกำลังจะโดนกษัตริย์เย่ฆ่า บนใบหน้าของเย่เจี้ยนอังเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

“ปัง!”

กษัตริย์เย่สะบัดข้อมือ ร่างกายของเย่ชงลอยกระเด็นออกไปกระแทกใส่เสาของพระราชวังอย่างแรงโดยตรง กระอักเลือดออกมากองใหญ่

แม้ร่างกายได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่อย่างน้อยก็สามารถรักษาชีวิตไว้แล้ว

“ขอบคุณเสด็จพ่อ! ขอบคุณเสด็จพ่อ!”

เย่เจี้ยนอังรีบพูดขอบคุณ ร่างกายเปียกชุ่มไปด้วยเม็ดเหงื่อ

“ไปตรวจสอบดู ตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกับผู้แข็งแกร่งแดนเทพทั้งหกคน พวกเขาเป็นหรือตาย มารายงานฉันภายในครึ่งชั่วโมง!”

กษัตริย์เย่พูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาแล้วหันหลังเดินจากไป

เย่เจี้ยนอังรีบตอบรับทันที “ครับ!”

ไม่เพียงแค่ราชวงศ์เย่ ยังมีราชวงศ์หลง หลงเคอก็โดนจักรพรรดิหลงกระทืบยกใหญ่เหมือนกัน

ครั้งนี้ สำหรับราชวงศ์หลงและราชวงศ์เย่มันคือหายนะ เมื่อไหร่ที่สามารถยืนยันว่าผู้แข็งแกร่งแดนเทพทั้งหมดที่พวกเขาส่งออกไปถูกฆ่าตายทั้งหมด สำหรับพวกเขามันคือการจู่โจมที่รุนแรงจนถึงขั้นชีวิต

สี่ราชวงศ์ใหญ่แห่งจิ่วโจว การที่สามารถอยู่อย่างสงบสุขตลอดหลายปีที่ผ่านมา นั่นเป็นเพราะกำลังของแต่ละราชวงศ์เท่าเทียมกัน

แม้ดูผิวเผินเหมือนจะสงบสุข แต่กลับมีการแก่งแย่งชิงดีอยู่ในมุมมืด เมื่อไหร่ที่ราชวงศ์ใดราชวงศ์หนึ่งมั่นใจว่าสามารถชนะ พวกเขาจะลงมือกับราชวงศ์อื่นอย่างไม่ลังเลทันที

“อะไรนะ? คุณจะไปขอความช่วยเหลือจากตระกูลเบื้องหลัง?”

กษัตริย์เย่ตกใจจนหน้าถอดสีทันที “คุณบ้าไปแล้วเหรอ?”

“คุณรู้หรือเปล่า เมื่อไหร่ที่ตระกูลเบื้องหลังของคุณแสดงตน มันหมายความว่าอะไร?”

จักรพรรดิหลงยิ้มอย่างเย็นชา “ถ้าหากไม่ขอความช่วยเหลือจากตระกูลเบื้องหลัง คุณและผมมีโอกาสชนะเหรอ?”

“แต่ว่า……”

ก่อนที่กษัตริย์เย่จะพูดจบ ถูกจักรพรรดิหลงพูดขัดขึ้นเสียก่อน “ไม่ต้องแต่แล้ว ผมแค่ไม่ตรงกันให้ราชวงศ์หลงล่มสลาย ผมแค่เตรียมความพร้อมทุกอย่าง ถ้าหากเขามาราชวงศ์หลงล่ะ?”

กษัตริย์เย่เงียบไปสักพัก ในที่สุดก็พูด “ในเมื่อเป็นแบบนั้น งั้นผมก็คงต้องขอความช่วยเหลือจากตระกูลเบื้องหลังแล้ว ผ่านไปแล้วร้อยกว่าปี ไม่เคยขอความช่วยเหลือจากพวกเขา คิดไม่ถึงว่าครั้งนี้จะโดนเด็กหนุ่มที่อายุไม่ถึงสามสิบคนหนึ่งบีบคั้นจนถึงขั้นนี้”

ราชวงศ์หลง จักรพรรดิหลงนั่งอยู่บนบัลลังก์ในพระราชวังจักรพรรดิหลง สีน่าดูน่าเกลียดมาก

หลงเคอกำลังคุกเข่าอยู่บนพื้น พูดด้วยน้ำเสียงที่ตื่นตระหนก “เสด็จพ่อ ขอโทษ ผมพยายามอย่างสุดความสามารถแล้ว แต่ไม่สามารถหาเบาะแสผู้แข็งแกร่งของราชวงศ์หลงพวกนั้นได้เลย”

“หมายความว่าแทบจะสามารถมั่นใจได้แล้วว่าพวกเขาถูกฆ่าทั้งหมด ถูกหรือเปล่า?”

จักรพรรดิหลงถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

หลงเคอไม่กล้าตอบคำถาม แต่ก็ยังพยักหน้า

สิ่งที่เกินความคาดหมายของเขาคือ จักรพรรดิหลงไม่ได้ลงมือกับเขา แต่ถอนหายใจยาวแทน “คิดไม่ถึง ราชวงศ์หลงของฉันต้องเดินหมากก้าวนี้ ฉันรู้สึกผิดต่อบรรพชนของราชวงศ์หลงเหลือเกิน!”

บนใบหน้าของหลงเคอก็เต็มไปด้วยความรู้สึกผิดและโทษตัวเองเช่นกัน ดวงตาทั้งคู่แดงก่ำ “เสด็จพ่อ ทั้งหมดเป็นความผิดของผม ถ้าหากไม่ได้เป็นเพราะผมยืนกรานต้องฆ่าหยางเฉินให้ได้ พวกเราก็ไม่ถึงขั้นต้องสูญเสียมากขนาดนี้”

“เสด็จพ่อ ผมยินดีรับโทษตาย โปรดสนองความปรารถนาด้วย!”

จักรพรรดิหลงเหลือบมองหลงเคอด้วยสายตาที่เรียบเฉย “พูดเรื่องพวกนี้ในตอนนี้ ยังมีความหมายอีกเหรอ?”