The king of War นิยาย บท 1306

ในความทรงจำของหลงเคอ นี่เป็นครั้งแรกที่จักรพรรดิหลงเรียกเขาว่าลูกพ่อ เรียกตนเองว่าพ่อ

ชั่วขณะหนึ่ง ดวงตาทั้งคู่ของหลงเคอแดงก่ำ จ้องจักรพรรดิหลงแล้วพูด “ผมสามารถไปขอร้องพี่ใหญ่ ถึงไม่ได้เจอกันสามสิบปี แต่ยังไงพวกเราก็เป็นพี่น้องแม่เดียวกัน ผมเป็นน้องชายที่เขารักที่สุด แค่ผมไปขอร้องเขา เขาต้องช่วยพวกเราจัดการหยางเฉินแน่นอน”

จักรพรรดิหลงส่ายหัว “ในปีที่เขาถูกคนของตระกูลนั้นพาตัวไป ตระกูลนั้นเคยพูดเอาไว้ นอกเสียจากเรื่องเกี่ยวพันถึงความเป็นความตาย ไม่เช่นนั้นจะไม่ให้พวกเราพบหลงเยว่”

“อย่าว่าแต่แก ถึงเป็นฉันที่ต้องการพบหลงเยว่ก็ทำไม่ได้”

“ก็เพราะแกเป็นน้องชายที่รักของเขา ดังนั้นมีเพียงการตายของแก ถึงสามารถทำให้เขากลับมาแก้แค้นเพื่อแก”

หลงเคอรู้สึกเพียงร่างกายของตนเองอ่อนแรง ล้มก้นทิ่มลงบนพื้น ในแววตาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

เขารู้ วันนี้ตนเองต้องตายแน่นอน

เพียงแต่ สิ่งที่ทำให้เขาคิดไม่ถึงคือต้องมาตายด้วยมือของพ่อตนเอง

“เสด็จพ่อ ผมไม่อยากตาย! ผมไม่อยากตาย!”

หลงเคอคุกเข่าลงต่อหน้าจักรพรรดิหลงอย่างกะทันหัน พูดอ้อนวอนขอร้อง “ผมไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น ผมแค่ต้องการชีวิตของผม เสด็จพ่อ ผมเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของท่าน ทำไมท่านถึงฆ่าผมได้ลงคอ?”

“เสด็จพ่อ ได้โปรดอย่าฆ่าผม มันต้องมีวิธีอื่นที่สามารถทำให้พี่ใหญ่กลับมาแน่นอน”

“ขอแค่สามารถติดต่อพี่ใหญ่ เขาจะต้องกลับมาแน่นอน เสด็จพ่อ ได้โปรดอย่าฆ่าผม อย่าฆ่าผมเลย!”

ตอนที่จักรพรรดิหลงมองหลงเคอ ในแววตามีความเจ็บปวดเพิ่มขึ้นหลายส่วน แต่นั่นมันก็เพียงแค่แวบเดียวเท่านั้น

ในฐานะจักรพรรดิหลง เขามีผู้หญิงมากมาย และมีลูกหลานมากมาย หลงเคอเป็นเพียงหนึ่งในทายาทมากมายเท่านั้น

อย่าว่าแต่แค่หลงเคอคนเดียว ถึงเป็นทายาทสองคนที่ได้รับความโปรดปรานเหมือนหลงเคอ เมื่อไหร่ที่ราชวงศ์หลงเผชิญหายนะที่ไม่สามารถหลีกเลี่ยง ล้วนแต่สามารถเสียสละ

ตระกูลระดับแนวหน้าล้วนแต่ไร้ความปราณี มีเพียงอำนาจและผลประโยชน์เท่านั้น

“ลูกพ่อ ขอโทษ พ่อต้องทำแบบนี้เท่านั้น”

จักรพรรดิหลงพูดคำพูดประโยคสุดท้าย ทันใดนั้นมีพลังที่น่าสะพรึงกลัวสายหนึ่งไปรวมกันที่ฝ่ามือข้างขวาของเขา โบกออกไปอย่างกะทันหัน

“เสด็จพ่อ ไม่……”

“ปัง!”

จู่โจมใส่ศีรษะของหลงเคอโดยตรง หลงเคอชะตาขาดทันที

มองดูหลงเคอที่ตายไปแล้ว จักรพรรดิหลงรู้สึกเจ็บปวดมาก เงยหน้าขึ้นหลับตาลง อย่างไรก็ตามเขาเป็นคนฆ่าลูกชายของตนเอง

“หยางเฉิน ฉันจะต้องทำให้แกจะได้ชดใช้! จะต้องชดใช้!”

ผ่านไปเนิ่นนาน ความเศร้าโศกในแววตาของจักรพรรดิหลงหายไป เห็นเพียงสีหน้าที่ดุร้าย กัดฟันแน่นพูด

เขานำความแค้นทั้งหมดไปคิดบัญชีที่ตัวของหยางเฉิน

ตอนนี้ หยางเฉินกำลังอยู่บนยอดเขาหนิงของหนิงโจว ทำการคาดเดาของตนเองต่อ อาศัยการจินตนาการเข้าสู่ห้วงของความโกรธครั้งแล้วครั้งเล่า หลังจากนั้นอาศัยการจินตนาการดึงสติของตนเองกลับจากสภาวะคลุ้มคลั่ง

อยู่บนยอดเขาหนิงเป็นเวลาติดต่อกันถึงสามวัน เขาเหมือนรู้สึกว่าตนเองไม่ง่วงไม่เหนื่อย ลืมแม้กระทั่งไม่ได้กินข้าวแม้แต่คำเดียว

ในที่สุด จนกระทั่งถึงวันที่สาม ในช่วงเย็นตอนที่พระอาทิตย์ตกดิน เขาถึงหยุดการฝึกฝน

“ในที่สุดก็สามารถลดระยะเวลาในการเข้าและปลดสภาวะคลุ้มคลั่งเหลือแค่ห้าวินาที”

ในที่สุดบนใบหน้าของหยางเฉินก็เผยให้เห็นรอยยิ้ม

ด้วยระดับแดนเหนือมนุษย์ขั้นหนึ่งในปัจจุบันของเขา เดิมทีก็สามารถระเบิดพลังต่อสู้ที่เทียบเท่ากับแดนเหนือมนุษย์ขั้นสอง ถ้าหากเข้าสู่สภาวะคลุ้มคลั่ง พลังต่อสู้ของเขายังสามารถเพิ่มขึ้นได้อีก

ถึงเผชิญหน้ากับผู้แข็งแกร่งแดนเนื้อมนุษย์ขั้นสาม ก็ใช่ว่าเขาจะเป็นฝ่ายที่เสียเปรียบ

“พี่ชาย!”

ในตอนนั้นเอง มีเสียงพูดที่คุ้นเคยดังขึ้น

เป็นโม่เชียนเชียน เธอถือกล่องอาหารเก็บความร้อนไว้ในมือ มองมาทางหยางเฉินด้วยสีหน้าที่ซับซ้อน “ถึงคุณเป็นมนุษย์เหล็ก ก็คงต้องกินข้าวบ้างมั้ง?”

“ฉันมาหาคุณที่นี่สามวันแล้ว มาส่งข้าวให้คุณสามวัน คุณไม่เคยกินสักคำ”

“ลูกผู้พี่เป็นคนสั่งให้ฉันส่งมาให้คุณ ถ้าหากไม่ได้เป็นเพราะเป็นห่วงคุณ ฉันก็คงไม่มาหรอก!”

โม่เชียนเชียนพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจเล็กน้อย “ถ้าหากวันนี้คุณไม่กิน ต่อไปฉันจะไม่มาส่งข้าวให้คุณอีกแล้ว”