The king of War นิยาย บท 1320

คำพูดประกาศของหยางเฉิน พวกเขาไม่กล้าขัด แต่การจะให้พวกเขาจัดการส่งผู้แข็งแกร่งแดนเทพทั้งหมดไปอยู่กองยุทธการ สำหรับพวกเขาแล้ว เหมือนกับถูกจับฝังทั้งเป็นไปเลย

แต่ว่า พวกเขาก็ไม่กล้าขัดขืน ฉะนั้น แต่ละคนจึงต้องเอ่ยปากรับคำกันไปว่า “ท่านคุณหยางโปรดวางใจ พวกเราจะจัดการให้ผู้แข็งแกร่งในตระกูล รีบออกเดินทางกันทันที ให้ไปอยู่กองยุทธการ รับใช้จิ่วโจว！”

หยางเฉินไม่สนใจกับคนทั้งหมดนั้น หันหลังจากไป

ช่วงสั้น ๆ เพียงครึ่งวัน นับตั้งแต่หยางเฉินกลับมาถึงเยี่ยนตู ก็ได้ไปมาหลายที่ ทุกที่ที่ไป ก็มีผู้ที่ต้องหมดหวังไปทุกที่

และข่าวการกลับมาของเขา ก็ได้กระจายไปทั้งเยี่ยนตูจนทั่วหมดทุกมุม

ในขณะที่ กลุ่มอิทธิพลต่างถิ่นที่ได้ยกตระกูลกันเข้ามา เดิมคิดว่าจะหากินในเยี่ยนตู ต่างทยอยกันออกจากไป

“ยอดเยี่ยนมไปเลย มีคุณหยางอยู่ที่เยี่ยนตู ก็เหมือนป้อมปราการ ใครก็ไม่สามารถรุกล้ำได้”

“คุณหยางนี่แหละคือราชาเยี่ยนตูของพวกเรา！”

“คุณหยางจงเจริญ！”

.......

ในขณะนั้นเอง กลุ่มตระกูลดั้งเดิมที่อยู่ในเยี่ยนตู ต่างพากันโห่ร้องด้วยความยินดี

ตั้งแต่ที่มีข่าวหยางเฉินออกจากเยี่ยนตูแพร่ออกไป เหล่าบรรดากลุ่มอิทธิพลระดับสุดยอด เกือบจะเข้ามายึดครองพื้นที่ในเยี่ยนตูไปทั้งหมด

ผลที่เกิดกับกลุ่มอิทธิพลท้องถิ่นของเยี่ยนตู นับเป็นการกระทบกระเทือนที่เลวร้ายใหญ่หลวง

มาตอนนี้ หยางเฉินทุ่มกำลังอันเก่งฉกาจ สยบพวกกลุ่มอิทธิพลสุดยอดทั้งหลาย ทั้งยังขับไล่ออกพ้นไปจากเยี่ยนตู

“หยาง......”

ที่ตระกูลอวี่เหวิน อวี่เหวินเกาหยางพอเห็นหยางเฉินเข้า สีหน้าออกว้าวุ่นใจ ในทันทีนั้นเรียกหยางเฉินไม่ถูก

เขาไม่รู้ว่าควรจะเรียกคุณหยาง หรือจะเรียกหยางเฉินเฉย ๆ ดี

“คุณพ่อครับ กับลูกชายของคุณพ่อเอง ยังต้องวางตัวเกรงใจกันด้วยเหรอ？”

ได้รู้สึกถึงการวางตัวเหมือนอยู่ในกรอบของอวี่เหวินเกาหยางต่อหน้าเขา หยางเฉินให้รู้สึกอาทรใจกับชายกลางคนท่านนี้

พอได้ยินหยางเฉินเรียกตัวเองว่าคุณพ่อ สองตาเอ่อท่วมด้วยน้ำตาขึ้นมาในทันที

“ดีจัง ขอเจ้าให้เป็นลูกชายของข้าอวี่เหวินเกาหยางตลอดไปนะ！”

อวี่เหวินเกาหยางตื้นตันเต็มหน้า ตบที่ไหล่หยางเฉินต่อ ๆ กัน

คนระดับสูงในตระกูลอวี่เหวิน เห็นภาพที่อยู่ข้างหน้า ต่างมีใบหน้ายิ้มแย้มกันทั่ว

หยางเฉินในเวลานี้ เป็นเจ้าแห่งฟ้าเยี่ยนตูก็ว่าได้ กลับยังคงยอมรับฐานะความเป็นพ่อของอวี่เหวินเกาหยาง สำหรับตระกูลอวี่เหวินแล้ว ย่อมเป็นเรื่องมงคลที่น่าปีติอย่างเป็นที่สุด

ตราบเท่าที่หยางเฉินยังไม่ตาย ฐานะของตระกูลอวี่เหวินในเยี่ยนตู ก็จะอยู่ที่สูงสุดไปตลอด

“หยางเฉิน！”

ขณะนั้นเอง ด้านหลังสุดของฝูงคน เงาร่างชายหนุ่มวัยรุ่นคนหนึ่ง สายตาที่มองหยางเฉิน เต็มไปด้วยแววอาฆาต

ให้รู้สึกเหมือนสัมผัสถึงใจมุ่งฆ่าของฝ่ายตรงข้าม หยางเฉินขมวดคิ้วเครียด มองผ่านฝูงคนไปที่ด้านหลังด้วยสัญชาติญาณ ก็ได้เห็นหน้าคนที่คุ้นเคยมาก สีหน้าที่ไม่ได้ซ่อนเร้นความรู้สึกอยากฆ่าเขาเลย

“อวี่เหวินปิง！”

หยางเฉินมองฝ่ายตรงข้ามด้วยสีหน้าเรียบ ๆ พูดเสียงเรียบ ๆ “ข้าไม่อยากถือสาอะไรกับแก แต่ไม่ได้หมายถึงว่าแกจะทำอะไรโดยไม่ให้ความเกรงใจกับข้าได้ เห็นแก่หน้าของพ่อแก ข้ายังพอเปิดทางไว้ชีวิตแกได้”

“แต่ถ้าอยู่ลับหลังหากแกกล้าตุกติกอะไรกับข้า ก็อย่าหาว่าข้าไม่เกรงใจนะ！”

ตามหลังเสียงพูดจบ ในทันทีนั้นก็เกิดมีกระแสบูโดที่น่าสะพรึงกลัว โถมทะลักเข้าใส่ไปที่อวี่เหวินปิง

ชั่วขณะนั้น อวี่เหวินปินให้รู้สึกหนาวเยือกเสียดกระดูกไปทั้งตัว แต่เขาก็ไม่มีวีแววจะถอยหนี นัยน์ตามาดร้ายทั้งคู่ ยังจ้องเขม็งที่หยางเฉิน

“หยางเฉิน อย่าคิดว่าตอนนี้แกเก่งฉกาจมาก ไม่มีใครทำอะไรแกได้ สักวันเถอะ แกจะต้องชดใช้！”

อวี่เหวินปิงพูดด้วยใบหน้าสยดสยอง

หยางเฉินยิ้มเหยียด “ข้าจะรอวันนั้น！”

คราวที่แล้วไปที่ศูนย์หงเฉินนอกแดน ถึงได้รู้ว่า อวี๋เหวินปิงว่าจ้างมือฆ่าหงเฉินตามลอบสังหารเขามาตลอด

ก็เพราะเห็นแก่อวี๋เหวินเกาหยาง เขาจึงเลือกที่จะปล่อยอวี๋เหวินปินครั้งแล้วครั้งเล่า

แต่ดูทีท่าในวันนี้ อวี๋เหวินปิงยังไม่คิดเลิกจองล้างตามผลาญ กลับมองการจำยอมปล่อยของหยางเฉินเป็นว่าไม่กล้าฆ่าเขา