The king of War นิยาย บท 1322

เขารู้อยู่ชัดเจน โดยพฤติกรรมของหยางเฉิน ถ้าขืนหลงจิ้นลงมือ ราชวงศ์ตระกูลหลงมีแต่ทางล่มสลาย

“ไสหัวไป！”

ประกายตาหลงจิ้นทอสาดแวบ พลังอานุภาพบูโดระเบิดออกทั้งตัว ซัดฝ่ามือไป

“ปึง！”

เสียงดังสนั่น ท่ามกลางความตกตะลึงของผู้คน ร่างของหลงเทียนหยู่ลอยปลิวเป็นลูกหนัง กระเด็นออกไป

ความผิดหวังขึ้นมาเต็มหน้าอวี๋เหวินเกาหยางในพลัน การปรากฏตัวมาของหลงเทียนหยู่ ทำให้เขามองเห็นความหวังขึ้นมา แต่มาตอนนี้ ความหวังที่โผล่ขึ้นมานั้น พังทลายไปแล้ว

“อวี๋เหวินเกาหยาง เจ้าจะโทษ ก็ต้องโทษตัวเองที่เป็นพ่อบุญธรรมของหยางเฉินนะ！”

หลงจิ้นมองหน้าอวี๋เหวินเกาหยาง พูดเสียงหนาวเยือก

พร้อมกับเสียงพูดที่จบลง เขายกมือขึ้นมาข้างหนึ่ง ฉับพลันพลังบูโดที่น่าสะพรึงกลัวกระแสหนึ่ง รวมเข้าไปที่ฝ่ามือของเขา

ชั่วเวลาขณะนั้น ทั้งบริเวณบ้านตระกูลอวี๋เหวิน เห็นเหมือนมีกระแสการฆ่าปกคลุมลงมา คนที่พลังฝีมือยังต่ำอยู่ ยิ่งตกอยู่ในความหวาดกลัวอย่างหนัก ถึงกับทรุดตัวคุกเข่าฟุบลงไป

อวี๋เหวินเกาหยางเป็นผู้ที่รับกระแสพลังกดดันหนักมี่สุด ขณะนั้นสั่นเทิ้มไปทั้งตัวไม่หยุด จ้องตาเขม็งใส่หลงจิ้นจนเบ้าตาแทบจะฉีกขาด เหมือนจะจดจำใบหน้านี้ไว้ให้ประทับแน่นในใจ ถึงเป็นผี ก็จะไม่ปล่อยไอ้แก่คนนี้เด็ดขาด

“คุณปู่จิ้น！”

หลงเทียนหยู่ที่โดนหลงจิ้นซัดไปหนึ่งฝ่ามือกระเด็นออกไป รู้สึกได้ถึงความกดดันจากกระแสพลังบูโดที่น่าสะพรึงกลัวนั้น พลันคำรามเสียงลั่น รวบรวมกำลังที่มีอยู่ พุ่งตัวเข้าไป ยืนขวางข้างหน้าอวี๋เหวินเกาหยางอีกครั้ง

เขาปาดคราบเลือดตรงมุมปากออก มองไปยังหลงจิ้นพูดด้วยสองตาที่แดงก่ำว่า “คุณปู่ ท่านฆ่าเขาไม่ได้ ถ้าท่านจะทำ ฆ่าผมก่อนเลย！”

มองไปที่หลงเทียนหยู่ที่ยืนขวางข้างหน้าตัวเขาเองนั้น คนทั้งบ้านตระกูลอวี๋เหวิน ต่างมีสีหน้าตื่นตะลึง

สีหน้าหลงจิ้นสงบเรียบเหมือนปกติ ใช้สายตาที่เย็นเยือกมองหลงเทียนหยู่พูดว่า “เป็นถึงคนในราชวงศ์ตระกูลหลง เจ้าน่าจะรู้ดี หากใครขัดขวางการปฏิบัติการตามคำสั่งกษัตริย์หลง ต้องรับโทษสถานใด！”

หลงเทียนหยู่พูดด้วยตาที่แดงก่ำ “ผมแม้กระทั่งให้ตายอยู่นี่ยังไม่กลัว ท่านคิดว่า ผมจะกลัวกับการลงทัณฑ์ของกษัตริย์หลงอีกหรือ？”

“ที่เสด็จปู่ให้จัดการกับคนรอบข้างของคุณหยาง ก็ไม่ใช่เพราะคุณหยางฆ่าหกผู้แข็งแกร่งแดนเทพของราชวงศ์ตระกูลหลงหรือ？”

“แล้วทำไมคุณหยางต้องฆ่าผู้แข็งแกร่งในราชวงศ์ตระกูลหลง ก็เพราะหลงเคอไปรวมหัวกับราชวงศ์ตระกูลเย่ แล้วร่วมมือกันจะไปสังหารคุณหยางไม่ใช่หรือ？”

“การที่พวกเขาถูกฆ่า มันก็สมควรอยู่แล้ว！เวลานี้ เสด็จปู่โกรธแค้นระคนความละอาย จึงได้ใช้ให้ท่านมาไล่ล่าฆ่าคนรอบข้างของคุณหยาง มันเป็นการตัดสินใจที่สิ้นคิดจริง ๆ”

“เพียงถ้าท่านกล้าลงมือกับคนรอบข้างของคุณหยาง ราชวงศ์หลงทั้งตระกูล ก็ต้องรับกรรมจากไฟแค้นของคุณหยาง！”

“ท่านปู่จิ้น ขอท่านได้โปรดตรึกตรองด้วย”

หลงเทียนหยู่แผดเสียงด้วยความโกรธจนอกจะระเบิด

“ไสหัวไป！”

สายตาหลงจิ้นส่องประกายวาบ ไม่มีการลังเล ซัดฝ่ามือใส่ไปที่หลงเทียนหยู่

ผู้อยู่อันดับรองเพียงกษัตริย์หลงผู้แข็งแกร่งอันดับหนึ่งในราชวงศ์ตระกูลหลง มีหรือหลงเทียนหยู่จะขัดขวางได้ ร่างหลุดกระเด็นลอยไป หลังจากตกลงกับพื้น คราวนี้แรงจะลุกขึ้นก็ไม่มีแล้ว

อวี๋เหวินเกาหยางสีหน้าทอดอาลัยหมดหวัง เขารู้ดี ต่อไปนี้ไม่มีใครจะไปขัดขวางหลงจิ้นแล้ว

“แล้วราชวงศ์ตระกูลหลงจะต้องชดใช้เป็นมูลค่าอย่างสาสม จะต้องเป็นไปแน่นอน！”

อวี๋เหวินเกาหยางแผดเสียงก้อง ตามมาด้วยการระเบิดพลังบูโดออกมาเต็มกำลัง กราดเสียงกร้าวออกไป “ฆ่า！”

เขาทะยานทะยานตรงเข้าใส่หลงจิ้น แม้เขาจะอยู่เพียงแดนราชาขั้นปลาย แต่ก็ยังคงในศักดิ์ศรีที่ไม่มีคิดถอยพุ่งเข้าใส่หลงจิ้น แค่ตาย พร้อมตายเพื่อศักดิ์ศรีบ้านตระกูลอวี๋เหวิน

มองไปที่อวี๋เหวินเกาหยางงที่กำลังทะยานพุ่งเข้าใส่ตนอยู่ หลงจิ้นยังยืนเฉยเหมือนน้ำนิ่ง แต่ดูเหมือนรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง มุมปากเผยอรอยยิ้มที่ดูขมขื่น พึมพำด้วยเสียงที่ได้ยินได้แค่ตัวเอง “ในที่สุดแกก็มาแล้ว！”

“ฆ่า ฆ่า ฆ่า！”

อวี๋เหวินเกาหยางแผดเสียงกร้าวด้วยความโกรธพุ่งมาถึงข้างหน้าหลงจิ้น รวบรวมพลังทั้งหมดไปที่หมัดขวา ซัดเข้าอย่างเต็มที่ใส่หลงจิ้น

“ผัวะ！”

แต่ทว่า ที่เขาซัดออกไปเต็มแรง กลับถูกหลงจิ้นรับไว้อย่างง่ายดายแค่ขยับมือ

“ไม่รู้จักเจียม！”

หลงจิ้นพูดเสียงเรียบ ๆ และพลังอานุภาพที่น่าสะพรึงกลัวกระแสหนึ่ง แผ่กระจายออกจากภายในร่างของเขา

“ไปตายซะ！”

เขาตวาดเสียงไปเบา ๆ ซัดหมัดออกไป