The king of War นิยาย บท 1323

สีหน้าหลงจิ้นสงบเรียบ “มันเป็นภาระในหน้าที่ของข้า！”

หยางเฉินทอดถอนใจ “แค้นมีคู่แค้น หนี้มีเจ้าหนี้ ท่านปล่อยทางรอดให้พ่อข้า ข้าก็ต้องเปิดทางให้ท่านได้ ไปเถอะ ท่านไม่ใช่คู่ต่อสู้ของข้า”

หลงจิ้นแค่นเสียงหัวเราะเย้ยใส่ตัวเอง “คำสั่งองค์กษัตริย์ ข้าจำต้องปฏิบัติ”

“ข้าก็รู้อยู่ เจ้าไม่มีทางปล่อยกษัตริย์หลงเป็นแน่ แต่ว่า ข้าหวังจะขอให้เจ้าเปิดทางรอดให้คนในตระกูลราชวงศ์หลง ในราชวงศ์หลง มีมากมายหลายคนที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่เลย”

แน่นอนว่าหยางเฉินเข้าใจดี ทำไมหลงจิ้นจะแกล้งปล่อยอวี๋เหวินเกาหยาง ก็เพราะไว้เป็นเส้นใยแห่งความหวัง ให้เป็นน้ำใจสักน้อยนิดเพื่อหยางเฉินปล่อยคนที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องในราชวงศ์หลง

“ข้าจะฆ่าก็แต่เพียงผู้ที่สมควรถูกฆ่า！”

หยางเฉินพูดด้วยสีหน้าที่สงบเรียบ “อย่างท่าน ไม่ใช่ผู้ที่สมควรถูกฆ่า ท่านไปเถอะ！”

พูดจบ เขาก็หันหลังเตรียมเดินจากไป

“ปึ้ง！”

หยางเฉินเพิ่งเดินออกไปไม่กี่ก้าว ทันใดนั้นหลงจิ้นก็ระเบิดพลังของเขาออกมาทั้งหมด พุ่งเข้าใส่หยางเฉิน

แต่ในพริบตาที่เขาทุ่มใส่ลงไปอย่างเต็มพลังนั้นเอง กลับพบว่า หยางเฉินหายไปจากที่เดิมนั้น

“ท่านไม่ใช่คู่ต่อสู้ของข้า！”

เสียงของหยางเฉินดังขึ้นมาจากข้างหลังของเขาในทันทีต่อมา

ในนาทีนั้นเอง แววตาของหลงจิ้นเต็มไปด้วยความสะท้านกลัว เขาก็รู้อยู่ว่า หยางเฉินเก่งฉกาจมาก แต่ก็คิดไม่ถึงว่า หยางเฉินจะเก่งฉกาจถึงเพียงนี้

แค่เพียงความเร็ว ก็ไม่มีทางตามเขาทันแล้ว

“พลังฝีมือบูโดของเจ้า อยู่แค่แดนเหนือมนุษย์ชั้นที่หนึ่งเท่านั้นหรือ？”

หลงจิ้นมองหน้าหยางเฉินถามไปด้วยสีหน้าที่ดูสับสน

หยางเฉินยังไม่คิดตอบ ได้แต่มองหน้าหลงจิ้นอย่างเรียบเฉย หันกลับเดินออกไปในทันที

มาครั้งนี้ หลงจิ้นไม่ได้ลงมืออีก เพราะเขารู้ดี ต่อให้ตัวเขาเองจะฝ่าทะลวงเข้าถึงแดนเหนือมนุษย์ขั้นหนี่ง คิดแล้วก็ไม่มีทางจะสู้หยางเฉินได้

“กษัตริย์หลงนะกษัตริย์หลง แหย่ใส่คู่อริระดับนี้เข้า เจ้าไม่ฉลาดเอาเลยจริง ๆ”

พูดจบ หลงจิ้นก็ออกไปจากยอดเขาหลงซาน

เดิมเขาตั้งใจจะสู้ตายถวายหัว พร้อมดับไปกับชีวิต คิดไม่ถึงว่า หยางเฉินกลับปล่อยเขา

ในข้อเท็จจริงแล้ว ที่เขาถ่วงเวลารอให้หยางเฉินมาถึงก่อน แล้วจึงค่อยลงมือจัดการอวี๋เหวินเกาหยางนั้น ไม่ใช่คิดหวังให้เรื่องนี้ จะทำให้หยางเฉินล้มเลิกความเคียดแค้นต่อราชวงศ์ตระกูลหลง

เขาเพียงแต่คิดต่อสายใยในความหวังเหลือให้ราชวงศ์ตระกูลหลงสักนิด ถ้าหากเขาจัดการกับอวี๋เหวินเกาหยางไป ราชวงศ์ตระกูลหลงก็อาจจะต้องถึงกาลล่มสลายได้

หยางเฉินในปัจจุบันนี้ อย่าว่าแต่กษัตริย์หลงเลย ต่อให้ผู้แข็งแกร่งทั้งตระกูลราชวงศ์หลงร่วมมือกัน ก็ไม่มีทางทำอะไรเขาได้แม้เศษเสี้ยว

อาจมีทางเป็นได้ ก็คงเพียงบูโดอัจฉริยะหลงเยว่ที่ถูกเจ้าเมืองหวยเฉิงพาตัวไป จึงจะมาสยบหยางเฉินให้พ่ายแพ้ได้！

เขายังไม่ได้รู้เรื่อง ว่าหลงเยว่ได้ถูกหยางเฉินฆ่าตายไปแล้วที่หนิงโจว

ในขณะเดียวกันนี้เอง ไกลออกไปถึงเมืองหวยเฉิง ที่จวนเจ้าเมือง

หญิงวัยกลางคนนางหนึ่ง พูดด้วยสีหน้าเต็มไปด้วยความกังวล “หลงเยว่ออกไปสามวันแล้วใช่ไหม？”

“คุณแม่ ท่านวางใจเถอะ คุณพ่อมีฝีมือขนาดผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นสองแล้ว ห่างแดนเหนือมนุษย์ชั้นสามแค่อีกก้าวเดียว อย่าว่าแต่ในสังคมโลกทั่วไปเลย ให้แม้แต่ในเมืองหวยเฉิงเอง ก็เป็นผู้แข็งแกร่งระดับสุดยอดแล้ว ไม่มีทางจะเกิดเรื่องอะไรกับท่านได้”

หญิงสาววัยรุ่นหน้าตาดี เกาะแขนหญิงวัยกลางคนนั้นแน่นและพูดปลอบใจ

“คุณนาย แย่แล้ว เกิดเรื่องใหญ่แล้ว！”

ในทันใดนั้นเอง คนรับใช้ในจวนเมืองหวยเฉิงคนหนึ่ง วิ่งตาลีตาเหลือกเข้ามา คุกเข่าลงกับพื้น พูดตะกุกตะกักอย่างไม่สบายใจว่า “คุณนาย ท่านหลง ท่านตายแล้ว！”

ได้ยินที่คนรับใช้พูด สีหน้าหญิงวัยกลางคนเปลี่ยนอย่างรุนแรง คว้าคอเด็กรับใช้นั่นเข้ามา ถามไปเสียงสั่นว่า “แกว่าอะไรนะ？”

“ตาย？ใครตาย？”

คนรับใช้คนนั้นกลัวจนลนลาน คอก็ถูกบีบอยู่ การหายใจทำท่าจะโดนปิดทางเข้าออกแล้ว พูดด้วยความยากลำบากว่า “สามีของคุณหญิงท่าน.....ท่านหลง ตายแล้ว！”

“เปรี้ยง！”

เห็นหลงจิ้นกลับมา กษัตริย์หลงรีบถาม แววตาเต็มไปด้วยความกังวล

หลงจิ้นส่ายหน้า พูดกับกษัตริย์หลงด้วยสีหน้าที่สับสน “ฝ่าบาท ข้าได้พบกับหยางเฉินแล้ว”

“อะไรนะ？มันยังมีชีวิตอยู่หรือ？”

สีหน้ากษัตริย์หลงเปลี่ยนไปอย่างรุนแรง

หยางเฉินยังมีชีวิตอยู่ นั่นก็หมายถึงว่าหลงเยว่ไม่ได้คิดจะไปแก้แค้นกับหยางเฉินเลย หรือไม่ก็หลงเยว่แพ้แก่หยางเฉิน

เปรียบเทียบดูแล้ว เขาเชื่อความเป็นไปได้ในข้อแรก

หรือจะว่า หลงเยว่วางทิ้งความผูกพันกับราชวงศ์ตระกูลหลงทั้งหมดแล้ว แม้กระทั่งความแค้นของน้องชายแท้ ๆ ที่เขารักมากที่สุด ก็ไม่สนใจแล้ว？

แต่ในตอนนี้ที่ทำให้กษัตริย์หลงต้องเครียดมากที่สุดคือ หลงเยว่ยังไม่ได้ไปล้างแค้นกับหยางเฉิน ถ้างั้นหยางเฉินก็จะต้องมาที่ราชวงศ์ตระกูลหลงนี่เป็นแน่

“แกว่า แกได้พบกับหยางเฉินแล้ว？หมายถึงว่า แกได้ประมือกับหยางเฉินแล้ว？”

กษัตริย์หลงรีบถามไป

หลงจิ้นผงกหัว พูดด้วยสีหน้าหนักใจ “ฝ่าบาท ท่านลงจากบัลลังก์ยกให้ผู้มีความสามารถเถอะ！”

“แกว่าอะไรนะ？”

กษัตริย์หลงตระหนักถึงความไม่ชอบมาพากลของหลงจิ้นแล้ว เลิกคิ้วขึ้นสูง พูดเสียงเยือก “แกจะให้ข้าลงจากบัลลังก์？”

หลงจิ้นจ้องไปที่กษัตริย์หลงด้วยสีหน้าสับสนพูดว่า “พลังฝีมือหลงจิ้นสูงล้ำมาก ประจันหน้ากับเขา ข้ารับไม่ได้เลยแม้แค่กระบวนท่าเดียว ยืนยันได้เลยว่า ตัวเขาในเวลานี้ แดนบูโดต้องก้าวข้ามไปถึงแดนเหนือมนุษย์ชั้นที่หนึ่งแล้ว หรืออาจจะไปถึงแดนเหนือมนุษย์ชั้นที่สองก็เป็นได้”

“ตั้งแต่ที่ท่านได้ตกลงให้หลงเคอส่งผู้แข็งแกร่งในราชวงศ์ตระกูลหลงหกนาย ไปผนึกกำลังกับผู้แข็งแกร่งตระกูลเย่ ทำการลอบสังหารหยางเฉิน ก็ได้กระตุ้นปลุกความโกรธแค้นของเขาขึ้นมาแล้ว”

“ไม่แน่ว่า ขณะนี้เขากำลังเดินทางมาที่ราชวงศ์ตระกูลหลงเราที่นี่ ทานลองคิดดูว่า จากแต่ละเรื่องที่ท่านไปทำกับเขา เขาจะละเว้นท่านไหม？”

หลงจิ้นพูดอย่างจริงจัง “ยังดีที่ว่า หลงเทียนหยู่กับหยางเฉินมีสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน เพียงขอท่านยินยอมลงจากบัลลังก์ยกให้ผู้ที่มีความสามารถ มอบให้หลงเสียง ราชวงศ์ตระกูลหลงก็จะยังมีโอกาส”

“มิฉะนั้น ราชวงศ์ตระกูลหลงคงต้องกลายเป็นประวัติศาสตร์ ตระกูลราชวงศ์ที่ล่มสลายเป็นตระกูลแรกของจิ่วโจว！”