The king of War นิยาย บท 1324

“ปัง！”

กษัตริย์หลงฟาดฝ่ามือลงไป โต๊ะน้ำชาราคาไม่ธรรมดาตัวนั้น กลายเป็นผงฝุ่นไปในพริบตา

กษัตริย์หลงพูดด้วยสีหน้าโกรธเกรี้ยว “หลงจิ้น เจ้ารู้ไหมว่ากำลังพูดอะไร？จะให้ข้าลงจากบัลลังก์？นี่เจ้าจะทรยศต่อราชวงศ์ตระกูลหลงหรือ？”

หลงจิ้นไม่มีทีท่ากลัวเกรง พูดด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก “ข้ากำลังจะช่วยกู้ราชวงศ์ตระกูลหลง เมื่อมีการผิดพลาด ก็จะต้องมีมูลค่าที่ต้องชดเชย ครั้งนี้ ท่านผิดไปจริง ๆ ”

“คิดเสียว่าทำเพื่อผู้บริสุทธิ์ที่ไม่รู้อิโหน่อีเหน่ในราชวงศ์ตระกูลหลง ข้าขอร้องท่านละ ยกบัลลังก์ให้คนอื่นเถอะ！”

พูดจบ หลงจิ้นคุกเข่าลงสองข้าง อ้อนวอนด้วยสายตา

กษัตริย์โกรธสุดจะยั้งได้ ตาที่เหี้ยมโหดดุจอินทรีย์ทั้งคู่นั้น จ้องเขม็งไปที่หลงจิ้น

ด้วยความจริงใจอันบริสุทธิ์ของหลงจิ้น สบตามองกษัตริย์หลงอย่างไม่มีกลัวเกรง สายตามีแต่แววขอร้อง

“จะให้ข้าสละบัลลังก์ ไม่มีทาง！”

กษัตริย์หลงจ้องหลงจิ้นอยู่ครู่หนึ่ง พูดอย่างหยิ่งผยอง “ขอให้มันกล้าเหยียบเข้ามาในราชวงศ์หลงของข้า ข้าสาบานได้ว่าจะให้มันทิ้งชีวิตไว้ที่นี่！”

หลงจิ้นได้แต่ส่ายหน้า ในที่สุดก็เข้าใจถึงความหมายของคำที่ว่า “ไม่เจอเองไม่รู้สึก”ที่เขาพูด ๆ กัน

กษัตริย์หลงเป็นถึงผู้แข็งแกร่งกึ่งแดนเหนือมนุษย์ เชื่อมั่นว่าสามารถทุ่มพลังฝีมือเข้าต่อสู้ ก็ปะทะกับผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นต้นได้

มีแต่หลงจิ้นที่ได้รับรู้ถึงความเก่งฉกาจของหยางเฉินมาแล้วด้วยตัวเองจึงรู้ได้ดี กษัตริย์หลงในสภาพนี้ ไม่มีทางเป็นคู่ต่อสู้ของหยางเฉินได้เลย น่ากลัวเพียงหยางเฉินจู่โจมใส่แค่ทีเดียว ก็ไม่มีทางจะรับได้แล้ว

“ถ้าเป็นเช่นนี้ งั้นข้าก็ไม่ขอเล่นด้วยละ！”

หลงจิ้นพูดตัดบทจบด้วยสีหน้าเรียบเฉย หันตัวออกเดินจากไป

เขาไม่ใช่จะกลัวตาย แต่เป็นเรื่องเห็นชัดเจนว่าเป็นความผิดของกษัตริย์หลง กษัตริย์หลงเองกลับไม่ยอมรับผิดของตัวเอง ถึงขนาดจะเอาราชวงศ์ตระกูลหลงทั้งตระกูล ร่วมล่มหัวจมท้ายไปกับวิกฤตินี้ด้วย

มองตามหลังเงาหลังหลงจิ้นที่จากไป กษัตริย์หลงหยีตาลงทั้งคู่ “คิดหรือว่าข้าจะให้แกจากไปได้？”

ให้รู้สึกถึงกระแสกดดันจากพลังบูโดที่แผ่ออกมาจากตัวกษัตริย์หลง หลงจิ้นชะงักหยุดลง หันกลับมองไปที่กษัตริย์หลงถามว่า “มิทราบว่าฝ่าบาทยังมีอะไรจะชี้แนะ？”

“หลงจิ้นสมคบคิดกับศัตรูคู่อริ สมควรรับโทษสถานใด？”

กษัตริย์หลงตวาดลั่นเสียงก้อง

ติดตามมากับเสียงตวาดลั่นนั้น เสียงสะท้อนวนเวียนกลับไปกลับมา กังวานก้องไปทั่วใต้ฟ้าทั้งคฤหาสน์ราชวงศ์หลง

ภายในคฤหาสน์ราชวงศ์หลง ผู้คนที่มีอยู่ต่างมองไปที่ตำหนักของกษัตริย์หลง แต่ละคนสีหน้าตระหนกตกตื่น

หลงจิ้นเป็นผู้แข็งแกร่งข้างกายกษัตริย์หลง และเป็นผู้แข็งแกร่งเพียงคนเดียวที่รองจากกษัตริย์หลง ตอนนี้กษัตริย์หลงกำลังจะสำเร็จโทษกับผู้ที่เคยมีวีรกรรมในการสร้างราชวงศ์ตระกูลหลงมา

หลงจิ้นสีหน้ายังคงปกติ มองไปที่กษัตริย์หลงอย่างเฉยเมย ทันใดก็หัวเราะอย่างประชดตัวเองขึ้นมา “ข้าหนีรอดเงื้อมมือของหยางจิ้นมาได้ คิดไม่ถึงว่ากลับหนีไม่พ้นเงื้อมมือฝ่าบาท มันช่างน่าขำเสียจริงเลยนะ！”

มีหรือที่หลงจิ้นจะไม่เข้าใจ ที่กษัตริย์หลงใช้คำว่าสมคบคิดกับศัตรูคู่อริหมายถึงอะไร？

มันชัดเจนด้วยสาเหตุจากที่หลงจิ้นจะให้เขาสละราชบัลลังก์นั่นแหละ จึงได้จัดข้อหาที่ไม่จำเป็นต้องมีข้อหามาครอบให้ จะได้เป็นว่า ถึงแม้กษัตริย์หลงจะฆ่าหลงจิ้นทิ้ง ก็ไม่มีใครจะมีอะไรนินทาได้

ผู้แข็งแกร่งในราชวงศ์หลง แต่ละนายได้ปรากฏตัวขึ้นในตำหนักกษัตริย์หลง ผู้แข็งแกร่งแดนเทพหลายนาย ตรงเข้าไปล้อมหลงจิ้นไว้ตรงกลาง เพียงรอคำสั่งกษัตริย์หลง ก็พร้อมจับตัวหลงจิ้น

“เสด็จพ่อ โปรดระงับโทสะด้วย！”

ขณะนั้นเอง หลงเสียงได้ฝ่าเข้ามา เห็นหลงจิ้นถูกกลุ่มผู้แข็งแกร่งล้อมเอาไว้อยู่ตรงกลาง สีหน้าเปลี่ยนไปอย่างรุนแรง รีบเอ่ยปากวอนขอ

“เสด็จพ่อ ท่านลุงจิ้นกระทำความผิดอะไรหรือ ท่านถึงขนาดจะลงมือกับเขา？”

หลงเสียงถามเสียงเครียด

กษัตริย์หลงพูดเสียงเยือก “ข้าให้เขาไปเยี่ยนตูจัดการฆ่าล้างพวกคนที่มีความสัมพันธ์กับหลงเฉินให้หมด ปรากฏว่าเขาไม่เพียงไม่ทำตามคำสั่งของข้า กลับไปสมคบคิดกับหยางเฉิน มาบอกให้ข้าสละบัลลังก์”

“เสด็จปู่ ไม่ได้เป็นแบบนั้น”

หลงเทียนหยู่รีบพูดแก้ต่างไป “เป็นเพราะท่านปู่จิ้นสู้หยางเฉินไม่ได้ จึงได้กลับมาโดยไม่มีผลงาน ตอนนั้นข้าก็อยู่ในเหตุการณ์ ทุกอย่างได้เห็นมากับตา ท่านปู่จิ้นสู้หยางเฉินไม่ได้จริง”

กษัตริย์ขมวดคิ้วย่น มองหลงเสียงด้วยแววตาหนาวเย็นถามไปว่า “เจ้ารู้ไหม เขาบีบข้าสละบัลลังก์ แล้วจะมอบราชอำนาจให้ใคร？”

หลงเสียงชะงักอึ้ง สายตามองไปที่หลงจิ้น ก็เห็นหลงจิ้นกำลังมองเขาอยู่

กษัตริย์หลงกัดฟันด้วยความคียดแค้นถามไปว่า “หลงจิ้น เจ้าคิดว่าข้าไม่กล้าฆ่าเจ้าหรือ？”

“ในราชวงศ์หลง ฝ่าบาทคิดจะฆ่าใครก็ฆ่าใครได้เลยไม่ใช่หรือ？”

หลงจิ้นพูดด้วยสีหน้าแดกดัน “แม้กระทั่งลูกในไส้ ฝ่าบาทยังลงมือฆ่ากับมือได้เลย สำมะหาอะไรกับข้าที่เป็นคนนอกที่ไม่เชื่อฟัง？”

“บรึม！”

คำพูดนี้หลุดออกไป ทุกคนที่อยู่ในบริเวณตาลุกโต สีหน้าบ่งบอกให้เห็นถึงความรู้สึกไม่อยากเชื่อมองไปที่กษัตริย์หลง

ในบรรดาลูกสืบสกุลของกษัตริย์หลง มีก็หลงเคอที่เพิ่งตายไปเมื่อหลายวันก่อน

เห็นบอกว่า หลงเคอถูกหยางเฉินฆ่าไม่ใช่หรือ？

มาขณะนี้จากคำพูดของหลงจิ้น มันหมายความว่าอะไรกัน？

“หลงจิ้น！”

กษัตริย์หลงพยายามเก็บกดความโกรธเกรี้ยว พูดด้วความโหดเหี้ยมบนสีหน้า “เจ้าพูดเรื่องเหลวไหลบัดซบอะไรนั่น？”

“ข้าไม่ได้พูดเรื่องเหลวไหลอะไร ฝ่าบาทก็รู้เองดีอยู่แก่ใจ”

หลงจิ้นสงบเฉยสบาย ๆ พูดต่อไปว่า “ข้าคิดเพียงแต่จะชิงเอาความมีอนาคตให้กับราชวงศ์ตระกูลหลง ขอท่านกษัตริย์หลงได้โปรดประทานความกรุณา ท่าน ลงจากบัลลังก์เถอะ”

ทุกคนในราชวงศ์ตระกูลหลงต่างก็สะท้านใจจนชาไปกันแล้ว นี่เป็นไม่รู้ครั้งที่เท่าไหร่แล้วที่หลงจิ้นยื่นเสนอให้กษัตริย์หลงสละบัลลังก์

แต่พูดถึงสำหรับพวกเขาแล้ว ที่ทำให้พวกเขาสะท้านกลัวหนักยิ่งกว่านั้นก็คือ หลงเคอ ใช่ไม่ใช่ว่าถูกกษัตริย์หลงฆ่า？

ถ้าใช่เป็นกษัตริย์หลงฆ่า แล้วมันสาเหตุจากอะไร？

หลงจิ้นไม่เพียงแต่เป็นผู้แข็งแกร่งในราชวงศ์หลงที่รองลงจากกษัตริย์หลงเท่านั้น และยังเป็นสายเลือดโดยตรงในราชวงศ์ตระกูลหลงอีกด้วย ฐานะศักดิ์ในราชวงศ์ตระกูลหลงก็สูงมาก ถ้าจะว่าไปอย่างละเอียดแล้ว กษัตริย์หลงยังต้องยกให้หลงจิ้นเป็นญาติผู้พี่ด้วยซ้ำไป

ประเด็นสำคัญอยู่ที่ หลงจิ้นแต่ไหนแต่ไรจะอยู่ในครรลองครองในธรรม ในเมื่อเขาพูดว่า หลงเคอถูกกษัตริย์หลงฆ่า ถ้าเช่นนั้น พื้นฐานในเรื่องนี้ต้องเป็นจริง

เพียงแต่ว่า คนในราชวงศ์ตระกูลหลง ไม่กล้าเชื่อ