The king of War นิยาย บท 1324

“ปัง！”

กษัตริย์หลงฟาดฝ่ามือลงไป โต๊ะน้ำชาราคาไม่ธรรมดาตัวนั้น กลายเป็นผงฝุ่นไปในพริบตา

กษัตริย์หลงพูดด้วยสีหน้าโกรธเกรี้ยว “หลงจิ้น เจ้ารู้ไหมว่ากำลังพูดอะไร？จะให้ข้าลงจากบัลลังก์？นี่เจ้าจะทรยศต่อราชวงศ์ตระกูลหลงหรือ？”

หลงจิ้นไม่มีทีท่ากลัวเกรง พูดด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก “ข้ากำลังจะช่วยกู้ราชวงศ์ตระกูลหลง เมื่อมีการผิดพลาด ก็จะต้องมีมูลค่าที่ต้องชดเชย ครั้งนี้ ท่านผิดไปจริง ๆ ”

“คิดเสียว่าทำเพื่อผู้บริสุทธิ์ที่ไม่รู้อิโหน่อีเหน่ในราชวงศ์ตระกูลหลง ข้าขอร้องท่านละ ยกบัลลังก์ให้คนอื่นเถอะ！”

พูดจบ หลงจิ้นคุกเข่าลงสองข้าง อ้อนวอนด้วยสายตา

กษัตริย์โกรธสุดจะยั้งได้ ตาที่เหี้ยมโหดดุจอินทรีย์ทั้งคู่นั้น จ้องเขม็งไปที่หลงจิ้น

ด้วยความจริงใจอันบริสุทธิ์ของหลงจิ้น สบตามองกษัตริย์หลงอย่างไม่มีกลัวเกรง สายตามีแต่แววขอร้อง

“จะให้ข้าสละบัลลังก์ ไม่มีทาง！”

กษัตริย์หลงจ้องหลงจิ้นอยู่ครู่หนึ่ง พูดอย่างหยิ่งผยอง “ขอให้มันกล้าเหยียบเข้ามาในราชวงศ์หลงของข้า ข้าสาบานได้ว่าจะให้มันทิ้งชีวิตไว้ที่นี่！”

หลงจิ้นได้แต่ส่ายหน้า ในที่สุดก็เข้าใจถึงความหมายของคำที่ว่า “ไม่เจอเองไม่รู้สึก”ที่เขาพูด ๆ กัน

กษัตริย์หลงเป็นถึงผู้แข็งแกร่งกึ่งแดนเหนือมนุษย์ เชื่อมั่นว่าสามารถทุ่มพลังฝีมือเข้าต่อสู้ ก็ปะทะกับผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นต้นได้

มีแต่หลงจิ้นที่ได้รับรู้ถึงความเก่งฉกาจของหยางเฉินมาแล้วด้วยตัวเองจึงรู้ได้ดี กษัตริย์หลงในสภาพนี้ ไม่มีทางเป็นคู่ต่อสู้ของหยางเฉินได้เลย น่ากลัวเพียงหยางเฉินจู่โจมใส่แค่ทีเดียว ก็ไม่มีทางจะรับได้แล้ว

“ถ้าเป็นเช่นนี้ งั้นข้าก็ไม่ขอเล่นด้วยละ！”

หลงจิ้นพูดตัดบทจบด้วยสีหน้าเรียบเฉย หันตัวออกเดินจากไป

เขาไม่ใช่จะกลัวตาย แต่เป็นเรื่องเห็นชัดเจนว่าเป็นความผิดของกษัตริย์หลง กษัตริย์หลงเองกลับไม่ยอมรับผิดของตัวเอง ถึงขนาดจะเอาราชวงศ์ตระกูลหลงทั้งตระกูล ร่วมล่มหัวจมท้ายไปกับวิกฤตินี้ด้วย

มองตามหลังเงาหลังหลงจิ้นที่จากไป กษัตริย์หลงหยีตาลงทั้งคู่ “คิดหรือว่าข้าจะให้แกจากไปได้？”

ให้รู้สึกถึงกระแสกดดันจากพลังบูโดที่แผ่ออกมาจากตัวกษัตริย์หลง หลงจิ้นชะงักหยุดลง หันกลับมองไปที่กษัตริย์หลงถามว่า “มิทราบว่าฝ่าบาทยังมีอะไรจะชี้แนะ？”

“หลงจิ้นสมคบคิดกับศัตรูคู่อริ สมควรรับโทษสถานใด？”

กษัตริย์หลงตวาดลั่นเสียงก้อง

ติดตามมากับเสียงตวาดลั่นนั้น เสียงสะท้อนวนเวียนกลับไปกลับมา กังวานก้องไปทั่วใต้ฟ้าทั้งคฤหาสน์ราชวงศ์หลง

ภายในคฤหาสน์ราชวงศ์หลง ผู้คนที่มีอยู่ต่างมองไปที่ตำหนักของกษัตริย์หลง แต่ละคนสีหน้าตระหนกตกตื่น

หลงจิ้นเป็นผู้แข็งแกร่งข้างกายกษัตริย์หลง และเป็นผู้แข็งแกร่งเพียงคนเดียวที่รองจากกษัตริย์หลง ตอนนี้กษัตริย์หลงกำลังจะสำเร็จโทษกับผู้ที่เคยมีวีรกรรมในการสร้างราชวงศ์ตระกูลหลงมา

หลงจิ้นสีหน้ายังคงปกติ มองไปที่กษัตริย์หลงอย่างเฉยเมย ทันใดก็หัวเราะอย่างประชดตัวเองขึ้นมา “ข้าหนีรอดเงื้อมมือของหยางจิ้นมาได้ คิดไม่ถึงว่ากลับหนีไม่พ้นเงื้อมมือฝ่าบาท มันช่างน่าขำเสียจริงเลยนะ！”

มีหรือที่หลงจิ้นจะไม่เข้าใจ ที่กษัตริย์หลงใช้คำว่าสมคบคิดกับศัตรูคู่อริหมายถึงอะไร？

มันชัดเจนด้วยสาเหตุจากที่หลงจิ้นจะให้เขาสละราชบัลลังก์นั่นแหละ จึงได้จัดข้อหาที่ไม่จำเป็นต้องมีข้อหามาครอบให้ จะได้เป็นว่า ถึงแม้กษัตริย์หลงจะฆ่าหลงจิ้นทิ้ง ก็ไม่มีใครจะมีอะไรนินทาได้

ผู้แข็งแกร่งในราชวงศ์หลง แต่ละนายได้ปรากฏตัวขึ้นในตำหนักกษัตริย์หลง ผู้แข็งแกร่งแดนเทพหลายนาย ตรงเข้าไปล้อมหลงจิ้นไว้ตรงกลาง เพียงรอคำสั่งกษัตริย์หลง ก็พร้อมจับตัวหลงจิ้น

“เสด็จพ่อ โปรดระงับโทสะด้วย！”

ขณะนั้นเอง หลงเสียงได้ฝ่าเข้ามา เห็นหลงจิ้นถูกกลุ่มผู้แข็งแกร่งล้อมเอาไว้อยู่ตรงกลาง สีหน้าเปลี่ยนไปอย่างรุนแรง รีบเอ่ยปากวอนขอ

“เสด็จพ่อ ท่านลุงจิ้นกระทำความผิดอะไรหรือ ท่านถึงขนาดจะลงมือกับเขา？”

หลงเสียงถามเสียงเครียด

กษัตริย์หลงพูดเสียงเยือก “ข้าให้เขาไปเยี่ยนตูจัดการฆ่าล้างพวกคนที่มีความสัมพันธ์กับหลงเฉินให้หมด ปรากฏว่าเขาไม่เพียงไม่ทำตามคำสั่งของข้า กลับไปสมคบคิดกับหยางเฉิน มาบอกให้ข้าสละบัลลังก์”

“เสด็จปู่ ไม่ได้เป็นแบบนั้น”

หลงเทียนหยู่รีบพูดแก้ต่างไป “เป็นเพราะท่านปู่จิ้นสู้หยางเฉินไม่ได้ จึงได้กลับมาโดยไม่มีผลงาน ตอนนั้นข้าก็อยู่ในเหตุการณ์ ทุกอย่างได้เห็นมากับตา ท่านปู่จิ้นสู้หยางเฉินไม่ได้จริง”

กษัตริย์ขมวดคิ้วย่น มองหลงเสียงด้วยแววตาหนาวเย็นถามไปว่า “เจ้ารู้ไหม เขาบีบข้าสละบัลลังก์ แล้วจะมอบราชอำนาจให้ใคร？”

หลงเสียงชะงักอึ้ง สายตามองไปที่หลงจิ้น ก็เห็นหลงจิ้นกำลังมองเขาอยู่