The king of War นิยาย บท 1325

หลงเสียงกับหลงเทียนหยู่สองพ่อลูกตื่นตกใจจนงง พวกเขาเดิมยังห่วงในเรื่องที่หลงจิ้นไปเยี่ยนตู จะลงมือสังหารคนรอบข้างหยางเฉิน คิดไม่ถึงว่าหลงจิ้นกลับยืนเลือกอยู่ตรงข้ามกับกษัตริย์หลง อีกยังจะให้หลงเสียงรับสืบทอดบัลลังก์

ความโกรธในแววตากษัตริย์หลงยิ่งทวีความรุนแรง สายตาที่มองไปที่หลงจิ้น เหมือนมองศพ

“ในเมื่อแกจะรนหาที่ตาย งั้นข้าก็จะให้เจ้าได้สมปรารถนา！”

กษัตริย์หลงพูดเน้นทีละคำ

ตามหลังจากที่เขาพูดจบ ผู้แข็งแกร่งสี่นายที่ล้อมหลงจิ้นอยู่ ครุกรุ่นการทำศึกขึ้นมารอบตัว

ศึกใหญ่ รอการจุดชนวน！

“เสด็จพ่อ ขอได้โปรดกรุณา！”

หลงเสียงร้องตะโกนทัก คุกเข่าลงแทบเท้ากษัตริย์หลง พูดด้วยสีหน้าร้อนรน “คุณท่านจิ้นไม่ได้คิดจะล่วงเกินท่าน แต่ห่วงเรื่องหยางจิ้นจะมาทำลายล้างราชวงศ์หลง”

“คุณท่านจิ้นเป็นกำลังหลักของราชวงศ์ เคยมีวีรกรรมในการสร้างราชวงศ์ ขอเสด็จพ่อได้โปรดระงับความกริ้วโกรธ ละเว้นโทษให้คุณท่านจิ้นด้วย！”

หลงเทียนหยู่ก็รีบคุกเข่าลงแทบเท้ากษัตริย์จิ้น ร้องวอนขอไม่หยุด “เสด็จปู่ โปรดระงับกวามโกรธด้วย！”

“เสด็จพ่อ ท่านอย่าได้ไปเชื่อคำพูดไอ้พวกนี้ที่พยายามวอนขอให้ท่านปล่อยหลงจิ้นเชียว ข้อเท็จจริงเห็นชัดอยู่แล้วว่า หลงจิ้นแอบสวามิภักดิ์หลงเสียงแล้ว วันนี้จึงได้มาบังคับให้ท่านสละราชบัลลังก์”

ขณะนั้นเอง ข้างหลังกษัตริย์หลง เงาร่างชายหนุ่มวัยกลางคนเดินขึ้นหน้ามา ชิงพูดขึ้นมา “หม่อมฉันอยากบอกนะ อย่าว่าแต่หลงจิ้น เป็นไปได้ว่าแม้หลงเสียงและหลงเทียนหยู่ ต่างก็ไปสวามิภักดิ์กับหยางเฉินแล้ว”

หลงเสียงระเบิดโทสะขึ้นมาในฉับพลัน ตวาดใส่ไปว่า “หลงหนิง เจ้าอย่าพูดพล่อยไร้สาระไป！”

หลงหนิงเป็นโอรสองค์ที่สี่ของกษัตริย์หลง หลังจากหลงเคอตายแล้ว ผู้ที่มีคุณสมบัติสืบทอดบัลลังก์ราชวงศ์ตระกูลหลงก็คือหลงเสียง ให้ต่อไป ก็คือหลงหนิง

เวลานี้ เพียงถ้าได้ขจัดหลงเสียงทิ้ง หลงหนิงก็จะได้เป็นผู้สืบทอดบัลลังก์สืบไป

หลงหนิงหัวเราะหนาวเยือก “พี่รอง ข้าไม่ได้พูดอะไรพล่อย ๆ ไร้สาระนะ ก็ดูนะ เสด็จพ่อต้องการจัดการเก็บคนรอบข้างของหยางเฉิน พี่กับหลงเทียนหยู่ทำไมยืนกรานขัดขวาง？”

“มาตอนนี้ แม้กระทั่งหลงจิ้น ก็ยังประกาศขอให้เสด็จพ่อสละราชบัลลังก์ หวังยกบัลลังก์ให้เจ้า นี่ไม่ใช่เพราะพวกเจ้าไปสวามิภักดิ์กับหยางเฉินกันแล้วหรือ？”

สีหน้ากษัตริย์หลงยิ่งดูยิ่งดูไม่ได้ เขาไม่เพียงนิสัยโหดเหี้ยม ความขี้ระแวงยิ่งมีหนัก

เดิมยังไม่ได้คิดมาถึงขั้นนี้ มาตอนนี้มีหลงหนิงมาพูดตอกย้ำเข้า เขาจึงนึกขึ้นมาได้อย่างฉับพลัน ในเรื่องที่พวกหลงเสียงไปสวามิภักดิ์กับหยางเฉินแล้ว มีความเป็นไปได้สูงมาก

“หลงหนิง........”

หลงเสียงกำลังคิดจะโต้กลับ ก็ถูกกษัตริย์หลงตวาดใส่ “หุบปาก！”

“ถ้าพวกแกยังขืนกล้าพูดเรื่องพล่อย ๆ อีก ข้าจะให้เจ้าทั้งสองพ่อลูกรับโทษเดียวกันกับหลงจิ้น ตายสถานเดียว！”

พูดจบคำนี้ หลงเสียงกับหลงเทียนหยู่หน้าซีดเป็นขี้เถ้า

ไม่ต้องสงสัย กษัตริย์หลงตั้งใจฆ่าหลงจิ้นอย่างแน่ชัดแล้ว

นัยน์ตาหลงจิ้นพบแต่ความสิ้นหวัง แววตาที่สงบนิ่งตั้งแต่ต้นมา ค่อย ๆ เพิ่มความหนาวเยือกลงไป

“หลงจิ้น เจ้าลักลอบสมคบคิดกับอริราชศัตรูราชวงศ์หลง โทษต้องตาย！”

กษัตริย์หลงตวาดเสียงออกไป ยกมือที่หนาใหญ่ขึ้น ออกคำสั่ง “ฆ่า！”

ติดตามกับเสียงคำสั่งลงมา สี่ผู้แข็งแกร่งที่ล้อมหลงจิ้นอยู่ ใช้พลังเต็มที่ในทันทีนั้น พุ่งลงมือใส่หลงจิ้น

แววตาหลงจิ้นทอประกายจ้าหนาวเยือก “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าก็จะต้องลงมือ ก็เพื่อขจัดภัยอันตรายให้กับราชวงศ์ตระกูลหลงละ！ ”

สิ้นเสียงพูด กระแสพลังบูโดกึ่งแดนเหนือมนุษย์ แผ่กระจายออกจากตัวเขา

สี่ผู้แข็งแกร่งแดนเทพที่จู่โจมใส่เขา ความหวาดหวั่นแสดงออกเต็มหน้า พวกเขารู้สึกได้ถึงตัวเองถูกครอบงำด้วยกระแสถูกฆ่าตายอย่างน่ากลัว คิดอยากจะถอยออกจากการต่อสู้ แต่ก็สายไปแล้ว

“ปึง ปึง ปึง ปึง！”

พอมีผู้นำร่อง ก็มีผู้อาวุโสวัยเฒ่าในราชวงศ์อีกหลายคน พากันคุกเข่าลง

“ฝ่าบาท ขอท่านได้โปรดสละราชบัลลังก์เถิด！”

“ฝ่าบาท ขอท่านได้โปรดสละราชบัลลังก์เถิด！”

..........

เพียงชั่วเวลาไม่นาน ทั่วทั้งคฤหาสน์ราชวงศ์หลง มีแต่เสียงขอให้กษัตริย์หลงสละบัลลังก์

กษัตริย์หลงคงยังไม่มีปฏิกิริยา สายตาที่มองไปที่หลงจิ้น ไม่ได้เก็บซ่อนใจมุ่งฆ่าแม้แต่น้อย กัดฟันอย่างเคียดแค้นพูดไปว่า “ราชวงศ์หลง มีแต่ข้าที่เป็นกษัตริย์！และมีแต่ข้าเท่านั้น จึงใช่คนที่มีคุณสมบัติเป็นกษัตริย์ได้！”

“หลงเสียงเป็นเพียงผู้แข็งแกร่งแดนเทพขั้นปลาย จะมีคุณสมบัติอะไรมาเป็นกษัตริย์สืบต่อราชวงศ์หลง？”

“หากแม้นให้ผู้แข็งแกร่งแดนเทพขั้นปลายมาสืบต่อเป็นกษัตริย์ ราชวงศ์หลงของข้ามิจะต้องกลายเป็นเรื่องตลกไปในกลุ่มราชวงศ์อื่น ๆ หรือ？”

กษัตริย์หลงย้อนถามกลับ “ย้อนกลับมาที่แกหลงจิ้น เอาแต่พูดว่าจะให้ข้าสละบัลลังก์ แกมีจุดประสงค์อะไรกันแน่？”

หลงจิ้นหัวเราะเสียงเยือก “ข้าโตขึ้นมาในราชวงศ์หลง เห็นมากับตาในความเจริญก้าวหน้าของราชวงศ์หลง พ่อแม่ของข้าพลีชีพเพื่อราชวงศ์หลง พี่น้องของข้าก็พลีชีพเพื่อราชวงศ์หลง”

“ปัจจุบันในสายครอบครัวของข้า มีเหลือเพียงข้าคนเดียวที่ยังทนมีชีวิตอยู่ ในความคิดเห็นฝ่าบาท คนอย่างข้า ยังจะมีจุดประสงค์อะไรอีกหรือ？”

คำพูดของหลงจิ้น ทำให้เหล่าผู้อาวุโสในราชวงศ์หลงหลายท่านสะเทือนอารมณ์

สายเลือดในตระกูลของเขา เหลือเขาเพียงคนเดียว นอกนั้นล้วนพลีชีพเพื่อราชวงศ์หลงกันทั้งหมด สายเลือดของตระกูลที่จงรักภักดีขนาดนี้ ยังจะมีจุดประสงค์อะไรกับราชวงศ์หลงอีก？

มาคราวนี้ แม้กระทั่งคนหนุ่มรุ่นหลังที่ไม่เคยรู้เรื่องในอดีตของราชวงศ์หลง แต่ละคนต่างก็คุกเข่าลง อ้อนวอนร้องขอไปที่กษัตริย์หลง “ฝ่าบาท ขอท่านได้โปรดสละบัลลังก์เถิด！”

พวกเขามีความเทิดทูนในกษัตริย์หลง แต่ก็เข้าใจดี ราชวงศ์หลงเวลานี้ ไปกระทบกระทั่งเอาผู้ที่อยู่ในแดนเหนือมนุษย์เข้าท่านหนึ่ง หากกษัตริย์หลงยังอยู่ในบัลลังก์ น่ากลัวว่าราชวงศ์หลงทั้งหมด จะกลายเป็นเรื่องอดีตกาล

สีหน้ากษัตริย์หลงอึมครึมลงสุด ๆ ตาที่มองไปที่หลงจิ้น แววฆ่ายิ่งดูยิ่งข้นเข้ม