The king of War นิยาย บท 1340

“ตอนนี้เกรงว่าหยางเฉินจะรู้แล้วว่า พวกเราสองราชวงศ์ร่วมมือกันลอบสังหารเขา หลงหวงคิดว่าหากเขารู้ความจริง เขาจะไม่แก้แค้นพวกเราหรือ?”

“ต่อให้หยางเฉินไม่แก้แค้นพวกเรา แต่ราชวงศ์ซ่านกวนและราชวงศ์ต้วน ก็จับตาดูเราอยู่เช่นกัน แม้แต่ตระกูลชั้นนำในเมืองราชวงศ์ของเรา ก็กำลังจับตาดูเราอยู่เช่นกัน”

“ท่านคิดว่าพวกเราสองตระกูลต่างสูญเสียผู้แข็งแกร่งแดนเทพหกคน หากข่าวรั่วไหลออกไป ผู้คนและกองกำลังเหล่านี้จะปล่อยพวกเราไปไหม?”

เย่ชาวฝานถามซ้ำแล้วซ้ำเล่า

แต่สิ่งที่ทำให้เขาผิดหวังก็คือ เขามองไม่เห็นความหวาดกลัวใด ๆ บนใบหน้าของหลงจิ้นเลย กลับเห็นแต่ความรังเกียจในส่วนลึกของนัยน์ตาของเขาแทน

ดูเหมือนกำลังบอกว่า ปัญญาใหญ่พวกนี้เป็นเรื่องเล็กๆ ราชวงศ์หลงไม่รู้สึกหวาดกลัว

“พูดจบแล้วเหรอ?”

เมื่อเย่ชาวฝานไม่พูดสักที หลงจิ้นก็พูดอย่างเย็นชาว่า “ในเมื่อพูดจบแล้ว งั้นก็ออกไปได้!”

พอพูดออกมาเช่นนี้ สีหน้าของกลุ่มของเย่ชาวฝานทั้งสามก็เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมอย่างถึงขีดสุด

พวกเขาเดินทางหลายหมื่นลี้มายังราชวงศ์หลงเพื่อพูดคุยเรื่องพันธมิตร แต่กลับถูกหลงจิ้นออกคำสั่งขับไล่ ยิ่งไปกว่านั้นยังถูกขับไล่ออกไปโดยไม่ไว้หน้าราชวงศ์เย่เลย

ทันทีที่หลงจิ้นพูดจบ ผู้แข็งแกร่งที่มีลมปราณแห่งวิถีบู๊อันน่าสะพรึงกลัวหลายคนได้ก้าวออกไปข้างหน้าทันที จ้องตาเป็นมันใส่กลุ่มของเย่ชาวฝานทั้งสามคน

ขอเพียงหลงจิ้นออกคำสั่ง กลุ่มของเย่ชาวฝานทั้งสามจะถูกฆ่าตายในทันที

นี่คืออาณาเขตของราชวงศ์หลง พวกเขาชอบวางอำนาจบาตรใหญ่เช่นนี้!

เมื่อรู้สึกถึงเจตนาฆ่าของกลุ่มผู้แข็งแกร่งของราชวงศ์หลง สีหน้าของเย่ชาวฝานก็ย่ำแย่ถึงขีดสุด เขามาที่ราชวงศ์หลงในวันนี้เพื่อเป็นพันธมิตร แต่ตอนนี้กลับถูกราชวงศ์มองเป็นศัตรูเช่นนี้

ถ้าหลงจิ้นต้องการให้พวกเขาตาย ลำพังพวกเขาสามคนต่อให้ต่อสู้จนตายก็ไม่มีโอกาสหนีรอดได้

“พวกเราไปกันเถอะ!”

เย่ชาวฝานนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะกัดฟันพูด

สองผู้แข็งแกร่งแดนเทพชั้นยอด ขนาบซ้ายและขวาเย่ชาวฝาน ออกไปด้วยกัน

หลงจิ้นไม่ได้ขัดขวาง ปล่อยให้ทั้งสามออกไป

แต่ทันทีที่ทั้งสามเดินออกจากวังหลงหวง อานุภาพวิถีบู๊อันน่าสะพรึงกลัวก็โอบล้อมกลุ่มของเย่ชาวฝานทั้งสามไว้ในทันที

“หลงหวง ท่านทำแบบนี้หมายความว่าอย่างไร?”

เย่ชาวฝานไม่รู้ว่าทำไม ในที่สุดก็อดไม่ได้จึงกัดฟันถาม “ท่านบอกให้ข้าไป ตอนนี้ข้าก็กำลังจะไป แต่ผู้แข็งแกร่งของราชวงศ์หลงของท่านกำลังกดดันพวกเราอยู่ นี่หมายความว่าคิดจะเปิดฉากต่อสู้ระหว่างสองราชวงศ์งั้นหรือ?”

สองผู้แข็งแกร่งระดับแดนเทพชั้นยอด ในเวลานี้กำลังเผชิญกับศัตรูที่น่าเกรงขามเช่นกัน เขายืนขนาบข้างซ้ายขวาเย่ชาวฝานเพื่อปกป้อง ท่าทางดูจริงจังมาก

หลงจิ้นสัมผัสได้ถึงลมปราณแห่งวิถีบู๊ที่แผ่ออกมาจากใครบางคน

เขายิ้มเยาะ “ลำพังตัวท่านคิดว่ามีคุณสมบัติพอที่จะประกาศสงครามกับราชวงศ์หลงของเรางั้นหรือ?”

เมื่อสิ้นเสียง เขาก็ปลดปล่อยลมปราณแห่งวิถีบู๊ระดับกึ่งแดนเหนือมนุษย์ออกมาจากร่างกายของเขา

“ฝ่าบาทระวัง!”

สองผู้แข็งแกร่งแดนเทพชั้นยอดของราชวงศ์เย่ต่างหน้าถอดสี ก้าวออกไปข้างหน้าพร้อมกัน ยืนขวางอยู่หน้าเย่ชาวฝาน

ในขณะนั้น จู่ๆ เงาร่างชายหนุ่มก็เดินออกมา มุ่งหน้าไปหาเย่ชาวฝานทีละก้าว

เย่ชาวฝานที่เดิมทีพุ่งความสนใจไปที่หลงจิ้น จู่ๆ พอเห็นหยางเฉินก็ทำหน้าราวกับเห็นผี “ท่าน...ท่าน...ทำไมท่านถึงอยู่ในราชวงศ์หลง?”

ในฐานะทายาทของราชวงศ์เย่ เขาจะจำหยางเฉินไม่ได้ได้อย่างไร?

หนึ่งในจุดประสงค์ที่เขามาเป็นพันธมิตรของราชวงศ์หลงในวันนี้ก็คือ เพื่อจัดการกับหยางเฉิน

แต่ตอนนี้ พันธมิตรยังไม่ทันได้จัดตั้ง หยางเฉินก็ปรากฏตัวขึ้นแล้ว

“คุณหยาง!”

และในเวลานี้หลงจิ้นได้เดินเข้าไปถึงตรงหน้าหยางเฉิน โค้งคำนับเล็กน้อยด้วยความเคารพ

“คุณหยาง!”

สมาชิกคนอื่นๆ ของราชวงศ์หลงก็แสดงความเคารพเช่นกัน

ภาพนี้ทำให้กลุ่มของเย่ชาวฝานทั้งสามตกใจเป็นอย่างมาก