The king of War นิยาย บท 1398

เมื่อหยางเฉินสั่งการปิดล้อมเมืองราชวงศ์ซ่านกวน และทั้งเมืองกำลังค้นหาตัวอู่จื่ออี้ อู่จื่ออี้ก็มาถึงสนามบินเมืองราชวงศ์ซ่านกวนแล้ว

อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เขาจะลงจากรถ เขารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ รอบๆสนามบิน มีลมหายใจของผู้แข็งแกร่งแดนเทพที่ทรงพลังมากมาย

ตัวเขาเองเป็นเพียงผู้แข็งแกร่งแดนเทพชั้นปลาย แม้ว่าพรสวรรค์ด้านบูโดจะแข็งแกร่งมากแค่ไหน แต่เมื่อเผชิญกับความแข็งแกร่งอย่างแท้จริง ไม่ว่าพรสวรรค์จะดีเพียงใดก็ไม่มีประโยชน์

ยิ่งไปกว่านั้น ผู้แข็งแกร่งกึ่งแดนเหนือมนุษย์ทั้งสองที่รับผิดชอบในการปกป้องเขา ถูกสังหารทั้งหมดแล้ว

“ไอ้เวร!”

สีหน้าของอู่จื่ออี้น่าเกลียด

ในฐานะหลานชายของราชวงศ์อู่ เขาเคยอับอายขายหน้าเช่นนี้ได้อย่างไร? เมื่อถูกปฏิบัติเหมือนเป็นนักโทษที่กำลังหนี ตามล่าทั้งเมือง

“องค์ชาย พวกเรายังต้องเข้าไปข้างในหรือไม่?”

คนขับเป็นผู้แข็งแกร่งแดนเทพชั้นต้นก็ถามขึ้นกะทันหัน

“คุณเข้าไปได้ไหมล่ะ?”

อู่จื่ออี้ถามด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด จากนั้นก็กัดฟันและพูดว่า "เลี้ยวรถกลับ ไปจากที่นี่!"

ตอนนี้ ราชวงศ์ซ่านกวนปิดสนามบิน ต่อให้พวกเขาเก่งแค่ไหนก็เข้าไปไม่ได้อยู่ดี ตอนนี้ ทำได้เพียงหาที่ปลอดภัยก่อนแล้วจึงค่อยหาทางติดต่อกับราชวงศ์อู่ และให้ผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ของราชวงศ์อู่มาช่วย

มิฉะนั้น พึ่งพาแค่เขากับคนขับรถที่เป็นแค่ผู้แข็งแกร่งแดนเทพชั้นต้น ไม่มีทางที่จะหนีรอดไปได้

ขณะที่คนขับหันรถกลับและจากไปอู่จื่ออี้หยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมาและพยายามติดต่อราชวงศ์อู่ แต่เมื่อเขากดหมายเลขออกไป เขาพบว่าโทรศัพท์มือถือไม่มีสัญญาณ

เขานึกอะไรบางอย่างขึ้นทันใด และสีหน้าของเขาก็ซีดลงทันใด

“เอาโทรศัพท์ของคุณมาให้ผมหน่อย!”

อู่จื่ออี้กัดฟันและพูด

คนขับรีบส่งโทรศัพท์มือถือให้อู่จื่ออี้ เมื่ออู่จื่ออี้รับโทรศัพท์มือถือจากคนขับแล้ว ใบหน้าของเขาก็ซีดลง เพราะโทรศัพท์มือถือของคนขับก็ไม่มีสัญญาณเช่นกัน

สิ่งนี้สามารถแสดงให้เห็นได้ว่า สัญญาณที่ใช้ในการสื่อสารของทั้งเมืองราชวงศ์ซ่านกวนถูกตัด

แน่นอน เขารู้ดีว่าทำไมราชวงศ์ถึงทำเช่นนี้ คือต้องการกำจัดเขาให้สิ้นซาก

"หยางเฉิน กูจะให้มึงตาย!!"

อู่จื่ออี้อดไม่ได้ที่จะคำรามด้วยความโกรธ คนขับรถตกใจและไม่กล้าพูดอะไร ดังนั้นเขาจึงทำได้แค่ตั้งใจขับรถเท่านั้น

ตอนนี้อู่จื่ออี้หลบหนีไป ผู้แข็งแกร่งทั้งหมดในเมืองราชวงศ์กำลังค้นหาที่อยู่ของอู่จื่ออี้ ส่วนหยางเฉินได้กลับไปยัง

ราชวงศ์และได้พบกับอ้ายหลินและเฝิงเสียวหว่าน

“พี่หยาง!”

เมื่อเฝิงเสียวหว่านเห็นหยางเฉิน เธอก็ร้องไห้ออกมา

เช่นเดียวกับอ้ายหลิน ตั้งแต่ที่หยางเฉินไปที่หนิงโจวเพื่อหยุดอู่หยู่หลาน จากนั้นหม่าเชาก็ไปที่หนิงโจวเพื่อตามหาหยางเฉิน และหายตัวไปในทันใด

ไม่มีใครรู้ว่าพวกเธอประสบกับอะไรบ้างในช่วงที่ผ่านมา

เมื่อเห็นหยางเฉินอีกครั้งในวันนี้ ผู้หญิงทั้งสองคนก็ควบคุมอารมณ์ไม่ได้อย่างสมบูรณ์

“ขอโทษ ผมเองที่ทำให้พวกคุณเดือดร้อน” หยางเฉินกล่าวโทษตัวเอง

ถ้าไม่ใช่เพราะเขา เฝิงเสียวหว่านและอ้ายหลินคงไม่ต้องเหนื่อยขนาดนี้

ไม่เพียงแค่เฝิงเสียวหว่านและอ้ายหลินเท่านั้น แต่ยังมีฉินซี ฉินยีและฉินต้าหย่งพวกเขา และแม้แต่ลูกสาวของเขาเองก็เร่ร่อนไปมาเพื่อเขา

คนเหล่านี้ล้วนเดือดร้อนเพราะเขา

"แง้……"

ในขณะนี้ จู่ๆก็มีเสียงร้องดังขึ้น ดึงดูดความสนใจของทุกคน

"เด็กน้อย ไม่ร้องนะ! ไม่ร้อง! ขอโทษนะ แม่ทำให้ลูกตกใจแล้ว ลูกอย่าร้องไห้นะ!"

อ้ายหลินรีบกล่อมทารกในอ้อมแขนของเธอด้วยความรู้สึกผิด