The king of War นิยาย บท 1440

ตอนนี้กษัตริย์เย่รู้สึกตื่นตระหนกจริง ๆ เขารู้สึกถึงเจตนาฆ่าที่รุนแรงจากร่างกายของหลิวเหล่าก้วย

ตอนนี้ เขาเป็นคนไร้ประโยชน์ที่สูญเสียบูโดไปแล้ว เขาไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าทำไมหลิวเหล่าก้วยถึงต้องการฆ่าตนเอง

สีหน้าของกษัตริย์เย่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว และร่างกายของเขาสั่นสะท้าน มองหลิวเหล่าก้วยที่กำลังเดินเข้ามาหาเขาทีละก้าว ทำให้เขาเกือบร้องไห้ออกมา

“แน่นอนว่าต้องการฆ่าคุณ!”

หลิวเหล่าก้วยยิ้มด้วยความหยอกล้อ จากนั้นยื่นมือออกไป

“บูม!”

เสียงดังสนั่น แล้วแขนของหลิวเหล่าก้วยเจาะทะลุหน้าอกของกษัตริย์เย่

การแสดงออกบนใบหน้าของกษัตริย์เย่หยุดนิ่งทันที และความมีชีวิตชีวาในร่างกายของเขาก็หายไปอย่างรวดเร็ว

เขามองแขนที่เจาะทะลุหน้าอกของตนเองด้วยความยากลำบาก ใบหน้าเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง เขาต้องการจะพูด แต่เขาไม่สามารถพูดอะไรได้ และเลือดไหลออกจากปากจำนวนมาก

“พลังที่อยู่ในเลือดของแดนเหนือมนุษย์นั้นช่างน่ากลัวจริง ๆ”

สีหน้าของหลิวเหล่าก้วยเต็มไปด้วยความตื่นเต้น เห็นพิษกู่สีดำตัวหนึ่งเดินตามแขนที่เจาะทะลุตรงหน้าอกของกษัตริย์เย่ แล้วเข้าไปในร่างกายของกษัตริย์เย่

ดวงตาของกษัตริย์เย่เบิกกว้าง ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด ดวงตาค่อยๆ สูญเสียความแวววาวไป และสุดท้ายพลังชีวิตหายไปอย่างสมบูรณ์

ขณะนี้ ความสนใจของทุกคนอยู่ที่หยางเฉินและเย่หลิน ไม่มีใครสังเกตเห็นว่าหลิวเหล่าก้วยฆ่ากษัตริย์เย่ตายไปแล้ว

อีกฝั่งหนึ่ง หยางเฉินที่ถูกเย่หลินโจมตีจนกระเด็นออกไป ร่างกายยังไม่ตกถึงพื้น และเย่หลินถือโอกาสลงมือโจมตีอีกครั้ง เขากำหมัดทั้งสองไว้ และพลังที่น่าสะพรึงกลัวก็กระจายออกจากหมัด

“ตายเสียเถอะ!”

เขาคำรามด้วยความโมโห หมัดทั้งสองพุ่งไปที่ร่างกายของหยางเฉินอย่างรุนแรง

“คุณหยาง!”

ซ่งจั่วและซ่งโหย่วที่ละทิ้งหลิวเหล่าก้วย และพยายามจะไปช่วยหยางเฉิน ตอนนี้สีหน้าของพวกเขาเปลี่ยนแปลงอย่างมาก

เพียงแต่ ตอนนี้พวกเขาอยู่ห่างจากหยางเฉินและเย่หลินพอสมควร ตอนนี้หมัดของเย่หลินกำลังจะโจมตีถูกหยางเฉิน ถึงแม้ว่าพวกเขาอยากจะขัดขวาง แต่มันก็สายเกินไปแล้ว

ตอนนี้พวกเขาทำได้เพียงแค่เฝ้ามอง หมัดทั้งคู่ของเย่หลินพุ่งไปที่ร่างกายของหยางเฉิน

ไม่เพียงแต่พวกเขาเท่านั้น แต่สถานที่ไม่ไกลนั้น มีผู้แข็งแกร่งแดนเทพชั้นยอดและผู้แข็งแกร่งกึ่งแดนเหนือมนุษย์ของกองกำลังระดับสูงอื่น ๆ ที่เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นที่นี่ ใบหน้าของพวกเขาล้วนเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

“มันกำลังจะจบแล้วเหรอ”

มีคนกล่าวพึมพำ และรูม่านตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความตกใจ

การต่อสู้ระหว่างผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ ช่างน่าสะพรึงกลัวจริง ๆ

ภายใต้ความสนใจของทุกคน เย่หลินโจมตีไปที่ร่างกายของหยางเฉินอย่างรุนแรง แต่ช่วงเวลาวิกฤตินี้ หยางเฉินระเบิดพลังบูโดอย่างท่วมท้นออกมาจากร่างกายของเขา ทันใดนั้นเขาก็สะบัดแขนข้างหนึ่งออกมา แล้วปะทะกับหมัดของเย่หลินโดยตรง

“ปัง!”

เสียงดังลั่น ขณะที่ทุกคนตกตะลึง ร่างกายของเย่หลินถอยหลังไปห้าหกก้าว

แล้วร่างกายของหลายเฉินก็กระแทกพื้นอย่างแรง แรงกระแทกอย่างแรงนั้นทำให้เกิดรอยแตกเป็นเส้น ๆ ปรากฏขึ้นบนหินตรงใต้ร่างกายของเขา

“ฟู่!”

หยางเฉินพ่นลมหายใจออกอย่างแรง แต่พลังบูโดบนร่างกายของเขาไม่ได้ลดลงเลยแม้แต่น้อย แต่กลับแข็งแกร่งกว่าก่อน

“คุณหยาง!”

ขณะนี้ ซ่งจั่วและซ่งโหย่วสองพี่น้องมาอยู่ข้างกายหยางเฉินแล้ว และตอนนี้สองพี่น้องยืนอยู่ข้างหน้าหยางเฉิน เพื่อปกป้องเขาอยู่ข้างหลัง และจ้องมองไปที่เย่หลิน

และเย่หลินเบิกตากว้าง รูม่านตาของเขาเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ

ตามการคาดเดาของเขาแล้ว การระเบิดครั้งนี้เป็นการโจมตีรุนแรงที่สุดของเขา และหยางเฉินไม่มีทางชีวิตรอดได้

อย่างไรก็ตาม ทันใดนั้นหยางเฉินโจมตีเขาอยู่กลางอากาศอย่างรุนแรง ทำให้เขาถอยหลังไปห้าหกก้าว

“คุณเป็นแมลงสาบที่ฆ่าไม่ตายจริง ๆ นึกไม่ถึงว่าคุณยังสามารถลุกขึ้นยืนได้อีก”