The king of War นิยาย บท 1451

เมื่อได้ยินเสียงคำรามของสองพี่น้องตระกูลซ่ง ผู้แข็งแกร่งทุกคนถึงได้สติ แม้แต่ผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นห้าอย่างเย่หลินและหลิวเหล่าก้วยก็หลบหนีไป แล้วพวกเขาจะอยู่ที่นี่เพื่ออะไร? เพื่อรนหาความตายหรือ??

ทันใดนั้นทุกคนก็รีบวิ่งลงไปจากภูเขา

สองพี่น้องตระกูลซ่งไม่ได้จากไป แต่พวกเขามาอยู่ที่ใต้ภูเขาเยี่ยนซาน ทั้งสองมองไปที่ยอดภูเขาเยี่ยนซานด้วยสีหน้าเคร่งขรึมเป็นอย่างมาก

ถึงแม้ยอดภูเขาเยี่ยนซานจะพังทลายไปแล้ว แต่ยังมียอดเขาอื่น ๆ อีกหลายแห่งที่ยังคงสภาพสมบูรณ์

ฝนยังคงตกลงมาอย่างบ้าคลั่ง ดูเหมือนว่าทั่วเมืองเยี่ยนตูถูกปกคลุมอยู่ภายใต้ฝนที่ตกหนัก

“เกิดอะไรขึ้นกันแน่? ทำไมจู่ ๆ ฝนถึงได้ตกหนักขนาดนี้? นี่ถือเป็นฝนตกหนักที่สุดในรอบหนึ่งร้อยปีของเมืองเยี่ยนตูใช่ไหม?”

“พยากรณ์อากาศบอกว่าวันนี้อากาศแจ่มใสไม่ใช่เหรอ? ทำไมการพยากรณ์อากาศนั้นแตกต่างจากสถานการณ์จริงมากขนาดนี้?”

“เกิดอะไรขึ้นที่ภูเขาเยี่ยนซานกันแน่? ผมได้ยินมาว่าเมื่อสักครู่มีคนเห็นว่ายอดของภูเขาเยี่ยนซานถล่มและหายไปแล้ว”

……

ชาวเมืองเยี่ยนตู ต่างแสดงสีหน้าประหลาดใจ

เนื่องจากฝนตกหนัก มีคนแก่บางคนได้ยินจากพ่อแม่ว่าเมื่อร้อยปีก่อนฝนเคยตกหนักเช่นนี้เหมือนกัน

ถ้าฝนตกหนักแบบนี้ต่อไป เกรงว่าเมื่อผ่านไปชั่วโมง น้ำจะท่วมเมืองเยี่ยนตู

น้ำเริ่มท่วมพื้นที่ต่ำหลายแห่งแล้ว

“แจ้งกองยุทธการเมืองเยี่ยนตูทันที เพื่อช่วยเหลือพวกเราควบคุมน้ำท่วมและบรรเทาสาธารณภัย!”

ขณะนี้ อาคารสำนักงานในเมืองเยี่ยนตู ชายชราผมขาวกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

“ครับ!”

จะให้เจ้าหน้าที่รีบไปจัดการทันที

“ฝนคราวนี้ถือเป็นภัยธรรมชาติหรือเปล่า?” ชายชรากล่าวพึมพำกับตนเองขณะยืนอยู่ตรงหน้าต่าง มองฝนที่ตกอยู่ข้างนอก

ไม่นาน รถบรรทุกขนาดใหญ่สำหรับควบคุมอุทกภัยและบรรเทาสาธารณภัยปรากฏขึ้นทุกแห่งของเมืองเยี่ยนตู และเริ่มมาตรการควบคุมน้ำท่วม

มีคนจำนวนมากติดอยู่ที่สนามบินนานาชาติเมืองเยี่ยนตู รวมทั้งเย่หลินด้วย

หลังจากหลบหนีออกมาจากภูเขาเยี่ยนซานแล้ว พวกเขารีบไปที่สนามบิน เพียงแต่ตอนที่พวกเขาเตรียมตัวจะขึ้นเครื่องบิน พวกเขาถึงได้รู้ว่าเที่ยวบินทั้งหมดถูกระงับบินเป็นการชั่วคราว

ฝนตกหนักจนส่งผลกระทบต่อเที่ยวบิน

“ไม่ได้ พวกเราต้องหาวิธีออกไปจากเมืองเยี่ยนตู!”

เย่หลินกล่าวด้วยน้ำเสียงกระชับ

เมื่อคิดถึงพลังความแข็งแกร่งที่หยางเฉินระเบิดออกมาเมื่อสักครู่ ทำให้เขารู้สึกหวาดกลัวเป็นอย่างมาก เขารู้ว่าเมื่อหยางเฉินได้สติขึ้นมา จะต้องฆ่าเขาอย่างแน่นอน

เขาจำเป็นต้องออกจากเมืองเยี่ยนตูโดยเร็วที่สุด

ผู้แข็งแกร่งคนหนึ่งของราชวงศ์เย่กล่าวทันทีว่า “อดีตฝ่าบาท เมื่อสักครู่ผมได้ติดต่อเรียบร้อยแล้ว เมืองที่ใกล้เมืองเยี่ยนตูที่สุดคือหนิงโจว ซึ่งมีสนามบินนานาชาติด้วย ที่หนิงโจวนั้นฝนไม่ตก เที่ยวบินสามารถบินได้ตามปกติ พวกเราไปขึ้นเครื่องที่หนิงโจวดีไหม?”

“ตกลง ทุกคน ออกเดินทางมุ่งหน้าไปยังหนิงโจวทันที!” เย่หลินออกคำสั่งทันที

ไม่นาน คนของราชวงศ์เย่ทั้งหมดก็มุ่งหน้าไปยังหนิงโจว

“แล้วพวกเราล่ะ ตอนนี้พวกเราควรจะทำอย่างไรดี?”

ต้วนหวงมองกษัตริย์ซ่านกวนและหลงจิ้น แล้วเอ่ยปากถาม

หลงจิ้นและกษัตริย์ซ่านกวนไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรเช่นกัน และเงียบไปครู่หนึ่ง

จนถึงตอนนี้ พวกเขายังไม่รู้ว่าเกิดอะไรบนยอดภูเขาเยี่ยนซาน พวกเขารู้แค่ว่าเย่หลินและหลิวเหล่าก้วยที่ต่อสู้กับหยางเฉิน แล้วทันใดนั้นพวกเขาก็หลบหนีลงมาจากภูเขา

หลังจากต้วนหวงกล่าวจบ เขาประสานมือไปทางหลงจิ้นและกษัตริย์ซ่านกวน แล้วกล่าวว่า “ขอลาตรงนี้!”

หลังจากกล่าวจบ เขาหันหลังและเดินจากไปโดยไม่ลังเลใจ

“ฮึ่ม!”

จนกระทั่งกองกำลังต่าง ๆ ของเมืองราชวงศ์ต้วนทั้งหมดจากไปแล้ว หลงจิ้นกล่าวอย่างเย็นชาว่า “ต้วนหวง เป็นนกสองหัวจริง ๆ ก่อนหน้านั้นถ้าไม่ใช่เพราะถูกคุณหยางบีบบังคับ เขาคงไม่เลือกเป็นแนวร่วมกับคุณหยางรวดเร็วขนาดนี้”

“ตอนนี้เขาจากไป เกรงว่าเขานั้นมีการคาดเดาไว้ล่วงหน้าแล้ว”

ความจริงแล้ว หลงจิ้นและกษัตริย์ซ่านกวนคาดเดาเช่นกัน เพียงแต่พวกเขาไม่ได้พูดออกมา

ก่อนหน้านั้นหยางเฉินเคยสูญเสียการควบคุม ถึงแม้คนที่รู้เรื่องนี้จะมีไม่มาก แต่พวกเขาในฐานะผู้นำราชวงศ์ พวกเขารู้เรื่องนี้อย่างชัดเจน

เพียงแต่สิ่งที่พวกเขาไม่รู้ก็คือหยางเฉินสูญเสียการควบคุมคราวนี้ มันแตกต่างจากการสูญเสียความควบคุมคราวที่แล้ว

เมื่อก่อนเขาใช้ยาสมบูรณ์แบบเหนือชั้น ยาที่เหลืออยู่ในร่างกายของหยางเฉินนั้นถูกขจัดออกไปหมดนานแล้ว

และคราวนี้ ความแข็งแกร่งที่ระเบิดออกมาของหยางเฉินขณะที่กำลังปลุกสายเลือดคลั่งนั้น ห่างไกลจากพลังความแข็งแกร่งที่ระเบิดออกมาภายใต้ฤทธิ์ของยาสมบูรณ์แบบเหนือชั้น

ขณะเดียวกัน สองพี่น้องตระกูลซ่งยังคงอยู่ที่ใต้ภูเขาเยี่ยนซาน และสีหน้าของสองคนนั้นเคร่งขรึมเป็นอย่างมาก

“ตอนนี้พวกเราควรทำอย่างไรดี?” ซ่งโหย่วถามทันที

ซ่งจั่วมองไปที่ซ่งโย่ว ดวงตาเป็นประกาย “พวกเราสองพี่น้องหนีตายกันมานานแล้ว คราวนี้อาจเป็นโอกาสของพวกเรา”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ตาของซ่งโหย่วเป็นประกาย “คุณหมายความว่าถ้าพวกเราได้รับความช่วยเหลือจากคุณหยาง ปัญหาเหล่านั้นก็จะได้รับการแก้ไข?”

ซ่งจั่วพยักหน้า จากนั้นมองขึ้นไปบนยอดภูเขาเยี่ยนซานและกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง “เพียงแต่ก่อนอื่นพวกเราต้องหาวิธีช่วยปลุกสายเลือดคลั่งของคุณหยางตื่นอย่างราบรื่น และเมื่อคุณหยางเป็นหนี้บุญคุณพวกเราสองพี่น้อง พวกเราถึงจะสามารถเอ่ยปากได้ง่ายขึ้น”

“เพียงแต่ พวกเราจะช่วยปลูกสายเลือดคลั่งให้ตื่นได้อย่างไร?” ซ่งโหย่วถามพร้อมกับขมวดคิ้ว