The king of War นิยาย บท 1484

ในตอนนี้ สายตาของทุกคนต่างจับจ้องไปที่ซ่านกวนโหรว แม้แต่กษัตริย์ซ่านกวนก็ยังอึ้งกับความกล้าหาญของหลานสาวที่โดดเด่นคนนี้

"ซ่านกวนโหรว รู้ไหมว่าเธอกำลังพูดเรื่องอะไรอยู่?"

ในตอนนั้นเอง จู่ๆ ก็มีเสียงของคนที่เห็นด้วยดังขึ้น

ซ่านกวนโหรวมองไปหาคนที่กำลังพูดอยู่ และพูดอย่างใจเย็นว่า "เสด็จอารอง หนูรู้ว่าหนูกำลังพูดอะไรอยู่ แต่ไม่ทราบว่าเสด็จอารองต้องการจะสื่อถึงอะไร?"

เสด็จอารองของซ่านกวนโหรว เป็นองค์ชายรองของราชวงศ์ซ่านกวน ซ่านกวนจื่อโม่

เขาพูดด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึมว่า “ที่ข้าจะสื่อนั้นง่ายมาก สิ่งที่เกิดขึ้นล้วนเกิดจากความโง่เขลาของหยางเฉินเอง เขาเลี้ยงดูตระกูลหลี่อีกทั้งยังคิดให้ตระกูลหลี่เข้ามาแทนที่ราชวงศ์เย่ ตอนนี้ก็ได้รับผลที่ตัวเองทำไว้ ก็สมควรแล้ว เรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับราชวงศ์ซ่านกวนของเราเลย”

ทันทีที่ซ่านกวนจื่อโม่พูดจบ ซ่านกวนโหรวก็พูดว่า “ถ้าเช่นนั้นหนูอยากถามเสด็จอารองว่า ที่ท่านพูดแบบนี้เพราะท่านกลัวตระกูลหลี่หรือเปล่าคะ?”

ซ่านกวนจื่อโม่และซ่านกวนโหรวก็จ้องหน้ากัน เขาไม่ได้ปิดบังเรื่องที่กลัวตระกูลหลี่และพูดอย่างเย็นชาว่า "หากจะคิดเช่นนั้น ก็ได้! ตระกูลหลี่ในตอนนี้แข็งแกร่งขนาดใด ทุกคนที่อยู่นี่ต่างก็รู้ดี แดนเหนือมนุษย์ขั้นสี่อย่างหลี่จ้งเพียงคนเดียว ก็สามารถกวาดล้างราชวงศ์ซ่านกวนทั้งหมดได้"

“ถ้าไม่ใช่เพราะตระกูลหลี่กลัวผู้พิทักษ์ของราชวงศ์ซ่านกวน เกรงว่าพวกเขาคงทำอะไรบางอย่างกับราชวงศ์ซ่านกวนไปนานแล้ว? สำหรับพวกเรา สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือ เราอย่าเข้าไปเสี่ยงกับตระกูลที่เราชนะไม่ได้ แต่ให้หาวิธีฝึกฝนผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ของราชวงศ์ซ่านกวนเราเองดีกว่า”

“สำหรับพวกเราแล้ว เส้นทางสายนี้ยาวมาก จำเป็นต้องใช้เวลาและความพยายามอย่างมากในการผ่านมันไปให้ได้ ถ้าตอนนี้ไปเป็นศัตรูกับตระกูลหลี่ก็เท่ากับเอาตัวเองไปตายฟรี”

คำพูดของซ่านกวนจื่อโม่ แม้ว่าจะฟังดูน่าเกลียด แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีเหตุผล

ตอนนี้ตระกูลหลี่มีผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นสี่ สำหรับราชวงศ์ซ่านกวนแล้วมันคือปัญหาใหญ่ ราชวงศ์ซ่านกวนสามารถแจ้งเมืองราชวงศ์ซ่านกวนได้ว่า ทั้งหมดนี้เป็นเพราะผู้พิทักษ์ของราชวงศ์ซ่านกวน

ซ่านกวนจื่อโม่พูดต่อว่า “ครั้งนี้ หยางเฉินพาผู้แข็งแกร่งของตระกูลหลี่ไปเมืองราชวงศ์เย่ เพื่อพยายามแทนที่ราชวงศ์เย่ สุดท้ายเขาเกือบตายอยู่ในเมืองราชวงศ์เย่ ยิ่งตอนนี้วิถีบู๊ของเขาก็ถูกทำลายแล้ว หากเรายอมเสี่ยงที่จะช่วยคนไร้ประโยชน์คนนี้ แล้วไปทำให้ตระกูลหลี่ไม่พอใจ มันแทบจะไม่คุ้มการเสี่ยงเลยด้วยซ้ำ”

“และผมก็เชื่อด้วยว่า การเดินทางไปเมืองราชวงศ์เย่ในครั้งนี้ คนของตระกูลหลี่คงรู้และเข้าใจถึงพลังของผู้พิทักษ์ราชวงศ์แล้ว ตราบใดที่เราไม่ได้เป็นฝ่ายเริ่มก่อน ตระกูลหลี่ก็จะไม่กล้าลงมือใดๆ กับราชวงศ์ซ่านกวนของเราในตอนนี้แน่นอน”

"ดังนั้นผมจึงแนะนำว่างานที่สำคัญที่สุดของเราคือ การอยู่นิ่งๆ"

คนหลายคนของราชวงศ์ซ่านกวนแอบพยักหน้าอย่างเงียบๆ เห็นได้ชัดว่าทุกคนเห็นด้วยกับคำพูดของซ่านกวนจื่อโม่ ซ่านกวนโหรวกัดริมฝีปาก พร้อมกับสายตาที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

“เสด็จอารอง ในฐานะที่คุณเป็นองค์ชาย การมีความคิดแบบนี้น่ากลัวมาก อย่าลืมว่าราชวงศ์ซ่านกวนแท้จริงแล้วเป็นผู้ควบคุมอำนาจของเมืองราชวงศ์ซ่านกวน ในเมืองราชวงศ์ซ่านกวน เราไม่จำเป็นต้องกลัวใคร แต่เป็นคนอื่นมากกว่าที่ควรกังวลว่าจะทำให้เราขุ่นเคือง”

ซ่านกวนโหรวมองอย่างเด็ดเดี่ยวและพูดต่อว่า “แม้ว่าตระกูลหลี่จะมีเหล่าจู่ที่อยู่ในแดนเหนือมนุษย์ขั้นสี่ แล้วมันจะอย่างไรล่ะ? ราชวงศ์ซ่านกวนของเราก็มีผู้พิทักษ์คอยปกป้องอยู่ไม่ใช่หรือไง?”

“ถ้าตระกูลหลี่กล้าลงมือกับราชวงศ์ซ่านกวนของเราจริงๆ พวกเขาไม่กลัวว่าผู้พิทักษ์จะมาปรากฏตัวและทำลายตระกูลหลี่เหรอ?”

“ตอนนี้ถือเป็นโอกาสดีสำหรับราชวงศ์ซ่านกวนของเรา ฉันคิดว่าคงไม่มีใครที่ไม่รู้ว่า คุณหยางมีศักยภาพมากแค่ไหน หากวิถีบู๊ของเขาถูกทำลายแล้วจริงๆ แสดงว่าตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่เขาต้องการความช่วยเหลือมากที่สุด หากเราช่วยเหลือเขาในตอนนี้และเมื่อไหร่ที่เขาได้ฟื้นฟูวิถีบู๊ของเขากลับมาได้ ราชวงศ์ซ่านกวนก็จะมีเพื่อนที่มีศักยภาพและทรงพลัง”

ด้วยเหตุนี้ องค์ชายคนโตซ่านกวนจื่อจื้อและองค์ชายรองซ่านกวนจื่อโม่ ไม่พอใจซ่านกวนโหรวมาก องค์ชายสามซ่านกวนจื่อฉินเป็นพ่อของซ่านกวนโหรว แน่นอนว่าเขาไม่คัดค้านลูกสาวของเขา

ในตอนนั้น เมื่อเห็นซ่านกวนจื่อจื้อและซ่านกวนจื่อโม่รวมหัวกันรังแกซ่านกวนโหรว ซ่านกวนจื่อฉินก็โกรธและลุกขึ้นมาพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “องค์ชายใหญ่และองค์ชายรอง ของราชวงศ์ซ่านกวนกลัวเรื่องเล็กๆ น้อยๆ แบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ?”

“นอกจากตระกูลหลี่ที่มีเหล่าจู่ที่อยู่ในแดนเหนือมนุษย์ขั้นสี่แล้ว ก็จะมีด้านไหนที่แข็งแกร่งไปกว่าราชวงศ์ซ่านกวนของเราอีกล่ะ?”

“ถึงพูดไปตระกูลหลี่มีเหล่าจู่แดนเหนือมนุษย์ ราชวงศ์ซ่านกวนของเราก็ใช่ว่าจะไม่มีผู้พิทักษ์แดนเหนือมนุษย์?”

“ในเมืองราชวงศ์ซ่านกวน พวกเราต่างหากที่เป็นเจ้าของ ตระกูลหลี่มีสิทธิ์พูดตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”

“คำที่องค์ชายใหญ่และองค์ชายรองพูดนั้น มันเต็มไปด้วยความกลัวต่อตระกูลหลี่ แบบนี้ คู่ควรกับการเป็นองค์ชายของราชวงศ์ซ่านกวนแล้วเหรอครับ?”

ซ่านกวนจื่อฉินพูดไม่ยอมหยุด คำพูดเหล่านี้ทำให้ทุกคนถึงกับตะลึง แต่ทำให้ซ่านกวนจื่อโม่และซ่านกวนจื่อจื้อโมโหอย่างมาก

“บังอาจ!”

ซ่านกวนจื่อโม่และซ่านกวนจื่อจื้อก้าวไปข้างหน้า จ้องไปที่ซ่านกวนจื่อฉินและตะโกน