The king of War นิยาย บท 1497

สัมผัสได้ถึงความเยือกเย็นบนตัวของกษัตริย์ซ่านกวน หยางเฉินเพียงรู้สึกเสียวสันหลังครู่หนึ่ง เขาในปัจจุบันนี้ เป็นเพียงคนธรรมดาที่ครอบครองร่างกายของผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นสามคนหนึ่ง ส่วนกษัตริย์ซ่านกวน ก็คือผู้แข็งแกร่งกึ่งแดนเหนือมนุษย์

แค่คิดก็รู้ถึงความกดดันที่หยางเฉินต้องแบกรับในเวลานี้

แต่ว่าหน้าเขากลับไม่เปลี่ยนสี จ้องกษัตริย์ซ่านกวนแบบยิ้มกริ่ม พูดจาด้วยท่าทางหยอกเย้า “นี่คือฝ่าบาทไม่เชื่อผม? หรือว่า ฝ่าบาทอยากจะลงมือกับผม?”

กษัตริย์ซ่านกวนหัวเราะฮาๆ ขึ้นมา จากนั้นเก็บแรงกดดันวิถีบู๊กลับคืน หัวเราะแล้วพูดว่า “คุณหยางล้อเล่นอะไรกัน ผมจะกล้าลงมือกับคุณได้อย่างไร? ไม่ใช่ผมไม่เชื่อคุณ แต่ว่าคนของตระกูลหลี่ต่ำช้าไร้ยางอาย ผมกลัวคุณหยางจะติดกับดักพวกเขาเข้า”

หยางเฉินหัวเราะนิ่งๆ “นี่ไม่ต้องรบกวนฝ่าบาทเป็นห่วงหรอกครับ ถึงแม้วิถีบู๊ของผมเสียหายหมด แต่ก็ไม่ใช่คนโง่ที่ให้ใครมาครอบงำได้ง่ายๆ”

กษัตริย์ซ่านกวนลุกขึ้น ยิ้มบอกว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นผมก็วางใจแล้ว วันมะรืนนี้เป็นวันมงคลของโหรวเอ๋อร์ คุณหยางอย่าลืมไปเข้าร่วมนะครับ”

หยางเฉินยิ้มตอบ “แน่นอนครับ!”

มองกษัตริย์ซ่านกวนหมุนตัวออกไป สายตาของหยางเฉินค่อยๆ อึมครึมลงไป เมื่อสักครู่เขาสัมผัสได้ถึงจิตอาฆาตที่รุนแรงจากบนตัวของกษัตริย์ซ่านกวนอย่างคาดไม่ถึง

จากที่ได้สัมผัสกับตาแก่คนนี้ก่อนหน้านี้ ก็รู้สึกเล่ห์เหลี่ยมของอีกฝ่ายลึกมาก แม้แต่หยางเฉิน ยังมองเขาไม่ออก แต่ที่นึกไม่ถึงคือ ตาแก่สารเลวคนนี้ ซ่อนไว้ได้ลึกขนาดนี้

เห็นได้ชัดว่า กษัตริย์ซ่านกวนก็ไม่มีทางตัดสินได้ว่า วิถีบู๊ของหยางเฉินเสียหายหมดจริงหรือไม่ มิฉะนั้นคงไม่พูดไร้สาระพวกนี้กับเขาหรอก

หยางเฉินกัดฟันพูดว่า “ยังมีเวลาอีกสองวัน ต่อให้ฟื้นฟูกลับมาทั้งหมดไม่ได้ ฉันก็จำเป็นต้องหาวิธีฟื้นความสามารถของแดนเหนือมนุษย์ให้ได้”

ในเมื่อเขารู้แล้วว่า เป็นราชวงศ์ซ่านกวนที่เป็นฝ่ายอยากให้ซ่านกวนโหรวแต่งงานเข้าตระกูลหลี่เอง เขาย่อมไม่รู้สึกผิดต่อเรื่องนี้อีก

แต่เขาก็รู้ว่า ราชวงศ์ซ่านกวนและตระกูลหลี่ ล้วนเห็นเขาเป็นหมากที่สร้างสมดุลของอีกฝ่าย รอถึงงานมงคลของซ่านกวนโหรววันมะรืนเสร็จสิ้น ก็คือช่วงอันตรายที่สุดของหยางเฉิน

ปัจจุบันนี้ ถึงแม้เขาคือตัวคนเดียว และไม่มีห่วงเชื่อมโยงถึงคนข้างกาย แต่ว่าที่นี่คือราชวงศ์ซ่านกวน ทุกที่ล้วนเป็นผู้แข็งแกร่งแดนเทพ ต่อให้เขาอยากหนีไป ก็แทบจะไม่มีความหวังใดๆ

สามารถพูดได้ว่า ตอนนี้เขาถูกกักบริเวณไว้ที่ราชวงศ์ซ่านกวนแล้ว นอกจากให้ความสามารถวิถีบู๊ฟื้นตัวกลับมา มิเช่นนั้นเดิมทีเขาคงหนีไม่พ้นเมืองราชวงศ์ซ่านกวน

ไม่ว่าเป็นราชวงศ์ซ่านกวนหรือว่าตระกูลหลี่ ล้วนจะไม่ยินยอมให้เขาออกไป

เห็นเพียงในมือเขามีขวดพอร์ซเลนอันประณีตปรากฏขึ้นมาอันหนึ่ง ในขวดบรรจุยาเม็ดหนึ่งไว้ นี่คือของที่หลี่จ้งมาขอขมาต่อเขานำออกมาเอาใจเขา

พูดถึงยาเม็ดนี้ เป็นของที่ถูกพบเข้าพร้อมกันกับคัมภีร์ต้าเต้าเทียนหยาน เพียงแต่แม้แต่หลี่จ้งเอง ยังไม่รู้ชัดถึง ประสิทธิผลโดยรวมของยาเม็ดนี้

จากบนยาเม็ดนี้ หยางเฉินสามารถสัมผัสถึงกลิ่นอายอันดุเดือดมากกำลังสั่นไหว นอกจากนั้นยังมีกลิ่นหอมยาอันเข้มข้นมากด้วย ยาที่เก็บรักษาไว้เกือบหลายร้อยปีแบบนี้ ยังรักษาไว้ได้สมบูรณ์เช่นนี้ พอจะอธิบายได้ถึงความแกร่งของประสิทธิภาพยาตัวนี้

จุดหนึ่งที่สำคัญที่สุด ตอนที่ยาเม็ดนี้ถูกค้นพบ เป็นตอนที่ถูกพบด้วยกันกับคัมภีร์ต้าเต้าเทียนหยาน หยางเฉินมีเหตุผลสงสัย ยาเม็ดนี้ใช้การควบคู่ไปด้วยกันกับคัมภีร์ต้าเต้าเทียนหยาน

แน่นอนว่า นี่ก็เป็นเพียงการคาดเดาของเขา และมีความเป็นไปได้ว่า ยาเม็ดนี้จะเป็นยาที่ทำให้ถึงแก่ชีวิต

นอกจากนั้นแล้ว ในมือเขายังมียาสองเม็ดที่ก่อนออกมา เฝิงเสียวหว่านเหลือไว้ให้เขา ถ้าเกิดกินไป ความสามารถของเขาจะฟื้นกลับไปสู่จุดสูงสุดในชั่วพริบตา แต่ว่ายืนหยัดได้เพียงสิบนาที โดยเฉพาะหลังฤทธิ์ยาสิ้นสุด มีโอกาสสูงมากที่จะตาย ต่อให้ไม่ตาย ก็อาจจะสร้างอาการบาดเจ็บที่ไม่มีทางฟื้นตัวได้ให้แก่ร่างกาย ต่อไปได้แต่มีชีวิตอยู่ในความเจ็บปวด

เขายินยอมตาย แต่จะไม่ยินยอมกลายเป็นคนพิการ

เขาตายแล้ว ยังทำให้คนที่อยากโจมตีเขาให้แพ้ถึงที่สุดปล่อยคนรักของเขาไป แต่ถ้าเขาไม่ตาย แล้วกลับกลายเป็นคนพิการคนหนึ่ง มีเพียงจะพลอยทำคนข้างกายลำบากไปด้วย

“ยืนหยัดอีกสองคนสุดท้าย ถ้าวันแต่งงานมะรืนนี้ ยังฟื้นกลิ่นอายวิถีบู๊กลับมาไม่ได้ งั้นฉันได้เพียงเลือกกินยาแล้ว”

หยางเฉินบ่นพึมพำกับตนเอง จากนั้นเข้าสู่สภาพฝึกฝนต่อแล้ว

ไม่ถึงวินาทีสุดท้าย เขาจะไม่ยอมแพ้เด็ดขาด หากไม่ต้องพึ่งพายาใดๆ ได้ แล้วฟื้นความสามารถกลับมาได้ แน่นอนว่าดีที่สุดแล้ว