The king of War นิยาย บท 1513

ชั่วขณะที่หยางเฉินต่อยด้านหลังหลี่เจียงไห่หมัดหนึ่ง พลังอันคลุ้มคลั่งส่วนหนึ่ง จากจุดศูนย์กลางตรงด้านหลังหลี่เจียงไห่ที่หยางเฉินต่อยหมัดเข้าไป กระจายไปยังภายในร่างกายของหลี่เจียงไห่

วินาทีนี้ หลี่เจียงไห่รู้สึกเพียงว่าพลังที่เหมือนฉีกขาดส่วนหนึ่ง กำลังฉีกอวัยวะภายในของเขาออกเป็นชิ้นๆ ความหวาดกลัวที่มาจากจิตวิญญาณลึก ทำให้ในสายตาเขาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

ซึ่งในเวลานี้เอง เสียงดูถูกเสียงหนึ่ง ลอยมาจากด้านหลังเขากะทันหัน “ไม่เจียมกำลังตัวเอง!”

พอพูดออกนี้ออกมา ก็เป็นพลังอันคลุ้มคลั่งอีกอัน ทุบตรงตำแหน่งกลางหลังของหลี่เจียงไห่อย่างรุนแรง

“ตึง!”

ร่างกายของหลี่เจียงไห่ ราวกับว่าวที่สายขาด ลอยออกไปจากห้องโดยตรง ตกลงบนพื้นอย่างหนักอึ้ง ชั่วพริบตากระอักเลือกออก บนใบหน้า เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

เขาจ้องทิศทางของหยางเฉินเพียงมองแวบเดียว ชีพจรหายไปในชั่วพริบตาเดียว กลายเป็นศพร่างหนึ่ง

เวลานี้ ศพของหลี่เจียงไห่ อยู่แทบเท้าของหลี่เจียงสง ตายตาไม่หลับ

หลี่เจียงสงที่เดิมหวาดผวาต่อหยางเฉินเต็มที่ เวลานี้เพียงรู้สึกว่าอ่อนยวบทั้งตัว อยากจะหนี กลับพบว่าขาทั้งสองของตนเองสั่นเทาอย่างแรง ขยับไม่ไปสักก้าวเดียว

หลี่เจียงไห่เป็นถึงผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ ปัจจุบันนี้กลับตายอยู่แทบเท้าของเขา หลี่เจียงสงที่เป็นแค่กึ่งแดนเหนือมนุษย์ จะไม่กลัวได้อย่างไร?

“ตึก!”

วินาทีต่อมา ขาทั้งสองของหลี่เจียงสงอ่อน คุกเข่าลงพื้นโดยตรง อ้อนวอนแบบหน้าเต็มไปด้วยความกลัว “คุณหยาง ท่าน......ท่านเข้าใจผิดแล้วครับ ท่าน......ท่านพ่อผมให้ผม มาเชิญท่านไปตระกูลหลี่สักรอบ และไม่ได้อยากจะทำอะไรต่อท่านแต่อย่างใดครับ”

“นี่......นี่ล้วนเป็นหลี่เจียงไห่ เขาตัดสินใจเอาเอง อยากแตะต้องท่าน เรื่อง......เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับผมจริงๆ ครับ ขอให้ท่านไว้ชีวิตผมสักครั้งครับ”

หลี่เจียงสงพูดไปพลางโขกศีรษะบนพื้นอย่างแรงไปพลาง

ครั้งที่หนึ่ง!

ครั้งที่สอง

......

ครั้งที่สิบ!

ไม่นาน บนหน้าผากเขาผิดรูปอย่างหนัก ความกลัวในใจ ทำให้เขาพังทลายถึงที่สุด

หยางเฉินมองหลี่เจียงสงแบบนิ่งเฉยบอกว่า “ตอนแรกฉันคิดว่าแม้แต่นายก็จะฆ่าด้วย แต่นายเป็นแค่สวะที่แม้แต่แดนเหนือมนุษย์ยังทะลุไม่ถึง ฆ่าหรือไม่ฆ่านาย ล้วนยังไงก็ได้ งั้นจะไว้ชีวิตต่ำต้อยของนายไว้แล้วกัน กลับไปบอกหลี่จ้ง ถ้าฆ่าฉัน ดีที่สุดทำให้ไว ไม่อย่างนั้นรอหลังจากวิถีบู๊ของฉันฟื้นกลับไปถึงขั้นสูงสุด นั่นคือวันตายของเขา!”

ในใจหลี่เจียงสงเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ขณะเดียวกันยังมีความยินดีที่รอดพ้นหายนะ เขาคิดว่าหยางเฉินจะฆ่าเขาแล้ว ถึงแม้แค่ให้เขากลับไปบอกต่อ แต่อย่างน้อยก็ยังรักษาชีวิตไว้ได้

“ครับๆๆ นี่ผมจะกลับไปถ่ายทอดคำพูดของท่านต่อ” หลี่เจียงสงรีบบอกทันที

“ไสหัวไป!” หยางเฉินตะโกน

หลี่เจียงสงออกไปเหมือนหลบหนี กลัวตนเองไปช้าแล้ว หยางเฉินจะเปลี่ยนความคิด

“ทำไมคุณถึงปล่อยเขาไป?”

หลังจากหลี่เจียงสงออกไป ซ่านกวนโหรวถามด้วยท่าทางไม่เข้าใจ

“เฮือก!”

แต่เธอเพิ่งพูดจบ ทันใดนั้นหยางเฉินพ่นเลือดออกมาทีหนึ่ง

“หยางเฉิน!”

ชั่วขณะหนึ่งเธอหวาดกลัวแล้ว รีบเข้าไปประคองหยางเฉินไว้

หยางเฉินกัดลิ้นแล้ว พยายามทำให้ตนเองรักษาสติไว้ พูดด้วยเสียงต่ำ “พยุงผมเข้าไปก่อน อย่าให้ใครรบกวนผมทั้งนั้น!”