The king of War นิยาย บท 1514

ขณะเดียวกัน ในห้องของหยางเฉิน หยางเฉินกำลังนั่งขัดสมาธิ คัมภีร์ต้าเต้าเทียนหยานทำงานอย่างบ้าคลั่ง ลมหายใจอันบริสุทธิ์มากส่วนหนึ่ง เข้าสู่ร่างกายของเขา หล่อเลี้ยงอวัยวะภายในของเขา

ซ่านกวนโหรวเฝ้าอยู่ข้างกายหยางเฉินมาตลอด กลัวว่าเวลานี้จะมีคนปรากฏขึ้นกะทันหัน รบกวนหยางเฉินฝึกฝนนั้นเป็นเรื่องเล็ก แต่หากเห็นสถานการณ์ตอนนี้ของหยางเฉินเข้า นั่นจะยุ่งยากใหญ่แล้ว

แต่กลัวสิ่งไหน มักจะเจอสิ่งนั้น ตอนที่หยางเฉินกำลังฝึกฝนอยู่ ด้านนอกประตูมีเสียงของกษัตริย์ซ่านกวนลอยมาทันใด “คุณหยาง ผมเข้าไปได้ไหม?”

“คุณปู่!”

ชั่วขณะหนึ่งสีหน้าซ่านกวนโหรวเปลี่ยนไปมาก ในฐานะหลานสาวของกษัตริย์ซ่านกวน จะไม่รู้จักว่าปู่ของตนเองว่าเป็นคนแบบไหนได้อย่างไร?

ถ้าให้กษัตริย์ซ่านกวนรับรู้สถานการณ์ตอนนี้ของหยางเฉิน หยางเฉินต้องตกอยู่ในภาวะอันตรายมากแน่

เธอมองหยางเฉินที่กำลังฝึกฝนแบบลึกล้ำ พูดเสียงเบา “คุณวางใจฝึกฝนเถอะ ฉันจะคิดหาวิธีขวางคุณปู่เอาไว้”

หยางเฉินไม่ได้ตอบกลับ กำลังใช้เทคนิคการหายใจขั้นหนึ่งของคัมภีร์ต้าเต้าเทียนหยาน ตามมาด้วยการหายใจแต่ละครั้งของเขา ล้วนสัมผัสได้ว่าอาการบาดเจ็บภายในร่างกาย ค่อยๆ ฟื้นตัวกลับมา

ซ่านกวนโหรวรู้ว่าหยางเฉินกำลังอยู่ในจุดสำคัญของการฝึกฝน จึงรีบเดินออกนอกห้อง มองทางกษัตริย์ซ่านกวนแล้วบอกว่า “คุณปู่คะ คุณหยางกำลังฝึกฝนอยู่ค่ะ ให้หนูมาบอกแทนว่า รอหลังเขาฝึกฝนเสร็จสิ้น จะไปหาท่านอีกทีค่ะ”

“หา?”

กษัตริย์ซ่านกวนขมวดคิ้วแล้ว ในสายตายังมีความสงสัยระดับหนึ่ง

ไม่รู้ว่าทำไม เขามักจะรู้สึกไม่ปกติอยู่นิดหน่อย และสัมผัสได้อีกว่า ในห้องมีกลิ่นอายความอ่อนแออย่างมากส่วนหนึ่ง

นี่คือห้องของหยางเฉิน กลิ่นหายที่อ่อนแอในห้องนั้น ต้องเป็นของหยางเฉินแน่

แน่นอนว่า เขารู้สึกถึงแค่กลิ่นอายของหยางเฉินที่อ่อนแอมาก กลับไม่มีทางรู้สึกถึงลักษณะพลังวิถีบู๊บนตัวของหยางเฉินได้

“คุณหยาง เขาไม่เป็นอะไรมั้ง?” กษัตริย์ซ่านกวนถามขึ้นกะทันหัน

ซ่านกวนโหรวส่ายหน้าแล้ว “คุณหยางฆ่าผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์คนนั้นของตระกูลหลี่ในพริบตา จะเป็นอะไรได้อย่างไรคะ?”

กษัตริย์ซ่านกวนไม่พูดจา ทำท่าทางเหมือนคิดอะไรอยู่

ในใจซ่านกวนโหรวประหม่าอยู่บ้าง ตอนนี้สถานการณ์ของหยางเฉินไม่สู้ดี เธอรู้สึกได้ว่า กษัตริย์ซ่านกวนก็มีความสงสัยแล้ว เหมือนว่ากำลังลังเลว่าจะบุกเข้าไปดีหรือไม่

หลังเงียบงันสักครู่หนึ่ง ทันใดนั้นกษัตริย์ซ่านกวนพูดว่า “โหรวเอ๋อร์ แกไปบอกคุณหยางว่า ฉันมีธุระสำคัญมาก อยากมาปรึกษาเขา”

“นี่.......”

ชั่วขณะนั้นซ่านกวนโหรวทำหน้าลำบากใจ เอ่ยปากบอกว่า “แต่ว่า คุณหยางกำลังทะลวงขอบแดนอยู่ เพิ่งเข้าฌานฝึกฝน ดังนั้นจึงมอบหมายหนูมาเป็นพิเศษว่า ห้ามใครรบกวนเขาเด็ดขาดค่ะ”

“คุณปู่คะ ธุระสำคัญที่ท่านพูดถึง บอกหนูมาได้หรือเปล่า หนูจะไปบอกแทนให้?”

กษัตริย์ซ่านกวนไม่ได้ตอบ ดวงตาล้ำลึกคู่นั้นจ้องซ่านกวนโหรวฉับพลัน

ซ่านกวนโหรวหวาดผวาพอสมควรทันใด ก้มศีรษะลงแล้ว ไม่กล้าสบตากับกษัตริย์ซ่านกวน

“โหรวเอ๋อร์ แกกำลังพูดโกหก!”

กษัตริย์ซ่านกวนเอ่ยปากพูดขึ้นกะทันหัน

ซ่านกวนโหรวตกใจในชั่วพริบตา รีบปฏิเสธทันที “คุณปู่คะ หนูไม่ได้พูดโกหกนะคะ”

เห็นได้ชัดว่า กษัตริย์ซ่านกวนสัมผัสได้ว่ากลิ่นอายของหยางเฉินอ่อนแอมาก ชัดเจนว่าคือสภาพที่ได้รับบาดเจ็บหนัก แต่ยังหวาดกลัวหยางเฉิน ดังนั้นจึงไม่กล้าบุ่มบ่าม ทว่าพยายามจะรับรู้สถานการณ์แท้จริงของหยางเฉินจากเธอทางนี้

ถ้าหากให้กษัตริย์ซ่านกวนรับรู้สถานการณ์แท้จริงของหยางเฉิน ซ่านกวนรู้ดีว่าจะเกิดอะไรขึ้น

ด้วยความเข้าใจของเธอที่มีต่อหยางเฉิน หยางเฉินไม่ใช่คนที่นั่งรอความตายประเภทนั้นแน่ และจะไม่ให้ตนเองเหลือทางหนีเด็ดขาด ในเมื่อเขากล้าฆ่าผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ของตระกูลหลี่ ก็อธิบายได้ว่าเขามีความสามารถในการรับมือ

ถ้าภายใต้สถานการณ์แบบนี้ กษัตริย์ซ่านกวนทำการเคลื่อนไหวไม่เป็นประโยชน์ต่อหยางเฉินออกมา กลัวว่าคงดึงดูดหายนะมาสู่ราชวงศ์

“คุณปู่ เชิญกลับเถอะค่ะ!”

ซ่านกวนโหรวพูดจาแบบหน้าตาแน่วแน่

นับวันสีหน้ากษัตริย์ซ่านกวนยิ่งดูแย่ แม้กระทั่งในแววตาลึก ยังปรากฏแรงอาฆาตแค้นขึ้นแล้ว

“แกรู้ไหมว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่? ถ้าถ่วงเวลาจนเกิดเรื่องใหญ่แล้ว แกรับผิดชอบไหวเหรอ?” กษัตริย์ซ่านกวนหรี่ตาถาม

ซ่านกวนโหรวเอ่ยปากตอบว่า “หนูรู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ค่ะ เป็นคุณปู่ต่างหาก ความคิดเพ้อฝันบางอย่าง ดีที่สุดยอมแพ้เถอะค่ะ ไม่อย่างนั้นก็คือกำลังสร้างหายนะให้ราชวงศ์”

“อวดดี!”

กษัตริย์ซ่านกวนโกรธจัด ยกมือซึ่งคือฝ่ามือหนึ่ง ตบเข้าไปบนหน้าของซ่านกวนโหรวอย่างแรง

แต่ในเวลานี้เอง เสียงที่เย็นชาอย่างยิ่งเสียงหนึ่ง ลอยมาจากด้านในห้อง “ผู้หญิงของผม คุณยังกล้าลงมือ?”

มือที่กษัตริย์ซ่านกวนง้างออก ตามองเห็นว่าจะตกลงบนหน้าของซ่านกวนโหรว คำพูดที่หยางเฉินพูดออกมากะทันหัน ทำให้กษัตริย์ซ่านกวนเพียงรู้สึกหนาวเย็นเสียดกระดูกไปทั้งตัว ตอนที่มืออยู่ห่างจากตำแหน่งหน้าของซ่านกวนโหรวสักหนึ่งนิ้ว ฝืนหยุดลงมาแล้ว บนหน้ายังมีแววความหวาดผวาด้วย