The king of War นิยาย บท 1566

สิ่งที่หางเฉินเดานั้นไม่ใช่ไม่มีเหตุผล ทุกครั้งที่เฝิงจื้อหย่วนไปห้องลับในบ้านพักอี๋เหอจะกินเวลาหนึ่งสัปดาห์เสมอ และหยางเฉินยังได้ลองทดสอบเดินลมปราณดูแล้ว เขาพบว่าตนเองอาจทนได้หนึ่งสัปดาห์เช่นกัน เมื่อเขากับเฝิงจื้อหย่วนมีระดับวิถีบู๊แดนเดียวกัน ก็สามารถอธิบายเหตุผลต่าง ๆ ได้แล้ว

ในขณะเดียวกัน ณ คฤหาสน์ราชวงศ์เฝิง เฝิงจื้อหย่วนสีหน้าเคร่งเครียดอย่างมาก ด้านหน้าของเขามีผู้แข็งแกร่งในราชวงศ์เฝิงคนหนึ่งนั่งคุกเข่าอยู่ด้วยความสั่นเทา เขาพูดด้วยความหวาดกลัวว่า “องค์ชายรอง ข้าไม่คิดว่าทั้งคู่จะมีชีวิตรอดจากห้องลับออกมาได้”

“แล้วข้าก็ไม่รู้ว่าในห้องนั้นจะมีถ้ำอยู่ด้านล่าง ซึ่งเชื่อมต่อออกมายังด้านนอกด้วย”

เฝิงจื้อหย่วนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “นอกจากเรื่องนี้แล้ว ยังมีอะไรอีกรึเปล่า ?”

ลูกสมุนที่คุกเข่าอยู่รีบพยักหน้าอย่างรวดเร็ว “ภายในถ้ำมีบัลลังก์อยู่ที่หนึ่ง แต่ว่าพลังปราณที่เคยมีอยู่เต็มห้องลับ กลับหายไปจนหมดสิ้นแล้ว”

“เจ้าว่ายังไงนะ ?”

เฝิงจื้อหย่วนที่กำลังเก็บซ่อนอารมณ์โกรธไว้ รีบลุกยืนขึ้นคว้าคอลูกสมุนจนตัวลอยขึ้น พูดด้วยความโกรธว่า “เจ้าบอกว่า ห้องลับภายในบ้านพักอี๋เหอ พลังปราณหายไปหมดแล้วงั้นรึ ?”

ลูกสมุนตกใจกลัวจนร้องไห้ มือของเฝิงจื้อหย่วนที่จับคอเขาอยู่นั้นแข็งแกร่งมาก แค่แรงเพียงนิดเดียวก็ทำให้เขาตายได้

เขาพยักหน้าอย่างยากลำบาก คอที่ถูกจับอยู่ทำให้พูดอะไรไม่ออก

“กร๊อบ !”

เฝิงจื้อหย่วนเผลอออกแรง เสียงกระดูกหักดังลั่น ลูกสมุนเสียชีวิตในทันที

“ไอ้สารเลว กล้ามาทำลายห้องฝึกวิชาของข้า พวกมันสมควรตาย !”

เสียงของเฝิงจื้อหย่วนเบาลง จากนั้นร่างของเขาก็หายตัวไป

ยี่สิบนาทีต่อมา เขาก็มาถึงภายในห้องลับภายในบ้านพักอี๋เหอ

หลังจากทดลองเดินลมปราณแล้ว ปรากฏว่าไม่มีผลอะไรเกิดขึ้นเลย

ก่อนหน้านี้ เพียงแค่เขาเริ่มฝึกวิชายุทธ์เท่านั้น ก็สามารถเข้าสู่สภาวะเดินลมปราณได้แล้ว หากเปรียบเทียบการฝึกจนสำเร็จลมปราณวิถีบู๊เป็นการดื่มน้ำบริสุทธิ์ลงไปล่ะก็ การฝึกฝนโดยปกติแล้วก็คือการใช้ร่างกายเปลี่ยนสิ่งปฏิกูลเหล่านั้นให้กลายเป็นน้ำบริสุทธิ์ ซึ่งลมปราณอันรุนแรงภายในห้องลับนั้นมันก็คือน้ำบริสุทธิ์ที่สามารถดื่มได้โดยตรง

แต่ทว่า จากที่ร่างกายเคยสามารถดูดซับพลังปราณวิถีบู๊ได้โดยตรงก็หายไป ตอนนี้ความโกรธของเฝิงจื้อหย่วนมากจนแทบจะจินตนาการไม่ได้แล้ว

ตอนแรกที่เขาค้นพบห้องลับแห่งนี้ ความเร็วในการฝึกฝนของเขาเป็นไปอย่างก้าวกระโดด จากผู้ที่มีพรสวรรค์ด้านบูโดในระดับปานกลาง สามารถมาจนถึงระดับแดนเหนือมนุษย์ขั้นหกได้

เฝิงจื้อหย่วนเชื่อว่าหากฝึกฝนในห้องลับแห่งนี้ ไม่ช้าก็เร็วเขาต้องสามารถก้าวข้ามแดนของเฝิงจื้อเอ้าได้แน่ เหลืออีกเพียงแค่นิดเดียวเท่านั้นก็จะตามทันแล้ว แต่ไม่นึกว่าห้องแห่งนี้จะไร้ประโยชน์ไปซะก่อน

“ไอ้หยางเฉิน !”

เฝิงจื้อหย่วนตะโกนออกมาด้วยความโกรธ ดวงตาทั้งสองฉายแววแห่งการเข่นฆ่า

เขาไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดที่แห่งนี้ถึงไร้ประโยชน์ไปได้ แต่มันต้องเกี่ยวข้องกับหยางเฉินแน่นอน

เฝิงจื้อหย่วนกัดฟันแน่นและพูดว่า “มันต้องเอาของมีค่าอะไรบางอย่างออกไปจากที่นี่แน่ ที่นี่ถึงได้เป็นแบบนี้”

เช้าวันรุ่งขึ้น หยางเฉินหลังจากผ่านการฝึกฝนมาทั้งคืน ก็ค่อย ๆ หายใจออกอย่างช้า ๆ

แม้จะผ่านการฝึกฝนมาทั้งคืน แต่หยางเฉินก็ไม่ได้รู้สึกง่วงเลยแม้แต่น้อย กลับรู้สึกกระปรี้กระเปร่ามากด้วยซ้ำ

เขายกข้อมือขึ้นมาดูเวลา จ้องมองไปทางราชวงศ์เฝิง “ยังเหลือเวลาอีกสองชั่วโมงก่อนงานราชพิธีจะเริ่ม”

เมื่อมองไปยังด้านล่าง สองข้างทางก็ประดับประดาไปด้วยโฟมไฟ ประตูร้านค้าก็เต็มไปด้วยริบบิ้น